ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικροί,κυρίως στην εφηβεία, όλοι ήμασταν με μια φράση στο στόμα:>.Πάντα η μαμά ήταν που φώναζε να διαβάσουμε,να φάμε, να ντυνόμαστε καλά (έχει γίνει πια ανέκδοτο με τη ζακέτα),να μην ξενυχτάμε!Και μεις, εκεί, ποτέ να μην ακούμε τίποτα.> ψυθιρίζαμε βγαίνοντας. Ακόμα και όταν προσπαθούσαν να είναι φίλες μας,μας ρωτούσαν για τα προσωπικά μας και μεις κάναμε πως δεν ακούσαμε την ερώτηση,πως έχουμε δουλειά ή απαντούσαμε κάτι κοροϊδευτικό ίσα ίσα να ξεφύγουμε από την "ανάκριση".>,η απόκριση όταν μας ρωτούσαν οι φίλοι γιατί δεν της λέγαμε τίποτα.Αλλά μήπως και αυτοί το ίδιο δεν έκαναν; Και περνάει ο καιρός, και να σου εγώ φοιτήτρια σε άλλη πόλη,και να σου η Έλλη από πίσω μου να δει τι τρώω, αν κοιμάμαι, πόσο βγαίνω.Πάλι ρωτώντας διακριτικά,δήθεν έτσι για κουβέντα, και με τη φοβισμένη φωνή μην την τρομάξει η απάντηση.Ήμουν συνήθως ειλικρινής απεναντί της.Την έπαιρνα συχνά γιατί καταλάβαινα ότι ανησυχούσε αλλά της έλεγα μόνο ότι ήθελα εγώ.Και να μην την ικανοποιεί η εξέλιξη της συζήτησης αλλά να μην μπορεί και να την πάει εκεί που θέλει.Ήξερε πάντα πως θα άκουγα τις συμβουλές της,απλώς δεν θα μου έπαιρνε λέξη από το στόμα. Αχ ρε Έλλη,τι τράβηξες και συ..Από τη μία ένα γιο που να σου βγάζει το λάδι με τα καπρίτσια του,να μην προλαβαίνεις να διορθώνεις τις μαλακίες του και από την άλλη μια κόρη που να μην ξέρεις τι συμβαίνει στη ζωή της.Και να είσαι ο κυματοθραύστης των εκρήξεων δύο κακομαθημένων παιδιών.Πάντα όμως να μας κοιτάς με μάτια γεμάτα τόσο πολύ αγάπη και υπερηφάνεια.Πάντα να γίνεσαι χαλί γιατί έτσι κάνουν οι μάνες,πάντα η δούλα μας και στους καυγάδες κλασσικά ο διαιτητής.Και στο τέλος να σου πετάμε και το >.Αλλά δεν σε πείραζε. Και έρχεται και η χειρότερη είδηση,ένας καρκίνος του πνεύμονα που μόνο στο άκουσμα του καταρρέεις.Από μέσα σου όμως.>,είχες πει στο μπαμπά.Μόνο που εμείς δεν είμασταν παιδιά αλλά ολόκληρα γαϊδούρια 21 χρονών.Και το μαθαίνουμε και συ δυνατή και χαμογελαστή!Και όλα καλά είναι να μας λες ενώ οι χημειοθεραπείες σε τρώνε από μέσα.Κι πέφτουν τα μαλλιά σου, και σε απογοητεύει η όψη σου αλλά εσύ εκεί,αν θα σοκαριστώ που θα σε δω χωρίς μαλλιά,Να σφίγγεις τα δόντια την πρωτοχρονιά για να κάτσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι παρόλο που εσένα δεν σε βαστάνε τα πόδια σου. Και περνάνε 8 μήνες και να σου η πρώτη μετάσταση.Οι γιατροί να φωνάζουν για άμεσες ακτινοβολίες και συ να ορκίζεις το μπαμπά να μην μου πει τίποτα.>.Να μην μπορείς να φας ,μα να σε απασχολεί αν θα πάω διακοπές το καλοκαίρι.Να έχεις μείνει μισή και να βάζεις τη νονά να μάθει τα προσωπικά μου.Και να σου και η δεύτερη μετάσταση παρέα με την νοσηλεία στο νοσοκομείο.> να μου λέει ο γιατρός και τα μάτια μου να τρέχουν μόνο στην ιδέα μη σε χάσω.Αλλά εσύ βράχος.>μου είπες μια μέρα μετά τη χημειοθεραπεία.Χωρίς περούκα.Και δεν αντέδρασες όταν μια γριά στο δρόμο με πέρασε για εγγονή σου.Ίσως το είχες αποδεχτεί πια.Ή ίσως δεν ήθελες να με αφήσεις να κλάψω πάλι.Το συνήθιζα άλλωστε.Σε σκότωνε αυτό.Και πάλι να πάω να κάνω εξεταστική.Και στη διαρκειά της να μπαινοβγαίνεις εσύ στο νοσοκομείο. Μέχρι που ήρθε και ο καιρός να να με πάρουν να μου πουν να γυρίσω καλύτερα.Γιατί μέσα στη θολόυρα του μυαλού σου ρώτησες πότε θα 'ρθω.Έρχομαι και μπαίνεις για τελευταία φορά στο νοσοκομείο.Το μυαλό σου να μην βοηθάει μιας και χτυπημένο από τον καρκίνο.Κοίτα ειρωνεία που ήταν το δυνατό σου σημείο.Αλλά να λάμπεις όταν βλέπεις εμένα ή το γιο σου.Να μην μπορείς να συζητήσεις τα πιο απλά με τους άλλους αλλά για τη σχολή να θυμάσαι τα πάντα.Να με ρωτάς πως πήγε η εξεταστική και να αγωνιάς για την απάντηση.Μου είχες ζητήσει να δεις πτυχίο αλλά δεν το αναφέρεις,γιατί ξέρεις πια.Το σώμα σου μισό και αυτό να μην μπορείς να το ελέγξεις.Καθετήρες,ουρολοιμώξεις,πόνος.Αλλά να σφίγγεις και πάλι τα δόντια, να μην μας το δείξεις όσο μπορείς.Αλλά τώρα δεν ήταν στο χέρι σου.Και μείς τους παλιάτσους.Να κάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα,ακόμα και αν έξω από αυτό το δωμάτιο τα μάτια δεν στέγνωναν.Είχες χάσει τα πάντα.Ώσπου έχασες και επίσημα την επαφή με το περιβάλλον. Τότε ήταν που σε κοιτούσα και μετάνιωσα κάθε δευτερόλεπτο που σου θύμωνα μικρή,κάθε ερώτηση που δεν απάντησα ή τρόλλαρα.Γιατί δεν υπήρχαν άλλες..Ούτε ερωτήσεις ούτε απαντήσεις.Καθόμουν μια μέρα και σε κοιτούσα.Δεν μιλούσα αλλά τα δάκρυα βροχή στα μάτια μου.Σου κρατούσα μόνο το χέρι.Δεν ήξερα αν με καταλάβαινες.Αποφάσισα όμως να σου πω ότι δεν σου είχα πει μέχρι τότε.Και τελείωσα με τη φράση >.Ίσως και να ήταν πολύ αργά.Μερικές μέρες μετά έφυγες και το μαρτυρίο σου μετά από δύο χρόνια τελείωσε.Αχ ρε μαμά..