Πριν κανα μήνα δημοσίευσα το άρθρο Ο μοναδικός γκέι του (Ελληνικού) χωριού.
Τον είχα δει στο ρεπορτάζ του BBC News (και του ρεπόρτερ Malcolm Brabant) που παίχτηκε στην βρετανική τηλεόραση του 2008. Σε μια μικρή αγροτική κοινότητα της Πελοποννήσου, ένας γκέι άντρας προσπαθούσε να επιβιώσει...
Έγραφα: "Μια ζωή γεμάτη bullying και σωματική βία περιγράφει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, που δε μπορεί να αφήσει μεν το χωριό του (φροντίζει την μητέρα του) αλλά δεν μπορεί και να κυκλοφορεί στο χωριό, εξαιτίας της εχθρικής αντιμετώπισής του. Έχουν περάσει τουλάχιστον έξι χρόνια απ' το παραπάνω ρεπορτάζ. Και αναρωτιέμαι: τι κάνει ο άνθρωπος αυτός; Είναι καλά στην υγεία του; Η μητέρα του; Ζει ακόμα στο χωριό; Τι του συνέβη από τότε που δημόσια βγήκε στην τηλεόραση, με τόση γενναιότητα;"
Σχεδόν αμέσως μου είχε στείλει ο Γιώργος Τσιτιρίδης πληροφορίες για τη μετάπειτα ζωή του Άκη:
"Έχουμε κανα χρόνο να τα πούμε κανονικά, είχε τη μάνα του άρρωστη και μένει ακόμα στο χωριό, αλλά ερχόταν πότε πότε Αθήνα και εκεί τον έβλεπα. Δεν άλλαξε τρομερά η ζωή του από τότε. Το τελευταίο που ξέρω είναι πως ζούσε στο χωριό με μικρά διαλείμματα διασκέδασης και αναζωογόνησης στην πρωτεύουσα.
Έχει πάντως ενδιαφέρουσα ιστορία: είχε αρχίσει να εκδηλώνεται αφού πήγε Λύκειο, κι όταν εκδηλώθηκε (έκανε και τον κομμωτή, τον παρουσιαστή κλπ) άρχισε να τρώει χοντρό κράξιμο απ' τους συγχωριανούς του. Και τότε ξεκίνησε ένας πόλεμος ανάμεσά τους.
Μικρός, στα τέλη των '90ς είχε μια εκπομπή με μουσική.
Και αργότερα έκανε drag και πήγαινε στην Αθήνα, σε άλλες εκπομπές
Όταν είδα το ρεπορτάζ, τον έψαξα, πήγα στο χωριό του με φωτογράφο, του πήρα συνέντευξη για το περιοδικό SCREW: «Δεν ήθελα να είμαι κάποιος άλλος, θέλω να είμαι ο εαυτός μου». Πήγαμε και βόλτα στο χωριό, φάγαμε και ρωτήσαμε -ο Άκης δεν ήρθε μαζί μας- εκεί τον κόσμο για τη γνώμη του. Παρεμπιπτόντως δεν είναι κανα χωριουδάκι, είναι μεγάλο χωριό, με 1000 κατοίκους πάνω κάτω.
Τον πόλεμο τον συντηρούσε μάλλον κι αυτός, με την έννοια ότι δεν έκανε πίσω, δεν κρύφτηκε και δεν τους συγχωρούσε για το πώς του φέρονταν. Με όσους κατοίκους μίλησα πάντως κανείς δεν μου είπε κάτι με μίσος γι' αυτόν. Κανείς δεν είπε ότι είναι κακός, σιχαμένος, ότι δεν τον θέλουν. Μου λέγανε "ααα, ναι αυτός που είχε κάνει ένα θέμα στην τηλεόραση ότι τον κράζανε".
Φυσικά όποιος είναι σε νεαρή ηλικία και αδελφή σε χωριό μπορεί να ταυτίζεται, και να καταλαβαίνει ότι αυτά που λέει ο Άκης όντως τα πέρασε.
