''Μα πώς κάνεις έτσι για ένα σκύλο; Εδώ κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι!''

''Μα πώς κάνεις έτσι για ένα σκύλο; Εδώ κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι!'' Facebook Twitter
18

Στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, σε μια ταινία έπρεπε να κάνουν ευθανασία στο σκύλο τους. Αυτόματα σκέφτηκα τι θα γινόταν αν έπρεπε να το κάνω για μία απ' τις δύο γάτες μου, και μετά δε μπορούσα να σταματήσω να το σκέφτομαι, ως το τέλος του φιλμ.

Πριν λίγο, το ξαναθυμήθηκα όταν μου ήρθε αυτό το ημέιλ... 

Είμαι η Αγνή, μια από τις αναγνώστριές σας.

Πήρα το θάρρος να σας γράψω αυτό το μήνυμα γιατί εχθές έζησα μια εμπειρία επώδυνη, που πιστεύω πως πολλοί έχουν βιώσει, ίσως και κάποιοι από εσάς.

 

Κάναμε ευθανασία στο σκύλο μας. Ένα υπέροχο τσιουάουα, 14 ετών. Όλα έγιναν μέσα σε 3 ώρες. Είχε το τελευταίο διάστημα προβληματάκια υγείας λόγω της ηλικίας του αλλά ελεγχόμενα. Ζάχαρο κι ένα φύσημα στην καρδούλα. Έπαιρνε όμως τα φάρμακα που έπρεπε κι ήταν καλά.

 

Μέχρι χτες το πρωί. Άρχισε να παθαίνει απανωτά εγκεφαλικά κι ο γιατρός συνέστησε ευθανασία. Υπέφερε και δεν υπήρχε άλλη λύση. Όταν με πήραν τηλέφωνο να μου το πουν η καρδιά μου έσπασε - την άκουσα να σπάει. Όσες φορές κι αν είχα σκεφτεί πως κάποτε θα έρθει η "ώρα", καμία λέξη δεν περιγράφει την αίσθηση όταν όντως έρθει.

 

Ζήτησα να μην κάνουν τίποτα μέχρι να φτάσω κοντά του, έτρεξα σαν παλαβή αλλά μόλις μπήκα, είχε ήδη "κοιμηθεί".

 

Τον μεταφέραμε εκεί όπου θα είναι ήσυχα και άνετα και τώρα καλούμαστε να μείνουμε με την ανάμνηση και το βάρος της απουσίας του. Άδειο το σπίτι χωρίς εκείνον. Αστείο; Παράλογο; Δεν ξέρω. Δε θεωρώ πως είμαι παρανοϊκή. Ήταν όμως μια παρουσία στο σπίτι, όπως όλοι μας. Ήταν η παρέα, ο ψυχολόγος, το φάρμακο όλων μας. Και τώρα λείπει.

 

Μου λένε "Πώς κάνεις έτσι; Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι". Δεν αντιλέγω. Αλλά γιατί το ένα να αναιρεί το άλλο; Γιατί να μην έχω δικαίωμα να πονέσω και να πενθήσω για ένα πλάσμα που μόνο χαρές προσέφερε, σε αντίθεση με τους ανθρώπους;

 

Ναι, πενθούμε. Κι είναι δικαίωμα καθενός αν νιώθει έτσι και να το βιώσει και να το εκφράσει, χωρίς να νιώθει ντροπή. Γιατί μόνο όσοι έχουν σκύλο ξέρουν τι τους έχει προσφέρει και πόσο άδολα.

 

Ζητώ συγγνώμη αν σας χάλασα τη διάθεση πρωί πρωί και για το χρόνο σας που σπατάλησα όμως είχα την ανάγκη να τα γράψω αυτά. Σας ευχαριστώ.

 

Καλό ταξίδι, Χουτάκο μου.

