Συνομιλώντας με την Άννα, αντιλαμβάνεσαι ότι τα έχει βρει με τον εαυτό της. Σου δίνει την αίσθηση ότι στο πολύπλοκο μάθημα της αυτογνωσίας έχει πάρει άριστα... Από μικρή ήξερε πώς θα γίνει ευτυχισμένη και το ακολούθησε. «Ποτέ μου δεν έκρυψα την ιδιαιτερότητα μου. Δεν θα μπορούσα να κοροϊδέψω κανένα, παρά μόνο τον εαυτό μου». Ζει μόνιμα στη Δράμα, διεκδικεί και μάχεται για τα δικαιώματα των τρανς και διηγείται όλη τη ζωή της. «Ονειρεύομαι μία ζωή ήρεμη, που τα τρανς άτομα δεν θα γίνονται αντικείμενο εκφοβισμών και παρενοχλήσεων ή ακόμη και βίας. Μία ζωή ανθρώπινη, που το χρώμα από τα σεντόνια μου θα έχει μεγαλύτερη σημασία απ' το τι κάνω πάνω σε αυτά».
Πού γεννήθηκες;
Γεννήθηκα στη Δράμα, μία μικρή επαρχιακή πόλη γεμάτη ζωντάνια...Την αγαπώ την πόλη μου!
Ηλικία;
Θα προτιμούσα να με ρωτήσεις για το ύψος μου (γέλια). Είμαι 40 χρ. δεν το κρύβω, ποτέ μου δεν έκρυψα την ηλικία μου, ίσα ίσα θα έλεγα αυτοσαρκάζομαι με αυτό πολλές φορές. Μ' αρέσει να αυτοσαρκάζομαι και λατρεύω τους ανθρώπους που το κάνουν, τους θεωρώ έξυπνους...
Τι είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από τα παιδικά σου χρόνια;
Τα παιχνίδια με τα άλλα παιδιά στις αλάνες της γειτονιάς. Ανέμελα χρόνια. Δεν γνώρισα τι θα πει δάκρυ. Μοναχοπαίδι τότε βλέπεις και ότι ήθελα το είχα στα πόδια μου. Όλη η ζωή μου τότε ήταν ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που όμως με έβαζε στην πραγματικότητα του τι πραγματικά ήμουν. Χωριζόμασταν σε ομάδες πάντα, τα αγόρια και τα κορίτσια... Εγώ όπως καταλαβαίνεις ήμουν πάντα με την ομάδα των κοριτσιών και αρχηγός πάντα στην ομάδα. Όλα τα παιδιά το θεωρούσαν δεδομένο και κατά ένα τρόπο περίεργο αν θες, φυσιολογικό, το να ανήκω στην ομάδα των κοριτσιών. Μα δεν είναι όμως περίεργο πως ένα παιδικό μυαλό διαχειρίζεται όλο αυτό ενώ οι ενήλικες να το κάνουν τόσο μπερδεμένο;
Σχολείο; Σπουδές;
Τελείωσα το λύκειο (4η δέσμη τότε), αλλά δεν έδωσα πανελλήνιες. Σπούδασα σ' ένα ιδιωτικό κολέγιο styling, μακιγιάζ και ιστορία μόδας. Έπειτα τελείωσα και τον κλάδο της κομμωτικής για να ολοκληρώσω το styling -δεν ήθελα όμως ποτέ μου να ασχοληθώ με την κομμωτική. Πολύ αργότερα έκανα και τρία χρόνια άσκηση ως δικαστική επιμελήτρια στα Πρωτοδικεία Δράμας και Ξάνθης.
Όταν σε ρώταγαν όταν ήσουν μικρή, τι επάγγελμα θες να κάνεις, τι απαντούσες;
Δύο ήταν τα πιο τοπ. Δικηγόρος και αεροσυνοδός. Δικηγόρος δεν ξέρω γιατί, πάντα όμως είχα μια περίεργη σχέση με την νομική. Αεροσυνοδός γιατί πάντα μ' άρεσε να πετάω. Λατρεύω την αίσθηση του να είσαι ψηλά στα σύννεφα. Είχα δώσει εξετάσεις παλιά στην Ολυμπιακή, αλλά κόπηκα στις ξένες γλώσσες. Δεν ξαναπροσπάθησα. Πιστεύω αυτό που λένε «κάθε εμπόδιο σε καλό». Τράβηξα και προχώρησα παρακάτω.
Όταν βλέπεις φωτογραφίες από την παιδική σου ηλικία, τι σκέφτεσαι;
Ποιος είναι αυτός. Πλάκα κάνω, δεν έχω και πολλές στο σπίτι μου, όχι ότι υπάρχει κάποιος λόγος γι αυτό. Οι περισσότερες βρίσκονται στο πατρικό μου στη γιαγιά μου, κρατάει τόμους ολόκληρους από οικογενειακά άλμπουμ. Μ' αρέσει να βλέπω παλιές φωτογραφίες, πάντα μ' άρεσε από παιδί ακόμα. Με ηρεμεί κατά ένα τρόπο αυτό. Όταν δεν είμαι και πολύ καλά ψυχολογικά πάω στο πατρικό μου στη γιαγιά μου. Μία βόλτα μέσα στον κήπο με τα λουλούδια και μετά παίρνω τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες και κάθομαι μαζί με τη γιαγιά μου και την ακούω να μου λέει την ιστορία της κάθε φωτογραφίας. Κάθε φωτογραφία είναι και μία μικρή ιστορία. Είναι υπέροχο.
Αντιλαμβανόσουν τη διαφορετικότητα σου όταν ήσουν μικρή;
Από πολύ μικρή ηλικία και πιστεύω πως στα περισσότερα τρανς άτομα έχει συμβεί το ίδιο ή σχεδόν το ίδιο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πέντε- έξι χρονών ήμουν όταν στεκόμουν στο μεγάλο καθρέφτη του σπιτιού και βαφόμουν. Περίμενα πότε δεν θα είναι κανείς στο σπίτι και τότε άρχιζε η «παράσταση».
Η αυλαία άνοιγε και εγώ ενσάρκωνα ρόλους με τα ρούχα της γιαγιάς και της μητέρας μου, πότε αυτόν της πριγκίπισσας και πότε ενός μανεκέν σε μία επίδειξη μόδας.... Πάντα ρόλους γυναικείους. Ποτέ δεν αισθάνθηκα αγόρι. Δεν ήμουν αγόρι, δεν γεννήθηκα αγόρι. Αλλά δεν ήμουν και κορίτσι. Ήμουν αυτό το κάτι διαφορετικό που δεν μπορούσα να ξεκαθαρίσω στο παιδικό μου μυαλουδάκι. Όμως μ' άρεσε αυτό που ήμουν, ότι κι αν ήμουν. Λάτρευα αυτό που με έκανε να διαφέρω από όλα τα άλλα παιδιά.
