Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 2000 (έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια δηλαδή!) όταν οι πρώτοι Έλληνες μπλόγκερ γίνονταν διάσημοι στον μικρόκοσμο του ελληνικού ίντερνετ, οι αναγνώστες ήταν ταυτόχρονα και μπλόγκερς.
Θέλω να πω, σχεδόν οι μόνοι που γνώριζαν την ύπαρξη των 200-300 μπλογκ είχαν κι οι ίδιοι ένα απ' αυτά. Διαβάζαμε ο ένας τον άλλον, σχολιάζαμε ο ένας τον άλλον, παρακολουθούσαμε τσακωμούς, ζούσαμε φιλίες -και έρωτες!- να γεννιούνται.
Τα blogs έγιναν σταδιακά όλο και γνωστότερα (χάρη στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, και δε σηκώνω κουβέντα γι' αυτό) και σιγά σιγά απέκτησαν πραγματικούς αναγνώστες. Και μετά ήρθαν τα ενημερωτικά μπλογκς, τα press-gr και τα troktika, και τα προσωπικά ιστολόγια του 2005 έχασαν δυστυχώς την αίγλη και την αναγνωσιμότητά τους. Ο κόσμος δεν είχε υπομονή για τα σώψυχά μας, ειδικά όταν μπορούσε να διαβάσει θέματα όπως "ΣΟΚ! ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΕΧΕΙ ΒΑΛΕΙ Ο ΤΑΔΕ!".
Οι περισσότεροι παλιοί μπλόγκερς μετακόμισαν στο Facebook και το twitter (μερικοί και στο LIFO.gr, καλή ώρα) και η αίσθηση της παλιάς κοινότητας χάθηκε.
Πόσο δυσάρεστη είναι λοιπόν η είδηση πως ένας από εκείνη την κοινότητα πέθανε και όλοι το μάθαμε σχεδόν έξι μήνες αργότερα. (Παλιά θα είχε κυκλοφορήσει άμεσα η είδηση).
Ο Allu Fun Marx είχε ξεκινήσει με ποστ χιουμοριστικά, που σχολίαζαν την μπλογκόσφαιρα και τους ανθρώπους της. Τα ενδιαφέροντά του ήταν πολλά όμως και σύντομα έγραφε για μουσική, ιστορία, για το παρελθόν (ήταν εξαιρετικός ερευνητής).
Θυμάμαι την Jamella και την Μανταλένα Παριανός που έκαναν ιντερνετική παρέα μαζί του, και τον έλεγαν "θείο", θυμάμαι τις φήμες ότι ήταν η Λίνα Πανταλέων κρυμμένη πίσω απ΄την περσόνα του AFM -ενώ ήταν απλώς ο Γιώργος-, θυμάμαι τα σχόλιά του στο μπλογκ μου το enteka, το πώς είχε ανακαλύψει ένα παράξενο ιστολόγιο μιας κοπέλας που το αφιέρωνε στην Αρλέτα με την ελπίδα να το δει το αντικείμενο του πόθου της (όχι η Αρλέτα, αλλά κάποιος/α που αγαπούσε επίσης την Αρλέτα) και πόσο την βοήθησε.
Ήταν πολιτικά παθιασμένος με σταθερές απόψεις -σε αντίθεση με μένα, και γι' αυτό μου την έλεγε συχνά.
Διάβασα για το θάνατό του στο Κανάλι, και αντιγράφω:
ALLU FUN MARX : ΑΡΙΣΤΕΡΑ …ΣΤΗ BLOGOSLOVAKIA
Δεν μου απάντησε στο email που του έστειλα στην γιορτή του.
Τότε πρόσεξα ότι είχε να εμφανιστεί από τις 6 του Γενάρη και δεν μου είχε απαντήσει και σε ένα dm που του είχα στείλει στις 15 Γενάρη. Τελευταία φορά που «μιλήσαμε» ήταν η 5 Γενάρη.
Με ζώσανε τα φίδια και άρχισα να ψάχνω, έως ότου σήμερα έμαθα από την δουλειά του, ότι τον πρόδωσε η πληγωμένη του καρδιά κάπου στις αρχές Γενάρη.
Ο ΑΦΜ ήταν ΚΚΕ και Ολυμπιακός, όπως του άρεσε να λέει «ανερυθρίαστα κόκκινος».
«Δουλέψαμε» μαζί σε διάφορα «πρότζεκτ» όπως τώρα τελευταία την πρώτη ποιητική τρολοσυλλογή του Άδωνι Γεωργιάδη την “Κλειούς παραφερνάλια” (1.1.2014) της οποίας «επιμελήθηκα» το εξώφυλλο. Αυτή η ποιητική συλλογή δημιούργησε μια συζήτηση, γιατί όντως ο ΑΦΜ ήταν καλός ποιητής και κατάφερε να ξεγελάσει και να προβληματίσει.
