ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι 9 στους 10 άντρες θα σου πουν για τις Ελληνίδες πως (συγκριτικά με τις ξένες) δεν «το έχουν» με το φλερτ, τις σχέσεις ακόμα και το σεξ. Είναι δυσπρόσιτες, υπερσυντηρητικές, υπερβολικά απαιτητικές, αντιδρούν άγαρμπα και ενίοτε επιθετικά. Ακόμα και αν γουστάρουν θεωρούν πως «πρέπει» να απορρίψουν είτε για να αισθανθούν επιθυμητές, είτε για να μην θεωρηθούν εύκολες, είτε, είτε, είτε… και περιμένουν από τον άντρα να επανέλθει και να «διεκδικήσει». Μέχρι εδώ ΟΚ, δεν το κρίνω, μαγκιά τους. Άλλωστε, φταίμε και εμείς.Αναρωτιέμαι όμως:Πως αισθάνεται μια γυναίκα που συνήθισε να απορρίπτει εύκολα ακόμα και τις «καλές περιπτώσεις» (περιμένοντας και εγώ δεν ξέρω τι) όταν στα 30 – 35 οι ευκαιρίες έχουν πια στερέψει;Πως αισθάνεται βλέποντας όσους κάποτε απέρριψε, να προχωρούν σε σοβαρές, υγιείς σχέσεις ή και γάμους με άλλες κοπέλες, ίσως νεότερες, ίσως πιο εμφανίσιμες, ίσως πιο μορφωμένες κλπ;Πως αισθάνεται όταν συνειδητοποιεί πως πρίγκιπες δεν υπάρχουν και ότι η ζωή από τη φύση της είναι συμβιβασμός; Πως αισθάνεται «καταλήγοντας» με κάποιον πολύ χειρότερο όσων έχει απορρίψει (κατά δική της ομολογία) γιατί μόνο αυτός υπάρχει πλέον;Πως αισθάνεται αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο να μείνει μόνη; Χωρίς δική της οικογένειαΠως αισθάνεται κοιτώντας πίσω στη χαμένη (για το τίποτα) νιότη της; Ευχαριστώ για το χρόνο σαςΆντρας 40ΥΓ. Παρακαλώ μην θεωρήσετε τις απορίες μου κακοπροαίρετες και «σεξιστικές». Απλά δεν κατάφερα ποτέ να «μπω» στο μυαλό της μέσης Ελληνίδας.Εξακολουθώ να προσπαθώ.