Σύσσωμη σχεδόν η ελληνική κοινωνία στάθηκε στο πλευρό του Γαβριήλ Σακελλαρίδη.
Ακόμα κι όσοι είχαν συμμετάσχει ως θεατές, βρυκολακιάζοντας με πίτσες και μπύρες μπροστά στους δέκτες τους, στο τηλεοπτικό λιντσάρισμα του Μιχάλη Ασλάνη και του Στέφανου Κορκολή, φαίνεται πλέον να αποδοκιμάζουν τούς κατ’επάγγελμα λασπολόγους. Τους λούμπεν τύπους που -με πρόσχημα την «αποκαλυπτική δημοσιογραφία» και με όπλα κρυφές κάμερες και αλλοιωμένα βίντεο- κατεδαφίζουν προσωπικότητες και οδηγούν όποιον βάλουν στο στόχαστρο στον ηθικό ή και στον φυσικό ακόμα θάνατο. Δεν είναι μοναδική η περίπτωση του συμπολίτη μας ο οποίος αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την διαπόμπευση που του επιφυλάχθηκε χάρην της τηλεθέασης. Το πιο φρικτό; Ο προ ετών θάνατος ενός φτωχοδιάβολου -που ήθελε να μπερμπαντέψει στα εξήντα του και πιάστηκε στο δόκανο μιας τσαπερδόνας «ρεπόρτερ»- δεν επέσυρε την παρέμβαση του εισαγγελέα ή του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου, δεν προκάλεσε ανακοινώσεις κομμάτων. Πρώτη φορά, για την ακρίβεια, ύστερα από δεκαετίες, ένας πολιτικός αντέδρασε κατά τρόπο σαφή, κατηγορηματικό και όσο έπρεπε επιθετικό στις πρακτικές της Ζούγκλας. Με την προχθεσινή του δήλωση, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης έπεισε ότι ήρθε για να μείνει στη δημόσια ζωή.
Διαβάζοντας ωστόσο την δήλωση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, το μάτι δεν μπορεί παρά να σταθεί και στην τελευταία της φράση: «Η Αριστερά δεν εκβιάζεται» καταλήγει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στον Δήμο Αθηναίων. Σε αντίθεση, προφανώς, με άλλους –ίσως και με όλους τους άλλους- πολιτικούς χώρους...
Η αντίληψη για την ηθική υπεροχή, για το αδαμάντινο φρόνημα της Αριστεράς, κάθε άλλο παρά καινούργια είναι στην Ελλάδα.
Ξεκίνησε από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν το να ενταχθείς στο ΚΚΕ ή σε κάποιον συγγενή του χώρο συνεπαγόταν μετωπική σύγκρουση με το καθεστώς και ανατροπή της καθημερινότητάς σου. Ενισχύθηκε από τους αγώνες και τις θυσίες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης. Και επισφραγίσθηκε από του λιναριού τα πάθη που τράβηξαν οι ηττημένοι στον Εμφύλιο. Όταν μια κουβέντα, μια δήλωση μετανοίας σου, αρκούσε για να επιστρέψεις στην κανονική ζωή και εσύ προτιμούσες να κρατάς το στόμα σφαλισμένο και να σταυρώνεσαι κυριολεκτικά στην Μακρόνησο, τότε κέρδιζες επάξια το φωτοστέφανο του μάρτυρα. Γινόσουν άλλος άνθρωπος, πέρα και πάνω από τα τετριμμένα. Γινόσουν «πέτρινο λιοντάρι στην μπασιά της νύχτας», όπως ποιητικότατα το εξέφρασε ο Γιάννης Ρίτσος.
Η Ελληνική Αριστερά εξέθρεψε μυριάδες τέτοια πέτρινα λιοντάρια, που ενέπνευσαν τον σεβασμό ακόμα και των ορκισμένων αντιπάλων τους. Τα εξέθρεψε, τα έριξε στη μάχη, τα θρήνησε και τα προέβαλε όχι μονάχα με την προπαγάνδα αλλά και με την υψηλή τέχνη.
Εκείνο που επιμελώς απέκρυπτε η επίσημη Αριστερά ήταν πως πλάι στα πέτρινα λιοντάρια της, δρούσαν –και έπαιρναν συνήθως τις πιο κρίσιμες αποφάσεις- μουλωχτοί γραφειοκράτες, τυχοδιώκτες, αριβίστες και προσωπολάτρες, τύποι έτοιμοι να θυμιατίσουν τον εκάστοτε «Πατερούλη». Εκείνο που ακόμα αποκρύπτει ή έστω συσκοτίζει ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς είναι πως πολλά από τα πέτρινα λιοντάρια της εξοντώθηκαν από συντροφικό χέρι. Και φτάνουμε έτσι στο σημερινό παράδοξο στο εικονοστάσι του ΚΚΕ να φιγουράρει ο Νίκος Ζαχαριάδης αλλά και ο ΄Αρης Βελουχιώτης. Ο θύτης, δηλαδή, πλάι στο θύμα. «Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα και το χιόνι πέφτει από ψηλά…» όπως τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος στο Ολαρία-Ολαρά.
