Πόσο μεγάλο είναι ένα μικρό χαστούκι;

Οχι αγορινα μου. υπαρχει μεγαλη διαφορα μεταξυ του "σαπιζω το παιδι μου στο ξυλο επειδη η μυγα πεταξε λαθος, ο προισταμενος μου με φωναξε η με εβρισε αλλος οδηγος" και να ριχνεις στο παιδι μια σφαλιαρα η με τη ζωνη η χαρακα οταν το παιδι κανει μαλακιες. τα παιδια και τα σκυλια οπως τα μαθεις ειναι και τιποτα δεν το αλλαζει. δεν γινεται να κανεις σοβαρη συζητηση με αυτα και ουτε προκειται να μαθουν να φερονται καλυτερα επειδη τους εξηγεις οτι δεν ειναι σωστο. ετσι και στο βιντεο. ποσο αλλο να μιλησει η μανα. τα παιδια δεν ακουνε και αν δεν πειθαρχησεις με σφαλιαρα οταν χρειαζεται, καταστρεφουν βριζουν και συμπεριφερονται αναγωγα. οταν οι παππουδες και γιαγιαδες μας χτυπαγαν τους γονεις μας οταν ηταν μικρα, μια χαρα μεγαλωσαν. ουτε αναπηρα βγηκαν ουτε με κομπλεξ και εμαθαν να φερονται σαν ανθρωποι. εχει πνιχτει ο κοσμος με κωλοπαιδια χωρις ιχνος σεβασμου προς ανωτερους, που βριζουν γονεις και αγνοουν τα παντα. και αυτο λογω των γονιων τους που δεν σηκωσαν ποτε χερι οταν ηταν μικρα τα παιδια τους εκαναν βλακειες.ναι αυτοι που κακοποιουν παιδια και τα μελανιαζουν επι καθημερινης βασης πρεπει να στραγγαλιστουν αλλα ας μην φτανουμε στο αλλο ακρο.εχω φαει το δικο μου μεριδιο απο σφαλιαρες οταν ημουν μικρος και ευγνομωνω τους δικους μου που δεν ηταν φλωροι. αν δεν το εκαναν το πιο πιθανο ηταν να μεγαλωνα ωστε να φερομαι οπως το υπολοιπο 80% των συνoμιλικων μου.

Θα μπορούσα να σου πω πάρα πολλά ως αντίλογο σε αυτά τα εμετικά που έχεις γράψει, αλλά θα σου πω μόνο δυο πράγματα. το ένα είναι ότι, ΑΛΛΙΩΣ είναι το παιδί ΑΛΛΙΩΣ ο σκύλος. το παιδί έχει νοημοσύνη ανθρώπου, μνήμη, ψυχισμό αθρώπινου είδους και όχι σκύλου, ο οποίος απλως μιμείται συμπεριφορές χωρίς να μπορεί να τις κρίνει ή και να τις επιλέξει. το δεύτερο που θελω να σου πω, είναι οτι η ΒΙΑ ΦΕΡΝΕΙ βια χωρίς διακρίσεις. Εσυ οπως λες το εφαγες το ξυλίκι σου-και πιστεψε με φαινεται η ζημια που εχει γινει- κ συμφωνα παντα με τα λεγόμενα σου θα το κληροδοτήσεις και στα παιδιά σου ωσ σωστό τρόπο διαπαιδαγώγησης. Αντ'αυτου λοιπον σου προτείνω να πάρεις κανενα βιβλιο παιδοψυχολογιας ή ακόμα καλύτερα να πας να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό γιατί υπάρχουν κ αλλοι τρόποι να μεγαλώσεις και να συμμορφώσεις το παιδί σου και είναι κρίμα να μην τους γνωρίζεις.

