ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες το βράδυ έπαθα κρίση πανικού.Μόνη μου, στο σπίτι μου. Δεν ήξερα τι συμβαίνει, δεν το έχω ξαναπάθει. Ένιωθα ότι πνίγομαι, ζαλίστηκα, έπεσα, νόμιζα ότι τρελαίνομαι, 100 άσχημα συναισθήματα όλα μαζί και σε απίστευτη ένταση. Κάλεσα μόνη μου ασθενοφόρο, πήγα μόνη μου στο νοσοκομείο όπου μου εξήγησαν τι είναι αυτό που βίωσα.. Αν ξανασυμβεί πρέπει να ζητήσω ψυχιατρική βοήθεια είπαν.Και τώρα το λέω εδώ γιατί δεν μπορώ να το πω πουθενά αλλού. Και που να το πω; Στις "κολλητές" που είναι διακοπές η κάθε μια με τον φίλο της; Στους γονείς μου που μένουν 500 χιλιόμετρα μακριά στην επαρχεία; Να τους ανησυχήσω όλους και γιατί, να βοηθήσουν δεν μπορούν, είναι μακριά. Να μου πουν από το τηλέφωνο ένα αμήχανο "πω ρε συ, είσαι καλά τώρα;" Όχι δεν το θέλω αυτό, ούτε θα βοηθήσει.Να το πω στον … άφησα κενό γιατί δεν ξέρω καν πώς να το πω, δεν ξέρω αν είναι ο φίλος μου, αφού η φάση μας τραβάει μόλις τρεις βδομάδες, αφού δεν μου έχει ξεκαθαρίσει τι είμαστε και τι κάνουμε, αφού έχει κάτι μέρες να φανεί ως συνήθως.Καθόμουν εκεί στο ασθενοφόρο και περίμενα να φτάσουμε στο νοσοκομείο και ένιωθα τόσο μόνη γαμώτο. Καλή και η αυτονομία, καλό και να είσαι καλά με τον εαυτό σου αλλά δεν βγαίνει έτσι ρε παιδιά. Όλοι χρειαζόμαστε κάποιον.Και το ξέρω πως έχω ανθρώπους… αλλά εχθές που τους χρειαζόμουν γιατί ένιωθα έτσι, λες και είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη;Μη σας συμβεί παιδιά.. Όσοι βγείτε με τους φίλους σας σήμερα ή με τον/την σύντροφό σας, πάρτε τους μια μεγάλη αγκαλιά