Γράφει η ίδια, στο LIFO.GR:
Ζω σε μια πόλη όλο αντιθέσεις.
Εγώ η ίδια είμαι γεμάτη αντιθέσεις.
Περπατάω στο Κολωνάκι. Νοιώθω ότι με ελκύει αυτή η περιοχή. Πατριάρχου Ιωακείμ, Σκουφά, Μηλιώνη. Περπατάω μαζί με τους ανθρώπους του. Άνθρωποι διαφορετικοί από εμένα κι όμως αρκετά όμοιοι. Κομψοί, καλοντυμένοι, χαμογελαστοί. Κι από την άλλη, άνθρωποι κενοί, χωρίς ιδιαίτερη ουσία, μολυσμένοι οι περισσότεροι από το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Όχι ότι εδώ δεν θα βρω περιθωριακούς τύπους, απλά θα είναι «εκλεπτυσμένα» περιθωριακοί. Αστυνομία παντού.
Κατευθύνομαι προς Ναβαρίνου. Αντικρίζω το Πάρκο. Ένα πάρκο που άνθρωποι του αέρα και της φωτιάς έφτιαξαν με σεβασμό και προσωπικό μόχθο. Το αγαπώ αυτό το Πάρκο. Και ας μην με έχει φιλοξενήσει στον κόσμο του, παρά μια δυο φορές. Κατεβαίνω την Σόλωνος. Θα πάω Εξάρχεια. Ξέρω ότι εκεί δεν με περιμένουν πειράγματα και κομπλιμέντα από καλοντυμένους άντρες. Πόσα χρώματα, πόσοι καλλιτέχνες εκφράστηκαν στους τοίχους της περιοχής. Σε οτιδήποτε τσιμεντένιο βλέπεις χρώμα. Όλα εκπνέουν συναισθήματα. Βρίσκομαι σε έναν τελείως άλλο κόσμο. Ναρκωτικά, ανυπακοή και μπόλικη γοητεία.
Επόμενη στάση Σύνταγμα-Μοναστηράκι. Πόσο φως μπορεί να εκπέμπει μια περιοχή; Πόση αισιοδοξία; Κι όμως οι αντιφάσεις και εδώ πολλές. Grande Bretagne, King George, ζητιάνοι, τρελοί και περιθωριακοί αυτής της χώρας. Αυτοκίνητα που κοστίζουν όσο ένα, δύο -ποιος ξέρει πόσα- διαμερίσματα, άστεγοι και βαθύπλουτοι τουρίστες. Αγανακτισμένοι που περπατούν δίπλα στην Βουλή των Ελλήνων.
Φτάνω Ερμού. Παράδοξο, αλλά ο κόσμος ψωνίζει. Κόσμος απλός, καθημερινός, μέσος.. Έξω από τα άκρα.. Ή μήπως όχι; Τσιγγάνες «χαρίζουν» λουλούδια. Τσιγγανάκια χωρίς παιδική ηλικία, δυστυχισμένοι ενήλικες. Φτώχεια λατέρνα και φιλότιμο. Ζητιανιά που συνοδεύεται από μουσική και εικόνες μιας άλλης εποχής.
Μοναστηράκι. Κεμπάπ ξένοι σκυλιά και περιστέρια, ένα συνονθύλευμα πολιτισμών, χρωμάτων, χαμόγελων. Κάτω από το ιερό και δυσβάσταχτο βάρος του Παρθενώνα ερωτεύεσαι. Τον ήλιο, τον καταγάλανο ουρανό, τους καλλιτέχνες του δρόμου, το οτιδήποτε.
Τερματικός σταθμός Ομόνοια. Άνθρωποι περίεργοι. Αντισυμβατικοί. Αντιδραστικοί. Ανόητοι. Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας. Αυτοσχέδια κρεβάτια-σπίτια. Άνθρωποι που φτιάχνονται απροκάλυπτα μέσα στον δρόμο. Τι ωραίες εικόνες για ένα παιδί. Άνθρωποι αδύναμοι, καταδικασμένοι από τη μέρα της σύλληψής τους, να ζητούν την δόση τους. Άνθρωποι γεμάτοι συναισθήματα που αργο(γοργό)πεθαίνουν. Η κοινωνία τους έχει αφήσει να κάνουν μόνοι τους την δουλειά που αυτή επιδιώκει. Να αυτοεξαφανιστούν. Άνθρωποι ευαίσθητοι, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να φτάσουν ψηλά.
Η απέραντη, ατελείωτη Αθήνα. Πόσα συναισθήματα διαφορετικά; Όσο και αν την γυρίσεις δεν θα έχεις ποτέ αρκετά ντοκουμέντα. Μια πόλη που σου δείχνει απροκάλυπτα, ξεδιάντροπα, προκλητικά όλα της τα πρόσωπα. Που σε καλεί να την εξερευνήσεις και να την ερωτευτείς για αυτό ακριβώς που είναι. Μία αντίφαση με ατελείωτη γοητεία.
==
Η βόλτα προς τα πίσω, μέσα από 50 φωτογραφίες
σχόλια