Δεν θεωρώ ότι ο Πάνος Παναγιωτόπουλος είναι ο Σατανάς ή ο Καταστροφέας του Ελληνικού Πολιτισμού (αν και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί τοποθετήθηκε ως Υπουργός Πολιτισμού από τον Αντώνη Σαμαρά). Επίσης, δεν συμφωνώ με τους άγριους προπηλακισμούς και τα λιντσαρίσματα πολιτικών.
Έτσι, όταν διάβασα ότι η Κίνηση Μαβίλη πήγε σ' ένα συνέδριο για να τον αποδοκιμάσει, και τελικά τον ανάγκασε να κατέβει απ' το βήμα, ένιωσα μάλλον αμήχανα.
[H κίνηση Μαβίλη δήλωσε σχετικά:
"Σήμερα το πρωί 20 Φεβρουαρίου 2014 ο Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος άνοιξε τις εργασίες του Συνεδρίου "Χρηματοδοτώντας τη δημιουργικότητα", στο πλαίσιο της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το συνέδριο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί αποτυπώνει την Ευρωπαϊκή πολιτιστική πολιτική των ερχόμενων δεκαετιών. Δεν προσκλήθηκε ωστόσο ούτε ένας καλλιτέχνης ως ομιλητής, και η ανακοίνωση του Συνεδρίου δεν κοινοποιήθηκε ευρέως.
Με πρωτοβουλία της Κίνησης Μαβίλη, καλλιτέχνες από διαφορετικά πεδία παρευρέθηκαν στο Συνέδριο και, αισθανόμενοι ότι χλευάζεται η ίδια η έννοια του πολιτισμού, δήλωσαν την αντίθεσή τους, γελώντας."]
Δεν μου άρεσε ως ιδέα.
Όμως, μετά είδα το βίντεο.
Σε ένα συνέδριο για τον Πολιτισμό και τη Δημιουργικότητα (με ενδιαφέρουσες συζητήσεις και ομιλίες), ο Υπουργός ξεκίνησε τις αναμενόμενες μεγαλοστομίες του.
Όταν είπε όμως πώς πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί σαν την Κίνα "καθώς το κόστος εργασίας στη Γηραιά Ήπειρο είναι εξαιρετικά υψηλό", γίνεται κάτι καταπληκτικό.
Τα γέλια που ξεσπούν ακούγονται τόσο φυσικά! Σαν να γελά το αόρατο κοινό ενός sitcom, σα να βλέπεις τα Φιλαράκια και ο Τζόι να είπε κάτι αστείο στην Φοίβη, και να ακούς την γάργαρη αντίδραση των θεατών της μαγνητοσκόπησης (ή έστω μια πειστικότατη κονσέρβα γέλιων).
Δεν ήταν το υστερικό γέλιο της Ανθούλας του Λαζόπουλου. Δεν ήταν ούτε το ευγενικό, βεβιασμένο γέλιο του κοινού σε τηλεοπτικά σόου τύπου Καρντάσιανς. Ήταν ένα πειστικό, εντός ορίων, γέλιο που μετέτρεψε την ομιλία του Παναγιωτόπουλου σε εικαστικό δρώμενο, σε μία ακούσια Υπουργική περφόρμαν, άξια (τηλε)θέασης.
Το ότι ο Παναγιωτόπουλος τσίμπησε, και τσαμπουκαλεύτηκε και άρχισε να φωνάζει (δείχνοντας ένα πρόσωπο παλαιοκομματικό και δυσάρεστο) τον έκανε να χάσει το δίκιο του σχετικά με τα εμπόδια που του έβαζαν στο λόγο του. Προσπαθώντας μάλιστα να τους μειώσει συνέχεια τους αποκαλούσε συνδικαλιστές κι όταν αυτοί του έλεγαν ότι δεν ήταν -που όντως δεν ήταν- αυτός έλεγε: "Αφήστε τα αυτά, είστε διάκριτοι και διάκριτες", πράγμα που τον ντρόπιαζε ακόμα περισσότερο!
Αυτός τσακωνόταν σαν πολιτικός στα τηλεπαράθυρα του Χατζηνικολάου. Οι αποκάτω γελούσαν. Αυτός μιλούσε συνέχεια επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια, προσπαθώντας να καλύψει κάθε άλλη φωνή, όπως θα έκανε αν προσπαθούσε να ακουστεί πάνω απ' τον Παπαδημούλη στην εκπομπή του Πρετεντέρη. Οι αποκάτω πάλι γελούσαν.
Προτιμώ χίλιες φορές αυτή τη διαμαρτυρία, αν πρέπει να υπάρξει μία, απ' την τυφλή οργή όσων σε αντίστοιχη περίπτωση θα γιούχαραν, θα έβριζαν, θα ανέβαιναν στη σκηνή προσπαθώντας να τον διώξουν κρατώντας σημαίες και καδρόνια.
Η παιχνιδιάρικη, συμβολική φάρσα περνάει εύστοχα το μήνυμα, ρεζιλεύει κομψότατα τον πολιτικό, με τρόπο πραγματικά δημιουργικό.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η σύλληψη και η πραγματοποίησή της έγινε από καλλιτέχνες.
σχόλια