Θυμάμαι, βγαίναμε να πούμε τα κάλαντα στις γιορτές για να μαζέψουμε λεφτά. Τα άλλα παιδιά πήγαιναν με τα λεφτά που μάζευαν και αγόραζαν παιχνίδια. Τα αγόρια αυτοκινητάκια και ποδοσφαιράκια και τα κορίτσια κούκλες. Εγώ έφευγα μόνη μου πήγαινα πρώτα να αγοράσω μία κούκλα Μπι Μπι Μπο -είχα τεράστια συλλογή τότε με αυτές τις κούκλες- και μετά αγόραζα πράγματα για να ανακαινίσω το παιδικό μου δωμάτιο. Φωτιστικά, σεντόνια, μικρά χαλάκια και όλα σε χρώματα του ροζ και του φούξια... Ήθελα πάντα ο χώρος μου να είναι αυτό που λέμε «στην τρίχα», να έχω το καλύτερο παιδικό δωμάτιο, και φαντάσου ότι οι ανακαινίσεις αυτές γινόταν κάθε χρόνο, στα κάλαντα των Χριστουγέννων, πριν από τα γενέθλια μου.... Γεννήθηκα 28 Δεκέμβρη, μέσα στις γιορτές. Σκέψου ότι το πρώτο δώρο που ζήτησα απ τον παππού μου για τα γενέθλια μου ήταν μία κούκλα Μπι Μπι Μπο, και μου την πήρε φυσικά. Μοναχοπαίδι είπαμε καταλαβαίνεις, χατίρι δεν τολμούσε να μου χαλάσει κανείς και για τίποτε.
Bullying στο σχολείο; Τι θα έλεγες σήμερα στους συμμαθητές σου;
Το bullying δεν είναι ένα φαινόμενο της σημερινής εποχής, όπως θέλουν πολλοί να το παρουσιάζουν, υπήρχε από πάντα. Πάντα υπήρχε η καζούρα, το κράξιμο σε άτομα που διέφεραν από το γενικό σύνολο. Θυμάμαι γυμνάσιο ήμουν όταν άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη «πούστης». Έτσι με φώναζαν... Ήμουν πάντα πολύ θηλυκή στους τρόπους και να ήθελα δεν θα μπορούσα να κρύψω αυτό που πραγματικά ήμουν, οπότε καταλαβαίνεις πως το κράξιμο και το κουτσομπολιό γύρω από το άτομο μου ήταν πολύ έντονο. Στην αρχή με πείραζε πολύ, πάρα πολύ. Πήγαινα από άλλο δρόμο στο σχολείο για να μην συναντηθώ με συμμαθητές μου που μ' έκραζαν, αργούσα συνήθως την πρώτη ώρα να μπω στην τάξη για να μην είμαι μαζί τους την ώρα της προσευχής στο προαύλιο. Πέρασα ένα στάδιο αγοραφοβίας που κράτησε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Το καταπολέμησα μόνη μου, δεν είπα σε κανένα τίποτε. Μεγάλο λάθος μου. Μετά άρχισα να στροφάρω που λέμε, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλη αυτή την κατάσταση έτσι και άρχισα να μπαίνω στα μαθητικά συμβούλια, να διοργανώνω εκδρομές, χοροεσπερίδες και καταλήψεις... Έτσι ο μέχρι τότε «πούστης», πλέον είχε γίνει ο «Τσε Γκεβάρα» του σχολείου. Είναι αυτό που λέμε, ότι, για να μπορέσεις να πολεμήσεις καλύτερα τον εχθρό σου, παρ' τον με το μέρος σου. Βέβαια σ' αυτό με βοήθησαν οι τότε συμμαθήτριες μου, η Χριστίνα, η Μάρθα και η Τούλα. Πόσες φορές μάλωσαν για μένα με διάφορους που με κράζανε. Με τα κορίτσια ήμαστε ακόμη φίλες, συναντιόμαστε πολύ συχνά για καφέ, θυμόμαστε τα παλιά και σκάμε στα γέλια. Τις αγαπώ πολύ... Όσο για τα παιδιά που με κράζανε τότε, σήμερα έχουμε μία πολύ καλή επικοινωνία, βλεπόμαστε στο δρόμο, πίνουμε κανένα καφέ, τους κράζω λίγο εγώ, τύπου πως γίνατε έτσι με κοιλιές και φαλάκρες, τους πειράζω μωρέ ξέρεις πάντα καλοπροαίρετα, ίσως όμως και με λίγο απωθημένο μέσα.
