________________
1.

Αγαπητή Α, μπα μου,
Είμαι σε μία σχέση εδώ και έξι χρόνια και τελευταία νιώθω ότι καταπιέζομαι πολύ. Ο άνθρωπός μου με πιέζει συνέχεια να χάσω βάρος. Και δεν είναι θέμα υγείας, διότι το βάρος μου κυμαίνεται σε φυσιολογικά πλαίσια, αλλά θέμα αισθητικής. Θέλει όπως λέει να έχει μια κοπέλα που να μη ντρέπεται να την κυκλοφορεί έξω. Όποτε έχω προσπαθήσει να του εξηγήσω πόσο χάλια με κάνει να αισθάνομαι με αυτά που λέει, μου αντιτείνει ότι αυτό είναι μια χάρη που μου ζητάει, και οφείλω όντας σε αυτή τη σχέση να προσπαθήσω να τον ευχαριστήσω. Επιπλέον όταν συζητώ αυτό το θέμα με φίλους μου, όλοι μου λένε να μην αντιδρώ υπερβολικά και ότι είμαι πολύ τυχερή που έχω ένα τόσο καλό παιδί δίπλα μου. Και δεν αντιλέγω, είναι πολύ καλό παιδί, αλλά εγώ γιατί νιώθω συνέχεια τόσο χάλια με τον εαυτό μου;- Mary

Αναρωτιέσαι αν είναι σωστό να νιώθεις χάλια που αυτός που θεωρείς «άνθρωπο σου» λέει ότι ντρέπεται να σε κυκλοφορεί;

Πρώτα πρώτα, να σιγουρευτείς ότι έχεις κάθε λόγο, χίλιους λόγους, όλους τους λόγους για να αισθάνεσαι άσχημα. Όχι για τα κιλά σου, αλλά για το θράσος του άλλου, αλλά αυτό θα είναι ένα επόμενο βήμα. Ο φίλος σου είναι ένα χειριστικό γαϊδούρι. Καλό παιδί, αλλά χειριστικό γαϊδούρι. Όλοι καλά παιδιά είμαστε σε γενικές γραμμές, αλλά έχουμε μερικά ελαττώματα. Το δικό του είναι ότι είναι χειριστικό γαϊδούρι.

Τώρα επειδή υποψιάζομαι τι θα ακολουθήσει στα σχόλια: όχι, δεν είναι απαραίτητα κακό να επισημαίνεις στον άλλον ότι πήρε κιλά (προσωπικά διαφωνώ, αλλά ξέρω ότι είναι προσωπικό θέμα) και ναι, είναι σωστό να κάνεις θυσίες για τον άλλον, ίσως και σε θέματα εμφάνισης, υπό συνθήκες. Εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο γίνεται. Αυτό που είναι απαράδεκτο, και τότε γίνεσαι χειριστικό γαϊδούρι, είναι να διαλύεις την αυτοπεποίθηση του άλλου, ενώ ο άλλος σου έχει πει ότι πληγώνεται, λέγοντας μάλιστα ότι «ντρέπεσαι» και να αφαιρείς ανέμελα το βάρος από πάνω σου συμπληρώνοντας «μωρέ εγώ μια χάρη ζήτησα». Χάρη είναι να ζητήσεις ένα ποτήρι νερό ή να κατεβάσει ο άλλος τα σκουπίδια. Το να αμφισβητείς τον σύντροφό σου ακυρώνοντας την έλξη που, είναι από τα θεμέλια μιας ερωτικής σχέσης, η αίσθηση ότι ο άλλος σε κοιτάει και νιώθεις ότι αρέσεις, μεταμορφώνοντας το σε «χάρη», με κάνει να πιστεύω ότι είναι χειριστικό γαϊδούρι. Μήπως το ξαναείπα;

