________________
1.

Αγαπητή Λένα, θα μπώ κατευθείαν στο θέμα χωρίς πολλά-πολλά.Λοιπόν...ερωτεύτηκα τον κολλητό μου, ένα βράδυ στο γκάζι που έκανε κάτι που κανένας άνθρωπος δεν έχει κάνει ποτέ για μένα, και γενικότερα είχε αρχίσει να αλλάζει εκείνη την εποχή άρχισε να ωριμάζει και να ομορφαίνει και το είχα καταλάβει ότι μ αρέσει και απο εκείνο το βράδυ και έπειτα δεν μου βγήκε απο το μυαλό, κάποια στιγμή μετά απο ένα 3μηνο τραγικής κατάστασης(ποτό, σκέψεις, μοναξιά, απομόνωση) αποφάσισα να του το πώ, μόνο που εκείνο το βράδυ ήμουν μεθυσμένος και για κάποιο περίεργο λόγο έστειλα μια φίλη μου να του το πεί (τραγικό)! Μετά απο αυτό ξεκόψαμε αλλα εγώ είχα ερωτευτεί πολυ βαθιά, και τώρα πια αυτό με σκοτώνει δεν ξέρω αν αυτη η αγάπη είναι αγάπη απελπισίας,α ν είναι παροδική, αν είναι πραγματική, αν είναι απλά μια φάση. Και αυτά είναι που με σκοτώνουν. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι με σκοτώνει καθημερινά, έχω αποτύχει στα 3 μαθήματα παννεληνίων μόνο και μόνο γιατί ότι και να διαβάσω ότι και να κάνω δεν μπορώ να τον ξεκολλήσω απο το μυαλό μου, όπου και να πάω ότι και να κάνω δεν περνάω καλά έχω φτάσει στα πρόθυρα κατάθλιψης με όλη αυτήν την ιστορία! Μην μου προτείνεις ψυχολόγο...πήγα και το μόνο που κατάλαβα είναι ότι πέταξα τα λεφτά μου, δεν ξέρω πραγματικά...δεν αντέχω άλλο πια να πέφτω στο κρεβάτι και να κοιμάμαι μόνο 2-3 ώρες και όλη η υπόλοιπη μέρα μου να βασίζεται στους καφέδες. Δεν μπορώ χωρίς αυτόν δίπλα μου.
Φοβάμαι ότι ο πλατωνικός έρωτας που βιώνω έχει αρχίσει να κατακτά το μυαλό μου με τέτοιο τρόπο ώστε να τον κάνει να μοιάζει αληθινός!
παρεμπιπτόντως είμαι γκέι και αυτός είναι θηλυπρεπής και δεν μπορώ να προσδιορίσω αν είναι ή όχι...
Είσαι η τελευταία μου ελπίδα...!- Κάποιος

Αν πήγες σε ψυχολόγο και πιστεύεις ότι πέταξες τα λεφτά σου, δύο τινά υπάρχουν: α) να μην διαλέξεις τον κατάλληλο ψυχολόγο, άρα πρέπει να ψάξεις κι άλλο για να βρεις αυτόν που σου ταιριάζει, β) να μην ήσουν διατεθειμένος να μιλήσεις σοβαρά και με ειλικρίνεια για όλα όσα συμβαίνουν μέσα σου, πολύ πίσω από έναν πλατωνικό έρωτα με κάποιον που δεν ξέρεις καν αν είναι γκέι, πράγμα που σημαίνει, με κάποιον που στην πραγματικότητα δεν θέλεις μια χειροπιαστή, αληθινή σχέση.

Τώρα νομίζεις ότι ΑΥΤΟΣ είναι η αρχή και το τέλος των προβλημάτων σου, αλλά δεν είναι. Θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις πολλές δυσάρεστες αλήθειες για να καταλάβεις τι σου συμβαίνει. Όσο τις αποφεύγεις, τόσο θα μεταφέρεις τα αίτια όλων όσων συμβαίνουν στην ύπαρξη ενός άλλου.