Η εφηβεία σου πώς ήταν; Η εφηβεία τελικά είναι η πιο σκληρή ηλικία που βιώνει ένας άνθρωπός;
H εφηβεία είναι μία περίοδος που την περνάνε όλα τα φύλα, δεν κάνει εξαιρέσεις. Είναι μία δύσκολη μεταβατική περίοδος και φυσικά για ένα τρανς άτομο αντιλαμβάνεσαι ακόμα δυσκολότερη. Εκεί αρχίζει να γνωρίζει το σώμα του, τον εαυτό του, αλλά και τους άλλους... Έχει να πολεμήσει με όλους γύρω του -οικογένεια, συγγενείς, γείτονες, σχολείο, εκκλησία- αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Ξέρεις τα περισσότερα τρανς άτομα που είχαν την τόλμη να εξωτερικεύσουν την διαφορετικότητα τους στην εφηβεία, περνώντας πάντα από μονοπάτια φόβου και αμηχανίας ώστε να μπορέσουν και να φωνάξουν δυνατά αυτό που πραγματικά είναι, διώχθηκαν από τα σπίτια τους ή και βασανίστηκαν ακόμη. Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή, εγώ προσωπικά θα συμβούλευα την βοήθεια ενός ειδικού γιατρού. Τόσο για το τρανς άτομο όσο και για τους γονείς. Είναι πολύ δύσκολο να κρατηθούν οι ισορροπίες, ειδικά όταν μιλάμε για μία τρανς έφηβο που κάνει την πρώτη της επανάσταση. Υπάρχουν πάρα πολλά άτομα τρανς που έχουν περάσει κατάθλιψη ή ακόμα ακόμα έβγαλαν τρανσφοβικές ή ομοφοβικές τάσεις για να κρύψουν την δική τους διαφορετικότητα, επειδή δεν τόλμησαν ποτέ να μιλήσουν. Δυστυχισμένα άτομα, δεν είναι κρίμα; Τώρα όσον αφορά εμένα, θα σου πω πως η εφηβεία μου ήταν η αρχή της δικής μου επανάστασης. Εκεί άρχισαν όλα... Τότε γνώρισα τον εαυτό μου πραγματικά, το τι είμαι, ποια είμαι, τότε έκανα το πρώτο μου τσιγάρο πίσω από το κυλικείο του σχολείου, τότε ένιωσα το πρώτο σκίρτημα στην καρδιά μου για ένα αγόρι και τότε έδωσα αμήχανα και το πρώτο μου φιλί. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80, δεκατεσσάρων ήμουν θυμάμαι, όταν κατάλαβα το τι ήμουν, που άνηκα. Μέχρι τότε ψαχνόμουν, δεν ήξερα, δεν θα μπορούσα άλλωστε να ξέρω, δεν είχα ξανακούσει την λέξη τρανς. Εκείνη την εποχή η Δράμα ήταν μία από τις πιο δυνατές πόλεις της νυχτερινής Ελλάδας. Είχε ανοίξει ένα μαγαζί, μπαράκι, το «Στεφ». Όλη η πόλη μίλαγε για αυτό το μαγαζί. Δούλευαν μέσα κορίτσια που ήταν άνδρες, έτσι έλεγαν όλοι. Όπως καταλαβαίνεις το ίδιο βράδυ ήμουν εκεί. Μικρό στενόμακρο σκοτεινό μαγαζί. Μέσα διάφοροι πελάτες και τα κορίτσια. Ψηλές, λυγερόκορμες καλλονές, με πολύ κοντά φορέματα και βαμμένα έντονα κόκκινα χείλη. Αμέσως κατάλαβα ότι άνηκα εκεί. Στην αρχή όλες βέβαια περιττό να σου πω ότι με έβλεπαν σαν έντομο. Δεν με ενοχλούσε, μου έφτανε που πλέον είχα βρει αυτό που πραγματικά ήμουν. Εκεί γνώρισα την Ρίτα. Ψιλή, ξανθιά με αναλογίες μοντέλου. Με έπαιρνε και βγαίναμε για καφέ σχεδόν κάθε μέρα. Μία μέρα ενώ καθόμασταν σε ένα καφέ της είπα ότι ήθελα να γίνω και εγώ έτσι, με κοίταξε στα μάτια και μου έριξε μία σφαλιάρα και μου είπε «αυτή η φούστα κούκλα μου είναι πολύ γλυκιά, αλλά είναι και Γολγοθάς, είσαι μικρή ακόμα για να τον ανεβείς».Μην ξεχνάς ότι ήμουν δεκατέσσερα στα δεκαπέντε ακόμα. Δεν άκουγα λέξη, από τότε ήμουν αν θες κάπως εγωίστρια, έκανα πάντα αυτό που ήθελα εγώ. Ήξερα πως ο δρόμος μου δεν θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά δεν με ένοιαζε. Άρχισα σιγά σιγά να ντύνομαι τα βράδια τότε και να πηγαίνω στο μαγαζί, το πρώτο κερασμένο ποτό από κάποιον θαμώνα και η πρώτη «βίζιτα» δεν άργησε να έρθει. Στους δικούς μου δεν είχα πει τίποτε ακόμα για την «διπλή» ζωή που έκανα, όχι ότι ντρεπόμουν, απλά δεν με ένοιαζε. Το θεωρούσα φυσιολογικό όλο αυτό. Ήμουν σ' ένα χώρο με άτομα ίδια σαν εμένα, κοινά βιώματα, κοινά ενδιαφέροντα, κοινή πορεία ζωής.
Οι γονείς σου πως αντιμετώπισαν τη διαφορετικότητα σου;
Οι δικοί μου έβλεπαν πάντα ότι είχαν να κάνουν με ένα διαφορετικό παιδί. Πάντα όμως επικρατούσε μέσα στο σπίτι μία περίεργη σιωπή γύρω από το όλο θέμα. Ξέρεις όταν ήμουν 1,5 χρονών οι γονείς μου χώρισαν, εγώ ζούσα πότε με την γιαγιά και τον παππού και πότε με τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε έκανε δική του οικογένεια, δεν έχω σχέσεις μαζί του, ποτέ μου δεν είχα. Μόνο τα τυπικά ξέρεις.... Όπως σου είπα ήμουν μοναχοπαίδι, δεν ήθελαν να πληγωθώ, οπότε και δεν μιλούσε κανείς, απλώς σιωπή. Τα αντιμετώπιζαν όλα φυσιολογικά, τα κατάπιναν θα έλεγα τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα. Μέγα λάθος. Μπορεί να μην υπήρχαν προστριβές και τσακωμοί, όμως αυτή η σιωπή δεν είναι ότι καλύτερο. Γι' αυτό και θα το επαναλάβω η συμβουλή ενός ψυχολόγου βοηθάει την οικογένεια σε τέτοιες περιπτώσεις. Μην κάνουν άλλοι γονείς το λάθος που έκαναν οι δικοί μου ή και ακόμη χειρότερα.Θα φέρει οδυνηρές επιπτώσεις τόσο στο τρανς άτομο όσο και στους ίδιους. Ειδικά αν έχουμε να κάνουμε με ένα άτομο πιο ευαίσθητο και όχι τόσο δυνατό, στην καλύτερη περίπτωση η κατάθλιψη δεν θα αργήσει να χτυπήσει την πόρτα, στην χειρότερη, η αυτοκτονία... Για να ελαφρύνω λίγο την κουβέντα μας θα σου πω ένα περιστατικό. Είχα μία θεία που ζούσε σε ένα χωριό της Ξάνθης. Πήγαινα συχνά τότε εκεί, μ' άρεσε πολύ το χωριό και ακόμα μ' αρέσει. Έβλεπε λοιπόν την όλη διαφορετικότητα μου και κάθε βράδυ σταυροκοπιόταν σε ένα παλιό εικονοστάσι που είχε, για μένα. Μέχρι και σε εξορκιστή παπά με πήγε για να «θεραπευτώ» απ τον Σατανά, που πίστευε ότι με είχε κυριεύσει και συμπεριφερόμουν έτσι.