Ελπιζω να μην εχεις παιδι,εγω που εχω μια κορη 6 ετων δεν της εχω δωσει ουτε μια στο πωπό, και παρολ' αυτά ειναι ενα πολυ καλο και ευγενικο παιδι με τροπους και αγωγή.Η βία μονο βία γενναειΚαι οπως εχει πει και ο Τριβυζάς το ξύλο βοηθά στην ανατροφή των παιδιών όσο και ο αέρας στο σβήσιμο της πυρκαγιάς

το ξύλο δεν βγήκε απο τον παραδεισο

Michali, σφαλιάρα που να "ξέφυγε" και να πήγε τραγικά λάθος έχεις φάει;

Κι εγώ έχω φάει το δικό μου μερίδιο από σφαλιάρες, προσβολές και ψυχολογική βία. Οι γονείς μου δε με σάπιζαν στο ξύλο φυσικά, δεν ήταν τέρατα. Απλά η μάνα μου, επειδή κατά τη γνώμη της "δεν καταλάβαινα" με χαστούκιζε κατά βούληση, μου φώναζε με το παραμικρό ("γιατί το ποτήρι είναι εδώ και όχι εκεί; δε σου έχω πει ότι πρέπει να είναι εκεί; θες να με πεθάνεις; θιες να μου φας τη ζωή; είσαι η πηγή της δυστυχίας μου, είσαι ένα καρκίνωμα"), είχε πάντα μια φοβέρα πρόχειρη ("θα έρθω στο σχολείο σου να σε χαστουκίσω μπροστά σε όλους τους συμμαθητές σου, να σε ξεφτιλίσω" ή "ό,τι φοράς δικό μου είναι, θα σε γδύσω και θα σε πετάξω έξω γυμνή, να γίνεις ρεζίλι"), συχνά μοίραζε τα χαστούκια της επειδή "δεν ήταν φλώρος" και, όταν καταλάβαινε ότι με όλα τα παραπάνω περιέργως δεν έχει καταφέρει να έχει την αμέριστη προσοχή και αγάπη μου, κατέφευγε σε καμιά ψεύτικη λιποθυμία. Σε διαβεβαιώ, όλα αυτά άφησαν ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημάδια μέσα μου για χρόνια. Δώδεκα χρόνια μετά την ενηλικίωση μου, αποφεύγω ακόμα να πηγαίνω στο σπίτι των γονιών μου και, ακόμα περισσότερο, στο παλιό μου δωμάτιο. Κάθε γωνία εκείνου του σπιτιού έχει από μία ανάμνηση βίας. Αλλά οι δικοί μου, ξέρεις τι θα πουν όποτε πάω να ανοίξω συζήτηση; Ότι τα θυμάμαι λάθος. Ότι "όλες οι οικογένειες καβγαδίζουν". Ότι "άμα πούμε και καμιά κουβέντα παραπάνω άνθρωποι είμαστε". Ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί τους αποφεύγω. Ότι φταίω εγώ, γιατί ήμουν αντιδραστική και τα έπαιρνα όλα στραβά, που με πείραζε τόσο η συμπεριφορά τους. Ότι φυσικά με αγαπάνε, ότι φυσικά δεν είναι τέρατα, ότι μόνο το καλό μου ήθελαν, ότι όλα τα έκαναν για να έχω καλούς βαθμούς, για να πάω μπροστά. Όμως ας είμαστε ειλικρινείς, το να βρίζεις το παιδί σου επειδή έγραψε 19.5 κι όχι 20, ίσως να μην είναι η καλύτερη τακτική. (Γιατί εγώ κατά βάση ΤΕΤΟΙΟΥΣ καβγάδες έκανα για τα του σχολείου.)Όταν ήμουν πιτσιρίκι, συχνά ονειρευόμουν ότι κάτι μαγικό γίνεται και ξυπνάω την άλλη μέρα σε ένα μέρος χωρίς γονείς. Σκεφτόμουν να πάρω τις κοινωνικές υπηρεσίες τηλέφωνο, ή το χαμόγελο του παιδιού ή κάποιον τελοσπάντων, να με μαζέψει. Πάντα με κράταγε το ίδιο πράγμα: Τα παιδιά που έβλεπα στην τηλεόραση να αποκαλούνται "κακοποιημένα", πάντα είχαν ορατές μελανιές και σημάδια στο σώμα. Εγώ δεν είχα. Εμένα απλά με χαστούκιζαν και μου φώναζαν και με απειλούσαν και μου έλεγε η μάνα μου πως χωρίς αυτήν είμαι ένα τίποτα και ότι μου αξίζει να μην έχω φίλους επειδή είμαι κωλόπαιδο, επειδή δεν κάνω πάντα ό,τι μου λέει και τη ντροπιάζω στον κόσμο. Αυτό, στο μυαλό μου, δεν ήταν κακοποίηση. Ήμουν βέβαιη ότι κανείς δε θα το πιστέψει, ότι όπου και να απευθυνθώ πάλι θα καταλήξω πίσω στη μάνα μου, η οποία θα είναι ακόμα πιο εξαγριωμένη που την κατήγγειλα και όλα θα ΄ναι χειρότερα. Θεωρώ λοιπόν τεράστιο έργο το να ειπωθεί, επιτέλους, ότι κακοποίηση δεν είναι ΜΟΝΟ όταν σαπίζεις το παιδί σου στο ξύλο. Και επειδή όντως το παιδί είναι όπως το μάθεις, αν του μάθεις ότι ο σεβασμός κερδίζεται με βία, με μαθηματική ακρίβεια το μαθαίνεις να 'ναι σκατάνθρωπος.Χρόνια μετά πάντως, εν μέρει ευχαριστώ όντως τη μάνα μου. Με τη συμπεριφορά της, με τα άλυτα ψυχολογικά της προβλήματα που ποτέ δεν παραδέχτηκε (και να ξέρεις, όλοι όσοι δεν τα παραδέχονται υγιείς νομίζουν πως είναι, οπότε μη βιαστείς να πεις "εγώ είμαι ΟΚ, απλά τι να κάνουμε είμαι λίγο οξύθυμος/μη φλώρος και πού και πού μου ξεφεύγει και καμία ξανάστροφη και δε μπορώ να το συγκρατήσω"), με τη δυστυχία που μου προξένησε και, τελικά, προξένησε και στον ίδιο τον εαυτό της η βίαιη συμπεριφορά της, λειτουργεί πλέον για μένα ως ένα λαμπρό παράδειγμα όσων θέλω να μη γίνω και να μην πράξω ποτέ.

