Από την Μαριάννα Γιατράκου
Όσοι έτυχε να περάσουν το πρωί της περασμένης Κυριακής, είτε πεζοί είτε με τα οχήματά τους, από τους δρόμους γύρω από την πλατεία Συντάγματος, έγιναν μάρτυρες ενός περίεργου θεάματος για τα δεδομένα του πολύβουου κέντρου. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, κατέκλυσαν τις διαβάσεις και άρχισαν να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται, εν μέσω της κίνησης, μπροστά στα απορημένα βλέμματα των περαστικών.
Η Βίκυ Κυριακουλάκου είναι σκηνοθέτης και δασκάλα υποκριτικής, ασχολείται με την performance, είτε στο θέατρο είτε στο δρόμο με δράσεις, φωτογραφήσεις κτλ. και εμπνεύστρια της εν λόγω δράσης. Εξήγησε στο LIFO.gr πώς γίνεται κανείς να ''εξασκηθεί'' στην ειρήνη μέσω της τέχνης και της διαδραστικής performance.
Πως γεννήθηκε η ιδέα της Άσκησης Ειρήνης;
Το τελευταίο εξάμηνο ασχολούμαι με σκηνοθεσία μεγάλου πλήθους, που είναι κάτι που δε χρειάζεται πολλή πρόβα, με έναν τρόπο που να μπορεί ο κόσμος να λάβει μέρος πολύ άμεσα. Έτσι κάπως δημιουργήθηκε κι αυτή η δράση. Κάποια στιγμή περπατούσα στην Πανεπιστημίου και είδα δυο ανθρώπους να φιλιούνται, λες και είχε σταματήσει ο χρόνος γι' αυτούς, τους προσπέρναγαν όλοι. Από τότε είχα στο μυαλό μου το πόσο ωραίο θα ήταν ζευγάρια να αγκαλιάζονται στη μέση των διαβάσεων μέχρι το φανάρι να ξαναγίνει κόκκινο και να τους βλέπει ο κόσμος. Ήμουν με κάποια παιδιά που τους έκανα προετοιμασία για τις εξετάσεις για δραματικές σχολές, τους παρουσίασα την ιδέα μου και τους άρεσε πολύ. Έψαχνα βέβαια μια αφορμή που να ταιριάζει γι' αυτό και επέλεξα την παγκόσμια ημέρα ειρήνης. Ήθελα να είναι κάτι που, ως πρώτη άσκηση, να είναι πιο παγκόσμιο και ήταν μια πολύ ωραία συγκυρία που βρέθηκε αυτό τώρα.
Περιέγραψέ μου πώς εξελίχθηκε η όλη δράση.
Στην Άσκηση Ειρήνης ελαβαν μέρος περίπου 30 άτομα. Πυρήνες ήταν τρεις ομάδες που ασχολούνται με το θέατρο είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά. Η ομάδα ΑΦΑΝΤΟΙ, μια από της ερασιτεχνικές φοιτητικές θεατρικές ομάδες του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, που τους σκηνοθέτησα την προηγούμενη χρονιά, η ομάδα μου, στην οποία είμαι συνιδρύτρια, Nova Melancholia και οι Νομάδες. Όλοι τους άνθρωποι που πιστεύουν σε ένα θέατρο έξω από τα όρια της σκηνής. Σε κάθε διάβαση υπήρχαν δύο. Τα ζευγάρια πλησιάζαν από τις δυο άκρες της διάβασης όταν το φανάρι γινόταν πράσινο, αγκαλιάζονταν ή φιλιούνταν μέχρι και λίγα δευτερόλεπτα αφότου γινόταν κόκκινο και μετά επέστρεφαν πάλι πίσω. Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε και περαστικούς τόσο για να τους ενημερώσουμε αλλά και ταυτόχρονα να πάρουν και οι ίδιοι μέρος αν ήθελαν. Ήταν κάτι που έγινε με πολλή αγάπη, επιλέξαμε την Κυριακή το πρωί για να μην ενοχλήσουμε κανέναν και να μην έχουμε flyers για να μη λερώσουμε το περιβάλλον. Θέλω να συνεχιστεί η προσπάθεια και με άλλες συγκυρίες και να προσπαθήσω να το πάω στο εξωτερικό.
