Οι φωτογραφίες και τα αποσπάσματα της συνέντευξης μας παραχωρήθηκαν από τη δημιουργό τους Κική Παπαδοπούλου (Τrip)
Τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκες, όταν διάβασες τις «Αλεπούδες» και το ρόλο σου;
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι η ανθρωπότητα έχει μπει σε έναν φαύλο κύκλο. Ο άνθρωπος δημιούργησε έναν κόσμο αφιλόξενο και σε πολλά σημεία ασύμβατο με το πλαίσιό του. Κατά συνέπεια σε κάθε επόμενο βήμα σκοντάφτει σε έναν γιγαντιαίο τοίχο. Ο φόβος απέναντι στο τέρας που ο ίδιος δημιούργησε τον καθιστά ανίκανο να δει ορίζοντα, να αναθεωρήσει, να επαναδιαπραγματευθεί ιδέες και αξίες, να ενεργοποιηθεί και να ξανανιώσει ελεύθερος.
Υπάρχουν παράλληλα στοιχεία με τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Βρισκόμαστε κι εμείς ως λαός σε μια κρίσιμη καμπή με φθίνουσα πορεία. Φέρουμε ευθύνες για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον που θα επιλέξουμε, όπως και οι ήρωες του έργου. Στη χώρα ασκείται μια πολιτική εξαντλητικά βάναυση, η οποία βασίζεται σε μια επιχειρηματολογία φαινομενικά λογική, μόνο που στην εκτέλεσή της αποδεικνύεται αδυσώπητη και ολοκληρωτική. Ο λαός είναι φοβισμένος και ακυρωμένος.
Tι ακριβώς θα είναι η παράσταση που ετοιμάζεις για τη Μαρία Πολυδούρη;
Το έργο λέγεται «Οδός Πολυδούρη» της Ρούλας Γεωργακοπούλου σε μορφή μονολόγου. Βρίσκουμε την Πολυδούρη στο νοσοκομείο Σωτηρία μετά τη διάλυση της σχέσης της με τον Καρυωτάκη, η οποία πλέον βαριά άρρωστη και εξαντλημένη από την απώλεια, ξετυλίγει το «κουβάρι» της ζωής της με σχεδόν παραληρηματικό τρόπο. Μόνη της, συντροφιά με μια γάτα και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Η παράσταση ανεβαίνει στα τέλη Απριλίου για 5 παραστάσεις στην Καβάλα και τον Μάιο το πιθανότερο στην Αθήνα. Γνωρίζω το ποιητικό της έργο και τώρα μελετώ κείμενα που αφορούν τη ζωή της, την ιδιοσυγκρασία της και κατ' επέκταση και το έργο της. Στόχος είναι η κατανόηση του προσώπου και η σκηνική αποτύπωση μιας αλήθειας που συγγενεύει με αυτό, όσο γίνεται περισσότερο.
Από μία ομάδα στο μονόλογο. Πόσο διαφορετική είναι η διαδικασία της ετοιμασίας ενός μονολόγου;
Η δυσκολία στην περίπτωση αυτή είναι ότι θα βρίσκομαι μόνη μου επί σκηνής. Στη διάρκεια των προβών η διαδικασία δεν διαφέρει ιδιαίτερα.
Ο Γάλλος κωμικός Alphonse Allais λέει πως «οι άνθρωποι που δεν γελάνε ποτέ δεν είναι σοβαροί άνθρωποι». Θα μπορούσες να συναναστραφείς κάποιον χωρίς χιούμορ;
Είμαι άνθρωπος που γελάει. Το επιδιώκω. Εκτιμώ όσους τολμούν να αστειευτούν.
Με αφορμή το πάγωμα με το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων λόγω αντιδράσεων, θα μπορέσουμε να αποδεχτούμε πραγματικά τη διαφορετικότητα σ' αυτή τη χώρα;
Αντιδράσεις υπάρχουν για όλα και ειδικά αυτήν την εποχή. Σημασία έχει ποιες αντιδράσεις υπολογίζονται ως «σημαντικές» και από ποιους. Δυστυχώς όσο σημαντικά κι αν είναι ορισμένα ζητήματα για τη ζωή κάποιων, οι αντιδράσεις που εξυπηρετούν υπερτερούν.
Επανάσταση και social media. Πιστεύεις ότι παρασυρόμαστε λίγο, επαναστατώντας στο ίντερνετ και ξεχνάμε να βγούμε στο δρόμο;
Ζυμώσεις γίνονταν ανέκαθεν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να επικρίνω όσους εκφράζονται πολιτικά, χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο, το οποίο, αν διαμορφώνει συνειδήσεις, εγώ δεν θα διαφωνήσω με τον τρόπο, αλλά με το αποτέλεσμα. Είναι φαινόμενο της εποχής.
Η τελευταία φορά που έφυγες από κινηματογραφική αίθουσα και ήθελες να συζητάς μόνο γι' αυτήν την ταινία.
Η τελευταία ταινία του Woody Allen με την Cate Blanchett, «Blue Jasmine».
Μοντέλο: Αργύρης Κουδούνας (χορογράφος της ομάδας Αltius)
Styling Ιωάννας: Ηλένια Δουλαδίρη
Make up: Φραντζέσκα Κουκούλα
Από το περιοδικό TRIP της εφημερίδας Πελοπόννησος
Κείμενο- Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
σχόλια