Εδώ κολλάει μία θεϊκή ατάκα του μεγάλου Γιώργου Μαρίνου, που είπε σε μία πολύ παλιά συνέντευξή του σε κρατικό κανάλι, όταν ρωτήθηκε απ'την δημοσιογράφο, αν σκέφτηκε ποτέ να γίνει στρέιτ, «Και τί είναι η πουστιά αγάπη μου, γρίπη, να πάρεις ασπιρίνη και να σου περάσει;»
Τι είναι αυτό που «πνίγει» έναν άνδρα και αποφασίζει ν' αλλάξει και να γίνει γυναίκα; Συγκρούστηκες μέχρι να πάρεις την απόφαση για την αλλαγή;
Μικρές εσωτερικές συγκρούσεις όλοι μας έχουμε. Πέραν τούτου, θα ήθελα να σε διορθώσω και να σου πω πως δεν αλλάζεις το φύλο σου, δεν είναι ένα παντελόνι που δεν σου κάνει και το πας για αλλαγή. Επαναπροσδιορίζεις το φύλο σου, αυτός είναι ο σωστός όρος. Έχω μιλήσει αρκετές φορές με τρανς κορίτσια και αγόρια που έχουν κάνει επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου. Όλα τα παιδιά ένιωθαν αυτό ακριβώς που είπες, ότι η ψυχή τους, το είναι τους ολόκληρο, βρισκόταν φυλακισμένα σ' ένα ξένο σώμα, σε ένα «κορμί φυλακή» όπως μου είχε πει χαρακτηριστικά κάποτε στη Γερμανία ένας πολύ καλός μου φίλος ο Uwe, o οποίος είναι τρανς άνδρας έπειτα από επέμβαση επαναπροσδιορισμού. Είναι πολύ μεγάλη απόφαση. Χρειάζεται το άτομο ψυχολογική υποστήριξη από ειδικό πριν αλλά και μετά την επέμβαση. Είναι αρκετά τα τρανς άτομα, που έκαναν την επέμβαση χωρίς όμως να είναι έτοιμα ψυχολογικά για κάτι τέτοιο. Το αποτέλεσμα, τραγικό... Θέλει πολύ σκέψη και πάνω απ' όλα πολλές συνεδρίες με ειδικούς, ίσως ακούγεται κουραστικό που το λέω συνέχεια, άλλα αυτό είναι.
Ποιες είναι οι πρώτες αλλαγές που έκανες στο σώμα σου; Έχεις προχωρήσει σε εγχείριση επαναπροσδιορισμού φύλου; Υπήρχαν αντιδράσεις από την οικογένειά σου;
Δεν έχω κάνει επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου μου. Ποτέ μου δεν ήθελα να το κάνω. Δεν ήθελα να γίνω γυναίκα με λίγα λόγια. Ήθελα πάντα να είμαι αυτό το διαφορετικό, να είμαι τρανς. Καμιά φορά ακούγεται λίγο περίεργο που το λέω αλλά είναι η αλήθεια. Μία απλή, προσιτή τρανς, αυτό.
Και να σου πω και την αλήθεια δεν έχω κάνει τίποτε απολύτως από πλαστικές επεμβάσεις, πέραν από τις 2-3 φορές που πήρα οιστρογόνα σε χάπια. Δεν είμαι κατά των επεμβάσεων προς θεού, αλλά μ' αρέσει το σώμα μου και δεν βρίσκω λόγο να κάνω κάτι προς το παρόν, στο μέλλον ίσως λίγο τη μύτη ή τα χείλη μου, άλλωστε όσο μεγαλώνει ένας άνθρωπος τα χαρακτηριστικά αγριεύουν... Τώρα όσον αφορά για τις αντιδράσεις των δικών μου, υπήρχαν αντιδράσεις σίγουρα αλλά μικρές, σχεδόν αόρατες.
Μια τρανς σε μια παλιότερη συνέντευξη, μου είχε πει «Θέλει αρχίδια για να φορέσεις φουστάνια». Τι πιστεύεις;
Όπως είχα γράψει σε ένα άρθρο μου παλαιότερα, θέλει τσαμπουκά.... Συμφωνώ απόλυτα. Πόσω μάλλον όταν αποφασίζεις να το κάνεις όλο αυτό στην πόλη που γεννήθηκες και μεγάλωσες. Θέλει πολύ θάρρος, πολύ θράσος και να έχεις πολύ γερό στομάχι.... Όταν άρχισα να τρανσάρω, όπως σου είπα το έκανα εδώ στη Δράμα. Στη μικρή επαρχιακή κοινωνία της Δράμας, που δεν της άφησα όμως ποτέ το ζήτημα της αποδοχής. Δεν μ αρέσει αυτή η λέξη, τη σιχαίνομαι. Τι θα πει με αποδέχεσαι επειδή είμαι τρανς; Δεν τους ρώτησα αν θα με δεχόντουσαν να μείνω στην πόλη μου, τους το επέβαλα αν θες με τον τρόπο μου. Είμαι λίγο κάθετη στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δεν θα μπορούσε κανείς να με έδιωχνε απ την πόλη μου λόγω του ότι εγώ γεννήθηκα μ' αυτή την διαφορετικότητα, το να είμαι τρανς. Δεν ήταν θέμα επιλογής, ποτέ δεν είναι θέμα επιλογής, γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.
Αρκετές τρανς που δεν έχουν κάνουν επέμβαση εργάζονται ως ιερόδουλές και αναφέρουν ότι ο ρόλος τους στο σεξ με άντρες είναι ενεργητικός. Που το αποδίδεις όλο αυτό;
Έχω ακούσει και έχω διαβάσει κατά καιρούς συνεντεύξεις τρανς γυναικών που λένε ότι οι πελάτες που πάνε μαζί τους είναι πιο γυναίκες από αυτές.Εγώ δεν θα σου πω κάτι τέτοιο. Ίσως θα ήταν πιο πιασάρικη η συνέντευξη και πιο πικάντικη.Αλλά το θεωρώ βλακώδες να κρίνεις και να κατηγορείς ανθρώπους και καταστάσεις που από αυτούς αν θες βγάζεις το ψωμί σου. Ο καθένας στο κρεβάτι του κάνει ότι του αρέσει. Το σεξ είναι μία ιεροτελεστία χωρίς όρια. Όταν ένας άνδρας πάει σεξουαλικά με μία τρανς, είναι γιατί έχει στη φαντασία του μία θηλυκή παρουσία με ανδρικά γεννητικά όργανα. Το τι θα κάνει και το τι δεν θα κάνει θα το αποφασίσει η φαντασία του και μόνο. Στο κρεβάτι του πάθους δεν υπάρχουν φραγμοί και ταμπού.