Ο Άκης είχε τρομερή φοβία να βγει έξω. Φοβόταν τα αυτοκίνητα, τις κόρνες, την επαφή με τον κόσμο, κλαίει κτλ. Αυτά είναι προφανώς ψυχολογικά κατάλοιπα από το bullying. Επίσης η μητέρα του ήταν πολύ άρρωστη και την είχε και την φρόντιζε και γενικά έμεινε κοντά της, άρα ξέμεινε στο χωριό χωρίς ευκαιρίες, χωρίς γκόμενο, χωρίς προοπτική για μια καλύτερη ζωή."
Ο Γιώργος Τσιτιρίδης που μου αφηγήθηκε τα παραπάνω είχε κάνει πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις στον Άκη, το 2011 και μερικές τις αναδημοσιεύω (όλες είναι στο μπλογκ του):
Πώς είναι η ζωή σου εδώ;
Κόλαση. Για έναν ομοφυλόφιλο η ζωή στο χωριό είναι πάρα πολύ άσχημη, γιατί δέχεται τα βέλη του μίσους και της κακίας του κόσμου. Οι αντιλήψεις τους είναι πάρα πολύ στενές για το θέμα και δεν υπάρχει αποδοχή, ειδικά αν είναι εμφανής η ομοφυλοφιλία, χωρίς να είναι απαραίτητα προκλητική. Καμιά φορά όταν το αποδέχεσαι και είσαι ο εαυτός σου, ο κόσμος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό, γιατί δε μπορεί να δεχτεί και άλλες ιδιαιτερότητες. Λειτουργώ για το χωριό σαν καθρέφτης, στον οποίο ο καθένας βλέπει μέσα βαθιά τις δικές του επιθυμίες.
Πότε ξεκίνησε η λεκτική και σωματική βία απέναντι σου; Από το σχολείο;
Για να πω την αλήθεια, στο σχολείο δεν είχα πρόβλημα, δηλαδή ως τα 14, γιατί ήμασταν παιδιά τότε. Εγώ ένιωθα διαφορετικά, αλλά με είχε πιάσει φόβος και προσπαθούσα να το κρύβω, γιατί πίστευα πως, αν αποκαλυφθεί, θα έχω προβλήματα. Τα οποία προβλήματα ξεκίνησαν από τα 14, μετά το θάνατο του πατέρα μου, ο οποίος είχε πάει ένα βράδυ μια βόλτα και έπεσε από ένα βράχο και σκοτώθηκε. Μετέπειτα άρχισαν να με κατηγορούν για το θάνατο του, ότι αυτοκτόνησε γιατί είμαι ομοφυλόφιλος, κάτι που δεν ισχύει σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση που λέει ότι ήταν ατύχημα ο θάνατος του.
Έπεσε από το βράχο με το αυτοκίνητο; Πώς έγινε ;
Όχι, με τα πόδια ήταν, έκανε βόλτα στην παραλία και έπεσε από έναν βράχο.
Ήξεραν τότε οι δικοί σου και οι χωριανοί σου ότι είσαι ομοφυλόφιλος;
Κοίτα, φαινότανε από την κίνηση, τον τρόπο που μιλούσα και συμπεριφερόμουνα, αλλά λόγω ηλικίας υπήρχε και μια αθωότητα, και δεν ήταν τότε και πονηρεμένοι στο χωριό, σε βαθμό που να το καταλάβουν, να ασχοληθούν ή να με κράξουν.
Γιατί σου χρεώσανε την ευθύνη για τον θάνατο του πατέρα σου;
Γιατί εκείνη την περίοδο μετά το θάνατο του πατέρα μου άρχισα να νιώθω πιο έντονα ποιος είμαι, τι θέλω, την έλξη μου προς το ίδιο φύλο. Κάποια στιγμή άρχισε να μη με ενδιαφέρει και να μη με νοιάζει τι θα πουν. Ήταν η ζωή μου και ήθελα να την ζήσω όπως είναι, δε μπορούσα να υποκρίνομαι. Με τρελαίνει αυτό, ένιωθα ένα πνίξιμο να πρέπει να είμαι κάποιος άλλος. Δεν ήθελα να είμαι κάποιος άλλος, θέλω να είμαι ο εαυτός μου.
