«Είμαι 33 χρονών και ζω στην Κομοτηνή. Έχω συμμετάσχει σε τρεις Παραολυμπιακούς Αγώνες: στην Αθήνα το 2004, στο Πεκίνο και το Λονδίνο. Κάθε φορά ήταν μια μοναδική εμπειρία. Κρατάω την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στην Αθήνα, τα μοναδικά και πανέμορφα σταδία του Πεκίνου και την τέλεια οργάνωση του Λονδίνου. Στο Λονδίνο όλα ήταν άρτια και στο θέμα του Ολυμπιακού Χωριού και στο θέμα των αγωνισμάτων. Βέβαια, το Ολυμπιακό Χωριό δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό. Οι αθλητικές εγκαταστάσεις ήταν λειτουργικές άλλα όχι όμορφες σαν του Πεκίνου και της Αθήνας».
Το ελληνικό κράτος βοήθησε την αποστολή σας; «Η βοήθεια δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο συγκριτικά με το 2004 και το 2008. Η Παραολυμπιακή Ομάδα δεν είχε δυνατότητα να οργανωθεί και να προετοιμαστεί όπως οι άλλες χώρες. Και αυτό φάνηκε από το αποτέλεσμα: Στο Λονδίνο είμαστε 10 μετάλλια λιγότερα σε σχέση με το Πεκίνο και πάρα πολλές θέσεις πιο κάτω. Δεν υπάρχει σωστή οργάνωση και μέριμνα και η κεντρική διοίκηση του κράτους δεν μπορεί να ξεχωρίσει το κομμάτι των Παραολυμπιακών Αγώνων που είναι πρωταθλητισμός, από τον αθλητισμό για άτομα με αναπηρία και τον αθλητισμό που αφορά την αποκατάσταση. Τα θεωρούν όλα ένα... Παραολυμπιονικής είναι αυτός που μπαίνει στην εξάδα και παίρνει ένα χρηματικό πόσο ανάλογα με τη θέση σου. Τα χρήματα δίνονται μετά από δύο χρόνια από τους Αγώνες και είναι αρκετά... Αλλά αν βάλεις κάτω τα έξοδα και τις θυσίες που έχεις κάνει κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, καταλαβαίνεις ότι το κίνητρο δεν είναι τα χρήματα, αλλά η αγάπη γι' αυτό που κάνεις»....
«Φέτος όλο το καλοκαίρι έψαχνα ανοιχτό κολυμβητήριο σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα για να κάνω προπονήσεις. Δεν υπήρχε κολυμβητήριο σε Κομοτηνή, Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη. Οδηγούσα σχεδόν καθημερινά από την Κομοτηνή στην Καβαλά και πίσω, δηλαδή σύνολο 200χλμ. Επίσης, ένα κομμάτι των προπονήσεων το έκανα σε Θεσσαλονίκη, Βόλο και Αθήνα. Στην Ελλάδα, οι αθλητές, δεν ξέρουμε τι σημαίνει καλές συνθήκες προπονήσεων».
Οι σημαντικότεροι αγώνες που έχεις συμμετάσχει και οι διακρίσεις σου; «Το παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης το 1997 στην Οστράβα της Τσεχίας. Κατακτήσαμε με το σχολειό μου, το Γενικό Λύκειο Τριανδρίας, τη 2η θέση και μπήκα στην Ιατρική άνευ πανελληνίων εξετάσεων. Το ασημένιο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς της Αθηνάς το 2004. Η 4η θέση στο Πεκίνο το 2008. Και φυσικά η 6η θέση που μου δίνει για τρίτη φορά τον τίτλο του Ολυμπιονίκη στη χωρά μου»...
«Στα 21 μου έπαθα το ατύχημα στη θάλασσα. Έπεσα να ξεπλυθώ στην παράλια εκεί που σκάει το κύμα και υπήρχε μπροστά μου ένας τσιμεντένιος βράχος κάτω από την επιφάνεια... Έπεσα με το κεφάλι εκεί και έσπασε ο 4ος και 5ος αυχενικός μου σπόνδυλος. Θυμάμαι τα πάντα: Το "ντουκ" στον βράχο, τα δευτερόλεπτα κάτω απ' το νερό, την παρέα στην παράλια, το ασθενοφόρο».