________________
2.

Α,μπα μου,
Περνάω μεγάλο λούκι και θέλω τη γνώμη σου...Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι χάνεις την καλύτερη σου φίλη;;
Ας το πιάσω απ την αρχή καλύτερα. Εγώ και η κολλητή μου είμαστε αχώριστες από το σχολείο. Τα πάντα έχουμε ζήσει μαζί, απο εφηβικά χτυποκάρδια, πανελλήνιες μέχρι ταξίδια και ορκομωσίες.

Η φιλία αυτή όπως και οι περισσότερες είχε τα πάνω της και τα κάτω της κατά περιόδους. Εγώ ήμουν η ήρεμη φύση της υπόθεσης και η φίλη μου ήταν η πιο έντονη προσωπικότητα. Λειτουργούσα πυροσβεστικά αρκετές φορές προσπερνώντας γεγονότα που θεωρούσα ανούσια προκειμένου να προστατεύσω αυτή τη φιλία, ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον.

Το τελευταίο διάστημα όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι που λένε!! Δυσκολεύομαι να την αναγνωρίσω, βλέπω έναν άνθρωπο να με ανταγωνίζεται ,να μου λέει ψέμματα χωρίς λόγο και γενικά να φέρεται σαν να έχει έναν εχθρό απέναντι της....χωρίς να με κάνει και πέρα όμως.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η αντιμετώπιση με πληγώνει. Πήγα να ανοίξω μια συζήτηση και να ρωτήσω τον λόγο που φέρεται έτσι αλλά ήταν σα να μιλάω σε τοίχο!!Δεν πήρα καμία συγκεκριμένη απάντηση...προσπαθούσε να υπεκφύγει!
Ρε συ Α,μπα την αγαπάω άσχετα με το πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα ...τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις δεν ξεγράφονται έτσι εύκολα και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να χαθούμε.

Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να την ταρακουνήσω και να ανοίξει επιτέλους το στόμα της;; desperate-friend

Τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις δεν ξεγράφονται, ποιος είπε ότι πρέπει να τα ξεγράψεις; Ό,τι και να γίνει στο μέλλον, αυτά θα υπάρχουν. Η ύπαρξή τους όμως δεν εξασφαλίζει το μέλλον. Έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε. Οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν. Και η δική σας έχει αλλάξει σταδιακά, όπως παραδέχεσαι. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η ανεκτικότητά σου – με αυτή την έννοια, γιατί να μην πει η φίλη σου ότι αυτή είναι ίδια, αλλά εσύ έχεις αλλάξει;
Δεν μπορείς να κάνεις κανέναν να κάνει οτιδήποτε, αυτό που μπορείς μόνο είναι να εξετάσεις τον εαυτό σου. Οι συζητήσεις που βγάζουν αποτελέσματα πάντως δεν είναι αυτές που βλέπουμε στις ταινίες, που κάθονται δύο και συζητάνε ανοιχτά όλα τους τα κρυμμένα και τα άπλυτα. Αν θέλεις να καταλάβεις τι συμβαίνει πρέπει να ακούς και να μαθαίνεις από αυτά που δεν λέγονται. Αν έχεις γερό στομάχι, μη ρωτάς «γιατί λες ψέματα χωρίς λόγο» αλλά «τι έχω κάνει που σε έχει πειράξει».