Πού είπες πρώτη φορά για αυτό που ένιωθες;
Το είπα στη μητέρα μου μετά το θάνατο του πατέρα μου. Εφόσον λοιπόν άρχισαν τα σχόλια και άρχισαν και με ενοχλούσαν, αυτό μου έκανε κακό στην ψυχοσύνθεση μου και άρχισα και εγώ υποσυνείδητα κάποια στιγμή να το σκέφτομαι και να το δέχομαι, ότι μπορεί να είναι έτσι. Όχι ότι υπήρχε λόγος, γιατί με τον πατέρα μου κάναμε μια συζήτηση πριν πεθάνει και μου είπε: "Κάνε ό,τι θέλεις, αρκεί να είσαι ευτυχισμένος, αλλά μακριά από εδώ από το χωριό". Ίσως ήξερε τι πρόβλημα θα αντιμετώπιζα μετέπειτα. Το θέμα είναι ότι είναι δύσκολο να αποδεχτούν και η κοινωνία και οι γονείς ότι το παιδί τους είναι ομοφυλόφιλο. Κανείς δεν θέλει το παιδί του να γεννιέται ομοφυλόφιλο.
Η μάνα σου πώς το πήρε;
Στην αρχή στεναχωρήθηκε, ενοχλήθηκε και δεν το αποδέχτηκε, αλλά με την πάροδο του χρόνου και αφού είδε το πόσο πολύ έχω κυνηγηθεί, βασανιστεί και στιγματιστεί, είναι πάντα στο πλευρό μου, δεν έχω παράπονο.
Φίλους έχεις;
Έχω γνωστούς πολλούς, φίλους δεν ξέρω…
Νιώθεις ότι κάποιος από το χωριό μπορεί να είναι φίλος σου;
Όχι, δεν πιστεύω ότι κάποιος από το χωριό μπορεί να με αισθανθεί και να με καταλάβει.
Φίλους γκέι δεν έχεις; Εδώ δεν υπάρχουν άλλοι γκέι;
Όχι, δεν έχω φίλους γκέι, αν και υπάρχουν πολλοί, αλλά είναι κρυφοί. Δεν υπάρχει κανείς φανερός όπως εγώ, που επέλεξα να εκτεθώ και να εκδηλωθώ. Πώς θα μπορούσε κάποιος να μου κάνει παρέα; Θα φοβότανε μήπως πούνε ότι αφού είναι με τον Άκη είναι και αυτός πούστης, άρα η σεξουαλική του ταυτότητα θα είχε αποκαλυφθεί.
Εδώ στο χωριό, με κάποιον από τους χωριανούς πήγες;
Όχι, ποτέ δεν πήγα με κανέναν από εδώ. Μετά τα 17 άρχισα να δουλεύω σε drag show στην Μύκονο, στην Αθήνα, στην Πάτρα, παντού. Και σε εκπομπές έβγαινα και το βλέπανε στο χωριό. Στα 22 είχα δική μου εκπομπή σε τοπικό κανάλι της Πάτρας. Δεν είχα ανάγκη να πάω με κάποιον από εδώ. Και πιστεύω ότι και η στάση μου και ο χαρακτήρας μου τους απωθεί. Αμέσως μετά την εκπομπή άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα, δηλαδή να με κράζουν πολύ άσχημα, να μη μπορώ να βγω έξω, να με χλευάζουν. Πιστεύω ότι όσο ήμουν ο πούστης που χωριού που έβγαινα έξω και με ξεφτελίζανε όποτε θέλανε, δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Όταν όμως άρχισα και αποκτούσα δημοσιότητα εκτός χωριού στην Πάτρα και σε άλλα τοπικά μέρη, άρχισαν τα προβλήματα της βίας.
Εσύ με ποιον τρόπο τους ενοχλούσες; Μ' αυτά που έκανες, με τη συμπεριφορά σου;
Δεν προκαλούσα με την έννοια της πρόκλησης, το άφηνα όμως να φανεί με το περπάτημα μου, την ομιλία μου. Δεν προκαλούσα με το ντύσιμο δηλαδή ή μ' αυτά που τους έλεγα, τους ενοχλούσε απλώς αυτό που είμαι.