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν μου συνέβη το ατύχημα ήταν να καταφέρω να μείνω ζωντανός διότι ήμουν μπρούμυτα για μερικά λεπτά χωρίς να μπορώ να πάρω ανάσα. Από πολύ νωρίς κατάλαβα τι μου έχει συμβεί, απλώς δεν περίμενα ότι θα είναι κάτι μόνιμο. Σίγα- σιγά συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει εξέλιξη και άρχισα να σκέφτομαι πως θα ανταπεξέρχομαι στην καθημερινότητα»...
«Στην αρχή μόλις σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, κοιτάς τον εαυτό σου σ' έναν καθρέφτη και λες: "πώς έγινε αυτό σε μένα;" και σκέφτεσαι: "έφταιγα γι' αυτό που μου συνέβη"; Κατ' ευθείαν έφυγα για το κέντρο αποκατάστασης στη Γερμάνια. Μετά τους δύο πρώτους μήνες στο κέντρο, έπρεπε να βρω ξανά τη ζωή μου. Έστω και για μερικά λεπτά να μπορώ να κάνω κάτι εντελώς μονός μου: Και αυτό ήταν το κολύμπι»!
«Οι 9 μήνες, που ήμουν στην Γερμανία, μου έμαθαν ότι μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου κανονικά. Ζεις με αυτό που έχεις και παλεύεις... Παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες στην Ελλάδα, μπορείς να καταφέρεις να έχεις μια αξιοπρεπέστατη ζωή ακόμα και αν είσαι άτομο με κινητική αναπηρία. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν δομές αλλά υπάρχουν πολύ καλά καταρτισμένοι ειδικοί. Τα άτομα με αναπηρία δεν πρέπει να διστάζουν να ζητούν βοήθεια από ειδικούς».
«Δεν κάθισα ποτέ να ασχοληθώ εάν έχω δεχθεί ή όχι ρατσισμό -πρόβλημα τους. Οι Έλληνες είμαστε δυστυχώς ρατσιστές. Μας έκαναν με το ζόρι. Είμαστε λαός των ακρών: Ή δεχόμαστε υπερβολικά κάτι ή όχι. Είναι θέμα παιδείας».
Η μεγαλύτερη συγκίνηση που σου έχει χαρίσει το άθλημά σου; «Ακριβώς μετά την απονομή του ασημένιου μεταλλίου στην Αθήνα, την ώρα που περνούσα μπροστά από την κερκίδα. Να βλέπω εκτός από την οικογένεια μου και ξένο κόσμο να κλαίει από χαρά»...
Παράλληλα, είσαι πρόεδρος του Συλλόγου Ατόμων με Κινητική Αναπηρία και Φίλων Ν. Ροδόπης «ΠΕΡΠΑΤΩ»... «Ο Σύλλογος εδώ και 10 χρόνια βοηθάει άτομα με κινητικά προβλήματα. Στο «ΠΕΡΠΑΤΩ», έχει ιδρυθεί επίσης, το αθλητικό σωματείο που στηρίζει αθλητές με αναπηρία από την περιοχή και όχι μόνο. Και από φέτος λειτουργεί το Κέντρο Εκπαίδευσης Αυτόνομης Διαβίωσης με τη βοήθεια του Ιδρύματος "Σταύρος Νιάρχος", στο οποίο άτομα με κινητική αναπηρία εκπαιδεύονται για να γίνουν πιο αυτόνομα: δηλαδή να μπορούν να ντύνονται, να μαγειρεύουν, να οδηγούν, να κάνουν αθλητισμό. Θεωρούμε ότι μέσα από τις δράσεις του Συλλόγου, η κοινωνία της Κομοτηνής έχει ευαισθητοποιηθεί. Στην Ελλάδα είναι δύσκολο να εξαλείψεις το ρατσισμό... Εδώ ο κόσμος χαίρεται και νιώθει περηφάνια για όλους αυτούς ανθρώπους, που είναι κινητικά ανάπηροι και μπορούν και ζουν με αξιοπρέπεια. Η Κομοτηνή έμαθε από πρώτο χέρι τι σημαίνει κινητική αναπηρία και Παραολυμπιακό Κίνημα. Θα μπορούσε να είναι παράδειγμα και για άλλες πόλεις στη χώρα».