Γιατί οι περισσότερες τρανς εργάζονται ως ιερόδουλες; Είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουν χρήματα και να βιοποριστούν;
Τα τρανς άτομα βιώνουμε τον ρατσισμό και την περιθωριοποίηση στον μέγιστο βαθμό τους απ' όλη την ΛΟΑΤ κοινότητα. Ο αποκλεισμός από την εργασία είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα που έχουμε. Υπάρχουν τρανς άτομα που έχουν σπουδάσει, έχουν κάνει μεταπτυχιακό, που έχουν τελειώσει κάποιες σχολές. Ποιος ιδιώτης θα ήταν αυτός ή ποια κρατική ή και δημόσια υπηρεσία όμως που θα προσλάμβανε ένα τρανς άτομο; Την απάντηση την ξέρεις, κανείς. Κάπως όμως πρέπει και αυτά τα άτομα να επιβιώσουν, κάπου πρέπει να μείνουν, το πιο απλό θα σου πω, να φάνε. Επομένως η μόνη λύση είναι η πορνεία. Μία πορνεία εξαναγκαστική όμως, που το ίδιο το κράτος, η ίδια η κοινωνία τις σπρώχνει εκεί. Όπως καταλαβαίνεις είναι μονόδρομος. Και η ειρωνεία ξέρεις ποιά είναι; Ενώ το ίδιο το κράτος σπρώχνει μία τρανς στην πορνεία για να μπορέσει να επιβιώσει, το ίδιο αυτό το κράτος πάει και την «μαζεύει» από τις πιάτσες, και την δικάζει για παράνομη πορνεία.Μα δεν είναι γελοίο όμως όλο αυτό;
Εργάζεσαι; Τι δουλειές έχει κάνει;
Έχω κάνει πολλές δουλειές στη ζωή μου μέχρι σήμερα. Έχω εργαστεί σε κομμωτήριο, σε οίκους μόδας έχω συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου όπως ο περίφημος μετρ της υψηλής ραπτικής Γιάννης Βούρος που έντυσε όλο τον ελληνικό κινηματογράφο τις δεκαετίες του '60 και '70, χαρακτηριστικό ήταν το φόρεμα με την μαχαιριά στο στήθος που φορούσε η Μαίρη Χρονοπούλου στην ταινία «Μια κυρία στα μπουζούκια», και ήμουν και η πρώτη σχεδιάστρια μόδας που πήρε έγκριση από το Υπουργείο Πολιτισμού τον Αύγουστο του '94 για να κάνω επίδειξη μόδας στο Θέατρο του Λυκαβηττού, με τον μάνατζερ μου που είχα τότε τον Κυριάκο Κερανόπουλο. Δεν μιλάω πολύ γι' αυτά, περασμένα μεγαλεία (γέλια). Έχω κάνει εκπομπές στην τηλεόραση αλλά και στο ραδιόφωνο, στην TV100 στη Θεσσαλονίκη και στο Star Δράμας. Εργάστηκα στα ΙΕΚ της Δράμας ως καθηγήτρια στο τμήμα ενδυματολογίας και σε εμπορικά τοπικά καταστήματα ως ντεκορατέρ. Τα τελευταία χρόνια όμως με είχε κερδίσει η νύχτα. Εργαζόμουν ως μπαργούμαν σε ένα μαγαζί λίγο έξω από τη Δράμα για 8 χρόνια. Τώρα έχει ένα χρόνο που δεν εργάζομαι πια, δεν μου το επιτρέπει η κατάσταση της υγείας μου. Πέρυσι ήταν, 5 Αυγούστου που έπαθα ένα έμφραγμα προσθίου τοιχώματος του μυοκαρδίου. Δεκαπέντε ημέρες εντατική και δύο επεμβάσεις αγγειοπλαστικής στις κεντρικές αρτηρίες της καρδιάς. Οk... c' est la vie, όπως λένε και οι Γάλλοι! Δεν το βάζω κάτω, δεν είμαι από τα άτομα που θα σκύψουν κεφάλι.
Η αποδοχή και ο σεβασμός στην Ελλάδα είναι λέξεις σχεδόν άγνωστες;
Όπως σου είπα και πριν, η λέξη αποδοχή δεν υπάρχει στο λεξικό μου όσο αφορά το φύλο. Ο σεβασμός είναι πολύ όμορφη λέξη. Άγνωστη λέξη όχι δεν θα έλεγα ότι είναι, αλλά δεν υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Δυστυχώς Λάμπρο μου, πράγματα που είναι αυτονόητα για ένα στρέιτ άτομο, όπως το δικαίωμα της αξιοπρέπειας, το δικαίωμα στην ζωή την ίδια, για ένα τρανς άτομο δεν είναι καθόλου αυτονόητα. Αν υπήρχε σεβασμός ίσως τώρα δεν θα βρισκόμασταν εδώ να συζητάμε για ρατσισμό, αλλά για το πιο χρώμα μου αρέσει να βάφω τα νύχια μου. Εύχομαι κάποτε να γίνει.
