Αξίζει, άραγε, μια τόσο χάλια κοινωνία σαν την Ελλάδα ένα κορίτσι σαν τη Cibelle;

Ημασταν στην Kunsthalle Athena για τα εγκαίνια της έκθεσης «Μια υπέροχη ζωή» και το ντεμπούτο του SOUTH, του περιοδικού που έχει σκοπό να μεταφράσει τον τρόπο που κάνουμε τα πάντα εμείς εδώ στον Νότο. Αν και συμμετείχα στην έκθεση, αισθανόμουν σαν κοινό, ακόμα και μπροστά στο έργο μου, ίσως επειδή ο κόσμος που μαζεύει η Kunsthalle είναι πάντα το πιο ενδιαφέρον crowd εγκαινίων. Η ταράτσα ήταν γεμάτη κόσμο που είχε έρθει και για τα τρία: την έκθεση, το SOUTH και τη Βραζιλιάνα περφόρμερ Cibelle. Η Cibelle, και αυτή μέρος του ευρύτερου Νότου, ήρθε στην Αθήνα τζάμπα μόνο και μόνο επειδή και αυτή πιστεύει στον Νότο, στις νότιες σκέψεις, στη νότια ζωή.

Τρόμαξα όταν την είδα να παραπατάει πάνω στη μικρή σκηνή, μπλεγμένη μέσα σε τούλια και καλώδια, ανεβασμένη σε τεράστιες πλατφόρμες. Τυλιγμένη σε παγιέτες και λουλούδια, σχεδόν έπεσε κάτω - ήθελα να τρέξω να την πιάσω. Σηκώθηκε, ίσιωσε τον τεράστιο πλαστικό φιόγκο στα μαλλιά, ζήτησε συγγνώμη κι έδωσε μια στην κιθάρα της. Η Cibelle εκείνο το βράδυ ξεπέρασε τη φήμη της και κατάφερε με μια κιθάρα κι ένα drum machine να μας μεταφέρει στο μαγικό ξενοδοχείο της Las Vênus Resort Palace Hotel, σαν ένα άβαταρ από μια πανκ τροπική ζούγκλα. «Θέλετε καραόκε ή χάλια κιθάρα;», ρώτησε το κοινό. «Είμαι η βασίλισσα της χάλια κιθάρας», είπε και μας άφησε άφωνους με την αιθέρια, παραδείσια φωνή της. Κάποια στιγμή άκουσε έναν τύπο από το κοινό να σφυρίζει το τραγούδι που έπαιζε και, ως σούπερ σταρ, τον ανέβασε στο μικρόφωνο να το πουν μαζί - εμείς σε έκσταση.

Όταν ο κόσμος της ζήτησε τρίτο encore είπε «δεν έχω άλλα τραγούδια, είναι ώρα να κοιμηθείτε» και ψιθύρισε α καπέλα ένα βραζιλιάνικο νανούρισμα.

Τη Cibelle την πρωτοάκουσα όταν ο Rodrigo, ένας Βραζιλιάνος γκαλερίστας που χαζοφλερτάραμε στο MySpace, μου έστειλε τη μαγική διασκευή της στο Green Grass του Nick Cave. Το έπαιζα στο repeat, προσπαθώντας να διακτινιστώ στο Σάο Πάολο, ένα ζεστό μεσημέρι.

Αξίζει, άραγε, μια τόσο χάλια κοινωνία σαν την Ελλάδα, η οποία κατηγορείται από παντού για τεμπελιά και φοροδιαφυγή και που κανείς δεν μοιάζει να τη θέλει στην Ευρώπη, ένα κορίτσι σαν τη Cibelle;

Ανδρέας Αγγελιδάκης