«Θέλω να δημιουργήσουμε μια ομάδα από ανθρώπους που αγαπούν τον αθλητισμό και συγκεκριμένα το τρέξιμο. Στην ομάδα αυτή θα συμμετέχουν άτομα τρίτης ηλικίας, πρωταθλητές, άτομα με αναπηρία, μη ανάπηρα άτομα και θα τρέχουν σε διάφορους αγώνες στον κόσμο για να μεταδώσουν ότι ο αθλητισμός ενώνει και ότι όλοι μπορούν ν' ασχοληθούν μ' αυτόν».
«Με τη συμμετοχή μου στο Λονδίνο ολοκληρώθηκε η πορεία μου στην κολύμβηση. Πρόκειται για ένα είναι πολύ απαιτητικό άθλημα. Για να διατηρήσω το επίπεδο που βρίσκομαι θα πρέπει να είναι προτεραιότητα μου και εγώ τρέχω με πολλά πράγματα. Θεωρώ ότι δεν έχω να κερδίσω περισσότερα πράγματα από τον πρωταθλητισμό στο κολύμπι... Δεν ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο άθλημα που ασχοληθώ. Σκέφτομαι την σκοποβολή».
Ονειρεύεσαι να περπατήσεις πάλι; «Το τελευταίο που με απασχολεί είναι εάν περπατάω»...
Όταν έπαθες το ατύχημα και συνειδητοποίησες ότι δε θα περπατήσεις πάλι, σου πέρασε από το μυαλό να βάλεις τέλος στη ζωή σου; «Όχι ποτέ. Η ζωή συνεχίζεται, ο άνθρωπος δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνεχίσει τη ζωή του. Και μπορεί να το αντιμετωπίσει την αναπηρία του ως πρόκληση για να καταφέρεις ακριβώς τα ίδια με κάποιον άλλον άνθρωπο που δεν είναι ανάπηρος».
Έχεις σχέση; «Ναι. Η κοπέλα μου ήταν σημαντικός παράγοντας της επιτυχίας μου στο Λονδίνο».
Πόσο καιρό είστε μαζί; «Είμαστε τόσο καιρό όσο χρειάζεται για ν' αποφασίσω ότι είναι η γυναικά της ζωής μου. Αυτή η κοπέλα, μου δημιουργεί την επιθυμία και τη σιγουριά για να κάνω οικογένεια μαζί της».
Πόσα παιδιά θέλετε να κάνετε; «Τουλάχιστον δύο».
Το περιβάλλον της κοπέλας σου έφερε αντιρρήσεις για τη σχέση σας επειδή είσαι κινητικά ανάπηρος; «Το αντίθετο ακριβώς... Το περιβάλλον της, μας ρωτάει πότε θα κάνουμε το επόμενο βήμα στη σχέση μας. Είναι πολύ θετικοί μαζί μας! Στο παρελθόν, μου έχει συμβεί να έχω μια κοπέλα που το περιβάλλον της, δεν ήθελε να είμαστε μαζί λόγω της αναπηρίας μου. Θεωρώ φυσιολογική τη συμπεριφορά αυτή... Έτσι είναι η Ελλάδα».
Θα παντρευτείτε; «Ρώτησε την ίδια»...
Φωτογραφίες: Από το αρχείο του Άλεξ
Περισσότερα για το Σύλλογο «Περπατώ» εδώ και στο facebook εδώ
σχόλια