Ο τρόπος που μιλάς αποδεικνύει ότι η βία έχει ριζώσει μέσα σου για τα καλά. Δεν χρειάζεται καμία μορφή βίας στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού, σωματική, λεκτική ή ψυχική

Υπάρχουν και έξυπνες τιμωρίες, απ' το να καταφύγεις στην εύκολη λύση της "απλής" σφαλιάρας. Εγώ πείσμωνα όταν τις έτρωγα και γινόμουν μνησίκακος. Αυτήν την ελληνίλα στο θέμα της διαπαιδαγώγησης, αν καταφέρουμε οι νέες γενιές να αποτινάξουμε, θα είναι μεγάλο κέρδος. Και μιλάω ως άτομο που δεν έτρωγε "απλές" σφαλιάρες. Οπότε καμιά φυσική βία στα παιδιά. Δεν έχει λίγο ή πολύ. Τα παιδιά, ναι, δεν είναι σε θέση για διάλογο τις περισσότερες φορές. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι αντιμετώπισης όμως... Όταν σε έχουν στα όπα όπα, κάνοντάς σου όλα τα χατίρια, κι όταν μυξοκλαίς, "τι είναι πασά μου, να, έλα", κι όταν δεν έχουμε κέφια και ο κανακάρης μας γκρινιάζει πάλι, του ρίχνουμε καμιά ξυλιά. Οι ίδιοι οι γονείς με τη στάση τους άφησαν το παιδί να εκμεταλλευτεί τη δύναμη της κλάψας, -αφού βλέπει ότι πιάνει-... Τ' αγόρια στην Ελλάδα μεγαλώνουμε σαν πασάδες. Όλη η προσοχή πάνω μας. Οι γιαγιάδες ειδικά, σαν κουτάβια μας έχουν. Γίνεσαι ένας άναρχος εγωιστής έτσι. Κι όταν θες να γίνει το δικό σου σε κάποια πράγματα και γκρινιάζεις πολύ, στις βρέχουν. Καλλιεργούν τις προϋποθέσεις της κακής συμπεριφοράς με το παραχάιδεμα, και μετά βαράνε.

Το ξύλο και δη στον πισινό και τα μπούτια είναι άριστη παιδαγωγική μέθοδο εαν γίνετε σπάνια και εάν οι γονείς έχουν την απαραίτητη υπομονή να μιλάνε στο παιδί τους. Επειδή όμως το παιδί όπως και κάθε άνθρωπος δοκιμάζει τα όρια του θα υπάρξουν στιγμές (λίγες εάν ο γονιός κάνει καλή δουλειά) που η τιμωρία και το ξυλο θα είναι μονόδρομος.