Όταν πριν λίγο καιρό το δελτίο ειδήσεων του Άλφα ήθελε να χτυπήσει τον Θεοδόση Πελεγρίνη, έπαιξε σε λούπα πολλές από τις θεατρικές του εμφανίσεις. Τελείως υποκριτικά όμως, το σπικάζ έλεγε ξανά και ξανά ότι "oι εμφανίσεις του στο θέατρο είναι καλές και ο ίδιος έχει ταλέντο..." και μετά άφηνε αρκετά δευτερόλεπτα γελοίας ερμηνείας που διέψευδε τα λεγόμενα.
Θέλω να πω, για να μη δείξουν ότι τον βάζουν για να γελάσουμε, έλεγαν καλά λόγια για την θεατρική του πορεία και τον μονόλογό του σε Μπαρ του Κολωνακίου, αφήνοντας εμάς να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Δεν θα υποκριθώ πως τον θεωρώ ταλαντούχο, και δεν θα αναφερόμουν καν στις θεατρικές του ανησυχίες αν οι showtime εμφανίσεις του και οι ελαφρώς αστείες φωτογραφίες του δεν είχαν ένα μεγάλο κοινό με τις ακαδημαϊκές του πράξεις, ειδικά το τελευταίο διάστημα: Την Υπερβολή.
Το ύφος του Πρύτανη, τα λεγόμενά του, η επιμονή του, ακόμα και η στάση του σώματός του και οι χειρονομίες του χαρακτηρίζονται από μια υπερβολική θεατρικότητα. Μια δραματικότητα που περιγράφεται με την φράση drama queen - στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια έχουμε έναν Drama King.
Σημερινές του δηλώσεις για το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου του, επειδή δεν συμφωνεί μαζί του; "Είναι η Πέμπτη φάλαγγα του (ισπανού δικτάτορα) Φράνκο!"
Από την άλλη, επίσης σημερινές του δηλώσεις για τους διοικητικούς υπαλληλους που απεργούν: «Αισθάνομαι δέος για την απεργία των υπάλληλων μας, δίνουν το αίμα τους για να σώσουν τις σάρκες τους».
Το τεατράλ ύφος και οι εκφράσεις του, δεν σημαίνουν πως κάνει αναγκαστικά λάθος, αλλά σίγουρα δεν του κερδίζουν και πολλούς νέους θαυμαστές. Ή μπορεί και να του κερδίζουν - θα φανεί αν κατέβει τελικά στην πολιτική όπως ακούγεται όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό.
Είναι σίγουρα πάντως ένας άνθρωπος ιδιαίτερος και ενδιαφέρων και ακομπλεξάριστος, που δεν φοβάται τον χλευασμό, με πλούσιο βιογραφικό, με γαϊδουρινή επιμονή και μια αμφιλεγόμενη αύρα μεγαλομανίας...
Το βιογραφικό του.
Γεννήθηκα το 1948, στο Σουδάν. Εργάζομαι ως καθηγητής Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είμαι απόφοιτος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με μεταπτυχιακές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του ΄Εξετερ της Αγγλίας και διδάκτωρ της Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου αυτού.
Διδάσκω στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας από το 1977. Διετέλεσα Κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής από το 2001 έως το 2007, Πρόεδρος του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας από το 2007 έως το 2011, Διεθυντής του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών στη Φιλοσοφία από το 2005, και τώρα είμαι Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πέρα από το διδακτικό και συγγραφικό μου έργο συνεργάστηκα με την δημόσια τηλεόραση, επιμελούμενος και παρουσιάζοντας τις σειρές εκπομπών Την Ταυτότητά Σας, Παρακαλώ (1999), Και το Ταξίδι Συνεχίζεται (2000) και 25η Ώρα (2002), στο πλαίσιο των οποίων σκιαγραφήθηκαν κορυφαίες στιγμές τής νεότερης Ελλάδας, μέσα από τα οράματα και τη δράση ορισμένων ξεχωριστών ιστορικών μορφών και διαπρεπών διανοουμένων. Συνεργάστηκα επίσης, με το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας παρουσιάζοντας ιδέες και πρόσωπα από τον κόσμο της διανόησης στο πλαίσιο των εκπομπών Εγχειρίδιο φιλοσοφίας (2001) και Λεξικό της Φιλοσοφίας (2002).
Από το 1993 έως το 2000 οργάνωσα στο Παλιό Πανεπιστήμιο, στην Πλάκα, επτά πανελλήνια και διεθνή επιστημονικά συνέδρια: «Φάουστ: Η μαγεία της φιλοσοφίας – Η φιλοσοφία της μαγείας» (1993), «Γαλιλαίος Γαλιλέι: Αιρετικές φωνές» (1994), «Η εκδίκηση» (1996), «Η μοχθηρία του γέλιου» (1997), «Το αιώνιο θήλυ» (1998), «Ωδή στη νύχτα» (1999) και «Η αξία της φθοράς» (2000). Στο πλαίσιο των συνεδρίων αυτών πραγματοποιήθηκαν επαγγελματικού χαρακτήρα θεατρικές παραστάσεις κλασικών έργων, όπως ο Οθέλος του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Ν. Κοντούρη, ο Δον Ζουάν του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Β. Νικολαΐδη, ο Φάουστ του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Γ. Καλαντζόπουλου, η Ελένη του Ρίτσου σε σκηνοθεσία Β. Παπαβασιλείου, η Λοκαντιέρα του Γκολντόνι σε σκηνοθεσία Σ. Ράλλη, Τα λάθη μιας νύχτας του Γκόλντσμιθ σε σκηνοθεσία Αλ. Μυλωνά. Σκοπός της ένταξης των θεατρικών αυτών παραστάσεων στο πρόγραμμα των φιλοσοφικών συνεδρίων ήταν η εναρμόνιση της τέχνης του δράματος με την προσέγγιση των αντικειμένων της φιλοσοφίας.
Εμφορούμενος από την πεποίθηση πως η φιλοσοφία και το θέατρο είναι χώροι εξόχως συγγενικοί και συμπληρωματικοί, παρουσίασα από το 2006 έως το 2012 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τη σειρά «Η Φιλοσοφία στην Σκηνή». Πρόκειται για 14 πρωτότυπα θεατρικά έργα (Θαλής, Ηράκλειτος, Πυθαγόρας, Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης, Μάρκος Αυρήλιος, Καρτέσιος, Χιουμ, Καντ, Νίτσε Σοπενχάουερ, Κίρκεγκωρ και Βιτγκενστάιν), μέσα από την πλοκή των οποίων εκτίθεται η ζωή και η πνευματική δράση των εν λόγω κορυφαίων φιλοσόφων, με τη σύμπραξη επαγγελματιών σκηνοθετών, ηθοποιών και άλλων συντελεστών.
Τον χειμώνα του 2011 παρουσίασα σε μπαρ του Κολωνακίου τον μονόλογό μου Φθορά, φθορά, φθορά, ενώ από τον Ιανουάριο του 2013 θα ανεβάσουμε με τον Κώστα Καζάκο στην σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης τον έργο μου Ιουλιανός.
Εκτός από άρθρα μου που έχουν δημοσιευθεί σε εγχώρια και διεθνή επιστημονικά περιοδικά, έχω γράψει τα "Βιβλία"
Έχω, επίσης, εκδώσει την συλλογή διηγημάτων υπό τον τίτλο "Δεύτερη επιλογή (1997)" και το μυθιστόρημα "Το είδωλο του κόσμου (1999)".
Θ. Πελεγρίνης
Το 2007 τιμήθηκα με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για το έργο "Από τον Πολιτισμό στην Πείνα".
σχόλια