________________
1.

Στην Ελλάδα, το εσωτερικό του αυτοκινήτου είναι ιδιωτικός ή δημόσιος χώρος; Επιτρέπονται οι ερωτικές συνευρέσεις μέσα σε αυτό, ή σε συλλαμβάνει η αστυνομία εάν σε αντιληφθεί;- Άστεγοι

Αυτή την ερώτηση έπρεπε να τη στείλεις εδώ.

Αλλά αν κρίνω από τα νεύρα που έχουν όλοι στο δρόμο, ο καθένας θεωρεί το εσωτερικό του αυτοκινήτου του πιο ιδιωτικό χώρο και από την τουαλέτα του, και αυτό βγαίνει και προς τα έξω.

________________
2.

Αγαπητή α μπα! Δεν θα ήθελα να κουρασω με κοπλιμέντα, διαβάζω τη στήλη σου ανελλιπώς και αυτό τα λέει όλα. Γι' αυτό λοιπόν άκου και τη δική μου απορία. Είμαι 23 χρονών, έχω τελειώσει τη σχολή που επέλεξα με τον κλασσικό τρόπο (πανελλήνιες- παναγία μου), σχολή από τις πιο απαιτητικές και δύσκολες κατα γενική ομολογία, χωρίς να καθυστερήσω, κανένα ωστόσο ενδιαφέρον για το αντικείμενο. Η επιλογή της σχολής έγινε με πρακτικά κριτήρια, ήμουν καλή στα θεωρητικά, δεν μου άρεσαν κθλ κάποιες σχολές από κει και έμεινε μία. Ακολούθησε η πρακτική ασκηση (στην οποία και πόνταρα, έλεγα θα βρω εκεί ενδιαφέρον, στην πράξη) αλλά δυστυχώς και από κει τζίφος. Αποφάσισα λοιπόν μετά από πολύ σκέψη να προετοιμαστώ για κατατακτήριες σε νέα σχολή, το αντικείμενο της οποίας μ αρέσει πολύ, καμία σχέση με την πρώτο μου πτυχίο, δυσκολίες και κει με διαβασμα αλλά είμαι στο παρα 5 και εύχομαι να μπω. Οι δικοί μου αρκετά υποστηρικτικοί πλέον, ζορίζονται όμως όπως όλοι με τα οικονομικά και το βλέπω ξεκάθαρα. Λόγω ωραρίου της νέας σχολής ενδεχομένως μια part time εργασία να μην είναι εφικτή. Και ερωτώ: ατενίζοντας άλλη μια 4ετία σπουδών έτσι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα μήπως κυνηγάω μία πολυτέλεια? Μήπως θα έπρεπε να ψάχνω δουλεια με το πρώτο πτυχίο και να φροντισω να σταθώ στα πόδια μου μια ώρα αρχύτερα? Σιχαίνομαι την σκέψη ότι θα είμαι βάρος στους ανθρώπους που έχουν ήδη περάσει τα ζόρια του φοιτητικού μου με ό,τι συνεπάγεται και η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι και μία ενοχή για το πτυχιο που έχω (τι τζάμπα ίδρωσες να το πάρεις? - κλασσική ερώτηση). Σ' ευχαριστώ, ελπίζω να μην κούρασα (που θα κούρασα είμαι σίγουρη ;-)- δεσποινίς παρακαλώ

Φαίνεσαι έξυπνο παιδί, αλλά επειδή το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται, μου φαίνεται ότι είναι πιθανό να κάνεις για δεύτερη φορά το ίδιο λάθος.

Το «αντικείμενο» που σε ενδιαφέρει πολύ, οι σπουδές ενός αντικειμένου και η εργασιακή πραγματικότητα είναι εντελώς, μα εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Αν εγώ είμαι καλή στα μαθηματικά του σχολείου, δε σημαίνει ότι πρέπει να σπουδάσω μαθηματικά, και αν σπουδάσω μαθηματικά, δε σημαίνει ότι θα είμαι (πχ) καλή καθηγήτρια μαθηματικών.

Αν από μικρή έπαιζα σε σκετς, δε σημαίνει ότι έχω ταλέντο στην ηθοποιία – μπορεί να σημαίνει ότι είμαι νάρκισσος. Αν έχω κολλήσει με το CSI, δε σημαίνει ότι πρέπει να σπουδάσω εγκληματολογία, μπορεί να σημαίνει ότι δεν έχω ανακαλύψει ακόμα καλύτερα σήριαλ. Αντιστοίχως, αν στην πρακτική άσκηση δε βρήκα ενδιαφέρον, δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει. Μπορεί να σημαίνει και ότι δεν έκανα την κατάλληλη επιλογή στην πρακτική άσκηση.

