ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι μεγάλη ιστορία...αλλά και τόσο αλλόκοτη...που αν παραλέιψω κάποιο κομμάτι της ίσως χάσει όλη την μαγεία η οποία έγινε η μαγιά που έδεσε την ιστορία αυτή με τα άστρα και το πεπρωμένο!Ήταν ένα απο εκείνα τα βράδια που η βαρεμάρα πιάνει ταβάνι και ούτε το facebook (καλά, πόσο μάλλον η τηλεόραση) μπορούν να σε σώσουν απο το μηχανικό "κλίκ,κλίκ" που κάνει like σε οτι κινείται μόνο κ μόνο για να σπάσει την μονοτονία.Κάπου εκεί λες "Και δεν μπαίνω να παίξω κανένα online παιχνίδι με κανέναν άλλον υπερεντασικό ξενύχτη;" Μπαίνω λοιπόν σε μια ανάλογη ιστοσελίδα και ξεκινάω αμέριμνη να παίζω οτι πιο ενδιαφέρον είχε εκείνη την ώρα κόσμο να συναγωνιστώ...Μα έλα που όσο έπαιζα δεν είχα προσέξει την παγίδα...Το site είχε chat και ξαφνικά άκουσα αυτόν τον κλασσικό εκνευριστικό ήχο της μπουρμπουλίθρας που μου τράβηξε την προσοχή. 'ΈΧΕΤΕ 3 ΝΕΑ ΜΗΝΎΜΑΤΑ"...Και τρία και απο αγνώστους, οπότε μπήκα απλά για να τα σβήσω και να συνεχίσω αμέριμνη πάντα, το ευφυέστατο παιχνίδι της τρίλιζας (Χριστέ ΠΟΣΟ ΒΑΡΙΟΜΟΥΝ;)Καθώς έσβηνα βιαστικά βιαστικά τα μηνύματα και ξεπηδούσαν και καινούργια μέχρι να το απενεργοποιήσω το ρημάδι, έπεσε το μάτι πάνω σε ένα απο αυτά...Τι να σας πω...Με ένα απλό καλησπέρα ξεκίνησε συνομιλία ο άνθρωπος, δεν μου απήγγηλε και Καβάφη ώστε να σκαλώσω τόσο πάνω στο δικό του "κουτάκι".Κι όμως μπήκα στην διαδικασία να μιλήσω...Και να ξαναμιλήσω...και να κρατάει η συνομιλία νύχτες πολλές, εβδομάδες, μήνες, να πω χρόνια ή θα σας φρικάρω totally; Περνούσε ο καιρός χωρίς να το καταλάβει κανείς απο τους δυό μας.Πάντα μιλούσαμε σαν δυο καλοί φίλοι αν και ποτέ δεν είχα ακούσει καν την χροιά της φωνής του. Ήξερα πόσα μαθήματα χρωστάει, αν έβαλε βενζίνη στο αυτοκίνητο σήμερα, που βγήκε, όλα!Ήμασταν στην ίδια πόλη και δεν βρεθήκαμε ποτέ. Κι αυτό επειδή ποτέ δεν τύχαινε να είμαστε και οι δυό μας ταυτόχρονα ελέυθεροι...Πάντα ο ένας απο τους δύο είχε σχέση οπότε ακόμα και ο πιο απλός και ανθρώπινος καφές φάνταζε φοβερά ένοχος... Ώσπου ξημερώνει η μέρα που έρχεται στον inbox μου το εξής φιλεύσπλαχνο μήνυμα "ΣΕ ΣΒΗΝΩ ΑΠΟ ΤΟ FB...ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΤΙ ΣΤΕΛΝΕ INBOX"...Κενό...Με μούδιασε τόσο που δεν είχα δύναμη να ζητήσω εξηγήσεις...Ήθελα μόνο να του ανοίξω πολύ όμορφα και ωραία το κεφάλι στην μέση που με άδειαζε έτσι αβίαστα απο την ζωή του.Κάπου εκεί ξεκινάει ένα μεγάλο κενό επικοινωνίας που κράτησε γύρω στα 2 χρόνια.Δύο χρόνια που εγώ ποτέ δεν τον ξέχασα όμως και πάντα ξέκλεβα λίγο χρόνο για να μπώ στο προφίλ του να δώ έστω την φωτογραφία εξωφύλλου,όταν είδα την φωτογραφία προφίλ με κάποια άλλη..."ΕΜ ΕΤΣΙ ΠΕΣ ΜΑΣ" σκέφτηκα απο μέσα μου...