Ένα άλλο ήταν το “Το έπος της σαρανταπαπαρούσας” (2009) “Μια ποιητική κατάληψη/ανάληψη/μετάληψη του χώρου της Μπλογκοσλοβακίας από τον τον ΑΦΜ, τον Νοσφεράτο, την Ροδιά , την Χρονοστιβάδα, τον Καναλιώτη, και άλλους καταραμένους ποιητές” (2009)
~
Μάζεψε όσες μουσικές εκδόσεις κυκλοφορούσαν της Μισιρλού και της παρουσίασε σε ένα καλαίσθητο blog κάτω από το όνομα “Μαγική ξωτική ομορφιά” και υπότιτλο “Περιπλανήσεις της Μισιρλού ανά τον κόσμο”.
Έγραφε :
«Έλα να σου δείξω την συλλογή μου με τις …Μισιρλούδες.
Τι να γίνει. Δεν μαζεύω πεταλούδες, τις προτιμώ ζωντανές.
Στο blog αυτό θα ανεβάσω σιγά σιγά κάποιες δεκάδες από διάφορες εκτελέσεις του πιο διασκευασμένου ελληνικού τραγουδιού παγκοσμίως, της “Μισιρλούς”. Κατά την ανάρτηση δεν θα τηρηθεί ούτε χρονολογική, αλλά ούτε αξιολογική σειρά. Θα ανεβάζω τις… Μισιρλούδες μου ανάλογα με το γούστο της στιγμής.
Ελπίζω να έχει ενδιαφέρον και για μένα και για όσους περάσουν από τα μέρη αυτά.»
Είχε μαζέψει εκατοντάδες εκτελέσεις και δεν πτοήθηκε ακόμα και όταν η πύλη που τα φύλαγε (και εγώ πολλά δικά μου) χάθηκε ξαφνικά ένα πρωινό. Δεν πειράζει, μου είπε θα τα μαζέψω από την αρχή!!! Επίσης άρχισε να τα μαζεύει και τα video της Μισιρλού στο blog «M i s i r l o u { T V }».
~
Συγκέντρωσε 1000 τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη στο blog «ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» με υπότιτλο «Ο Μίκης Θεοδωράκης και η μουσική του στο Youtube» μαζί με τον Χρήστο και το Νατασσάκι, έχοντας εξασφαλίσει την άδεια του ίδιου του Μίκη για ελεύθερη διάθεση.
~
Τον Μάη του 2008 εγκαινίασε το blog «ΙδιογράφΩς» που ήταν μια συλλογή ιδιόγραφων σημειωμάτων των blogers της εποχής. Έγραφε :
«Εντάξει, με το πληκτρολόγιο σε είδαμε…
Τα κουτσοκαταφέρνεις. Για να σε δούμε όμως και σε πιο κλασικά μέσα γραφής. Όχι, δεν ζητάμε να σκαλίσεις την πέτρα, να γράψεις στα τοιχώματα της σπηλιάς ή να πάρεις την πλάκα και το κοντύλι. Πάρε ένα στυλό, ένα μολύβι, μια πένα, ένα μαρκαδόρο, μια κηρομπογιά, ένα κραγιόν και γράψε κάτι. Κάτι που να σε αντιπροσωπεύει όμως. Γιατί όπως λέγανε και οι παλιοί scripta manent. Και πού το ξέρεις; Μπορεί κάποτε να εκδοθούμε σε λεύκωμα.
Γράψε λοιπόν, σκανάρισέ το και ανέβασέ το στο blog σου.
Και μετά “ειδοποία ρε μπούρδα Καραβάγγο” για να προσθέσουμε το αυτόγραφο στην συλλογή.»
~
Το Νοέμβριο του 2010 έφτιαξε λογαριασμό στο twitter με όνομα, τι άλλο; «@allufunmarx» {Άπιστη θα με πεθάνεις/βρε ανφόλο μη μου κάνεις/ ρίξε μου ένα ριτουίτ/να γινώ κι εγώ ελίτ} ~Ανερυθρίαστα κόκκινος~
Ο ΑΦΜ ήταν μια παρουσία απ’ όλους αγαπητή στην blogoσφαιρα.
Σε παρακινούσε να κάνεις πράγματα. Σε τράβαγε από το μανίκι να βγεις από την απάθεια.
Παραποιώντας τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι έγραφε στο blog του ότι «το blog δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει…»
Αντίο φίλε και σύντροφε Allou Fun Marx
~ ~ ~ ~
Ο πλέον κοντινός του άνθρωπος στα SM αδιαμφισβήτητα ήταν το Νατασσάκι.
Την περίοδο 2008 – 2010 μάλιστα ήταν το πρώτο σχόλιο κάτω από κάθε ποστ του στο blog του σχεδόν με το που ανέβαινε στον αέρα. Τότε πίστευα ότι «δεν μπορεί θα είναι δίπλα του και μόλις το ανεβάζει τον σχολιάζει από το ίδιο pc αλλάζοντας προφιλ» :)
Το Νατασσάκι είναι και ο μόνος άνθρωπος από τα SM που τον έχει δει από κοντά, όταν πέρασε το 2008 από Αθήνα κατεβαίνοντας από Διδυμότειχο για να πάει διακοπές στην Κρήτη με την οικογένειά του.