________________
3.

Γεια σου Α, μπα, είμαι 22 χρονών και ζω σε προάστια μεγάλης πόλης. Δεν είμαι σίγουρος ακριβώς γιατί σου γράφω αλλά κάθε φορά που μιλάω σε κάποιον νιώθω καλύτερα(συμβαίνει σπάνια μιας και έχω ελάχιστους φίλους και κανέναν που να νιώθω απολύτως άνετα με το να τους πω όλα αυτά που έχω στο κεφάλι μου). Τους τελευταίους μήνες βασανιζόμουν από ένα health anxiety, το οποίο πέρασε από διάφορες φάσεις ύφεσης και έξαρσης (μέχρι και κρίσεις πανικού). Ο μόνος λόγος που το ξεπέρασα είναι διότι τις τελευταίες εβδομάδες βασανίζομαι από κάποιες άλλες φοβίες σε μανιακό επίπεδο κάποιες φορές (μια τρελή κρίση πανικού σε δημόσιο χώρο). Το περίεργο είναι τις περισσότερες φορές μπορώ να τα διαχειριστώ σκεπτόμενος λογικά και έχοντας γύρω μου φίλους ή συγγενείς (που δεν ξέρουν όμως), ή με το να αφοσιώνομαι στις σπουδές και στο διάβασμά μου, δεν με έχουν γονατίσει, ούτε έχω γίνει καταθλιπτικός (ίσως μελαγχολικός), πάντα ωστόσο κάποια βασανιστική σκέψη επανέρχεται.

Όλα ήταν πιο εύκολα όσο ήμουν μαζί με την κοπέλα μου (από άλλη χώρα, σχέση εξ αποστάσεως και πρώτη και μοναδική σχέση μέχρι στιγμής). Χωρίσαμε πριν λίγους μήνες μετά από σχεδόν δύο χρόνια διεθνή πηγαινέλα. Περνούσα πολύ όμορφα μαζί της, αγαπιόμασταν, αλλά φτάσαμε σε ένα σημείο όπου δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί (και ταυτόχρονα χώρια - εγώ πτυχίο, μεταπτυχιακό και στρατό, εκείνη με τα δικά της σε άλλη χώρα).

Ήταν δική της απόφαση και εγώ απλά συμφώνησα με θλίψη και κατανόηση. Δεν της κρατάω κακία ούτε και χωρίσαμε άσχημα. Πλέον δεν μαθαίνω τίποτα για αυτήν γιατί δεν έχω το κουράγιο να της μιλήσω και δεν έχουμε κοινούς γνωστούς. Όσο είμασταν μαζί μου έδινε λίγη παραπάνω δύναμη να μπορώ να διαχειρίζομαι τις βασανιστικές σκέψεις. Τώρα έχω να διαχειριστώ και την μίζερη ζωή μου σε συνδυασμό με την ζήλια μου για το πως συνεχίζει εκείνη τη ζωή της.

Γενικά είμαι πολύ μόνος και μοναχικός, βγαίνω σπάνια αν όχι καθόλου για βδομάδες (λόγω οικονομικών κυρίως και ελλείψει παρέας), έχω έναν φίλο που μου στάθηκε στο χωρισμό και περνάμε αρκετό χρόνο μαζί αλλά μέχρι εκεί.. Δοκίμασα να βγω κάποια ραντεβού αλλά δεν είχα πραγματικό ενδιαφέρον. Προσπαθώ να κοιτάω μπροστά, να διορθώνω τα λάθη μου, να φροντίζω το σώμα μου και την υγεία μου, να απωθώ όλες τις βασανιστικές και παράλογες σκέψεις μου, να παλεύω με την μοναξιά και να δουλεύω σκληρά για να φύγω στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό (νιώθω ότι θα με βοηθήσει να προχωρήσω στην ζωή μου και να ξεφύγω από την αίσθηση αδιεξόδου και σπατάλης της ζωής μου που έχω αυτή τη στιγμή).

Και ρωτώ, πόσο αντέχει κανείς τον αγώνα; Το βάσανο είναι αδιάκοπο. Πόση δύναμη έχουμε σε απόθεμα; και το πιο βασικό: Is it going to get any better?

Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν πάρα πολύ, αλλά μην περιμένεις να γίνει από μόνο του. Είσαι πολύ ικανός αλλά υπάρχει κίνδυνος να σου τελειώσει το κουράγιο και τώρα χάνεις χρόνο. Αυτά που σε ταλαιπωρούν και σου φαίνονται βουνό που δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις, λύνονται με βοήθεια ειδικού. Δεν χρειάζεται να είσαι καταθλιπτικός για να πας σε ψυχολόγο. Αυτά που σκέφτεσαι είναι αντιμετωπίσιμα, αλλά χρειάζεσαι βοήθεια.

________________
4.

Αγαπητή Α, Μπα; ,

Είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κοιτάζει μόνο "τη δουλειά του" και να μην ξεπερνά τα όρια των άλλων. Έχω αποκλείσει όλους τους αρνητικούς και τοξικούς ανθρώπους από το περιβάλλον μου, έχω προσδιορίσει τι ανάγκες έχω για να είμαι ευτυχισμένη, κάνω ό,τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένη, να ξυπνάω με όρεξη κάθε μέρα (μεγάλη υπόθεση) και να κοιμάμαι τα βράδια ήρεμα, δεν είμαι οικονομικά εξαρτώμενη από κανέναν και όσο μπορώ, όταν οι φίλοι μου, η οικογένειά και οι συνεργάτες μου ζητούν βοήθεια ή υποστήριξη για κάτι, την παρέχω. Θα μπορούσες να μου πεις γιατί οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν από τους άλλους απαιτήσεις με τις οποίες εισχωρούν στον προσωπικό τους χρόνο, χώρο και γενικότερα τρόπο ζωής; Και γιατί προσπαθούν να πείσουν με επιχειρήματα τύπου "Είσαι τόσο παρτάκιας! Μόνο ο εαυτούλης σου σε νοιάζει! Καλά, δε θα χρειαστείς βοήθεια σε κάτι?? Θα δεις! ". Σε παρακαλώ, πες μου τι να τους κάνω που είναι και οικογένεια!!! Την αγάπη μου! SANTANA

Είσαι ο άνθρωπος που δεν κάνει κανένα λάθος;

________________
5.

Αγαπητή Α, μπα σου γράφω γιατί φοβάμαι πάρα πολύ να ζητήσω τη γνώμη των φίλων μου για αυτό το ζήτημα. Λοιπόν, άκου πώς έχουν τα πράγματα.

Είναι ένας φίλος και συμφοιτητής μου, τον οποίο αγαπάω και συμπαθώ πολύ. Έλα όμως που, τον τελευταίο καιρό που αρχίσαμε να κάνουμε περισσότερη παρέα από πριν, συνειδητοποίησα ότι δε θέλω να είναι μόνο φίλος μου κι ότι ο χαρακτήρας του με τραβάει πάρα πολύ. Ως εδώ όλα καλά. Το θέμα είναι το εξής: Έχει σχέση από απόσταση (Κομοτηνή-Πάτρα για να καταλάβεις). Και τα πάνε πάρα πολύ καλά με την κοπέλα. Φυσικά επειδή αυτό το σέβομαι δεν πρόκειται να κάνω καμία κίνηση, αλλά όλο αυτό με φθείρει πάρα πολύ ψυχολογικά. Εδώ μπαίνεις εσύ. Ποια η γνώμη σου; Μέχρι πιο σημείο ισχύει αυτό το "σέβομαι;" Να κρατήσω αποστάσεις; (αυτό μου φαίνεται λίγο δύσκολο γιατί ως φίλο δε θέλω να τον χάσω) Να συνεχίσω να κάνω παρέα μαζί του και να προσπαθήσω να το ξεχάσω; Δεν ξέρω ρε Α μπα. Περιμένω με ανυπομονησία τη γνώμη σου.

Επίσης, να σε ευχαριστήσω πολύ γιατί σε πολλά θέματα μου έχεις αλλάξει τον τρόπο σκέψης και με έχεις βοηθήσει να δω κάποια πράγματα καλύτερα.- Τέτη

Φυσικά και γίνεται να κρατήσεις αποστάσεις χωρίς να τον χάσεις από φίλο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχεις όοοολους τους άλλους φίλους, αυτούς που δεν θες να ρίξεις στο κρεβάτι.