Το ότι τα καταφέρνεις στις σπουδές, κάτι σημαίνει, αλλά δε θα το βρεις με το να αλλάζεις σπουδές. Δε μας λες και πολλά, οπότε δε μπορούμε να σου πούμε και πολλά. Δεν ξέρω αν εξάντλησες τις πιθανότητες, αν ξεζούμισες αυτό που σπούδασες, τι φαντάζεσαι ότι είναι «ενδιαφέρουσα» δουλειά, αν χρειαζόταν αλλαγή κατεύθυνσης ή ένα κατάλληλο μεταπτυχιακό, ή αν είσαι ρομαντική ή υπερβολικά γοητευμένη από τον εαυτό σου.

________________
3.

Από φανατικός αναγνώστης, έχω εξελιχθεί τα τελευταία 5-6 χρόνια σε κουρασμένο τηλεθεατή σειρών από UK & US (προσπαθώ τουλάχιστον να βλέπω μόνο τα ποιοτικά). Τέρμα οι πολύωρες επισκέψεις στα βιβλιοπωλεία, να ψάχνεις το επόμενο βιβλίο που θα σε ταξιδέψει. Τέρμα η μυρωδιά του χαρτιού. Τέρμα οι στοίβες δίπλα στο κομοδίνο.

Φταίει που στο τέλος κάθε μέρας είμαι πολύ κουρασμένος από την δουλειά και τις αγγαρείες στο σπίτι (εξαντλημένος στην πραγματικότητα) και δεν έχω το κουράγιο πλέον. Επίσης τα παιδιά απαιτούν την προσοχή μου και μέχρι να κοιμηθούν δεν μπορώ να πιάσω βιβλίο. Είναι και η κρίση και το μειωμένο εισόδημα που έχει κάνει τα βιβλία είδος πολυτελείας.

Επέλεξα λοιπόν την εύκολη και ευκολοχώνευτη οδό αν και ντρέπομαι για αυτό. Μερικές μέρες όμως σχεδόν νιώθω το IQ μου να πέφτει, καθώς ο εγκέφαλος μου στερείται ποιοτικής τροφής και λιμοκτονεί. Για εμένα τα βιβλία ήταν πάντα το παράθυρο μου στον κόσμο και αισθάνομαι σαν να μην θέλω να κοιτάξω πλέον έξω και δεν μου αρέσει αυτό το αίσθημα.

Θα μπορέσω λες να ξαναγυρίσω ποτέ ξανά πίσω στις πρώτες μου αγάπες;

Ναι, ναι. Όλοι οι αναγνώστες, νομίζω, περνάνε φάσεις. Νομίζω όμως επίσης ότι η ασχολία με τα παιδιά είναι μια διαδικασία που μπορεί να σου ανεβάσει το IQ. Tα παιδιά πρέπει να φάνε, να πλυθούν και να κοιμηθούν, αλλά αυτό που χρειάζονται περισσότερο από εσένα είναι η εμπειρία σου, οι γνώσεις σου, όσα έχεις μάθει από τα βιβλία, και η μετάδοση αυτής της αγάπης. Ο ρόλος που έχεις τώρα είναι πολύ σημαντικός, και ο εγκέφαλός σου πρέπει να ανταποκριθεί σε πολύ σημαντικά ζητήματα, πιο σημαντικά από την δική σου εξέλιξη. Θα έρθει η ώρα που τα παιδιά δε θα σε χρειάζονται τόσο, και θα έχεις το χρόνο να διαβάσεις, μη βιάζεσαι...

