Ένα σχόλιο-κείμενο που ήρθε στο LIFO.gr.
Το έγραψε αναγνώστρια με το ψευδώνυμο "Mία Τυχαία"
Ξημερώματα 11ης Οκτωβρίου στο ΑΤΤΙΚΟ νεκροτομείο (μην πηγαίνετε ασθενείς εκεί, οι γιατροί δεν τιμούν ούτε τα πτυχία τους, ούτε τα παντελόνια τους).
Εγώ συνόδευα τη μάνα μου. Παραδίπλα μας, στον διάδρομο της παθολογικής όπου μας έριξαν από τα επείγοντα, ήρθε ένα κορίτσι σε άθλια κατάσταση (τοξικομανής από τον δρόμο) που συνόδευε ένα αγόρι (μάλλον ο αδελφός της) σε αθλιότερη κατάσταση (επίσης τοξικομανής από τον δρόμο). Η αγωνία της ήταν συγκινητική και η αγάπη της φαινόταν σε κάθε έκφραση του διαλυμένου κορμιού της. Παραδίπλα στον διάδρομο, κάθονταν 2 αστυνομικοί που συνόδευαν νοσηλευόμενο κρατούμενο. Οι διαθέσιμες πολυθρόνες ήταν 2, στον διάδρομο. Οι άνθρωποι εργάζονταν και όπως ήταν λογικό, κάθονταν στις μοναδικές πολυθρόνες. Έτσι τους βρήκαμε.
Η νύχτα προβλεπόταν αβάσταχτη για τις συνοδούς. Η κοπέλα, στεκόταν στο ένα της πόδι, στο προσκέφαλο του αδελφού της (το άλλο ήταν παραμορφωμένο). Εγώ, δίπλα στη μάνα μου. Κάποια στιγμή, ακούμπησα στο πάτωμα να κλείσω τα μάτια μου. Ο ένας αστυνομικός κουβάλησε την πολυθρόνα του ως το κορίτσι και την χτύπησε συμπονετικά στην πλάτη. Ο άλλος αστυνομικός κουβάλησε την πολυθρόνα του και μου την παραχώρησε. Έβγαλαν τη βάρδιά τους όρθιοι.
Έπαθα πλάκα. Με τον τρόπο που κοιτούσε ο αστυνομικός την τοξικομανή. Ή καλύτερα, εκείνο το αγόρι, εκείνο το κορίτσι. Σκέφτηκα, πως αν την είχε δει, στην Ομόνοια, ίσως την αντιμετώπιζε σαν μια στατιστική, από κεκτημένη ταχύτητα. Ίσως την κοιτούσε αλλιώς, ειρωνικά, με περιφρόνηση. Έχω μαθητές από την επαρχία (τα καλύτερα παιδιά) που στράφηκαν στην αστυνομία από ανέχεια και ανασφάλεια. Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι οι αφορισμοί είναι χαζό τσουβάλιασμα.
Έξω από την ψυχολογία του όχλου, οι μονάδες βγάζουν τον αληθινό τους εαυτό. Πάντα είμαι στο Σύνταγμα. Από μικρό παιδί. Ποτέ δεν φώναξα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».Ανέκαθεν διαφωνούσα με αυτό το σύνθημα. Έχω δει όμως ''κουκουλοφόρους'' να δίνουν τα χέρια με τους αστυνομικούς στα στενά. Με έχουν δηλητηριάσει στα καλά καθούμενα, δίχως να υπάρχει λόγος, έχω κινδυνέψει σοβαρά.
Στα παιδαγωγικά, έχουμε μια αρχή: μη δηλώνεις το κακό και άσχημο, να τονίζεις το θετικό και επιθυμητό. Στην Ισπανία μάλλον το έπιασαν. οι διαμαρτυρόμενοι δεν φώναζαν «μπάτσοι γουρούνια». Τους καλούσαν: «οι αστυνομικοί να'ναι δίπλα μας».
Η μάνα μου ξεψύχησε στο φορείο, σε κείνον το διάδρομο. Δουλεύω από τα 22 μου, τους τα 'χω όλα πληρωμένα και δεν αξιώθηκα να της βρω ένα κρεβάτι. Της μάνας μου.
σχόλια