Είτε σέβεσαι τη σχέση του, είτε όχι, αυτός τα πάει καλά με την κοπέλα του, και όπως φαίνεται, δεν σου έχει δώσει πάσα. Από σένα εξαρτάται μόνο τι θα γίνει;

________________
6.

Περί σχέσεων και άλλων δαιμονίων...
Κοντεύω τα 40. Παντρεύτηκα πολύ μικρή, έκανα παιδί, χώρισα. Για πολύ καιρό ήμουν απορροφημένη στα προβλήματα της καθημερινότητας κάνοντας εφήμερες (και όχι μόνο) σχέσεις, κυρίως για σεξ μη θέλοντας να βάλω κάποιον άντρα στη ζωή της κόρης μου και σίγουρα χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις από τη μεριά μου. Έχω πάρει και έχω δώσει αγάπη μέσα σε αυτές ξεκαθαρίζοντας όμως από την αρχή μέχρι που μπορούσα να φτάσω. Περνώντας τα χρόνια το μωρό μου μεγάλωσε και φυσικά κάνει τη δική της ζωή. Εγώ πάλι από την άλλη συνήθισα. Με το που κάποιος άρχιζε να παίρνει/ζητάει/απαιτεί λίγο παραπάνω "ζωτικό χώρο" από μένα εγώ μπλόκαρα και τον απομάκρυνα. Γενικά δεν μπορώ το πολύ μαζί. Με τον καιρό κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο με τις ερωτικές μου σχέσεις το θέμα. αλλά με όλους. Τη γουστάρω τη μοναξιά μου. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Με το Δημήτρη τα τελευταία χρόνια έχω περάσει και περνάω κάτι παραπάνω από καλά. Σέβεται το χώρο μου, το χρόνο μου και όλες τις παραξενιές μου. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι είναι πάνω στην αναπαραγωγική του περίοδο ( :P ). Σε συζητήσεις που έχουμε κάνει μου έχει πει ότι θα ήθελε να κάνει παιδί συμπληρώνοντας όμως πως δεν είναι και αυτοσκοπός στη ζωή του. Όταν πρωτογνωριστήκαμε δεν περίμενα πως θα κρατούσε τόσο αυτή η σχέση. Και ο προβληματισμός μου κάπου εδώ ξεκινάει... Περνάμε υπέροχα, όλα καλά αλλά έχω εγώ το δικαίωμα να του "στερήσω" την πατρότητα που ούτε καν σκέφτομαι τη συγκατοίκηση? Όχι ότι θα τον πάρουν τα χρόνια αν θελήσει σε 3 ή 5 χρόνια να κάνει οικογένεια αλλά κατά πόσο είναι από μένα εγωιστικό να διατηρήσω μια σχέση η οποία από τη μεριά μου με βολεύει γνωρίζοντας πως ο άλλος θέλει κάτι που εγώ δε θέλω να δώσω. Μπορεί τώρα να λέει ότι δεν τον νοιάζει αλλά αυτό με τον καιρό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει. Οι φίλοι μου που το έχω συζητήσει μου λένε να μην προβληματίζομαι, να πάω όπως πάει αφού γουστάρω και ότι δεν είναι ένα δικό μου θέμα αλλά είναι ρεμάλια (με την καλή έννοια) και μ' αγαπάνε για να είναι αντικειμενικοί οπότε είπα να σου στείλω και εσένα για να πάρω και μια Α, μπαδιστικη γνώμη/άποψη.- Μελίνα

Αν είσαι ειλικρινής μαζί του και είσαι σίγουρη ότι δεν έχει γίνει κάποια παρεξήγηση για τις προθέσεις σου, αν δεν του έχεις δώσει διφορούμενες απαντήσεις, τότε οι φίλοι σου έχουν δίκιο. Δεν είσαι η μαμά του για να παίρνεις αποφάσεις γι' αυτόν.

