ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 25 χρονών και από νεαρή έφηβη μέχρι τώρα με θυμάμαι να αντιμετωπίζω συχνές περιόδους κατά τις οποίες με κατακλύζουν συναισθήματα κενότητας και απαισιοδοξίας όπως επίσης έντονη υπνηλία. Νιώθω ότι δεν μπορω να καταφέρω τίποτα, ότι σε καμία δουλειά δεν μπορώ να ανταπεξέλθω και δεν μπορώ να αναλάβω και τις πιο απλές ευθύνες. Επίσης, δεν ξέρω να οδηγώ (παρόλο που έχω δίπλωμα δεν το εξασκώ). Αποπροσανατολίζομαι, χάνω τους δρόμους και με πιάνουν φοβίες. Αυτός ειναι επίσης ένας λόγος για τον οποίο είμαι σε καθημερινή βάση πεσμένη ψυχολογικά, καθότι εξαρτώμαι διαρκώς από τους άλλους. Δεν μπορώ να ανεξαρτητοποιηθώ και να πάω κάπου μόνη ή με φίλες κι αναγκάζομαι να κοιτώ για δουλειές κοντά στο σπίτι μου ή κάπου που να βολέυει η συγκοινωνία. Πέρσυ έπαθα ένα ψυχωσιακό επεισόδιο και είμαι υπό φαρμακευτική αγωγή με αποτέλεσμα να πάρω 10 κιλά και να χαλάσει το σώμα μου. Με παρακολουθεί ψυχίατρος και μου έχει γράψει αντικαταθλιπτικά αλλά δεν νιώθω κάποια αλλαγή στη διάθεσή μου. Επίσης έχω έντονες αυτοκτονικές τάσεις, διότι δεν αντέχω άλλο τις σκέψεις ότι είμαι υποδεέστερη των άλλων και σε όλα έρχομαι τελευταία και καταιδρωμένη. Από τη στιγμή που δεν κάνω τίποτα και βρίσκομαι σε αδράνεια λογικό είναι όλοι οι άλλοι να είναι ανώτεροι από μένα. Το μοναδικό που μου αναγνωρίζω είναι ότι τελείωσα τη σχολή μου (φιλόλογος). Σε όλα τα άλλα νιώθω ότι υστερώ. Σκέφτομαι πολλές φορές μήπως έχω πρόβλημα και δε στροφάρω γρήγορα αλλά ο γιατρός μου λέει ότι όλα αυτά είναι στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να ξεφύγω δυστυχώς από την κενότητα που νιώθω και φοβάμαι ότι ακόμη και η σχέση μου θα κουραστεί κάποια στιγμή και θα με παρατήσει για κάποια πιο δραστήριο, δημιουργική και αισιόδοξη. Κάθομαι την περισσότερη ώρα της ημέρας στο κρεβάτι μου ανήμπορη να κάνω το παραμικρό, κάνοντας διαρκώς μαύρες σκέψεις. Σκέφτομαι ότι όλοι γύρω μου θα τα καταφέρουν στον τομέα της οικογένειας και της καριέρας κι εγώ θα είμαι μόνη, στο σπίτι των γονιών μου κάνοντας τίποτα, χωρίς χρήματα και χωρίς μέλλον. Ακόμη και η μαγειρική και οι δουλειές του σπιτιού μου φαίνονται βουνό. Γενικά νιώθω ότι δεν είμαι κατάλληλη να ανταπεξέλθω πουθενά. Σκέφτομαι ότι και σε συνέντευξη να πάω θα με καταλάβει ο εργοδότης που είμαι στις μαύρες μου και δεν θα με προσλάβει. Μακάρι να μπορούσα να ανακάμψω κάποια στιγμή και να μπορέσω να ανταποκριθώ στους ρυθμούς της σύγχρονης κοινωνίας, αλλά δυστυχώς δεν νιώθω να αντλώ δύναμη από πουθενά. Νιώθω πως αν συνεχιστεί όλο αυτό θα δώσω τέλος στη ζωή μου που ούτως ή άλλως τίποτα δεν έχει να προσφέρει.