Πως συνδέεται, σαν συμβολισμός, η συγκεκριμένη performance με την ειρήνη;
Η ειρήνη δεν έχει να κάνει μόνο με πολέμους, όπλα, τανκς, είναι η ειρήνη μέσα μας, σε οποιοδήποτε σύνορο και να μπορεί να υπάρξει. Είτε στα πλαίσια των σχέσεων ομοφυλοφιλικών ζευγαριών, των δικαιωμάτων των ζώων, της προστασίας των οροθετικών ανθρώπων και της μη δαιμονοποίησής τους, των ανθρώπων που είναι στις φυλακές, οτιδήποτε θέτει σύνορα. Αυτό ήταν το μήνυμα για τη σημερινή μέρα, ειρήνη σε όλα, ειρήνη στην ψυχή μας, ειρήνη με τον άλλο άνθρωπο, όποιος και να είναι, όσο διαφορετικός και να είναι. Από εκεί πηγάζει και ο συμβολισμός αυτής της δράσης που έγινε στα φανάρια. Η ειρήνη είναι κάτι που όλοι οι άνθρωποι θέλουν να εχουν. Ακόμα και η επανάσταση θεωρώ πως γίνεται για να ακολουθήσει στη συνέχεια μια φιλειρηνική κατάσταση. Πολλές φορές αυτή η ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί από μόνη της, πρέπει να μας δώσει κάποιος το οκ. Γι' αυτό και η διάβαση: θέλεις να αγκαλιαστείς, όμως περιμένεις το πράσινο φως, όποιο και να είναι αυτό και μετά κάποιος, πάλι, δυστυχώς, θα σε σταματήσει. Ήταν ένας εξωτερικός παράγοντας που επηρέαζε τη δράση. Αυτό είναι το θέμα με την ειρήνη, πως δεν μπορείς να την επιτεύξεις μόνος σου, πάντα περιμένεις κάποιον άλλον.
Η τέχνη του δρόμου είναι κάτι που ο κόσμος πρέπει να συνηθίζει στην καθημερινότητά του, είναι ένας τρόπος εκπαίδευσης. Πρέπει να υπάρχει παντού. Κακά τα ψέματα έχουμε μάθει σε μια πιο εύκολη διασκέδαση που στοχεύει στην εκτόνωση και όχι στη συγκίνηση.
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου;
Κατά κύριο λόγο οι αντιδράσεις ήταν θετικές. Κορναρίσματα, χιούμορ, άνθρωποι που όταν τους εξηγούσαμε τι κάναμε μας έλεγαν μπράβο. Τα παιδιά που έλαβαν μέρος μου περιέγραψαν κάποια αστεία και ταυτόχρονα πολύ όμορφα σκηνικά. Όπως ένα ζευγάρι τουριστών που ρώτησαν τι συνέβαινε και ενθουσιάστηκαν τόσο που έλαβαν και αυτοί μέρος. Ή ένας μηχανόβιος που καθώς περνούσε δίπλα από ένα αγκαλιασμένο ζευγάρι, σταμάτησε και τους αγκάλιασε κι αυτός. Πολλοί ήταν μάλιστα οι οδηγοί που δεν κόρναραν, απλά προσπερνούσαν τα ζευγάρια, σαν να μην ήθελαν να τα ενοχλήσουν. Σαφώς και υπήρχαν και κάποιοι που έβρισαν, ακούστηκαν εκφράσεις του τύπου ''Δωμάτιο δεν έχετε;'' ακόμη και κάποια ρατσιστικά σχόλια για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Όλα είναι θεμιτά αρκεί να μην ασκείται βία. Η τέχνη του δρόμου είναι κάτι που ο κόσμος πρέπει να συνηθίζει στην καθημερινότητά του, είναι ένας τρόπος εκπαίδευσης. Πρέπει να υπάρχει παντού. Κακά τα ψέματα έχουμε μάθει σε μια πιο εύκολη διασκέδαση που στοχεύει στην εκτόνωση και όχι στη συγκίνηση. Η τέχνη πρέπει να σε πηγαίνει παρά πέρα, να σου δείχνει και τον διαφορετικό τρόπο σκέψης. Και αυτό είναι που προσπαθήσαμε να κάνουμε κι εμείς μέσα από την Άσκηση Ειρήνης.
σχόλια