Όταν κατάλαβες ότι θα ήταν δύσκολη η ζωή σου και ξεκίνησαν όλα αυτά τα άσχημα να σου συμβαίνουν, δεν σκέφτηκες να φύγεις;
Θα ήταν σαν να παρέδιδα τα όπλα. Γιατί να φύγω από το σπίτι μου, από εδώ που έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει; Εδώ πήγα σχολείο, εδω έθαψα τον πατέρα μου, από εδώ ξεκίνησα να κάνω κάποια πράγματα επαγγελματικά. Γιατί να τους παραδώσω τη ζωή μου και τα όνειρα μου; Αυτό ήταν άλλωστε γι' αυτούς το ζητούμενο. Τους ενοχλεί η παρουσία μου, θέλουν να φύγω από εδώ, επειδή τους βρωμίζω το χωριό, όπως λένε. Ο άλλος πήρε το αυτοκίνητο του και το πέρασε από πάνω μου για να φύγω, αλλά δεν του έκανα τη χάρη.
Πώς έγινε το περιστατικό αυτό;
Χρόνια πριν είχα βγει έξω, αυτός με έκραζε και κάποια στιγμή μου είπε "θα σε πατήσω".Του λέω “αν έχεις τα αρχίδια πάτα με” και αυτός πάτησε το γκάζι, με χτύπησε και έσκασα στο πεζοδρόμιο. Υπάρχουν μαρτυρίες και ιατροδικαστικές εκθέσεις γι' αυτό.
Έφτασα στο σημείο να κινδυνέψει η σωματική μου ακεραιότητα ή να πεθάνω. Δηλαδή τι θα συνέβαινε αν με σκότωνε ή αν με άφηνε ανάπηρο; Θα γινόμουν στρέιτ; Δεν καταλαβαίνω. Πρέπει δηλαδή άτομα που δεν είναι στρέιτ να τα εξοστρακίζουν και να ζουν στην εξορία;
Πήρε διάσταση το θέμα; Eγινε κάτι μετά από αυτό το περιστατικό;
Ναι, πήρε διάσταση στα τοπικά κανάλια και όχι μόνο, αλλά δεν έγινε κάτι, γιατί δεν υπάρχουν νόμοι που να προστατεύουν τους ομοφυλόφιλους από την βία. Έφτασα ως τα δικαστήρια μ' αυτόν και επειδή πήρε πάρα πολύ μεγάλη διάσταση και δημοσιότητα το θέμα, ζήτησε γραπτώς συγνώμη και έληξε το θέμα. Όχι όμως και ότι σταμάτησε να με ενοχλεί, γιατί μέσα του είναι βαθιά ριζωμένη η ομοφοβία.
Αυτός ειδικά γιατί;
Δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω.
Τι άλλο σου έχουν κάνει;
Πάρα πολλά, με έχουν δείρει αρκετές φορές. Με έχουν πάει σε ένα δάσος, μου έχουν πάρει τα ρούχα και μ' έχουν αφήσει γυμνό. Αρχίσανε να με φτύνουνε και να με κλωτσάνε, για να γελάσουνε. Έρχονται έξω από το σπίτι και φωνάζουν “Βάλτε φωτιά στο σπίτι του πούστη», μου έχουν κάνει πάρα πολλά. Και το χειρότερο ειναι ότι η μητέρα μου αυτή τι στιγμή είναι άρρωστη με μια πολύ σοβαρή αρρώστια και δε σέβονται το γεγονός ότι θέλω να την βγάλω έξω μια βόλτα και με κράζουνε μπροστά της. Δε σέβονται ούτε το γεγονός της αρρώστιας της μητέρας μου, που είναι πάρα πολύ σοβαρό. Αυτό τα λέει όλα. Αυτό το κάνανε, πάντοτε αλλά πίστευα ότι τώρα που αρρώστησε η μητέρα μου θα σταματούσαν και θα δείχνανε λίγη ευαισθησία, αλλά έχω κάνει λάθος.
Ένα τελευταίο γεγονός, για να μη λέω τα παλιά, έγινε πέρσι που βγήκα, γιατί δε βγαίνω, σπάνια βγαίνω. Κάποιοι με είδαν λοιπόν και άρχισαν να με κράζουνε, εγώ μέσα στα νεύρα μου τους απάντησα και άρχισαν να με κυνηγάνε και κρύφτηκα στο νεκροταφείο. Πήρα την αστυνομία για να έρθει να με βγάλει.
