ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

.. θα τα γραψω εδω, μηπως και ηρεμησω λιγο. Η ιστορια ξεκιναει περιπου 2μιση χρονια πριν, τον μαιο του 2010. Ηταν τοτε που γνωρισατον Γ. Τον πρωτο καιρο ολα καλα.. οπως σε ολες τις σχεσεις βεβαια.. αλλα μετα αρχισαν τα προβληματα.. Κρυβόμασταν απο την οικογενεια μου γιατι δεν θα τον ηθελαν και αυτο ειχε ως συνεπεια τσακωμους και παρεξηγησεις.. στην πορεια δημιουργηθηκαν προβληματα με την παρεα του που ανακατευοταν σε καθε μας τσακωμο λες και τους αφορουσε, μου ελεγε διαφορα μικροψεματα για να αποφευγουμε τσακωμους ελεγε, μου ειχε φερθει και βιαια καποιες φορες (δικαιολογημενα μεν, αλλα δεν δεχομαι να μας σηκωνουν χερι οι αντρες, ας απαντουσε με λογια). Εγω απ την πλευρα μου τον πιεζα συνεχεια να κανει πραγματα που προφανως δεν ηθελε, αλλα τα εκανε για να με ευχαριστησει. Εδω και καποιους μηνες λοιπον τη μια χωριζαμε, την αλλη τα ξαναβρισκαμε (γιατι το μονο σιγουρο ειναι οτι αγαπιομαστε).. Εδω θελω να πω πως εγω ημουν που συνεχεια του ζητουσα να χωρισουμε γιατι ειχα πιεστει απο ολα αυτα και μετα απο μικρα διαστηματα του ζητουσα να τα ξαναβρουμε γιατι δεν αντεχα μακρια του και εκεινος με δεχοταν πισω. Χθες λοιπον τον πηρα τηλεφωνο και τον επεισα να τα ξαναβρουμε και οτι δεν θα ξαναεκανα τα ιδια, αλλα αναγκαστηκα να το αλλαξω γιατι προεκυψε παλι προβλημα με την οικογενεια. Ξερω οτι εγω φταιω αποκλειστικα που οδηγησα αυτη τη σχεση σ αυτο το σημειο και πληγωσα εναν ανθρωπο που εκανε τα παντα για μενα.. γιατι δεν το βρισκεις ευκολα στην ηλικια μας αυτο (20+)... δεν ξερω τι να κανω τελικα.. νιωθω απαισια.. να ξεκινησω αλλη σχεση για να ξεχαστω αποκλειεται (γιατι τον αγαπω υπερβολικα και δεν φταιει σε κατι ο αλλος που θα με προσεγγισει), νιωθω κενο, νιωθω χωρις νοημα την ζωη μου... Φοβαμαι πως δεν θα μου ξαναμιλησει (και με τα δικια του) αλλα δεν αντεχω στην ιδεα να βρει αλλη.. Προσφατα λεγαμε οτι μακαρι να ημασταν σαν αλλους που χωριζουν και δεν στεναχωριουνται και πανε παρακατω.. και εννοειται σε καθε συναντηση μας το κλαμα επεφτε βροχη, προσπαθουσαμε να βρουμε λυση αλλα σ αυτη τ σχεση απ την αρχη ειχαμε πολλα ποβληματα.. ειναι τοσο μικρη η ζωη και μεγαλοποιουμε τοσο πολυ τα προβληματα που καταληγουμε να μην ζουμε και να κανουμε οτι μας επιβαλλουν αλλοι (ειτε αυτοι ειναι η οικογενεια, η κοινωνια η οτι αλλο).. τι να κανω πια???????????????????? :(υ.γ. ματακια μου δεν θα σταματησω ποτε να σ αγαπω... 13/05...