Θυμάμαι τις εποχές που το Παγκράτι έπαιζε στην Α1 του μπάσκετ / φρικαρισμένος με τα αθλητικά τη δεκαετία του '80, είχα κατατάξει το Παγκράτι στις γειτονιές μηδενικού ενδιαφέροντος, αφού δεν είχε παρουσία σε κανένα «σοβαρό» άθλημα / θεωρούσα ταπεινωτικό για μια συνοικία να μην εκπροσωπείται στις μεγάλες κατηγορίες / πόσο μάλλον για μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά, που στην πραγματικότητα αγνοούσα παντελώς / η άνοδος στην Α1 του μπάσκετ με έκανε λιγότερο απαξιωτικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν άλλαξε ποτέ την αρχική μου εντύπωση /
μπροστά στην Κυψέλη, που για κάποιον λόγο θεωρούσα από μικρός τον βασικό «ανταγωνιστή» του Παγκρατίου στις καρδιές της μεσαίας τάξης, δεν έπιανε μία / τα κριτήρια ήταν αμιγώς αρχιτεκτονικά κι αισθητικά / έβρισκα στην Κυψέλη ασύγκριτα μεγαλύτερο αστικό βάθος / στις αρχές του 2000 μετακόμισα στο Παγκράτι / δεν ήξερα ότι έμενα στο Παγκράτι, γιατί είχα πείσει τον εαυτό μου ότι οι πολυκατοικίες που βλέπουν τον πισινό του Χίλτον ανήκουν στην ομώνυμη περιοχή / δεν γνώριζα τότε πως χιλιάδες Αθηναίοι που έμεναν πίσω από το Χίλτον και μέχρι τους πρόποδες του Υμηττού δήλωναν κάτοικοι της ανεξήγητα προνομιακής γειτονιάς «περιοχή Χίλτον» /
πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα το γελοίο του πράγματος κι έχοντας εξερευνήσει σε μεγάλο βαθμό τα κατατόπια, άρχισα να εκτιμώ τον νέο μου περίγυρο / έφυγα τέσσερα χρόνια μετά, κουρασμένος από τη φασαρία της Μιχαλακοπούλου και τις «ιδιοτροπίες» ενός καλόγουστου, αλλά ελαφρώς προβληματικού διαμερίσματος / η επιστροφή, σχετικά πρόσφατη, έγινε κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες / κρίση, στριμώγματα, γκρίνια / αλλά, ω του θαύματος, το Παγκράτι όχι μόνο δεν εμφάνιζε τα συμπτώματα της γενικότερης αθηναϊκής καχεξίας αλλά, αντίθετα, έδινε την εντύπωση ότι έχει αναπτύξει έναν εντελώς δικό του δυναμισμό που αντικατοπτρίζεται φέτος στη θεαματική ανάδυση ενός νέου νυχτερινού πόλου, της οδού Αρχελάου και των γύρω δρόμων, διευρύνοντας σημαντικά την επιρροή της πλατείας Προσκόπων, όπου επίσης ανοίγουν διαρκώς νέα μαγαζιά /
οι εποχές που το κραταιό Αερόστατο έπαιζε μόνο του στο γήπεδο της παγκρατιώτικης ελίτ φαίνεται να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί / με μια μικρή δόση υπερβολής θα λέγαμε ότι το «αστικό» Παγκράτι, όπως ορίζεται γεωγραφικά, ανατολικά της Βασιλέως Κωνσταντίνου και δυτικά της Ευτυχίδου, είναι το νέο Κολωνάκι / και η αλήθεια είναι πως τη δεκαετία του 2000, στα χρόνια της κορύφωσης της αποπλανητικής «ελληνικής ευημερίας», όσοι δεν μπορέσαμε να αντέξουμε τα τρελά ενοίκια του Κολωνακίου, βρήκαμε καταφύγιο εδώ /
κι έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια το «κάτω» Παγκράτι, με το επιπλέον πλεονέκτημα της πρόσβασης στο δίκτυο του μετρό, εξελίχθηκε σε έναν μυστικό προορισμό για νέους, νεανίζοντες, δημιουργικές κεφαλές, εργένηδες, «ψαγμένα» νέα ζευγάρια, γκέι και, τέλος πάντων, ολόκληρη την κοινωνική διαστρωμάτωση που κάνει μια γειτονιά «ενδιαφέρουσα», cool και σέξι /
ήταν, λοιπόν, θέμα χρόνου, και παρά την κρίση, να ανοίξουν όλα αυτά τα μαγαζιά / ας ελπίσουμε ότι όλοι αυτοί οι έξυπνοι άνθρωποι που μετοίκησαν εδώ θα υποστηρίξουν τους πραγματικούς θεσμούς της περιοχής, όπως ο κινηματογράφος Πτι Παλαί ή το ανεπανάληπτο εστιατόριο Φάτσιο στην Ευφρονίου / και ότι δεν θα ξυπνήσουμε ένα πρωί σε ένα μέρος γεμάτο μπιστρό και μοντέρνες ταβέρνες, που η πιο παλιά θα έχει ζωή δύο χρόνων.
σχόλια