Αγαπητή 'Α, Μπα;' της εβδομάδας: ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΣ

Αγαπητή 'Α, Μπα;' της εβδομάδας: ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΣ Facebook Twitter
4

ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΣ

Ν.: Αγαπητή μου εσωτερική φωνή, τι γνώμη έχεις για την αίσθηση του ανικανοποίητου σε όλους τους τομείς; Πολλές φορές νιώθω ότι αυτό που έχω ή κάνω δεν αρκεί και θέλω κι άλλο! Είτε αφορά σχέση, είτε γνώση, είτε εξέλιξη στη δουλειά, τα πάντα. Νιώθω ότι αν σταματήσω θα βαλτώσω, θα βαρεθώ, δεν θα καλύψω τα κενά μου. Θα ησυχάσω ποτέ; Σε φιλώ γλυκά στη μούρη, είσαι θεάρα!


Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείς, αλλά η ενέργεια που επιτρέπεις στον εαυτό σου να σπαταλάει για να συντηρηθεί αυτή η αίσθηση μπορεί να στείλει πύραυλο στον Άρη. Μπορεί να σε καταβροχθίσει τόσο ώστε να μην έχεις δύναμη ή το μυαλό να κάνεις οτιδήποτε άλλο και ίσως έχεις φτάσει ήδη εκεί, στο να μη ζεις τη ζωή σου αδιαφορώντας γι' αυτή, γιατί αυτό που σε νοιάζει είναι η εντύπωση που δίνεις στους άλλους.

Νομίζω ότι μέσα σε αυτή την αίσθηση κρύβεται μια δόση ναρκισσισμού, εγωισμού, μια απαίτηση από τη ζωή να τα φέρει όπως θέλεις και η τεράστια απογοήτευση που αυτό δεν τελικά δεν γίνεται. Έχεις προσδοκίες. Δεν λέω μεγάλες ή μικρές, αλλά τόσες ώστε να εμποδίζεις τον εαυτό σου να δει τι βρίσκεται κάτω από τις στρώσεις ψευδολύσεων και παρανοήσεων για το τι είναι η καλή ζωή για σένα και μόνο για σένα, όχι για τους άλλους, όχι για τους σταρ του σινεμά, όχι για τα περιοδικά και τις εκπομπές της τηλεόρασης. Αυτό που σε ωθεί τώρα είναι προσδοκίες μη ρεαλιστικές, ανάγκες που έχεις υιοθετήσει από άλλους, έτοιμες, και αποφεύγεις να σταματήσεις για να σκεφτείς και να ανακαλύψεις μήπως, τελικά, δεν σε νοιάζει να βγάζεις πολλά λεφτά ή αν σε καλούν σε πολλά πάρτι ή δεν σε απασχολεί αν σε θεωρούν καλή νοικοκυρά και μήπως τελικά είναι ώρα να πληρώσεις καθαρίστρια.

Οι προσδοκίες δεν είναι η ελπίδα. Η ελπίδα δίνει κίνητρα να συνεχίσουμε, αλλά αφήνει τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Οι προσδοκίες είναι αδιέξοδες και δημιουργούν αίσθηση ανικανοποίητου γιατί είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Η ζωή δεν θα σου φέρει τον άντρα της προσδοκίας, ή τη δουλειά της προσδοκίας, ή τα κιλά της προσδοκίας, ή οτιδήποτε έχεις ήδη αποφασίσει πώς πρέπει να είναι. Οι απαιτήσεις που έχεις για το μέλλον σου δεν θα σου φέρουν περισσότερη σιγουριά στο παρόν.

Κάτι κερδίζεις από τη σημερινή σου συμπεριφορά και γι' αυτό τη συνεχίζεις. Φοβάσαι ότι αν σταματήσεις να έχεις προσδοκίες, θα αποκαλυφθεί ότι είσαι ένας κανονικός άνθρωπος; Σου φαίνεται μπανάλ ότι στην πραγματικότητα σου φέρνει ευχαρίστηση η ήρεμη οικογενειακή ζωή; Δεν θέλεις να παραδεχτείς ότι μάλλον δεν είσαι προορισμένη για Μεγάλα Πράγματα; Φαντασιώνεσαι ότι σε θαυμάζουν, σε λατρεύουν, ότι είσαι το κέντρο κάθε παρέας, η γυναίκα που αφήνει πίσω της θρυμματισμένες καρδιές; Πιστεύεις ότι η ζωή σού χρωστάει τα μεγαλεία που βλέπεις σε κάθε είδους οθόνες;