Νομίζω ότι το καλό παιδί της υπόθεσης είσαι εσύ. Γι' αυτό, προσπάθησε να βγεις λίγο πιο έξω από τον μικρόκοσμό σας και όσο γίνεται να παρατηρήσεις αντικειμενικά: το κάνει και με άλλους αυτό; Κριτικάρει έτσι ανέμελα, ζητάει από το σύμπαν να παραμορφωθεί στα γούστα του επειδή θεωρεί αυτονόητο δικαίωμα; Λέει χοντράδες επειδή είναι «η αλήθεια του»;

Μη διαμαρτύρεσαι χλιαρά για κάτι που σε κάνει να αμφισβητείς τον εαυτό σου. Προσπάθησε να πατήσεις πόδι και να βάλεις ένα όριο. Είναι σίγουρο ότι άλλοι άντρες σε βλέπουν και σε λιγουρεύονται. Και αν αρχίσεις, μην αφήνεις ούτε τους φίλους σου να σε ακυρώνουν. Αν αισθάνεσαι άσχημα, έτσι είναι, μην τους αφήνεις να ξεμπερδέψουν με ένα 'είσαι υπερβολική'.

________________
2.

Η μητέρα μου πάσχει από μανιοκατάθλιψη και ενώ παίρνει τη φαρμακευτική της αγωγή και δεν παρουσιάζει κρίσεις πλέον, δυστυχώς η ασθένειά της έχει αλλάξει τις ισορροπίες της σχέσης μας. Εγώ είμαι ο υπεύθυνος, το στήριγμα κι εκείνη το παιδί, που ποτέ δεν θα μεγαλώσει. Όπως καταλαβαίνεις αν και την έχω δεχτεί την κατάσταση αυτή, θα ήθελα σιγά σιγά να την αλλάξω προς το καλύτερο. Χρήματα για ψυχολόγο δεν περισσεύουν κι η μητέρα μου δεν είναι διατεθειμένη ούτε να μιλήσει ούτε να αλλάξει τη συμπεριφορά της. Εγώ μπορώ να την αλλάξω; Κι από πού θα με συμβούλευες να ξεκινήσω; Φοβάμαι μη και δεν προχωρήσω στη ζωή μου από ενοχικό σύνδρομο και δεν το αξίζω. Η γνώμη σου μετράει!- blue sky

Η γνώμη μου δε μετράει σε αυτή την περίπτωση. Αν πιστεύεις ότι μετράει, θα πω ότι πρέπει να πας σε ψυχολόγο. Αυτά δε λύνονται με συμβουλές. Λύνονται με αλλαγή τρόπου σκέψης, που επιτυγχάνεται με τεράστια προσπάθεια και καθοδήγηση. Ποτέ δεν περισσεύουν λεφτά, αλλά μιλάμε για τη ζωή σου. Επίσης πολλοί δήμοι προσφέρουν δωρεάν υποστήριξη.

________________
3.

Αγαπημένη α μπα?

Είμαι 40+ παντρεμένη με οικογένεια. Τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι σε μια φάση "ξεκαθαρίσματος" φίλων και γνωστών με τους οποίους πολύ απλά δεν περνάω πια καλά μαζί τους και ξεκόβω, αφού βεβαίως πρώτα εξηγήσω στους ίδιους τους λόγους για τους οποίους δεν τους θέλω στη ζωή μου πια.

Τελευταία το ίδιο μου συμβαίνει και με το σόι του άντρα μου και συγκεκριμένα τα πεθερικά. Έχω κάνει απέραντη υπομονή μαζί τους, έχω απομακρυνθεί για ένα μεγάλο διάστημα και παρά τις ένθεν κι ένθεν εξηγήσεις για το τι ενοχλεί τον καθέναν, η βελτίωση των σχέσεων ήταν προσωρινή και το κλίμα εξακολουθεί να είναι τοξικό κι ενοχλητικό από την δική τους πλευρά.