Είσαι μέλος του σωματείου υποστήριξης διεμφυλικών. Που συναντιέστε και πότε; Εξήγησε μας τι ακριβώς σημαίνει αυτό που διεκδικείτε «πλήρης αναγνώριση της ταυτότητας φύλου». Αν συμβεί κάτι τέτοιο, πως θ' αλλάξει η ζωή σας;
Eίναι μεγάλη μου τιμή θα ήθελα να σου πω και είμαι πολύ υπερήφανη που είμαι μέλος του σωματείου υποστήριξης διεμφυλικών (ΣΥΔ). Στο σωματείο είμαι από τα νεότερα μέλη, είναι ένας χρόνος και κάτι που συμμετέχω ενεργά σ' αυτό. Ολοκληρώνομαι σαν άνθρωπος και έχω μάθει πολλά πράγματα μέσα στο σωματείο. Βρήκα την χαμένη μου αυτοπεποίθηση θα τολμήσω να σου πω. Έχω βοηθηθεί σε πολλούς τομείς. Όταν πριν ένα χρόνο ήμουν στο νοσοκομείο με έμφραγμα το σωματείο και όλα τα κορίτσια ήταν δίπλα μου, καταλαβαίνεις πως αυτό για μένα ήταν μία πολύ μεγάλη ψυχολογική και όχι μόνο στήριξη. Όσον αφορά το σωματείο θα ήθελα να σου πω πως είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο, νομικά αναγνωρισμένο από το κράτος και απαρτίζεται από μέλη- εθελοντές. Ανήκει στην οικογένεια της ευρωπαϊκής οργάνωσης για τα δικαιώματα της τρανς κοινότητας TransgenderEurope (TGEU). Το ΣΥΔ γεννήθηκε τον Μάρτιο του 2010, η έδρα του βρίσκεται στην Αθήνα, Συγγρού 29 στον 1ο όροφο και κύριοι σκοποί του είναι η προώθηση και υποστήριξη της ισονομίας, ισότητας και της ίσης μεταχείρισης των τρανς, η αναγνώριση της κοινωνικής ταυτότητας φύλου, η αποπαθολογικοποίηση της ταυτότητας φύλου, η κατάργηση των διακρίσεων στον χώρο εργασίας, στην παροχή υπηρεσιών, στην υγεία και την κοινωνική ασφάλιση, στην στέγαση και γενικά σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, για λόγους ταυτότητας φύλου, αλλά και η ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ των τρανς ατόμων. Οι ώρες λειτουργίας του σωματείου είναι κάθε Τρίτη και Πέμπτη 17:00 - 19:00. Εδώ θα ήθελα να σου πω πως και κάθε Δευτέρα από τις 17:00 -19:00, υπάρχει εθελόντρια ψυχολόγος ενώ κάθε πρώτη Πέμπτη κάθε μήνα έχουμε στα γραφεία μας και δικηγόρο, που παρέχουν τις υπηρεσίες του εντελώς δωρεάν σε όποιο μέλος έχει ανάγκη. Στο μεγάλο αυτό αγώνα που κάνουμε, συμμετέχουμε φέτος στην πανευρωπαϊκή καμπάνια, για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.
Σκοπός της καμπάνιας αυτής είναι η παρότρυνση των ευρωπαϊκών κοινωνιών να αναγνωρίσουν τις σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αντιμετωπίζουν οι τρανς άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή. Διεκδικούμε την γρήγορη, προσιτή και διαφανή νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου και τη δυνατότητα αλλαγής των εγγράφων των τρανς ανθρώπων χωρίς ιατρικές προϋποθέσεις. Η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, προστατεύει από τις διακρίσεις, προστατεύει την ιδιωτικότητα ενός ατόμου και αποτελεί την βάση για μια αξιοπρεπή ζωή. Στο πλαίσιο της καμπάνιας αυτής οργανώνουμε δράσεις δρόμου για την ενημέρωση των πολιτών για το κρίσιμο αυτό θέμα της τρανς κοινότητας που είναι η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Η πρώτη δράση δρόμου έγινε ήδη στην Αθήνα τον Ιούνιο και ακολουθούν άλλες δύο το Σεπτέμβριο στην Ξάνθη και στη Θεσσαλονίκη. Όπως καταλαβαίνεις, ο αγώνας μας δεν περιορίζεται μόνο στις δύο μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και στην περιφέρεια. Η αναγνώριση της ταυτότητας φύλου θα είναι ανάσα ζωής για εμάς και θα παλέψουμε γι αυτό με νύχια και με δόντια.
Έχεις δεχτεί ρατσισμό και με ποιο τρόπο; Πώς διαχειρίζεσαι τις ρατσιστικές συμπεριφορές; Σε επηρεάζουν;
Ρατσισμό δεχόμαστε καθημερινά τα τρανς άτομα. Από ένα επικριτικό βλέμμα, μέχρι και βία, λεκτική, σωματική και ψυχολογική. Θα σου πω το πιο σύνηθες, το να με αναφέρει κάποιος σε λάθος φύλο και γένος επίτηδες. Δεν είναι μορφή ρατσισμού αυτό; Πριν λίγες μέρες πήγα στην τράπεζα για μία συναλλαγή που έπρεπε να κάνω. Όταν έφτασα στο ταμείο και έδωσα την ταυτότητα μου η υπάλληλος της τράπεζας με κοίταξε μ' ένα βλέμμα βαρύ λες και έβλεπε κάτι το εξωγήινο. Δεν τόλμησε βέβαια να μου πει κάτι, αλλά και μόνο αυτό έφτανε για να μου γυρίσει τα μυαλά. Ένα άλλο περιστατικό, πρόσφατα νοικιάσαμε με το σωματείο τα νέα μας γραφεία. Μόλις οι ένοικοι της πολυκατοικίας αντιλήφθηκαν περί τίνος πρόκειται, ανάρτησαν χαρτί στην είσοδο της οικοδομής για έκτακτη συνέλευση που ένα από τα θέματα ήταν η έξωση του σωματείου μας. Απλά και μόνο επειδή είμαστε τρανς άτομα. Το πιο πρόσφατο απ' όλα, η ρατσιστική απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά τρανς γυναίκας στη Θεσσαλονίκη, όπου ο δράστης βέβαια προφυλακίστηκε. Και πολλά ακόμη που συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας, που δεν μπορώ να σου τα αριθμήσω καν. Με την ευκαιρία αυτή, ωστόσο θέτουμε ξανά επί τάπητος το ζήτημα της αναθεώρησης του Προεδρικού Διατάγματος για την Σύσταση Γραφείων για την Αντιμετώπιση της Ρατσιστικής Βίας, όπου πλέον τίθεται ακόμη πιο επιτακτικά η προσθήκη του σεξουαλικού προσανατολισμού και –κυρίως– της ταυτότητας φύλου για την αποτελεσματική διερεύνηση και αντιμετώπιση των εγκλημάτων με ρατσιστικό τρανσφοβικό κίνητρο όπως και την ενσωμάτωση της Οδηγίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων των θυμάτων εγκληματικών πράξεων σε όλη την Ε.Ε.» που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2012 και συμπεριλαμβάνει με σαφή τρόπο τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου.
Έχεις σχέση;
Αν και δεν συνηθίζω να μιλάω πολύ για τα προσωπικά μου, όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει και τους αναγνώστες αυτό, θα σου πω πως ναι. Συζώ με έναν άνθρωπο εδώ και τέσσερα χρόνια τώρα. Έναν άνθρωπο που τον αγαπώ και τον εκτιμώ αφάνταστα και το ίδιο και αυτός. Νιώθω ευλογημένη που εισπράττω την αγάπη του και το ενδιαφέρον του καθημερινά, ακόμη και την ώρα που κοιμάται δίπλα μου...
Αγαπάς τον εαυτό σου;
Πολύ, όσο εγωιστικό και αν ακούγεται αυτό. Μ' αρέσει ο εαυτός μου. Ακόμη και τα λάθη που κάνω κάποιες φορές, τα αγαπώ και αυτά. Μέσα από αυτά γίνομαι καλύτερος άνθρωπος...