Δεν ξέρω αν θα ησυχάσεις ποτέ, αλλά σίγουρα μην περιμένεις να γίνει αυτό από μόνο του. Μπορείς να κλωσάς τις προσδοκίες σου ελπίζοντας να εκπληρωθούν δίνοντάς σου χρυσάφι για μια ζωή – υπάρχουν πολλοί που σπατάλησαν έτσι τα χρόνια τους. Κανείς δεν θα σε υποχρεώσει να αλλάξεις τρόπο σκέψης, ούτε θα γίνει κάτι που θα σε ταρακουνήσει για να δεις την αλήθεια, όπως γίνεται σε ταινίες. Όμως, αν θέλεις να εμπνευστείς, υπάρχει μια ταινία που μιλάει γι' αυτό ακριβώς το θέμα, με την εξής συμβουλή: «Μην υποκύπτεις στην απελπισία. Είναι δική σου δουλειά να βρεις το αντίδοτο στην κατάρα της ύπαρξης».

ΟΤΑΝ Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΜΕΣΗ

ΣΣΣ: Αγαπητή Α, μπά;
Δεν θα ήταν πολύ όμορφο αν μπορούσαμε να έχουμε τον κάθε άνθρωπο απόλυτα ελεύθερο δίπλα μας, χωρίς να περιορίζουμε, ακούσια είτε εκούσια, οποιαδήποτε επιθυμία και έκφραση της ατομικότητάς του; Ίσως, βέβαια, και να μη γίνεται αυτό και πάλι η απάντηση να είναι κάπου στην ισορροπία και στη μέση, αλλά εγώ τώρα εκνευρίζομαι που η απάντηση στα περισσότερα ερωτήματα είναι κάπου στη μέση (δεν ξέρω γιατί). Εσύ τι λες;
 

Λέω ότι αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι η απόλυτη ελευθερία είναι κάτι που υπάρχει ή γιατί είναι τόσο επιθυμητή. Γιατί είναι η πηγή της ευτυχίας να είναι ελεύθερος ο άλλος να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία έχει; Γιατί οποιουδήποτε είδους έκφραση της ατομικότητας του άλλου είναι ιερή και γιατί μόνο η απόλυτη ελευθερία οδηγεί στην αυτοπραγμάτωση; Έχεις βρει το τέλειο Ον, το οποίο, ακόμα και αν εκφραστεί στο φουλ, χωρίς κανέναν περιορισμό, δεν θα αφήσει πίσω του θύματα και παράπλευρες απώλειες;

Ελευθερία σημαίνει απουσία περιορισμών στην ικανότητά μας να σκεφτόμαστε και να πράττουμε. Ναι, αλλά μέσα σε αυτή την ικανότητα εμπεριέχονται και η ευθύνη και οι συνέπειες. Νομίζω ότι ξέρω γιατί σε εκνευρίζει το ότι η απάντηση είναι πάντα κάπου στη μέση. Γιατί είσαι ανυπόμονος και θέλεις να ξεμπερδεύεις. Θέλεις να σου δώσουν το πράσινο φως και να ορμήσεις κατευθείαν στο σωστό. Γιατί κουράζεσαι με τα χίλια δύο που μπαίνουν στον δρόμο όταν η διαδρομή από μακριά μοιάζει ευθεία. Γιατί πρέπει να παιδευόμαστε σε κάθε βήμα και γιατί τίποτα δεν μας χαρίζεται. Τα «απόλυτα» ακούγονται τόσο ρωμαλέα, σίγουρα και αυθεντικά! Αυτά τα «απόλυτα» γίνονται θαυμάσια εργαλεία στα χέρια των δημαγωγών. Όταν είμαστε μικροί, μας αρέσουν τα απλά, καθαρά ερεθίσματα: η σκέτη ζάχαρη, το ροζ μαλλί της γριάς, η απόλυτα καλή νεράιδα και η μητριά χωρίς καρδιά. Μέρος της ενηλικίωσης είναι η υποχρέωση να ανακαλύψεις και να εκτιμήσεις ότι υπάρχουν κι άλλες αποχρώσεις εκτός του μαύρου και του άσπρου και ότι υπάρχουν φαγητά γλυκόξινα και ότι οι αντιήρωες έχουν τα δικά τους επιχειρήματα.

ΟΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΝΑΕΙ

Μελίνα: Λοιπόν πρόσφατα είδα τη φράση «Ό,τι ερωτευτείς θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου» και το σκέφτομαι όλη μέρα. Μπορείς να με βοηθήσεις λίγο με το νόημα; Τι θέλει να πει ο ποιητής;


Επειδή είναι λογοπαίγνιο δεν σημαίνει ότι έχει και βαθύτερο νόημα. Αν θέλεις να βρεις νόημα σε οτιδήποτε, μπορείς ακόμα και κοιτάζοντας τα σύννεφα. Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι οποιαδήποτε ανοησία γραφτεί με τη λέξη «έρωτας» μέσα θα τραβήξει περισσότερη προσοχή από την εμφάνιση εξωγήινων στην ελληνική Βουλή.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΙΝΚΥ ΦΕΡΝΕΙ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ

 

Σιμόν: Α, μπα; το αγόρι μου μού λέει ότι με αγαπάει στις τρυφερές στιγμές στο κρεβάτι, μετά από πολύ extreme παιχνίδια. Να τον πιστέψω;


Η λέξη είναι έτσι κι αλλιώς ξεχειλωμένη, όλοι πάνε να τη χρησιμοποιήσουν σαν στόκο για να καλύψουν κάθε είδους τρύπα (συγγνώμη για το υπονοούμενο). Αλλά, κοίτα, αν σου το λέει μόνο τότε, ίσως προσπαθεί να δικαιολογήσει στον εαυτό του τις τύψεις του που του αρέσουν τα extreme παιχνίδια: «Την αγαπάω, άρα είναι ok». Να το έχεις υπόψη σου.

ΟΤΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΟΓΚΑ

Αμηχανία, αμηχανία: Είμαι στο τμήμα της γιόγκα με τον πατέρα του φίλου μου. Ο φίλος μου δεν φαίνεται να το ξέρει. Τι να κάνω;
 

Άντρας με παιδί σε ηλικία ζευγαρώματος που κάνει γιόγκα δεν μπορεί παρά να μην κολλάει σε ευπρέπειες. Στο επόμενο μάθημα πήγαινέ του ένα θερμός με τσάι και πες του «Namaste». Πες το, επιτέλους, στον φίλο σου, να νιώσετε μαζί την αμηχανία!

Ελπίζω μόνο στο μάθημα να φοράει κολάν και όχι σορτσάκι.

ΟΤΑΝ ΜΕ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙΣ

Γαριδάκι: Νομίζεις ότι καταπιέζεις τον άλλον όταν του λες ότι τον αγαπάς; Είναι σαν να προσπαθείς να τον δεσμεύσεις; Φοβάμαι μη μου φύγει.


Όποιος σου λέει ή σου δείχνει ότι καταπιέζεται όταν του λες ότι τον αγαπάς, σου δίνει μια ξεκάθαρη προειδοποίηση που πρέπει να λάβεις πολύ σοβαρά υπόψη: αυτός δεν σε αγαπάει και η επανάληψη της δήλωσης δεν μεταμορφώνεται σε ξόρκι που θα τον πείσει, αλλά σε απειλή.