Η αστυνομία πώς σου φέρεται;
Τώρα, μετά τη δημοσιότητα και τις πιέσεις από το μέρος μου, όταν λέω το όνομα μου και τους καλώ, έρχονται. Παλιά, όσες φορές και να έπαιρνα, δεν ερχότανε το περιπολικό. Έπρεπε να γίνουν τα χειρότερα, για να ασχοληθούν.
Δουλεύεις κάπου;
Όχι, δεν εργάζομαι. Όταν φαίνεται ότι είσαι ομοφυλόφιλος, είναι λίγο δύσκολο να εργαστείς στην Ελλάδα. Έβγαλα μια σχολή επαγγελματικού μακιγιάζ, έκανα τα σόου και την εκπομπή με το μακιγιάζ, μια είχα δουλειά, μια όχι. Έχω αρκετά χρόνια να δουλέψω.
Αν σου έδιναν ένα σπίτι σε μια μεγάλη πόλη, θα έφευγες;
Τώρα και μετά από όλα αυτά; Ναι βεβαίως, θα ήμουν τρελός να μην πάω. Ποιος τυφλός δε θέλει το φως του;
Μετά λοιπόν από όλα αυτά που τράβηξες γιατί δεν το κάνεις;
Τώρα πια λόγω οικονομικής στενότητας. Αν είχα την οικονομική ευκαιρία, θα έφευγα.
Πώς ζεις τώρα, πώς τη βγάζεις οικονομικά;
Από τη μητέρα μου, που παίρνει μια σύνταξη του πατέρα μου.
Είχες ποτέ κάποιο δεσμό εδώ;
Όχι, δεν είχα ποτέ δεσμό εδώ και δε βρήκα κάποιον να με αγαπήσει. Εδώ δεν θέλουν να με δουν, θα είχα και δεσμό; Που να κυκλοφορήσω;
Πώς περνάς τη μέρα σου;
Κλεισμένος στο σπίτι. Βλέποντας τηλεόραση, ακούγοντας ραδιόφωνο.
Σε προστάτεψε ποτέ κάποιος, σε υπερασπίστηκε;
Η μητέρα μου. Πήγαινε, τσακωνότανε με τον κόσμο, την σπρώχνανε, έτρωγε ξύλο, το τραπέζι στο κεφάλι. Δέχθηκε και η μάνα μου βία, γιατί δε δεχότανε να πληγώνουν τοπαιδί της και να μιλάνε γι' αυτό. Καμιά μάνα δε θα το ήθελε.
Όταν ήρθαμε με το λεωφορείο μας κατεύθυνες μέχρι ένα σημείο και μας περίμενες στη γωνία. Ούτε μέχρι το κεντρικό δρόμο δεν βγαίνεις;
Όχι, το βρίσκεις υπερβολικό; Δεν το κάνω, γιατί μ' ενοχλούν τα σχόλια και με ταράζουν, μου χαλάνε τη διάθεση και αυτό μου τη σπάει.
Τώρα αν βγούμε δηλαδή τι θα γίνει;
Δε βγαίνω έξω.
Δεν θα κάνουμε δηλαδή μια βόλτα;
Όχι.
Ευτυχισμένος είσαι;
Όχι δεν είμαι ευτυχισμένος. Θέλω να βγαίνω, να κυκλοφορώ, να κάνω μια σχέση, να μη στερούμαι πράγματα, να έχω μια φυσιολογική ζωή. Για εσάς ακούγεται περίεργο, αλλάέμενα αυτή είναι η καθημερινότητα μου.
Αν σου έλεγα ότι είσαι ελεύθερος τώρα να κάνεις ό,τι θέλεις, τι θα έκανες;
Ό,τι κάνει και ο κάθε άνθρωπος καθημερινά, να πιεί τον καφέ του, να διαβάσει την εφημερίδα του, να πάει μια βόλτα, να μπορεί να δουλέψει.
Πιστεύεις ότι θα μείνεις θα γεράσεις και θα πεθάνεις εδώ;
Δεν ξέρω, αυτό το φοβάμαι. H ζωή είναι πολύ απρόβλεπτη και έχει πολλές εναλλαγές, δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον...
σχόλια