Μια αναγνώστρια, -δεν έχει σημασία το όνομα αλλά η ιστορία της, μου μίλησε για το πώς βίωσε τις διατροφικές διαταραχές, και πώς κατάφερε αυτή τη στιγμή να είναι καλά.
Την ρώτησα για τις αντιδράσεις των άλλων, για τη βοήθεια από ειδικούς, και για το πώς έβλεπε τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Ξεκίνησε να μου αφηγείται τις εμπειρίες της, απ' το πώς δημιουργείται η εμμονή με την εξωτερική εμφάνιση...
Δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ), ιδανικό βάρος, τέλειες αναλογίες, σώμα για παραλία και ου το κάθε εξής είναι τα πρωτοσέλιδα της πλειοψηφίας των γυναικείων και εν μέρη των εφηβικών περιοδικών. Αυτό και μόνο είναι ένας ικανοποιητικός λόγος για να στραφεί η προσοχή και η ζωή των γυναικών γύρω από την εμφάνιση τους.
Από προσωπική πείρα λοιπόν, και ως ένα από αυτά τα 'θύματα' των πολλά υποσχόμενων μοντέλων, χαπιών αδυνατίσματος και ρούχων, αποφάσισα να μιλήσω για τη δικιά μου ιστορία.
Ως παιδί δε με απασχόλησε ποτέ η ιδέα του βάρους και της εμφάνισης αν και όντας λίγο αδιάφορη είχα παραμελήσει τον εαυτό μου και τα σχόλια δεν άρχισαν να έρθουν από το Δημοτικό κιόλας. Οσο μεγάλωνα άρχισα να το σκέφτομαι, και το ιδανικό, αδύνατο σώμα είχε γίνει το κρυφό, άπιαστο όνειρό μου. Όταν έφτασα πια σε μεγαλύτερη ηλικία αυτό το όνειρο έγινε αποκλειστικός στόχος με αποτέλεσμα να περάσω όλες τα στάδια των διατροφικών διαταραχών ξεκινώντας από την ανορεξία...
Κατάφερα να χάσω ένα παράλογο αριθμό κιλών μέσα σε λίγους μήνες, πράγμα που σημαίνει ελάχιστο φαγητό, αλόγιστη χρήση διαιτιτικών χαπιών, και πολλές ακόμα παράπλευρες απώλειες. Είχα χαθεί από τις παρέες μου, δεν έβγαινα χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες, είχα μετατραπεί σε υπερβολικά ήσυχη, απομονωμένη και σιωπηλή. Στο θέμα επαγγελματικά είχα κολλήσει, δεν είχα πολλά ενδιαφέροντα πέρα του στόχου αυτού. Τα σχόλια των γύρω μου πολλά, και προς έκπληξή μου αρκετά ήταν αρνητικά γιατί είχα γίνει άλλος άνθρωπος.
Δεν είχα ούτε τη σωματική αλλά ούτε και την πνευματική δύναμη. Κρύωνα συνέχεια, όσο βαριά και να ντυνόμουν, ήμουν κουρασμένη από την αρχή ακόμα της μέρας, είχα αρχίσει να εμφανίζω τριχόπτωση, αυπνία, ζαλάδες. Μα πώς να μη γίνεις άλλος άνθρωπος; Ήταν η φυσική άμυνα του οργανισμού να πέσει σε καταστολή.
Παρόλα αυτά, ο καθρεύτης μου δεν μου έδειχνε καμία μεγάλη αλλαγή ώστε να συνειδητοποιήσω την όλη κατάσταση, έβλεπα ακόμα κάποια περιττά κιλά, τα οποία χάλαγαν την εικόνα μου. Μόνο τα παλιά μου ρούχα μαρτυρούσαν ότι είχα συρρικνωθεί, αλλά και αυτά δεν με έπειθαν.
Λίγο καιρό αργότερα κόντεψα να χάσω τη ζωή μου, την οποία γλίτωσα με μία χρονοβόρα παραμονή στο νοσοκομείο και με χειρουργεία, πράγμα το όποιο ήταν σοκαριστικό τόσο για μένα όσο και για τους γύρω μου.
Έτσι πέρασα στο στάδιο της ψυχογενούς βουλιμίας. Είναι ένα στάδιο στο οποίο ξανακλείνεσαι στον εαυτό σου με το επιπλέον στοιχείο ότι νιώθεις ακατάπαυστα ενοχές για το ό,τι έχεις κάνει στο παρελθόν και αηδία για ό,τι κάνεις στο τώρα. . Είναι το στάδιο στο οποίο οι ποσότητες φαγητού αυξάνονται δραματικά, και στη συνέχεια αυτοπροκαλείται εμετός. Το αντιμετώπισα ως ένα είδος αυτοτιμωρίας στο γεγονός ότι δεν είχα αυτοσυγκράτηση.
Στην πορεία η βουλιμία εξελίχθηκε και προκάλεσε αλλεπάλληλα υπερφαγικά επεισόδια, τα οποία μου επέστρεψαν απλόχερα μέρος των κιλών που είχα χάσει. Τα σχόλια πάλι ήταν θετικά και αρνητικά. Πολλοί αναφέρθηκαν στην ανικανότητά μου να κρατήσω τα κιλά που είχα αλλά ακόμα περισσότεροι ανέφεραν πως ομόρφυνα και πως έγινα πάλι το άτομο που ήξεραν, και το σχόλιο που μου έκανε περισσότερο εντύπωση, πως ξαναέγινα άνθρωπος.
Καιρό αργότερα αποφάσισα να μιλήσω στα αγαπημένα μου άτομα, τα όποια ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για να επανέλθω στα φυσιολογικά επίπεδα όσο αφορά τη διατροφή και κυρίως να επανέλθω στη ζωή. Μέσα από τον τόσο κόσμο που ξέρω λίγα ήταν τα άτομο που ήθελα πραγματικά να μιλήσω και να με καταλάβουν. Τους είπα την ιστορία μου, έκανα μια αναδρομή στο πώς ξεκίνησαν όλα και όσο μιλούσα για αυτό τόσο συνειδητοποιούσα τι και γιατί είχε συμβεί.
Παραδέχτηκα πως πέρασα τα στάδια αυτά, εξέφρασα πώς ένιωθα και αποφάσισα πως έπρεπε να δώσω σε όλα αυτά ένα τέλος. Έτσι απέκτησα συμμάχους προς την καταπολέμηση των διατροφικών αλλά και ψυχολογικών μου διαταραχών.
Τώρα βλέπω κάθε πρωί τον εαυτό μου στο καθρεφτη, χαμογελάω και ευχαριστώ για το αίσιο τέλος της περιπέτειάς μου, όλο ικανοποίηση. Το κλειδί της υπόθεσης είναι να μην κάνεις τίποτα για να γίνεις αρεστός σε όλους, ποτέ κανείς δε το κατάφερε. Δεν είναι η εμφάνιση ο λόγος που έχουμε έρθει σε αυτό το κόσμο, αλλά ένας πολύ μικρός παράγοντας!
σχόλια