ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μητέρα μου με ρώτησε για πρώτη φορά στα ίσια "Παιδί μου, σου αρέσει να πηγαίνεις με άντρες;". Από την διατύπωση και μόνο της ερώτησης, καθένας καταλαβαίνει ότι δεν ήταν έτοιμη να το αποδεχτεί. Όχι το γεγονός ότι είμαι αλλά και το γεγονός ότι το να είσα ομοφυλοφιλος δεν είναι κάτι κακό. Φοβήθηκα και απαντούσα γενικόλογα. Ξεκίνησα με το να της λέω ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι ανωμαλία ή επιλογή. Ότι ο χαρακτήρας του ανθρπώπου δεν αλλάζει με το να "παρεκκλινει" σεξουαλικά του "συνηθισμένο". Αντεπιχειρήματα δεν είχε... Παρά μόνο ένα βλέμμα της απογοήτευσης. Εκείνο το βλέμμα...Μετά με ρώτησε ξανά "Εσύ παιδάκι μου γιατί τους υποστηρίζεις; Τι σε κόβει; Είσαι και εσύ;". ....Δίστασα και αποφάσισα να απαντήσω αρνητικά. Κάτάλαβα ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή... δεν ξέρω. Πρόσθεσε την γνωστή ελληνική εγωίστικη μαμαδίστικη κουβέντα "Γιατί άμα είσαι εγώ δεν θα πω τίποτα στον πατέρα σου γιατί θα σε κάμει πέρα και εγώ δεν το θέλω. Αλλά εμένα θα με τρωέι μέσα μου και θα πεθάνω μια ώρα νωρίτερα". Με ξαναρώτησε κοιτώντας με στα μάτια "Έχεις κάνει τίποτα με άντρα;". Την κοίταξα και εγώ απαντώντας πάλι αρνητικά - μία αλήθεια στο όλο ψέμα.Μετά κλείστηκα στο δωματιό μου. Πήγα να κλάψω. Μπήκα στο youtube... άκουσα το Why's it so hard? (Madonna) και το Same Love (Macklemore - Ryan Lewis). Μετά ξεντύθηκα, έβαλα τις πυζάμες μου, κουλούριασα στο κρεβάτι, κοιμήθηκα, ονειρεύτηκα.