 

 

''Μα πώς κάνεις έτσι για ένα σκύλο; Εδώ κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι!'' Facebook Twitter

 

 

 

18

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

12 σχόλια
Είναι δικαίωμά σου να αγαπάς όποιο πλάσμα επιλέξεις, όσο δυνατά επιλέξει η καρδιά σου. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να σου πει ότι αξίζει λιγότερο από έναν άνθρωπο. Θα φάω τα dislikes βροχή αλλά και αυτό θα είναι απόδειξη της στενοκεφαλίασής μας: Τι μας κάνει εμάς να αξίζουμε περισσότερο συναισθηματικά από τα ζώα; Και πόσο μάλλον όταν υπάρχει τέτοια σχέση αγάπης;Σε παρακαλώ γλυκειά μου, μην βαραίνεις την καρδούλα σου με κουβέντες απερίσκεπτες, ανθρώπων που μάλλον δεν έχουν βιώσει την αγάπη που μπορεί να σου δώσει ένα ζωάκι. Αγνά, αθώα, με μόνη απαίτηση το φαγάκι τους κι την αγκαλιά σου.Από εμένα, έχεις την ευχή μου. Θα κρυώσει η πληγή και θα μείνει η γλυκειά ανάμνηση.
Σήμερα πέθανε ο αγαπημένος μου γάτος. Και πέφτω πάνω στο άρθρο σου. Ο πόνος είναι αβάστακτος...το κλάμα ποτέ δε μου βγήκε τόσο αβίαστα...στη δουλειά, στο δρόμο, παντού. Το να ανακαλώ τις καλές στιγμές αυτή τη στιγμή δε βοηθάει. Τίποτα δε βοηθάει. Είναι πένθος βαρύ. Χτες κηδέψαμε και έναν αγαπημένο κοντινό θείο. Δεν είναι το ίδιο. Ίσως γιατί τα ζώα είναι πιο αθώα, πιο ευάλωτα. Τα μάτια του γεμάτα ευγνωμοσύνη κι αγάπη, αλλά και τόσο λυπημένα όσο ήταν άρρωστος. Έχεις ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, αγαπημένε. Το ήξερες και το άξιζες!
Έχεις μια αγκαλιά από εμένα. Ξέρω πως είναι...Κοιτάζω τον γατούλη μου στα μάτια του τα τσαχπίνικα. Αυτό το βλέμμα το υπέροχο που λέει τόσα πολλά.Είναι πένθος βαθύ eyiann. Είναι ένα κομμάτι της οικογένειάς σου, ίσως ο πιο πιστός σου φίλος και όμοιός του κανείς. Κάποια στιγμή θα σου μείνει κι εσένα το όμορφο...ότι το βίωσες.Έχω χάσει μιαν υπέροχη Σιαμέζα. Ήταν η αδερφούλα μου, μαζί μεγαλώσαμε. Αβάσταχτο. Και οι δύο σας, δώστε χρόνο στον εαυτό σας. Η αγάπη θρηνεί δικαιωματικά...
Τα λόγια σου είναι τόσο παρήγορα...σ'ευχαριστώ Breena.Είναι ίσως η μοναδική περίπτωση που μπορώ να φανταστώ αγγελάκια να είναι όλα μαζί ευτυχισμένα σε ένα γατοπαράδεισο, να τρώνε και να χουρχουρίζουν στην αιωνιότητα.
Διάβασα με προσοχή το άρθρο και όλα τα μέχρι στιγμής σχόλια.Ένα μόνο θέλω να πω, γιατί τα υπόλοιπα ειπώθηκαν από τους υπόλοιπους αναγνώστες και συμφωνώ μαζί τους, ρε σεις... για εσάς το λέω, που πατάτε [ΟΧΙ] , πάτε καλά; Είσαστε άρρωστοι; Να πάτε να κοιταχτείτε... Και σας το λέω πάρα πολύ σοβαρά αυτό...Σ.Σ.: Από έξι χρονών, θυμάμαι τη ζωή μου μέσα στο σπίτι μας με σκύλους, γάτες, ωδικά πτηνά, έναν παπαγάλο, 2 χελωνίτσες (τι οποίες τις αφήσαμε ξανά στο δάσος). Τα τελευταία χρόνια ζω με δύο αξιαγάπητα γατούλια μία θηλυκή και έναν αρσενικό τα οποία τα βρήκα τυχαία στον δρόμο και έχουν έναν χρόνο διαφορά μεταξύ τους.
