Αγαπητέ πρόεδρε,
Εδώ και κάποιον καιρό, η ψυχή μου δεν ξέρει τι πάει να πει ηρεμία. Είμαι βυθισμένος στη δουλειά πάνω στην καινούργια μου ταινία που αφορά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο…. Και πάλι όμως η πατρίδα μου έχει πόλεμο, πάλι ακούγονται κατάρες και βρισιές κι ο ένας κακολογεί τον άλλον. Και δεν φαίνεται πως θα υπάρξει τέλος σ’ όλο αυτό. Και πάλι οι καλύτερες δυνάμεις αυτής της χώρας καταναλώνονται όχι στη δημιουργία αλλά στην πάλη με τον εσωτερικό εχθρό. Και σ’ αυτήν την πολιτική μάχη, έχει ριχτεί με όλες της τις δυνάμεις ακόμα κι η ορθόδοξη εκκλησία….
(…) Με πιάνει απελπισία κάθε φορά που έχω την ατυχία να δω μια πολιτική εκπομπή στα κρατικά κανάλια. Άνθρωποι της κυβέρνησης, επίσημα πρόσωπα, καλούν το λαό να κάψει, να εξευτελίσει, να εξορίσει, να σκοτώσει ανθρώπους. Αρκεί να είναι διαφορετικοί. Στη χώρα μου, η διαφορετικότητα είναι πλέον έγκλημα. Στα λόγια και στα μάτια αυτών των ανθρώπων νιώθεις την τρέλα και των φανατισμό όσων βρίσκονται σε πόλεμο.
Μα πως γίνεται αυτό; Πώς συνέβη;
Και γύρω – γύρω ο λαός.
Πολυποίκιλος. Κι έτοιμος να εξεγερθεί με το παραμικρό, ίσως γιατί ζει δύσκολα.
Το νέο κομμάτι του πληθυσμού γεννήθηκε και άρχισε να διαμορφώνεται την νέα εποχή, δεν έχει ζήσει και δεν γνωρίζει τον απολυταρχισμό του σοβιετικού καθεστώτος. Κι αυτός ο μοναδικός νεανικός λαός βρίσκεται σε δεινή θέση: οι περισσότεροι είναι ελάχιστα μορφωμένοι και δεν έχουν περάσει ούτε κατά διάνοια, την σχολή της κοινωνικοποίησης.
Ένα άλλο κομμάτι, που ζει χωρίς τον Ποιμένα να τον καθοδηγεί, είναι έτοιμο να παραδοθεί στον Ναζισμό, εναντίον του οποίου πάλεψαν οι γονείς και οι παππούδες του.
Κι ένα τρίτο κομμάτι, θερμόαιμα κεφάλια, νιώθουν πίκρα για αυτά που τραβάει ο λαός τους. Και μην υπολογίζοντας τις συνέπειες και την ανισότητα των δυνάμεων τους, ρίχνονται στη μάχη εναντίον της εξουσίας.
... Τι θα κάνουμε;
… Αν θέλουμε να ζήσουμε στην ίδια χώρα με τους νέους πρέπει να γίνουμε πιο έξυπνοι και σοφοί.
Η δική μου γενιά, έχει μάθει να προσαρμόζεται, να «τραγουδάει στη χορωδία». Έχουμε «κοινωνική αγωγή» και θυμόμαστε τις σκληρές στιγμές του παρελθόντος.
Κι εχουμε επίσης και τεράστια αγάπη για τον τεράστιο Πολιτισμό της Ρωσίας. Αλλά μόνο εμείς ξέρουμε με τι δυσκολία αποκτήσαμε αυτήν την αγάπη για την τέχνη και τον πολιτισμό.
…. Οι καλύτεροι μας, πλήρωσαν ακριβά αυτήν την αγάπη…. Πάλεψαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν εκατομμύρια σιωπούσαν.
Και να, στις δέκα Φεβρουαρίου, έκλεισαν το κανάλι «Dozhd». Κάποιοι είπαν πως εσείς δώσατε την εντολή, Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς. Δεν τους πιστεύω. Αρνούμαι να πιστέψω πως ο Ρώσος Πρόεδρος φοβήθηκε την σάτιρα και την κριτική.
Κύριε πρόεδρε, το κανάλι είναι το πιο προοδευτικό, δημιουργικό που έχει υπάρξει ποτέ στην παγκόσμια τηλεόραση….
Πού βρήκε το Dozhd αυτούς τους έξυπνους, μορφωμένους, καλλιεργημένους και όμορφους ανθρώπους;
Νέοι… ακόμα κι όταν κάνουν λάθος, κάνουν τα λάθη που οφείλουν να κάνουν οι νέοι άνθρωποι…
(…) Ήρθαν πριν από καιρό και με βρήκαν κάποιοι απ’ το κανάλι «Κουλτούρα» για να συμμετέχω σε κάποια τους προγράμματα. Τους ρώτησα: «θα λογοκρίνετε το περιεχόμενο της εκπομπής;» Δεν ήταν σίγουροι και δεν μπόρεσαν να μου απαντήσουν ξεκάθαρα. Τους είπα πως θα περιμένω μέχρι να μου απαντήσουν. Τι εποχή είναι αυτή που θέλουν να λογοκρίνουν έναν τόσο απολιτικό καλλιτέχνη σαν κι εμένα; Εντάξει θα περιμένω… Αγαπώ τρομερά τη χώρα μου και τον Πολιτισμό μου. Θα περιμένω.
Δεν είμαι νέος.
Οι νέοι δεν μπορούν να περιμένουν
Και δεν πρόκειται…
Με τους νέους οφείλετε να συζητήσετε. Μια μεγάλη κουβέντα, πατρική. Με υπομονή. Με πίστη σ’ αυτούς και στα νιάτα τους.
Απευθυνθείτε τους σαν να είστε ίσοι. Είστε ίσοι.
Δεν ξέρω αν θα έχετε χρόνο να διαβάσετε αυτό το γράμμα.
Αλλά δεν μπορούσα να μην το γράψω.
Είστε ο πρόεδρος της χώρας μου.
Δεν έχω που αλλού να απευθυνθώ. Μόνο στον «παππού μου στο χωριό» να γράψω στον φάκελο.
Σας εύχομαι τα καλύτερα,
Δικός σας, Αλεξάντρ Νικολάγιεβιτς Σακούροφ.
*Σημείωση Άρη:
O 62χρονος Αλεξάντερ Σοκούροφ θεωρείται ο ηγέτης της «Πνευματικής» πρωτοπορίας του Σοβιετικού σινεμά και ο κληρονόμος του Ταρκόφσκι.
Είναι εκτός των άλλων γνωστός για τη Ρωσική Κιβωτό (2002) που γυρίστηκε από την αρχή ως το τέλος με ένα μόνο πλάνο που δεν υπέστη επεξεργασία ή μοντάζ.
Το 2011 κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας για τον Φάουστ του, ενώ στην Ελλάδα, στο αφιέρωμα που έγινε στο έργο του το 2012 στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, παίχτηκαν οι ταινίες "Μητέρα και Γιός", "Πατέρας και Γιός", "Ήλιος" και "Αλεξάνδρα".
Όταν ο Σοκούροφ βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ο Σπύρος Στάβερης, παρουσίασε στο LIFO.GR τις φωτογραφίες του μεγάλου νικητή, που είχαν τραβηχτεί στα Πετράλωνα, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα.
Δείτε το φωτογραφικό ποστ εδώ: Σοκούροφ / Ο Σπύρος Στάβερης φωτογραφιζει τον μεγάλο νικητή στα Πετράλωνα!
σχόλια