Το Νατασσάκι ήταν το μόνο άτομο που γνώριζε όλα τα πραγματικά στοιχεία του Γιώργου. Έτσι όταν το προαίσθημά μου ήταν τόσο φορτικά έντονο, σε αυτήν τηλεφώνησα να μου δώσει τα στοιχεία του κλπ. Μερικές αναζητήσεις στο google, μια αναζήτηση πρώτα στο ΥΠΕΣ (στους ψηφοφόρους που δεν τον βρήκα και με γέμισε απελπισία) και ένα τηλέφωνο στο ένα από τα δύο φροντιστήρια που υπάρχουν στο Διδυμότειχο και άκουσα αυτό που δεν ήθελα να ακούσω. Ήταν η πρώτη που το έμαθε…
H Νατάσσα γράφει από το facebook
- “Να προσέχεις, να μη συγχύζεσαι!” γκρίνιαζα κάθε βράδυ, “έχεις και την καρδιά σου”.
- “Ναι, την έχω. Και ενισχυμένη, μη φοβάσαι”, γελούσε και σα να άκουγα το γέλιο του.
Κάθε βράδυ, για χρόνια. Από το Μάη του 2007, που γνωριστήκαμε, μέχρι και το τέλος του 2012, μιλούσαμε κάθε, μα κάθε βράδυ. 10 με 12, σχεδόν πάντα. Λέγαμε τα νέα της ημέρας, ετοιμάζαμε τις αναρτήσεις μας, ψάχναμε τραγούδια, μιλούσαμε για τα παιδιά μας. Μου στάθηκε στις πυρκαγιές του 2007, που έχασα το θείο μου, στην αρρώστια της μαμάς μου, με βοήθησε αφάνταστα στην απόφασή μου να χωρίσω, στο μεγάλωμα του Άκη. Τον καμάρωνε, που αγαπούσε κι αυτός τη Χημεία, κι ο Άκης του χάριζε ζωγραφιές – έλεγε πάντα “θαυμάζω τους ανθρώπους που ζωγραφίζουν, δεν μπορώ να τραβήξω μια γραμμή ίσια”. Μέσα στο ’13, κι αφού κι οι δυο είχαμε αραιώσει από τα blog ήδη –εγώ στο fb, εκείνος στο twitter πια– αρχίσαμε να περνάμε βράδια χωρίς να μιλάμε. Μια η κούραση, μια τα παιδιά που μεγάλωσαν κι ήθελαν βοήθεια στα διαβάσματα, μια οι ζωές μας που προχωρούσαν. Ανταλλάσσαμε μέιλ, όμως, πάντα. Τα νέα μας, τα παιδιά, οι πολιτικές εξελίξεις, μια καινούρια διασκευή της Μισιρλούς… Ήξερα πως μ’ αγαπάει για πάντα, ήξερε πως θα τον αγαπάω για πάντα, ακόμα κι αν δεν ξαναμιλούσαμε ποτέ. Μετά την πρωτοχρονιά ανταλλάξαμε ευχές και έπειτα… χάθηκε. Δεν απαντούσε πια στα μέιλ του, δεν μου ευχήθηκε στα γενέθλιά μου, το τηλέφωνό του “εκτός λειτουργίας”… Δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Και τώρα, μ’ άφησε μόνη μου, να τον αγαπάω για πάντα. Και να τον σκέφτομαι, και να τον θυμάμαι, και να ξαναδιαβάζω αυτά που έγραφε και να βουρκώνω, και να κάνω μήνες να “σιγουρέψω” το χαμό του – κατά βάθος, δεν ήθελα να σιγουρευτώ. Προτιμούσα να σκέφτομαι πως ξαφνικά αποφάσισε να απέχει από το νετ που αγαπούσε, να ξεκουραστεί, να προσέξει επιτέλους την καημένη την καρδιά του. Μάταια.
Σήμερα τ’ απόγευμα έμαθα -στα σίγουρα, πια- πως ο Γιώργος, ο αγαπημένος μου φίλος, ο Allu Fun Marx της μπλογκόσφαιρας δε ζει πια. Ξαφνικά, έμφραγμα. Και του το ‘λεγα, να την προσέχει την καρδιά του…
Αντίο, φίλε.
https://www.facebook.com/natassAki/posts/10152873201983696
Άλλα αποχαιρετίσματα:
http://iphimedea.blogspot.gr/2014/06/afm.html
http://pontosandaristera.wordpress.com/2014/06/06/allu-fun-marx/
http://kaltsovrako.wordpress.com/2014/06/06/0106062014/
http://ninacouletaki.wordpress.com/2014/06/07/afm/
http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.gr/2014/06/allufunmarx.html
http://apouro.blogspot.gr/2014/06/allu-fun-marx.html
http://e-oikodomos.blogspot.gr/2014/06/blog-post_6218.html
http://panosz.wordpress.com/2014/06/06/allu-fun-marx/
σχόλια