=====

*Στείλτε τις ερωτήσεις σας ανώνυμα ή επώνυμα στη σελίδα της Α, Μπα στο lifo.gr

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

4 σχόλια
#1 Ενδιαφέρουσα ερώτηση και πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη γενικά από μάρτυρες σε ότι και να κάνουμε. Η παρουσία ενός ανθρώπου σε οτιδήποτε μας καθησυχάζει αλλά αυτό είναι παράλληλα και δύσκολο γιατί νομίζουμε πως θα πρέπει να κάνουμε πάντα κάτι ιδιαίτερο για να μας προσέξουν, θαυμάσουν, αγαπήσουν. Συνήθως μιμούμαστε την παιδική μας ηλικία. Εκεί πάντα μας επιβράβευαν όταν ήμασταν καλά παιδιά.Αργότερα κυριαρχεί ο ανταγωνισμός. Μερικές φορές χανόμαστε στην προσπάθεια αυτή να ξεχωρίσουμε για να μας αγαπήσουν και έτσι οδηγούμαστε στην ματαιοδοξία ή και σε άνισες σχέσεις.
#1, Το μόνο που κερδίζει είναι μια διαρκώς μειωμένη αυτοπεποίθηση, πολλές νύχτες με ανήσυχο ύπνο, μια ψυχική ταλαιπωρία και μια αδιάκοπη εσωτερική πάλη- και να μην παραλείψω πολλές χαμένες στιγμές γιατί η επόμενη- η μελλοντική θα είναι καλύτερη.Λενα, σπάνια διαφωνώ σε τέτοια έκταση με τη τοποθέτηση σου αλλά τη σέβομαι και τη ακούω γιατί περιγράφει τη μια όψη του νομίσματος- σύνδρομο που το αναζητάς και ως «chronically discontented souls».Όσοι χαρακτηρίζονται από αυτό, δν είναι μονο οι επηρμένοι άνθρωποι που άγονται και φέρονται συμφώνα με τις υποδείξεις του περιβάλλοντος/ που θεωρούν την ήρεμη- οικογενειακή ζωή μπανάλ/ που τρέμουν μήπως αποκαλυφθεί πόσο κανονικοί είναι/ που καταναλώνουν τις επαγγελματικές, προσωπικές, κοινωνικές σχέσεις για να αφήσουν πίσω τους θρυμματισμένες καρδιές- κτ σαν τις femme fatale .Αφήνεις να εννοηθεί Λένα, ότι ο άνθρωπος έχει πλήρη αίσθηση και δύναμη να ελέγχει όλες τις νοητικές του λειτουργίες τέτοια ώστε να επεμβαίνει και να μπορεί να σταματήσει μια συμπεριφορά από την οποία δν κερδίζει τπτ (γράφεις χαρακτηριστικά: Κατι κερδίζεις από τη σημερινή σου συμπεριφορά και γι΄αυτό τη συνεχίζεις)! Το συγκεκριμένο σύνδρομο για την κοπέλα έχει γίνει τρόπος ζωής και ευτυχώς έχει επίγνωση και ίσως να καταφέρει να το ξεπεράσει- θα το ξεπεράσει γιατί με τα χρόνια θα κουραστεί να αναζητά την τελειότητα και θα μπορέσει να εκτιμήσει τα κεκτημένα της σε όλα τα επίπεδα. Αυτή τη στιγμή αισθάνεται ανεπαρκής – αισθάνεται ότι μπορεί και καλύτερα- αισθάνεται ότι αν σταματήσει να προσπαθεί αυτό θα σημαίνει συμβιβασμός με την έννοια του κομφορμισμού! Αισθάνεται ότι εκεί έξω υπάρχει κτ καλύτερο- σύντροφος, δουλειά, γνωστικό επίπεδο, το οποίο πρέπει να διεκδικήσει όχι επειδή το είδε στην τηλεόραση αλλά επειδή πιστεύει ότι αυτή η διεκδίκηση θα την φέρει πιο κοντά στην αυτοπραγμάτωση!Λαχταρά να συμβιβαστεί με μια ήρεμη οικογενειακή ζωή, με την κανονικότητα της, και να αποδεκτεί ότι δν είναι προορισμένη για μεγάλα πράγματα- όπως αναφέρεις, αλλά προς το παρόν αδυνατεί!Συμβουλή δική μου, όσο μπορεί να επιλεγεί τους ανθρώπους που συναναστρέφεται και είναι πολύ πιθανό να αντιληφτούν τη μειωμένη αυτοπεποίθηση της και να καταφέρουν να τη χειραγωγήσουν.#2 εξαιρετική απάντηση
@1 ανικανοποίητοςλένα, απλά δεν υπάρχεις. νομίζω η πιο ολοκληρωμένη απάντηση που έχω διαβάσει για αυτό το θέμα. ακριβώς όπως πρέπει...πάντως λέω (και φαντάζομαι θα συμφωνούνε πολλοι) να αφήσεις την ΝΥ και να έρθεις στην Αθήνα να γίνεις ψυχολόγος. βασικά απορώ γιατί είσαι αρχιτέκτονας, θα γίνόσουν φοβερή ψυχολόγος. άσε π θα βοηθούσες τόσο απελπισμένο κόσμο και έβγαζες περισσότερα χρήματα από ότι βγάζεις στο ΝΥ (δν ξέρω απλά φαντάζομαι). λοιπόν άντε σε περιμένουμε!! ρεσπεκτ