Προσωπικά, αν με ρωτούσαν ποιος ήταν ο πιο ειλικρινής, μέχρι τα μπούνια δηλαδή, ανάμεσα στα πρόσωπα που γνώρισα τα τελευταία χρόνια, χωρίς καμιά αμφιβολία θα ανέφερα το όνομα του φίλου Πέτρου Τατσόπουλου. Η ειλικρίνεια μπορεί να είναι αρετή, συνήθεια, ανάγκη και άλλα παρόμοια, ωστόσο στην περίπτωση του Πέτρου προέκυψε (όπως περιγράφει μέσα στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο: Η καλοσύνη των ξένων, Μεταίχμιο) από έναν βαθύτατο μηχανισμό. Από μικρός βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με την αλήθεια: είμαι κάτι ή δεν είμαι; Ανήκω σε αυτό το αίμα ή δεν του ανήκω; Έχω αδέλφια ή δεν έχω; Έχω γονείς ή δεν έχω; Για να βρει την απάντηση θα έπρεπε να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Συμπέρασμα: απεχθανόταν την υποκρισία, το ψέμα, την όποια μουτσούνα.
Οπότε, αν η πολιτική συνεπάγεται θεατρικότητα, επαγγελματικό ψέμα, ηθοποιία και ρητορικότητα, περιπτώσεις σαν του Τατσόπουλου αδυνατούν να πειθαρχήσουν. Όταν, λοιπόν, τον ακούσαμε να λέει από τηλεοράσεως ότι πολλά από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν θετικά αισθήματα για τις γνωστές παράνομες οργανώσεις κ.λπ., ενώ σε μια συντροφιά θα ήταν κάτι που θα περνούσε απαρατήρητο, στην οθόνη συνέβη το αντίθετο: ουσιαστικά χάλασε το προφίλ του Πέτρου και συνάμα τον απομόνωσε από το Κόμμα.
Πολλοί φίλοι, βλέποντας τον Πέτρο στην τηλεόραση να ρητορεύει και να μεγαλοπιάνεται έλεγαν ότι τον ενδιαφέρει ο μισθός παρά η πολιτική ταυτότητα. Λάθος βέβαια. Πάση θυσία ήθελε να ανήκει σε ένα κόμμα, να συναγελάζεται με ένα εκλεκτό πλήθος ατόμων, να τους είναι κατά έναν τρόπο απαραίτητος, εντέλει να έχει πολιτική και κομματική ταυτότητα. Έλα όμως που η ειλικρίνειά του –παθολογική κυριολεκτικά– δεν τον άφηνε σε ησυχία, με αποτέλεσμα να ξεστομίζει παράταιρες σκέψεις, ορθές για τον ίδιο, αλλά «δηλητήριο» για τους κομματικούς.
Τώρα που απομονώθηκε από τους πρώην φίλους και σημερινούς «εχθρούς», φαντάζομαι ότι θα τα έβαλε με πολλούς, αλλά όχι με τον εαυτό του, και δη με την ειλικρίνειά του, που τελικά δεν ξέρει πώς να την κουμαντάρει. Ασφαλώς για τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ η πράξη του Πέτρου θα χαρακτηρίζεται παιδαριώδης σκέψη, αν όχι προδοτική κίνηση. Ασφαλώς δεν πρόκειται περί αυτών. Ο Τατσόπουλος, πώς να το πούμε; Είναι ένα κόμμα μονάχος.
Για έναν λόγο που ταυτίζεται με τον χαρακτήρα του, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ενδέχεται να τον ανακαλέσει, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι διαφορετικό. Οι μετάνοιες είναι ξένες στον χαρακτήρα του Τατσόπουλου κι αυτός με τη σειρά του ξένος σε ένα εγώ που διπλώνεται στα δύο για να υπάρξει.
σχόλια