Παιδια, η απώλεια του ζώου ειναι τρομερή, κι αν κανένας δεν το εχει ζήσει δεν το καταλαβαίνει. Πριν δυο χρόνια η γατούλα μου η Ζιζέλ (12 χρόνων) διαγνώστηκε με mamory mass (που ειναι κατι σαν τον καρκίνο του μαστού). Της αφαίρεσαν όσο μπορούσαν και της αρχίσαμε χημειοθεραπεία, αλλά στην δεύτερη δόση έπαθε ανακοπή και μας έφυγε. Ακόμα την βλεπω στον ύπνο μου, με τα έξυπνα και παιχνιδιάρικα πράσινα ματάκια της.
Προσπάθησε να θυμάσαι τις ομορφότερες στιγμές που ζήσατε μαζί. Αυτό μόνο θα απαλύνει τον πόνο σου. Έχουν περάσει 5 χρόνια απο τότε που κοιμηθηκε ο Ιβάν μου και ακόμα βουρκώνω οταν θυμάμαι εκείνη την αποφράδα ημέρα του Μαίου. Τον έκανα τατουάζ για να τον έχω πάντα μαζί μου ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΠΕΡΑΣΩ τον πόνο όταν έφυγε. Ίσως με θεωρήσετε υπερβολικό αλλά με πόνεσε περισσότερο και απο το χαμό των γοιών μου... Ίσως επειδή ο Ιβαν ήταν οτι μου είχε απομείνει μετά το χαμό των γονιών. Κάνε κουράγιο. ΥΓ: Ποσωπικά αποφάσισα οτι δεν θα ξαναπάρω σκύλο. Προτιμώ να στερηθώ αυτό το μεγαλείο αφοσίωσης και αγάπης που θα μου προσφέρει παρά να ξαναζησω την απώλεια ενός ΦΙΛΟΥ, του καλύτερου ΦΙΛΟΥ.
Η Ιστορία μου είναι παρόμοια είχα κι εγώ ενα σκυλάκι ενα Γιορκσάιρ Τερριέ το όποιο μέχρι τα 15 σχεδόν δεν είχε σοβαρα προβληματα Υγείας, αργότερα άρχιζε να παρουσιάζει άνοια, όπως μας είπε ο Κτηνίατρος και τους τελευταίους μήνες είχε πάθει κάποια εγκεφαλικά. Είχε μείνει σχεδόν φυτό,ήταν παρα πολύ αδύνατο , και το μόνο που εκανε είναι να στριφογυρίζει γύρω απο τον εαυττο του, οι γονείς μου απέφευγαν την ευθανασία πιστεύοντας οτι συντομα θα ψοφαγε, ωστοσο βλέποντας τον να ταλαιμωρείται καταλαβαν οτι δεν υπήρχε άλλη λύση. Εχουν περάσει σχεδόν 3 χρόνια και δεν έχω σταματησει να το σκέφτομαι, μαλιστα τον τελευταιο χρόνο το νοσταλγω περισσότερο απο τους πρωτους μήνες που εφυγε. Εγω το κράταγα τη στιγμή που ο κτηνιατρος του εκανε ευθανασία, είναι απο τις στιγμές που ποτε δε θα ξεχασω. Μεγαλώσαμε μαζί, όσο υπερβολικο κι αν ακούγεται το αισθανομαι σαν αδερφο μου.Οπως ειπωθηκε πριν τα σκυλια μόνο χαρες δίνουν και σου δίνουν ολη τους την αγαπη, χωρις να απαιτουν τίποτα απο εσενα μόνο συντροφια και φροντιδα, σε αντιθεση με τους ανθρώπους
κ εγώ κάπως έτσι.. μαζί μεγαλώσαμε και παρά τα προβλήματα υγείας που είχε τον τελευταίο χρόνο φαινόταν ότι είναι ακόμα "εδώ".. αλλά ο κατήφορος ήταν βέβαιος και η απόφαση.. ακαριαία την μέρα που ήρθε ο γιατρός του έκλαιγε συνέχεια και εγώ προσπαθούσα να τον παρηγορήσω.. σταμάτησε μόνο όταν μπήκε ο κτηνίατρος στο δωμάτιο..από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω περάσει :( αλλά ξέρετε ε, όλα τα καλά σκυλάκια πάνε στον παράδεισο (και όλα τα σκυλάκια είναι καλά) οπότε είναι κάπου εκεί πάνω και παίζουν όλα μαζί χαρούμενα :)