Γενικά, είμαι πολύ κοινωνικό άτομο, ανοιχτό σε παρέες και καινούριες γνωριμίες, σε αντίθεση με το σύζυγο που προτιμάει την "πεπατημένη" , δηλαδή συγκεκριμένους ανθρώπους στη ζωή μας που μπορεί και να μην περνάμε πια καλά μαζί τους, ή έχουν επιδείξει γαϊδουρινή συμπεριφορά κατά καιρούς (αλλά πολύ συχνά), όμως είναι χρόνια φίλοι μας.

Αναρωτιέμαι, μήπως τελικά το πρόβλημα το έχω εγώ και πρέπει να δω κάποιον ειδικό ή είναι αλήθεια αυτο που λένε ότι όσο μεγαλώνεις μειώνονται και οι ανοχές και οι αντοχές σου?

Προσπαθώ να φτιάξω νέο κοινωνικό κύκλο με άτομα ενδιαφέροντα και θετικά πάνω απ´ όλα, αλλά δεν ακολουθεί με τον ίδιο ενθουσιασμό και καταλήγουμε ή να βγαίνουμε σπάνια ή ξεχωριστά ή να καθόμαστε μέσα τα Σαββατόβραδα βλέποντας dvd (το οποίο λόγω κρίσης και αφραγκίας δεν είναι απαραίτητα πάντα κακό, αλλά βαριέμαι, επειδή έχω απορρίψει σχεδόν τους πάντες από τους ήδη υπάρχοντες, συμπεριλαμβανομένου και του σογιού κι εκείνος απορρίπτει με σαχλές δικαιολογίες τους καινούριους, που εμένα μου κάνει και λίγο εκδικητικό). Any thoughts?- Πιο καλή η μοναξια

Όντως μειώνονται οι αντοχές μεγαλώνοντας. Δεν αντιδράμε όλοι με τον ίδιο τρόπο όμως, εξηγώντας στους άλλους γιατί τους απορρίπτουμε, σα να είμαστε δικαστές. Ο τρόπος σου μου φαίνεται ελαφρώς αυτάρεσκος, λειτουργείς σαν ψυχρός εκτελεστής. Μήπως τα νέα άτομα σου φαίνονται θετικά επειδή είναι φρέσκια η γνωριμία και δεν είχαν την ευκαιρία να κάνουν κάτι για να σου αποδείξουν ότι είναι τοξικά;

Νομίζω ότι η συζήτηση πρέπει να γίνει με τον άντρα σου πρώτα. Τι πιστεύει για τους φίλους που απέρριψες; Συμφωνεί ότι είναι γαϊδούρια και προτιμάει την πεπατημένη, ή είναι δική σου ερμηνεία που μας παρουσιάζεις ως κάτι δεδομένο;

________________
4.

Γεια σου πολυαγαπημένη. Με αφορμή μια συζήτηση που είχα πριν κάποιες μέρες σκέφτηκα να σε ρωτήσω πως τελικά επηρεάζεται και διαμορφώνεται ο χαρακτήρας ενός παιδιού ,εφήβου σύμφωνα με τις εμπειρίες και τα ερεθίσματα που παρέχονται από την οικογένεια του. Για να γίνω πιο σαφής έχω μια κόρη πέντε ετών και με τον σύζυγό μου από κοινού αποφασίσαμε να πηγαίνουμε εκδρομές στη φύση ταξίδια εξωτερικό καθώς από μικρή ηλικία παρακολουθούμε θέατρο και διαβάζουμε πολλά βιβλία για να έχει ανάλογα ερεθίσματα μεγαλώνοντας. Στην συζήτηση που είχα λοιπόν, ένας φοιτητής μου είπε πως μεγάλωσε στο Βέλγιο και με του γονείς του στην παιδική και εφηβική ηλικία γύρισε όλη την Ευρώπη κάτι που τον κούρασε και τώρα που πέρασε σε μια επαρχιακή πόλη δεν κουνάει ούτε για βόλτα στην δίπλα πόλη, βαρέθηκα μου είπε. Το ίδιο και ένας ξάδερφος μου με μητέρα από την Σκανδιναβία περνούσε όλες τις διακοπές των παιδικών του χρόνων σε συγγενείς της μητέρας του σε διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις και από τα 18 του και μετά πραγματικά δεν έχει κουνήσει από την πόλη του με την ίδια δικαιολογία. Απ όσο γνωρίζω δεν ήταν καταπιεστικοί γονείς απλά τους άρεσαν τα ταξίδια όπως και το συνεχίζουν χωρίς τα παιδιά. Τέλος ο φιλόλογος μου στο σχολείο, ένας πολύ αξιόλογος και καλλιεργημένος άνθρωπος μεγάλωσε τις κόρες του ανάλογα με την φιλοσοφία του και όταν γνώρισα τα κορίτσια διαπίστωσα πως έχουν τελείως διαφορετική αισθητική και γούστο λογικό μεν αλλά αν μεγαλώνεις με Χατζιδάκι πως μπορείς και διασκεδάζεις ευχάριστα στον Παντελίδη; και εννοώ μετά την ηλικία των 30. Αυτές οι σκέψεις με προβλημάτισαν και σκέφτηκα να ρωτήσω την άποψη σου, εκτός από τα να είσαι κοντά και ν αγαπάς τα παιδιά σου πως τους περνάς το μήνυμα ν αγαπούν το βιβλίο και να έχουν μια αισθητική χωρίς σαφώς να είναι ψεύτικα?θα την αγαπάω και αν ακούει Παντελίδη αλλά θα προτιμούσα να έχει άλλα ακούσματα:)3α-3Α

