Για όσους ήταν παιδιά (όχι έφηβοι, παιδιά) τη δεκαετία του '80, ο Μάικλ Τζάκσον ήταν πιθανότατα κάτι παραπάνω από megastar.
Στα πρώτα παιδικά μου χρόνια αλλά και μέχρι και τα δέκα μου ένιωθα (και ήμουν) ένα αφελές σφουγγάρι που γνώριζε τον κόσμο με μάτια ορθάνοιχτα, τότε που όλα σχεδόν τα πράγματα γίνονταν για 'πρώτη φορά'.
Όλα γύρω μου έμοιαζαν καινούρια, συναρπαστικά, αλλόκοτα – και τα δεχόμουν άκριτα, τα απολάμβανα με παιδικό ενθουσιασμό, με χαρά και έξαψη ανείπωτη. Ο κόσμος μου είχε δοθεί κι έπρεπε να τον κατανοήσω / αποκωδικοποιήσω / ερευνήσω άμεσα, χωρίς την παρεμβολή καμίας ενήλικης εκνευριστικής λογικής.
Τότε, για μένα, ο Μάικλ Τζάκσον δεν ήταν απλός σούπερσταρ του τραγουδιού. Ήταν ένας μάγος, ένας θαυματοποιός. Τα πλακάκια του πεζοδρομίου που φωτίζονταν καθώς αυτός τα πατούσε στο πρώτο βίντεοκλιπ που είδα ποτέ στη ζωή μου (στα 4 μου). Το πώς χόρευε και έγερνε προς τα μπροστά λες και τον κρατούσε κάτι. Το ότι στο τέλος των συναυλιών του πετούσε, κυριολεκτικά πετούσε με ένα μίνι-τζετ σαν ατομική καρέκλα που 20 χρόνια μετά ακόμα δεν έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας.
Οι αναφορές για τα κόλπα στις συναυλίες του: το '87 διάβαζα με κομμένη την ανάσα στο Smash Hits πώς βρισκόταν το ένα δευτερόλεπτο στη μία άκρη της σκηνής και ένα δευτερόλεπτο μετά εμφανιζόταν στην άλλη άκρη. Που κρεμόταν απ' τα ταβάνια, που περπατούσε, σχεδόν, στο φεγγάρι. Τα πανάκριβα βίντεοκλίπ με τα ειδικά εφέ και τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα... Οι μυθικές εκκεντρικότητες. Τα, σχεδόν εξωγήινα, διαφημιστικά κόλπα.
Ήμουν χωρίς ίντερνετ την μέρα που πέθανε, -πόσο γελοίο το ότι τα περισσότερα ελληνικά δελτία είχαν την είδηση προς το τέλος, στις «εξωτερικές ειδήσεις»- και δεν ξέρω τι αντιδράσεις υπήρξαν από ανθρώπους της γενιάς μου.
Υποθέτω όμως πως -εκτός απ' τους αιώνιους κυνικούς (βλ.: τους πιο κρυπτοευαίσθητους), ένα σωρό κόσμος, όπως κι εγώ, ξαναγύρισε στην παιδική του ηλικία με μια άλφα (απρόσμενη) συγκίνηση. Στην εποχή που ο Μάικλ Τζάκσον ήταν ο διασημότερος άνθρωπος του κόσμου, μια σταθερά του πλανήτη που διδασκόταν στο μυαλό ως κάτι δεδομένο. Ως κάτι που υπήρχε πριν και θα υπάρχει μετά. Και πάντα.
Εκκεντρικός, ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ, τρομακτικός μερικές φορές, άξιος να κουτσομπολευτεί και να κοροϊδευτεί, απ' αυτούς που θεωρείς ότι πάντα θα επιζούν χωρίς να έχουν την ανάγκη κανενός. Απ' αυτούς που θεωρείς ότι δεν πληγώνονται στ' αλήθεια, ό,τι και να γίνει.
Κι ας αποκαλύφτηκαν τα μαγικά του κόλπα, κι ας ξεθώριασε η λάμψη, κι ας ξεπεράστηκαν οι τεχνολογικές του κινήσεις, για μένα ο Μ. Τζάκσον παρέμεινε ένας μάγος και θαυματοποιός της παιδικής μου ηλικίας – και αυτήν θρήνησα, σε ένα βαθμό, με το θάνατό του.
Ένιωσα λίγες τύψεις που ο άνθρωπος πέθανε κι εγώ σκεφτόμουν πάλι τον εαυτό μου, εμένα μικρό, τους φίλους μου απ' το δημοτικό, τις κοπάνες, τα σινεμά, τα ξένα μουσικά περιοδικά, τα πάρτι, τις καλοκαιρινές ντίσκο, τη δορυφορική τηλεόραση και όλα αυτά. Είναι όμως αυτές οι πρώτες εντυπώσεις της ζωής που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Και ο Μάικλ Τζάκσον με τα εξαιρετικά του τραγούδια και τα απίστευτα βίντεοκλιπ, ήρθε την κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου, τότε που το παιδικό μου μυαλό αναζητούσε έναν θαυματουργό υπερήρωα.
Ήταν πραγματικά εξωπραγματικός.
(Και αυτό που ως παιδί θεωρούσα το πιο μαγικό, παραμυθένιο βίντεοκλίπ του ήταν το Leave Me Alone.)
σχόλια