Μακρινά; Κάθε άλλο. Με την κατάρρευση του κράτους και την καθίζηση της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε ορμητικός στο κέντρο της πολιτικής σκηνής προβάλλοντας δύο βασικούς ισχυρισμούς: Πρώτον, ότι η Αριστερά είναι ηθικώς ανώτερη. Δεν διεφθάρη, δεν διεπλάκη, δεν αλλοτριώθηκε όπως τα κόμματα που κυβέρνησαν κατά την Μεταπολίτευση. Δεύτερον, συνέπεια εν πολλοίς του πρώτου, ότι η Αριστερά μπορεί να προασπίσει καλύτερα τα συμφέροντα των Ελλήνων έναντι των ξένων δανειστών. Όχι γιατί διαθέτει υπέρτερες διαπραγματευτικές ικανότητες - όχι επειδή τα στελέχη της είναι γατόνια της πιάτσας, προικισμένοι και πεπειραμένοι deal makers. Αλλά διότι έχει τη φωλιά της καθαρή. «Εμάς δεν μας κρατάει κανείς στο χέρι!» έχει πει επανειλημμένα ο Αλέξης Τσίπρας, αφήνοντας εύγλωττα υπονοούμενα για την εξάρτηση των «συστημικών» αντιπάλων του από το γερμανικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο.
Ακόμα και αν δεχθούμε –δεν θα απέχει δα και τόσο απ’την αλήθεια- ότι η Μεταπολίτευση σάπισε εκ των ένδον, παρήγαγε φαύλους πολιτικούς, λαμόγια επιχειρηματίες, χρηματιζόμενους δημοσιογράφους που εν χορδαίς και οργάνοις οδήγησαν το εθνικό σκάφος στα βράχια… Ακόμα και αν δεχθούμε ότι τον τόνο στον ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει το πρώην βαθύ ΠΑΣΟΚ ούτε όσοι συμμετείχαν περιφερειακά στο φαγοπότι, μεγαλοσυνδικαλιστές και κοτζαμπάσηδες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης… Το επιχείρημα περί άσπιλης και άμωμης Αριστεράς είναι επί της ουσίας τόσο διχαστικό, όσο και αδύναμο.
Διχαστικό επειδή χωρίζει τους Έλληνες, τις ηγεσίες αλλά και τους πολίτες που τις ακολουθούν, σε καλούς και κακούς. Σε εκείνους οι οποίοι εκβιάζονται -επειδή έχουν προφανώς σκελετούς στην ντουλάπα τους- και σε εκείνους που δεν μπορείς να τους πιάσεις από πουθενά αφού στην πλάτη τους φυτρώνουν φτερούγες αγγέλων. «Ή εμείς ή αυτοί!» όπως έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, συσπειρώνοντας μεν τους δικούς του μα αντισυσπειρώνοντας όλους τους άλλους.
Αδύναμο αφού όποιος είναι έξω απ’τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει. Εάν η Αριστερά επικαλείται με τέτοια έμφαση το γεγονός πως δεν κυβέρνησε μέχρι σήμερα ποτέ, οι αντίπαλοι της εύκολα μπορούν να το αντιστρέψουν: «Δεν διαφθαρήκατε επειδή ακριβώς δεν είχατε πρόσβαση στη διαφθορά. Για να σας δούμε τώρα, που σιγά-σιγά μπαίνετε στο παιχνίδι…» Και φυσικά κάθε άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς άλλους χώρους, κάθε διάθεση συναίνεσης ή έστω συνεννόησης θα καταγγέλλεται ευθύς σαν προδοσία των αρχών και του ήθους της Αριστεράς. Προ ημερών ήδη, 43 στελέχη και 10 βουλευτές κατηγόρησαν τον κύριο Τσίπρα πως έχει γίνει σαλονάτος, ότι αργά αλλά σταθερά προδίδει την κινηματικότητα…
Όπως στην καθημερινή ζωή η εντιμότητα αποτελεί συχνά φύλλο συκής των ανικάνων, έτσι στην πολιτική η ηθικολογία γίνεται το καταφύγιο εκείνων που δεν έχουν τίποτα το συγκεκριμένο και το εναλλακτικό να προτείνουν. Τίμιοι, μη εκβιάσιμοι, πολιτικοί υπάρχουν σε όλους τους χώρους πλην του νεοναζισμού. Η Αριστερά –θα ήλπιζε κάθε πολίτης- διαθέτει ένα άλλο σχέδιο για τη χώρα.
Ας το προβάλλει λοιπόν με συγκεκριμένες και ρεαλιστικές προτάσεις. Κι ας πάψει να εγκλωβίζεται και να αρκείται στο ρόλο του καλού παιδιού.
σχόλια