________________
4.

Λένα μου,
κατ ρχήν συγχαρητήρια για την άψογη απάντησή σου σε ερώτηση σχετικά με την εθνική υπερηφάνεια που "πρέπει" να έχουμε ως Έλληνες..Με καλυψες τόσο απόλυτα που σοκαρίστηκα..είχε τύχει σε κουβέντα με καλούς μου φίλους να προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι δε νιώθω καθόλου εθνικά υπερήφανη..ούτε για τις επιτυχίες της Ελλάδας στον αθλητισμό ούτε για την Ακρόπολη που έχτισαν πριν δυο χιλιάδες χρόνια αυτοί που τότε έμεναν στην ίδια περιοχή με εμένα τώρα..και ότι αν δεν έχω συμμετάσχει ενεργά σε κάτι δεν μπορώ να αισθανθώ περηφάνια για την επιτυχή καταληξή του και με κοιτούσαν σαν ούφο.ευτυχώς που το διάβασα κι από σένα είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι.στο θέμα μας τώρα: spoiler alert για homeland και true blood..είναι δυνατόν;;; επαναλαμβάνω.seriously?τους έφαγαν έτσι και τους δύο;να μου σκοτώσουν τον έρικ έστω και γυμνό στα βουνά μετά από τόσα και τόσα (μέχρι κι από τα νύχια της Σούκι γλίτωσε το μανάρι μου) αλλά και τον νίκολας;δε βλέπω πώς θα συνεχίσουν αυτές οι σειρές.καλά και οι βρικόλακες τελειώνουν, η άλλη εγκυμοσούσα και διπολική τι θα κάνει μου λες;έξαλλη σου λέω είμαι.και στα λέω γιατί μια και είσαι αμερική θα είσαι προφανώς στα μέσα και στα έξω κάνε δυο τηλέφωνα πες μου πώς θα τον αναστήσουν τον κρεμάσμένο...επίσης τα λέω γιατί αν ξαναδιαβάσω ερώτηση δεν τον ήθελα-με ήθελε-με παράτησε-τον θέλω πίσω θα ουρλιάξω..p.s. loving your instagram account-kiku

Δεν ξέρω τι ακριβώς απάντησα, αλλά δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω καθόλου την έννοια της εθνικής υπερηφάνειας – τον πατριωτισμό τον δέχομαι, ως ανάγκη του να ανήκεις κάπου και να νιώθεις μέρος μιας ομάδας, ως χώρο στον οποίο αναπτύχθηκες και εξαιτίας αυτού έχεις ορισμένα χαρακτηριστικά. Η λέξη «υπερηφάνεια» με προβληματίζει αρκετά βέβαια, γιατί γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και λαϊκισμού, αλλά αυτό χρειάζεται δοκίμιο για να αναλυθεί. Η υπερηφάνεια μοιάζει σαν αντανακλαστικό στην πεποίθηση ότι κάποιος σε υποτιμάει ή ότι υποφέρεις από εσωτερικές αμφιβολίες, και πάει στο ψυχαναλυτικό το θέμα.

Για το True Blood τώρα, ήταν καλό στην πρώτη σεζόν, αλλά πολύ σύντομα έγινε παρωδία του εαυτού του. Στην τέταρτη σεζόν ψάχναμε με κόπο να βρούμε κάποιον που δεν είναι βρικόλακας/λυκάνθρωπος/μάγισσα/νεράιδα/ούρουκ χάι. Έχω τη θεωρία ότι η κατηγορία Fantasy είναι μόνο για βιβλία, η τηλεόραση κάνει αυτό το είδος χειροπιαστό, και εκεί χάνεται η μαγεία.

________________
5.

Α μπα, πονάω.... Μετά από 3 μήνες ... Αυτός με χώρισε ... ήταν τόσο καλό παιδί... Μου έμαθε πως να ζω.. Μου έμαθε να γίνομαι καλύτερη... Και μια μέρα τα πήρε όλα πίσω γιατί κατάλαβε πως τελικά ήθελε κοπέλα από τα μέρη του (ήταν μετανάστης στην Ελλάδα από Ρωσία). Ώρες ώρες μου την έδινε αυτή η προσκόλληση του με την χώρα του αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να πάρει πίσω όλες τις υποσχέσεις για τον απλούστατο λόγο πως συμπεριφερόταν σαν νεοέλληνας... Τελικά βρήκε μια αρκετά άσχημη και αμόρφωτη κοπέλα από το εκεί χωριό του .. Και εγώ έχω μείνει μαλάκας.. Αυτό που με τρώει μέσα μου είναι μήπως όλες αυτές τις θυσίες που έκανε πολλές φορές για μένα ήταν ψεύτικες ή απλά μια μέρα του γύρισαν τα μυαλά κ εγώ πλέον δεν βρισκόμουν στις επιλογές του? Το καλό είναι πως για μένα ήταν εξ αρχής μια περιπέτεια αλλά αυτός με είχε βάλει στο τρυπάκι να το δούμε πολύ πιο σοβαρά. Και πες πες, με κατάφερε ! Γιατί έμπλεξα εγώ σε αυτή την κατάσταση ? Μήπως γιατί είχα ανάγκη για μία πρώτη σχέση? ίσως να ήταν κ έτσι . Περιμένω από την ειδικό (εσένα) να μου πεις...- Ειρήνη

