ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και η ελπίδα φαίνεται αστείο πια.Θα μπορούσα να είχα μείνει κάποτε να τον έχω παντρευτεί, να έχω παιδιά..πολλά θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και δεν, τα οποία δεν θα μάθω ποτέ.Αναρωτιέμαι πόση τόλμη θέλει η ελευθερία και μέχρι πού αντέχουμε εμείς..όσοι κάποτε φύγαμε γιατί επιλέξαμε τον δυνατό έρωτα ή άλλες όψεις της ζωής και άλλες εμπειρίες.Μετά αλλάζουν σιγά σιγά όλα και τα φτερά κόβονται μέρα τη μέρα..Την απαρνιόμαστε κάποτε την περιβόητη ελευθερία μας έτσι δεν είναι?Υποχωρούμε στο όνομα της δήθεν συντροφικότητας, βολευόμαστε, συμβιβαζόμαστε..όλοι συμβιβαζόμαστε κάποτε..