Με λες «πολυαγαπημένη» αλλά υποψιάζομαι ότι μετά από την απάντηση θα σταματήσεις να το λες.

Δεν νομίζω ότι αυτά τα τρία παραδείγματα είναι αρκετά για να βγάλεις συμπέρασμα. Επίσης δεν είμαι σίγουρη ότι μπορείς να κρίνεις απ' έξω ποιος γονιός ήταν καταπιεστικός και ποιος όχι, μπορεί να τα βλέπεις έτσι επειδή έτσι θέλεις να είναι.

Πιστεύω ότι ως γονιός οδηγείς με το παράδειγμα και όχι με την επιβολή, και κάπου εκεί τελειώνουν οι δυνατότητες –και το δικαίωμα - που έχεις. Όσο φαντασιώνεσαι ότι θα δημιουργήσεις έναν άνθρωπο που θα είναι σαν κι εσένα, τόσο πιο απίθανό είναι να γίνει. Δεν κάνεις παιδιά για να πλάσεις όπως φαντάζεσαι, σα να είναι κούκλες, κάνεις παιδιά και τα αφήνεις ελεύθερα, γιατί δε σου ανήκουν. Να μην προτιμάς τίποτα για τα ακούσματα των παιδιών σου, να τα παρακολουθείς με αγάπη και να είσαι έτοιμη να μάθεις από αυτά πράγματα που δεν ξέρεις, αν κάνεις το θαρραλέο βήμα να σταματήσεις να οχυρώνεσαι πίσω από τον «Χατζιδάκι» και τα «ταξίδια στην Ευρώπη». Δεν είσαστε θεματοφύλακες της κουλτούρας, ούτε ξέρετε αρκετά για να καθοδηγήσετε τον οποιονδήποτε. «Μια αισθητική» έχετε με τον άντρα σου, δεν έχετε ΤΗΝ αισθητική. Μπορεί η αισθητική σας σε κάποιον άλλον να μυρίζει μούχλα. Αν θέλεις να βοηθήσεις τα παιδιά σου να έχουν ερεθίσματα, μην απορρίπτεις τίποτα και δώσε τους την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με όλο το εύρος των ανθρώπινων έργων.

