Ο Ευριπίδης Ταρασίδης είναι νέος κινηματογραφιστής από την Θεσσαλονίκη.
Έφτιαξε ένα μικρό ντοκιμαντέρ που λέγεται Busking In Thessaloniki.
To προβάλλω ολόκληρο παρακάτω. Το προλογίζει ο ίδιος, που απάντησε στις ερωτήσεις μου.
Πώς σου ήρθε η ιδέα να φτιάξεις αυτό το ντοκιμαντέρ;
Το ντοκιμαντέρ "Busking In Thessaloniki" δημιουργήθηκε λόγο μίας δικής μου ανάγκης να προβληθούν οι μουσικού του δρόμου της πόλης. Γενικά με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που έχουν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής. Ίσως και να τους ζηλεύω που βρίσκουν την δύναμη να ζουν τόσο διαφορετικά και τελικά τόσο όμορφα. Τους άκουγα κάθε μέρα και τους θαύμαζα. Είναι καταπληκτικοί μουσικοί και υπέροχοι άνθρωποι. Διάβασα στο ίντερνετ για την δράση "Οι ζωές των άλλων" που διοργάνωνε το StoryDoc (δηλαδή μία πρωτοβουλία για να δημιουργηθούν ντοκιμαντέρ από νέους δημιουργούς με θέμα τους "άλλους") και σκέφτηκα πως θα ήταν υπέροχο να φτιάξουμε με την δική τους καθοδήγηση ένα ντοκιμαντέρ γι αυτούς τους "άλλους". Στην Ελλάδα τους βλέπουμε ακόμα σαν περιθωριακούς. Σαν πολιτισμό έχουμε στο μυαλό μας ό,τι παράγεται με όρους αγοράς. Δεν είναι έτσι. Πολιτισμός ΚΑΙ είναι ο Σίμος με το ακορντεόν του, ο Yuri, οι Ananas και τόσοι άλλοι που κάθε μέρα γεμίζουν με ομορφιά την δύσκολη καθημερινότητα μας.
Πώς επέλεξες τους μουσικούς που εμφανίζονται;
Η επιλογή των προσώπων έγινε προσεχτικά και έχοντας συγκεκριμένο στόχο. Ο Σίμος είναι ένας νεαρός Έλληνας που παίζει για να βγάλει χρήματα. Είναι η δουλειά του. Οι Ananas το κάνουν πιο πολύ για πλάκα, για την παρέα. Ο Yuri το κάνει για τον μικρό του γιο. Αυτό που (δυστυχώς) μάθαμε είναι ότι ο ρατσισμός των Ελλήνων φτάνει ακόμα και στο φιλοδώρημα για τον μουσικό. Αν είσαι ξένος, δεν σου δίνουν χρήματα. Και ας παίζεις όμορφα και ας γουστάρουν που σε ακούν. Και η αντιμετώπιση από την αστυνομία είναι διαφορετική. Ο Yuri "επισκέφτηκε" πολλές φορές το τμήμα. Όταν μας τα διηγήθηκε αυτά, δεν θέλαμε να τα πιστέψουμε!
===================
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
===================
Ποια ήταν η διαδικασία των γυρισμάτων και της όλης παραγωγής;
Ακολουθήσαμε την πεπατημένη. Και μιλάω σε πρώτο πληθυντικό γιατί στόχος μου ήταν από την αρχή να εντάξω όσο περισσότερους μπορώ στην διαδικασία παραγωγής. Από τον άμεσο συνεργάτη μου, τον Ζώη Αντωνή, με τον οποίο είμαστε οι παραγωγοί του ντοκιμαντέρ, την Έλενα Βοντιτσιάνου, μία ανήσυχη ψυχή που έκανε το κομμάτι της συνέντευξης, τον αεικίνητο Γιάννη Δήμα και την ορανωτικότατη Άιντα Ελ Γκομάτι φτιάξαμε μία παρέα νέων ανθρώπων που ήθελαν να εκφραστούν.Γνωριστήκαμε αρχικά με τους μουσικούς, πήγαμε για καφέ με τον καθένα χωριστά, και σιγά σιγά βάλαμε και την κάμερα στην γνωριμία μας. Και αυτό ήταν! Μας είπαν την ιστορία τους σαν να μην υπάρχει η κάμερα. Και αυτός ήταν και ο στόχος. Συνολικά πάντως, από την αρχή της παραγωγής (δηλαδή από τότε που μας επέλεξαν από το StoryDoc) μέχρι το τελευταίο export στο μοντάζ μας πήρε κοντά στους 5 μήνες.
Για εμάς ήταν διασκέδαση και ταυτόχρονα ένα μεγάλο σχολείο. Όλα τα παιδιά έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις για να καταφέρουμε να παρουσιάσουμε τους μουσικούς όχι σαν περιθωριακούς, σαν καημένους, σαν άστεγους (όπως τους νομίζουν οι περισσότεροι συμπολίτες μας) αλλά ως δυναμικούς ανθρώπους, ως ανθρώπους που παράγουν πολιτισμό, που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο. Θέλαμε να δείξουμε ότι δεν είναι "οι άλλοι"!Είναι και αυτοί σαν όλους μας! Απλά αντί για τους συνηθισμένους χώρους εργασίας, αυτοί έχουν τον δρόμο!
Τα ονόματα των συντελεστών (είναι όλοι από 19-26 ετών):
Ευριπίδης Ταρασίδης, σκηνοθεσία-παραγωγή-μοντάζ
Ζώης Αντωνής, κάμερα-παραγωγή
Έλενα Βοντιτσιάνου, συνέντευξη
Γιάννης Δήμας, 2η κάμερα
Άιντα Ελ Γκομάτι, εκτέλεση παραγωγής
σχόλια