Όμως νομίζω ότι κάπως σου αρέσει η ιδέα ότι του στερείς κάτι και την έχεις μεγαλοποιήσει. Αν είπε ότι θα ήθελε παιδί αλλά δεν είναι αυτοσκοπός, αφού και μόνη σου λες ότι άνετα μπορεί να κάνει οικογένεια αργότερα, πού είναι το πρόβλημα; Πώς έφτασες στην τελειωτική δήλωση «ο άλλος θέλει κάτι που δεν μπορώ να δώσω;»

________________
7.

Πώς μπορεί να βρει κανείς άτομα που να τον νοιάζονται πραγματικά;

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Στην πόλη μου, είχα δυο κολλητές. Αυτές μεταξύ τους δεν έκαναν ιδιαίτερη παρέα. Εγώ τις θεωρούσα αδερφές μου, γιατί περάσαμε πολλά μαζί (χωρισμούς γονιών, θανάτους γονιών κτλ). Γενικά, εγώ προσπαθούσα περισσότερο για τις σχέσεις αυτές (αν και άργησα να το αντιληφθώ). Οι ίδιες αργότερα μου το ομολογούσαν σε διάφορες κουβέντες τους. Περάσαμε σε διαφορετικές πόλεις. Μετά από 4 χρόνια, καταλήξαμε και οι 3 στη Θεσνίκη, αλλά αυτές σιγά σιγά απομακρύνθηκαν. Πιο πολύ με πείραξε που δεν ήρθαν να μού το πουν φάτσα κάρτα και επέλεξαν να χαθούν, ελπίζοντας ότι θα πάρω το "μήνυμα". Μετανιώνω που δεν πήγα να τους πω πόσο απαράδεκτο ήταν αυτό, μετά από τόσα χρόνια φιλίας. Μου λείπουν είναι η αλήθεια, αλλά θα πρέπει να τις ξεπεράσω, γιατί δεν μου κάνει καλό όλο αυτό.

Στο πανεπιστήμιο είχα έρθει αρκετά κοντά με 4 κορίτσια, κάναμε μάλιστα παρέα όλες μαζί. Ύστερα δυστυχώς σκορπίσαμε, καθώς ήμασταν όλες από διαφορετικά και μακρινά μέρη.

Τώρα, ενάμιση χρόνο μετά το πανεπιστήμιο, δεν έχω βρει άτομα που να γίνει το κλικ. Να περνάμε ωραία, αλλά παράλληλα να ανυπομονούν να ακούσουν ό,τι με απασχολεί. Έχω καταντήσει να λέω τον πόνο μου στη μάνα μου και να ζηλεύω το αγόρι μου που μένει στην ίδια πολυκατοικία με τους πέντε φίλους του! Έλεος.- Θάλεια

Πολλά «κατηγορώ» σκορπάς και το μόνο λάθος που βρίσκεις στον εαυτό σου είναι ότι δεν έπιασες δύο πρώην φίλες για να τους πεις τα παράπονά σου. Είσαι κι εσύ ο άνθρωπος που δεν κάνει λάθος; Θα ξαναβρείς φίλες, όπως βρήκες στο παρελθόν, αλλά για να βρεις κόσμο που ΑΝΥΠΟΜΟΝΕΙ να ακούσει Ο,ΤΙ σε απασχολεί πρέπει πρώτα να πάρεις κανένα Νόμπελ. Ρίξε λίγο τα στάνταρ, θα σε διευκολύνει αρκετά. Προσπάθησε να είσαι ευχαριστημένη αν βρεις κόσμο που σε ανέχεται μαζί με τα ελαττώματά σου. Ακόμη και αν δεν έχεις ιδέα ποια είναι.