Οι υποψίες είχαν πια επιβεβαιωθεί... Κάποια στιγμή που το είχα πάρει απόφαση οτι το θέμα έχει τελειώσει, έρχεται ένα inbox (καταραμένες κόκκινες ειδοποιήσεις), απο εκείνον! Με ένα απλο "ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΠΩΣ ΠΕΡΝΑΣ" νόμιζε πως θα κερδίσει την χαλαρότητα μου, ήθελα να ξερα;Αφού τον στόλισα κανονικότατα για το πως τόλμησε να με ξαναπλησιάσει μετά απο το χουνέρι που μου είχε κάνει, η αλήθεια είναι οτι με λύγισε και αρχίσαμε να ξαναέχουμε μια κάποια επικοινωνία, μη φανταστείτε όμως πολλά πολλά, έχουμε και έναν εγωισμό! Πέρασαν έτσι αισίως 5 ολόκληρα χρόνια απο το πρώτο μας μήνυμα.Να σας θυμήσω οτι δεν τον είχα δει και ακούσει ποτέ για να μην μου αποσυντονίζεστε!Ώσπου ένα απόγευμα μου πετάει την ατάκα "ΑΝ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΩ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΣΟΥ, ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΘΑ ΧΑΘΕΙ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΜΑΓΕΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ;"...Σκεφτέιτε τι σοκαριστικό βήμα φάνταζε αυτό!Και πραγματικά το βρήκα πολύ καλή ιδέα και επιτέλους καιρός μας ήταν!Ξεκινάει έτσι μια περιοδος πιο live και ουσιώδους ας πούμε επικοινωνίας.Ξεκινώντας με τηλέφωνα και στην συνέχεια με το ενδεχόμενο της βιντεοκλήσης να μοιάζει όλο και πιο αναγκαίο, όλο αυτό που βιώναμε ηλεκτρονικά και μόνο άρχισε να παίρνει σάρκα, οστά και επιτέλους φωνη... Άρχισα να πιάνω τον εαυτό μου να αποζητά όλο και περισσότερο την παρουσία του έστω και στην οθόνη μου ή και στο κινητό μου πολλές φορές πράγμα το οποίο το έβλεπα να είναι και εντελώς αμοιβαίο!Ώσπου η μοίρα που τα έχει όλα κανονισμένα όμορφα και ωραία, το καθετί να έχει το δικό του timing, με στέλνει σε μια δουλειά πίσω στην πόλη που σπούδασα (το οτι πια δεν μένουμε στην ίδια πόλη όπως τότε ειναι ίσως το πιο σημαντικό αλλά έχει σχεδόν ξημερώσει και εγώ ακόμη γράφω και ξεχνάω τα βασικά!)Κανονίζουμε λοιπόν την πολυπόθητη συνάντηση μετά απο τόσα χρόνια.Ψιθύριζα συνεχώς μέσα μου "Ας είναι θεέ μου αυτός που περιμένω, μην ψάχνω έξοδο κινδύνου στα μαγαζιά"...Όσο ανέβαινα την σκάλα του μετρό έτρεμα όσο ποτέ άλλωτε...Μέχρι που τον αντίκρυσα και όχι μόνο ήταν όπως περίμενα αλλά και η αύρα του ήταν αυτή που ήθελα να νιώθω... Απο τότε είμαστε μαζί...Ένα βράδυ ήταν αρκετό για να καταλάβουμε οτι το σύμπαν ξέρει πολύ καλά τι κάνει...Για ποιό λόγο τόσα χρόνια στην Αθήνα ήμασταν δυο ξένοι και τώρα που μένουμε χώρια η ζωή μας ένωσε...Γιατί τώρα είμαι και είναι έτοιμος να δεχτεί αυτόν τον μικρό παράδεισο που νιώθουμε να ανθίζει μέσα μας κάθε φορά που κοιταζόμαστε...Και πιστέψτε με οτι δεν δίστασα λεπτό να ξεκινήσω μαζί του απο απόσταση. Γιατί έναν άντρα που σου λέει "Απο σένα θέλω μόνο να φροντίσεις να είσαι ευτυχισμένη δίπλα μου,όλα τα υπόλοιπα είναι δική μου δουλεια", ε σόρρυ αλλα και στο νοτιότερο άκρο της Γής να ζούσε, πάλι θα το τολμούσα.Θέλω πολύ να δω σχόλια σας...Εξομολόγηση έλαβε τέλος. Όβερ.