τα ζωα γενικοτερα ειναι ο,τι πιο ομορφο στη ζωη του ανθρωπου. σου προσφερουν αγνοτητα, χαρα και λυπη μαζι αλλα ανιδιοτελως! το καθε ζωακι που ζει διπλα σου και στο σπιτι σου, ειναι μοναδικο και αναντικαστατο και προσωπικα θα προσπαθω να μαζευω αδεσποτα απ'το δρομο σε ολη τη ζωη μου, ετσι ωστε στο τελος της να χω τις καλυτερες και τις πιο γλυκιες αναμνησεις απ'τους τετραποδους φιλους μου οσοι και οσο κι αν αυτοι υπαρξουν :)
Εχω και γω ένα σκυλάκι και σε καταλαβαίνω απόλυτα σου εύχομαι η αναμνησή του να σου φέρνει χαμόγελα γιατί όντως είναι όλα αυτά που χαρακτήρισες τον χουτάκο σου.Εξάλου ο πόνος δεν έχει διαχωρισμούς πονάω περισσότερο αναλόγως τι και ποιόν χάνω ο πόνος είναι συναίσθημα
Γειά σου Αγνή. Λύπάμαι πολύ για την απώλειά σου!!Έχω μια γούνινη τετράποδη κόρη και αντιλαμβάνομαι πώς μπορεί να νιώθεις. Πρέπει να φανείς δυνατή γλυκια μου και να σκέφτεσαι όλες τις όμορφες στιγμές που σου χάρισε ο Χουτ. Τον πρώτο καιρό θα είναι δύσκολο, αλλά κάθε φορά που θα σου έρχεται στο μυαλό αντί για θλίψη άφησε χώρο για την ευγνωμοσύνη στην καρδιά σου. Ευγνωμοσύνη για τα 14 χρόνια που σου προσέφερε την αγάπη του, για τον τρόπο που σε άλλαξε, για τον άνθρωπο που έχεις γίνει σήμερα εξαιτίας του..Αυτό και μόνο αξίζει ώστε να χαίρεσαι που υπήρξε σημαντικό κομμάτι της ζωής σου και να τον θυμάσαι πάντα με αγάπη.Όσον αφορά τους άλλους που δε νιώθουν όπως εσύ είναι γιατί έχουν ξεγελαστεί να πιστεύουν οτί οι οι άνθρωποι είναι ανώτερα όντα. Εσύ που ξέρεις όμως, απλά αγνόησέ τους και χαμογέλα..δεν έχει αξία να τους κάνεις να καταλάβουν..φτάνει που το ξέρεις.
έχω πει πάρα πολλές φορές σε συζητήσεις που τυχαίνει να είμαι παρούσα ότι ο σκύλος,και γενικότερα τα κατοικίδια,είναι ένα επιπλέον μέλος της οικογένειας. ΔΕΝ είναι ο ψυχαγωγός μας και ΔΕΝ είναι διακοσμητικό στοιχείο. Η συγκεκριμένη φράση μόνο ανθρώπους χωρίς παιδεία δείχνει(βλέπε χωριά που τα αντιμετωπίζουν πολλές φορές απάνθρωπα) είτε αναισθησία.Όταν πεθαίνουν τα σκυλιά για τους ιδιοκτήτες ΕΙΝΑΙ θάνατος ανθρώπου.
Συμφωνώ σε όλα μαζί σου εκτός από ένα.Υπάρχουν και κάτοικοι των πόλεων που πανε εκδρομή το σκύλο τους στο χωριό χωρίς επιστροφή"γιατί εδω θα περάσουνε καλύτερα",το ένα από τα τρία σκυλιά μου ήρθε έτσι και δεν έπεσε από τον ουρανό.ή που ΚΑΘΕ χρόνο τη δεύτερη μέρα του Πάσχα πετάνε φόλες για να βρούνε"καθαρή"τη γειτονιά του εξοχικού τους το καλοκαίρι.Η νοοτροπία για τα ζωα συντροφιάς αλλάζει προς το καλύτερο (σιγά σιγά αλλά αλλάζει) το ιδιο στα χωριά όπως και στις πόλεις.δεν είμαστε στο 1940 για να μας χωρίζει το χάος.Και οι " χωριάτες" με τη κακή έννοια υπάρχουνε παντου
Ναι εννοείται ότι τέτοιες συμπεριφορές βρίσκεις παντού,στο χωριό και στην πόλη!ήταν ο λόγος που έβαλα το "πολλές φορές".Δεν υπάρχουν μόνο κακοί χωριάτες-καλοί "πρωτευουσιάνοι" και δεν θέλω να είμαι αφοριστική.Ίσως δεν ήταν σαφές στο κείμενο!