Δεν έμπλεξες κι όλας, μη λέμε τόσο μεγάλα λόγια, αλλά τέλος πάντων. Έμπλεξες γιατί ήθελες να πιστέψεις αυτά που σου έλεγε, γιατί είναι πιο εύκολο να πιστεύεις τα ωραία λόγια και τις υποσχέσεις παρά να ακούς τα προειδοποιητικά μηνύματα. Τι θυσίες πρόλαβε δηλαδή να κάνει μέσα σε τρεις μήνες; Πάρε το μήνυμα της ζωής: μην πιστεύεις τα λόγια. Αντιθέτως, όσο πιο πολλά λέει κάποιος, τόσο το χειρότερο.

(Αυτό το «αρκετά άσχημη και αμόρφωτη κοπέλα από το χωριό του» δικαιολογείται να το λες στην αρχή για να χωνέψεις την απόρριψη, αλλά κοίτα να το αντιμετωπίσεις κάποτε κατάματα, και αν δεν το καταφέρεις, κράτα αυτή τη σκέψη για τον εαυτό σου.)

________________
6.

Πως μετά από 4 χρόνια που μου το έπαιζε σοβαρός και κατασταλαγμένος με μένα, με χώρισε και άρχισε ξαφνικά τα : ακολούθησε την καρδιά σου, ό,τι απόφαση πάρεις κάνε την έπειτα από αληθινά συναισθήματα και συγκινήσεις και ακόμα και αν δεν σε οδηγήσει εκεί που πίστευες, τουλάχιστον θα ήταν μετά από κάτι αληθινό κτλ κτλ.. Τι στο καλό παίχτηκε? Είναι κάποια φάση ανωριμότητας ή ο άνθρωπος απλά τόσα χρόνια μου έδειχνε έναν άλλο εαυτό ? όχι πως θέλω να ξαναγυρίσει αλλά θα ήθελα να ξέρω αν στα 26 χρόνια σου ξαφνικά αρχίσεις να λες τέτοια, το κάνεις γιατί μετακόμισες σε άλλη χώρα και ξέφυγες από την καταπίεση της γιαγιάς σου (όπως στην περίπτωσή του) ή κάτι άλλο?- Μπλοκαρισμενη

Στην περίπτωση του, μάλλον επειδή μετακόμισε σε άλλη χώρα και ξέφυγε από την καταπίεση της γιαγιάς του. Δεν θα βιαζόμουν να τον χαρακτηρίσω ανώριμο όμως. Μόνη σου λες ότι το «έπαιζε» σοβαρός και κατασταλαγμένος. Αν το έπαιζε και δεν ήταν, το έκανε επειδή ήταν ανώριμος και δεν ήξερε ποιος είναι. Τώρα ίσως να έκανε κι ένα βήμα προς την αυτογνωσία. Μην του κρατάς κακία, ήσασταν μικροί, ευτυχώς είσαστε ακόμα.

________________
7.

Ποια είναι η πιο πολύπλοκη συνταγή που έχεις μαγειρέψει; Πώς ήταν το αποτέλεσμα;- γκουρμέ

Ήταν μια συνταγή για λαζάνια με πολύ μικρά κεφτεδάκια. Δεν ακούγεται πολύπλοκη, αλλά ήταν μια συνταγή ενός ελληνοαυστραλού σεφ που ήταν τεράστια, με πάρα πολλά βήματα. Μου έκανε εντύπωση το πώς έκανε κάτι που θεωρητικά ξέρουμε πώς μαγειρεύεται, τόσο δύσκολο, και αποφάσισα να το φτιάξω με όλη αυτή την προετοιμασία, για να δω αν θα γίνει το κάτι άλλο ή αν θα είναι απλώς λαζάνια με πολύ μικρά κεφτεδάκια.

Τελικά, μετά από ατελείωτες ώρες στην κουζίνα (μου πήρε δύο ώρες μόνο για να πλάσω αυτά τα κεφτεδάκια, να τα ΠΛΑΣΩ, όχι να τα μαγειρέψω) τα είχα φτύσει τόσο πολύ, είχα δοκιμάσει τόσες φορές όλα τα επιμέρους συστατικά, που όταν επιτέλους έγινε, δεν είχα ούτε γεύση ούτε όρεξη. Δε θυμάμαι τίποτα από τη γεύση.
Συμπέρασμα: οι συνταγές των σεφ είναι μόνο για τους σεφ.