Είναι δράμα η ζωή μιας τρανς στη Δράμα;
Η ζωή μίας τρανς είναι γενικά μία ζωή στο ρίσκο, στα όρια..... Σίγουρα σε μία μικρή επαρχιακή πολιτεία, θα συναντήσει περισσότερα εμπόδια. Στη Δράμα, όχι τόσο θα έλεγα. Όχι ότι είναι ο παράδεισος για ένα τρανς άτομο, όχι σε καμία περίπτωση. Όμως πρέπει να σου πω πως ο Δραμινός έχει καλή πάστα ανθρώπου με την ευρύτερη έννοια. Είχα προβλήματα, σίγουρα, ίσως όμως ήμουν και από τα τυχερά άτομα, αν θες. Λατρεύω την πόλη μου και εισπράττω το ίδιο και από αυτή.
Πώς και επέλεξες τη Δράμα και δεν έμεινες μόνιμα Αθήνα; Πώς είναι η καθημερινότητα σου εκεί;
Στο παρελθόν έμενα και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη που την λατρεύω. Όμως, θέλω πιο ήσυχους ρυθμούς στη ζωή μου, γι αυτό και επέλεξα να εγκατασταθώ μόνιμα στη Δράμα. Μ' αρέσει αυτή η καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους. Αυτό που θα βγω από το σπίτι μου και θα πω 3-4 καλημέρες σε κάθε μου βήμα. Που θα βγω στο μπαλκόνι και θα μιλήσω με τις γειτόνισσες μου για το τι θα μαγειρέψουμε το μεσημέρι και για τις δουλειές του σπιτιού ή ακόμα που θα κάνουμε και λίγο κουτσομπολιό. Δεν αλλάζω την ηρεμία αυτή που νιώθω εδώ με τίποτε. Ζω ανθρώπινα εδώ. Αυτό νομίζω ότι τα λέει όλα.
Μιλάς ανοιχτά για την επιλογή σου.Όταν βγαίνεις στους δρόμους της Δράμας, τα σχόλια του κόσμου είναι δεδομένα;
Ποτέ μου δεν έκρυψα την ιδιαιτερότητα μου. Δεν θα μπορούσα να κοροϊδέψω κανένα, παρά μόνο τον εαυτό μου. Σχόλια υπάρχουν, είναι κάτι που δεν μπορείς να το αποφύγεις. Δεν με απασχολεί το τι θα πει κάποιος για μένα. Θα με ενοχλήσει περισσότερο αν ακούσω σχόλια του τύπου «η Άννα είναι κωλόπαιδο, είναι σκάρτη», αυτό θα με ενοχλήσει.
Τους γονείς σου, τους βλέπεις συχνά;
H μητέρα μου έφυγε από την ζωή πριν 12 χρόνια. Είναι κάτι που ακόμη προσπαθώ να ξεπεράσω. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να έχει διάφορα ξεσπάσματα... Με τον πατέρα μου δεν έχω ιδιαίτερες σχέσεις, αλλά όχι επειδή είμαι τρανς, γενικότερα δεν είχαμε σχέση γονέα παιδιού.
Τι θα έλεγες σ' ένα έφηβο που αμφιταλαντεύεται, που βασανίζεται με το φύλο του και νιώθει «ξένος» στο σώμα του;
Πρώτα απ όλα να συμβουλευτεί κάποιον ψυχολόγο. Θα τον βοηθήσει πολύ σε όλους τους τομείς. Από το πως θα το πει στους δικούς του, πώς να βρει την ίσως χαμένη του αυτοπεποίθηση, μέχρι φυσικά και αν το ίδιο το άτομο το επιθυμεί να έρθει σε επαναπροσδιορισμό του φύλου του μέσω επέμβασης. Σαν παρένθεση εδώ θέλω να σου αναφέρω για ένα βιβλίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης με τίτλο «Το παιδί μου είναι γκέι» του Μπράϊς Μακντουγκαλ. Ένα εξαιρετικό βιβλίο, τέλεια ισορροπημένο και γεμάτο συμπόνια, όπου καθημερινοί άνθρωποι μιλάνε απλά και από καρδιάς. Ένα διαφωτιστικό βιβλίο για κάθε γονιό με παιδιά στην εφηβεία. Για όσους έχουν κάποιον στην οικογένεια που είναι ομοφυλόφιλος, οποιασδήποτε ηλικίας, θα κάνει το δρόμο πιο εύκολο και θα κρατήσει το κανάλι της επικοινωνίας ανοιχτό! Τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο ένα παιδί να αποκαλύψει την αλήθεια του στους γονείς του, όπως επίσης δύσκολο είναι οι γονείς να διαχειριστούν όλο αυτό... Εδώ λοιπόν έρχεται αυτό το βιβλίο για να βοηθήσει μέσω των επιστολών και των γραμμάτων γονέων που έχουν ένα gay αγόρι ή κορίτσι στην οικογένεια τους! Μας δείχνει πως απλές καθημερινές οικογένειες βρήκαν την αγάπη και την ευτυχία μέσα από την αλήθεια τους! Και φυσικά κλείνοντας την παρένθεση, αν νομίζει πως όλα αυτά είναι δύσκολα για να τα κάνει μόνο του, να έρθει σε επαφή με το σωματείο μας. Ήμαστε εδώ όταν, όποτε και όπου μας ζητηθεί βοήθεια.
Βλέπω επίσης πολλές φωτογραφίες σου στο facebook από τη συμμετοχή σου στα Pride. Σκέφτεσαι να διοργανώσεις Pride στη Δράμα;
Θα ήθελα να σου πω κατ' αρχήν πως τα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, δε γεννήθηκαν από την ανάγκη να γιορτάσουμε αυτό που ήμαστε, άλλα για να φωνάξουμε, να υπερασπιστούμε και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας! Φέτος ήταν μεγάλη μου τιμή που συμμετείχα αν θες ακόμη πιο ενεργά στο 3ο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας της Θεσσαλονίκης εκπροσωπώντας την τρανς κοινότητα ως παρουσιάστρια στην κεντρική σκηνή του πάρτι του Φεστιβάλ, μετά από πρόταση του πολύ καλού μου φίλου και συμπαραστάτη Γιάννη Πρώϊου και της Homophonia Thessaloniki Pride.Ήταν πραγματικά μία απερίγραπτη εμπειρία για μένα και τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς και κάθε έναν ξεχωριστά που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία και δεν σου κρύβω πως και του χρόνου θα ήθελα να το ξαναζήσω -θα ήταν μεγάλο ψέμα αν έλεγα το αντίθετο. Στη Δράμα είναι νωρίς πιστεύω για κάτι τέτοιο, βέβαια θα ήταν ευχής έργο, όμως προέχουν να γίνουν άλλα πράγματα. Ήδη βρίσκομαι σε επικοινωνία ως εκπρόσωπος του σωματείου μας φυσικά, με τον νέο Δήμαρχο της Δράμας, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα τρανς και γκέι άτομα της περιοχής. Ελπίζω και εύχομαι να βγει κάτι καλό απ όλο αυτό.Ο χρόνος θα το δείξει άλλωστε.