________________
5.

Οι διάσημοι χρησιμοποιούν τις οδοντόκρεμες που χρησιμοποιούμε και εμείς οι απλοί θνητοί ή κάτι πιο εξειδικευμένο; Λέω εγώ τώρα-κάποια

Καλέ φυσικά και όχι. Λες να θέλουν να νιώθουν ένα με μας την ώρα που βουρτσίζουν τα δόντια τους;
Δες αυτή,

σε ένα σάιτ που είναι λες και πουλάνε ρομπότ που σου κάνουν σφράγισμα με λέιζερ. Είναι από τις πιο κλασικές για ανθρώπους που δεν έχουν μπει ποτέ σε σούπερ μάρκετ, κάνει 30 ευρώ το σωληνάριο. Αλλά αν θέλεις πραγματικά να κάνεις τις φίλες σου να ζηλεύουν, η πιο ακριβή κάνει 100 και είναι αυτή.
 

________________
6.

Α μπα, έχω ένα πρόβλημα δεν ξέρω πως να φερθώ ερωτικά σε ένα αγόρι. Δεν ξέρω τι να κάνω τι να πω και αισθάνομαι αμηχανία και δεν είμαι και τόσο μικρή πια (21 ετών) τι να κάνω να το διορθώσω;

Μη φοβάσαι καθόλου και μη νομίζεις ότι έχασες κανένα τρένο. Φτάνουμε τα εξήντα και τα εβδομήντα και ακόμη δεν ξέρουμε πώς να φερθούμε στα αγόρια. Τίποτα να μην κάνεις. Αρκεί να είσαι ανοιχτή και περίεργη για τους άλλους. Όταν θα σου αρέσει κάποιος με τον οποίο ταιριάζεις, θα δεις ότι θα είναι όλα πάρα πολύ εύκολα.

________________
7.

Γιατί όλοι βήχουν στο Μέγαρο; Πόσες παραστάσεις μου έχουν χαλαστεί φέτος που κατά τη διάρκεια της παράστασης το μισό θέατρο βήχει; Είναι Τόσοι πολλοί αυτοί που βήχουν, βήχουν, βήχουν. Γιατί δεν παίρνουν καραμέλες; Γιατί δεν πίνουν νερό; Γιατί απλώς δεν κρατιούνται και όλοι ξεσπάνε με το που γαληνέψει η μουσική; Γιατί δεν με αφήνουν να απολαύσω την παράσταση;- γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί

Να μια είδηση από τις 26 Νοεμβρίου 2013

«Η συμφωνική ορχήστρα του Σικάγο είχε μόλις ολοκληρώσει το πρώτο μέρος της Ενάτης συμφωνίας του Μάλερ, όταν ο μαέστρος Michael Tilson άφησε την μπαγκέτα του και εγκατέλειψε τη σκηνή. Επέστρεψε με δύο χούφτες με καραμέλες για τον λαιμό, και άρχισε να τις πετάει στις πρώτες θέσεις, παρακινώντας τον κόσμο να τις δώσει σε αυτούς που τις χρειάζονται. Είπε ότι αυτό ήλπιζε να λύσει το πρόβλημα.»

Είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα και μετά από σκέψη λέω το εξής: είναι μια νευρική απόπειρα ανάκτησης κυριαρχίας. Όταν κλείνουν τα φώτα, ο θεατής που πλήρωσε πολλά για να βρεθεί σε αυτή τη θέση, από κει που αισθανόταν πολύ καλά με τον εαυτό του που είναι τόσο μορφωμένος και εκτιμάει την καλή μουσική, συνειδητοποιεί ότι μετατρέπεται σε απλό ακουστικό. Αυτό που πρέπει να κάνει για τη επόμενη ώρα είναι να το βουλώσει και να κάτσει ακίνητος. Κανείς δεν τον βλέπει, κανείς δεν τον θεωρεί πλέον σημαντικό, έχει γίνει μια μύγα στον τοίχο. Ε, όχι, αυτό δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι, ο οισοφάγος του ξεραίνεται από τη διαμαρτυρία και ο θεατής σχεδόν χωρίς να το θέλει βήχει, δηλώνοντας με passive aggressive τρόπο: «ε, είμαι κι εγώ εδώ!»

Για να ηρεμήσουμε, ας ακούσουμε την Ενάτη του Μάλερ