Τι προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα τρανς και γκέι άτομα της Δράμας; Τι συζητήσεις θες να κάνεις με νέο Δήμαρχο της Δράμας;
Είναι πολλά και αναρίθμητα. Εδώ θέλω να σου πω πως στις φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές με το ΣΥΔ ήρθαμε σε επαφή σχεδόν με όλα τα δημοτικά διαμερίσματα της χώρας, στέλνοντας δελτία τύπου με τις προτάσεις εν όψει των εκλογών. Να μην ξεχάσω επί της ευκαιρίας να σου πως πως φέτος για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελλάδας έγιναν προτάσεις σε τρανς άτομα να κατέβουν ως υποψήφιες δημοτικές σύμβουλοι, αυτή της Κρίστυ Ταπαντση στη Θεσ/νικη, της Ήβης Καϊσερλη στην Κω, της Άννας Κουρουπού στην Αθήνα και σε μένα στη Δράμα. Οι δύο πρώτες κατέβηκαν στον εκλογικό αγώνα και τα πήγαν και πολύ καλά μάλιστα οφείλω να σου πω. Η Άννα δεν κατέβηκε τελικά λόγω του ότι ο συνδυασμός που ήταν ως υποψήφια δεν κατέβηκε στις εκλογές και εγώ δεν κατέβηκα λόγω του ότι έγινε η πρόταση λίγο αργά και δεν είχα τον απαιτούμενο χρόνο... Οι δύο πρώτες κατέβηκαν στον εκλογικό αγώνα και τα πήγαν και πολύ καλά μάλιστα οφείλω να σου πω. Η Άννα δεν κατέβηκε τελικά λόγω του ότι ο συνδυασμός που ήταν ως υποψήφια δεν κατέβηκε στις εκλογές και εγώ δεν κατέβηκα λόγω του ότι έγινε η πρόταση λίγο αργά και δεν είχα τον απαιτούμενο χρόνο και θεώρησα πιο σωστό και φρόνιμο να το αφήσω για τις επόμενες εκλογές. Τρανς άτομα δεν υπάρχουν μόνο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην περιφέρεια. Όταν μιλάμε για κράτος δικαίου, μιλάμε για αρχές ίσης μεταχείρισης όλων των πολιτών, χωρίς να υπάρχουν εξαιρέσεις. Έτσι ζητήσαμε από τους Δήμους να πάρουν πρωτοβουλίες για την άρση αποκλεισμού που υπάρχει στον εργασιακό τομέα για τα τρανς άτομα, να λειτουργήσουν Γραφεία Ισότητας Φύλων που θα ασχολούνται συστηματικά με την απάλειψη των προκαταλήψεων και που θα έχουν ουσιαστικές αρμοδιότητες για λόγους ταυτότητας φύλου. Τη δημιουργία παρατηρητηρίων που θα καταγράφουν περιστατικά ρατσιστικής βίας και διακρίσεων, όπως επίσης και την ενδυνάμωση του θεσμού του Συμπαραστάτη του Δημότη και του Περιφερειακού Συμπαραστάτη. Οφείλω να σου πω, πως, σε προσωπικές επαφές που έκανα στους Δήμους Δράμας, Καβάλας, Ξάνθης, Σερρών και Λάρισας είχα μία πολύ καλή αντιμετώπιση και συζητήσεις πολύ εποικοδομητικές. Πιστεύω στο ρητό που λέει αν σπείρεις καλά, θα θερίσεις ακόμα καλύτερα.... Θα δούμε, οι πρώτες επαφές έγιναν και έπεται συνέχεια...
Έχεις γνωρίσει ηλικιωμένες τρανς; Τι σου λένε και τι καταλαβαίνεις για τη ζωή τους;
Θέλω να σου πω πως στη Θεσσαλονίκη υπάρχει μία ΨΥΧΗ που ακούει στο όνομα Νανά. Τρελαίνομαι να βρίσκομαι στον καναπέ του σπιτιού της και να ξεφυλλίζουμε άλμπουμ με φωτογραφίες από τα παλιά, πίνοντας καφέ, ενώ θα μου διηγείται την ιστορία της κάθε φωτογραφίας. Η Νανά είναι απ' τα άτομα που ειλικρινά νιώθω ευλογημένη που ήρθε στη ζωή μου. Μία λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την Νανά. Άνθρωπος. Τρελαίνομαι για το χιούμορ της, καμιά φορά την πειράζω λέγοντας της για την ηλικία της και για τα χρόνια εκείνα τα παλιά για να ακούσω άλλη μία φορά την θεϊκή της ατάκα: «Ε καλά βρε Άννα μου δεν είμαι και η ξαδέρφη του Λευκού Πύργου» (γέλια). Μεγάλη σε ηλικία, με προβλήματα υγείας ουκ ολίγα και πολύ σοβαρά, κι όμως δεν το βάζει κάτω, τρέχει παντού διεκδικώντας τα δικαιώματα μας. Μία αληθινή αγωνίστρια της ζωής. Την θαυμάζω και την αγαπώ αφάνταστα. Και ξέρω ότι με αγαπάει και αυτή.
Πώς ονειρεύεσαι ζωή σου;
Ονειρεύομαι μία ζωή ήρεμη, που τα τρανς άτομα δεν θα γίνονται αντικείμενο εκφοβισμών και παρενοχλήσεων ή ακόμη και βίας. Μία ζωή ανθρώπινη, που το χρώμα από τα σεντόνια μου θα έχει μεγαλύτερη σημασία απ' το τι κάνω πάνω σε αυτά. Ελπίζω και εύχομαι να το ονειρεύεστε και εσείς μαζί μου, για να μπορέσουμε όλοι μαζί να φτιάξουμε μία Ελλάδα όπως της αξίζει!
σχόλια