Πήγαμε χτες βράδυ στον Μύλο της Θεσσαλονίκης, όπου σε ένα μπαράκι έκαναν drag show πέντε απ' τις Κούκλες του ομώνυμου αθηναϊκού μαγαζιού. Ήταν τέλεια κι ελπίζω να ξαναέρθουν σύντομα, αλλά άλλο θέλω να πω.
Καθώς το μαγαζί ήταν φίσκα, κατορθώσαμε να σταθούμε κάπου μακριά, πίσω από το τραπέζι μιας παρέας. Και καθώς όλοι τους σηκώνονταν και περνούσαν από μπροστά μου (και δεν είμαι και το πρώτο μπόι) αναγκαστικά έβλεπα περισσότερο αυτούς παρά το σόου.
Κι αυτά που είδα τα διάβαζα σε άρθρα, ή yousendit ή εξομολογήσεις, αλλά δεν τα είχα ζήσει από πρώτο χέρι - δεν βγαίνω και συχνά είναι η αλήθεια. Σχεδόν όλο το βράδυ, η παρέα, πέντε γυναίκες και τρεις άντρες το πέρασαν φωτογραφίζοντας αλλήλους. Το πρόσεξα στην αρχή επειδή στήνονταν συνεχώς μπροστά μας και τραβούσαν με τα κινητά, οπότε -στην αρχή τουλάχιστον- απέστρεφα συνεχώς το πρόσωπο ή κρυβόμουν για να μην τους χαλάσω τις φωτογραφίες. Μετά την εικοστή φωτογραφία παραιτήθηκα και απ' ό,τι είδα φαίνομαι σε κάποιες απ' αυτές.
Αφού λοιπόν δύο απ' τις κοπέλες βγήκαν άπειρες φωτογραφίες, και αφού εξέταζαν στο ενδιάμεσο κάθε φωτογραφία εξονυχιστικά, απορρίπτοντας τις περισσότερες και διαφωνώντας συχνά για τις υπόλοιπες (αν η μία είχε βγει κούκλα η άλλη είχε κλειστά τα μάτια, αν η άλλη ήταν καλή η πρώτη θεωρούσε ότι βγήκε παχιά), συνέχιζαν να βγάζουν προσπαθώντας να πετύχουν το τέλειο.
Όταν κάποτε τελείωσαν, νόμισα ότι θα κάθονταν στο τραπέζι και θα έβλεπαν το σόου, και μαζί τους κι εμείς.
Όχι. Τώρα ήταν ώρα για διαφορετικούς συνδυασμούς. Τρεις κοπέλες μαζί. Δυο κοπέλες και δυο άντρες. Μόνο οι δύο άντρες. Τέσσερις κοπέλες κι ένας άντρας. Και πάει λέγοντας.
Μία έκανε ότι χόρευε ξέφρενα, δίνοντας το κινητό στη φίλη της για να την τραβήξει, κι αφού την τραβούσε σταματούσε να χορεύει, εξέταζε την φωτο και ξαναχόρευε ελπίζοντας σε καλύτερη λήψη.
Ξανασηκώνονταν, έδιναν τα κινητά στους άλλους για να τραβήξουν, κάθονταν, εξέταζαν τις φωτογραφίες, έσβηναν τις κακές, έπαιρναν γνώμες απ' τους άλλους. Και έπειτα, αφού είχαν κάνει όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, αποφάσισαν ότι έπρεπε να φωτογραφηθούν απ' όλα τα διαθέσιμα κινητά ώστε όλοι να έχουν κάθε φωτογραφία.
Όταν κάποτε τελείωσαν κι έμειναν ικανοποιημένοι απ' τα αποτελέσματα, κάθισαν όλοι στις θέσεις τους, ο καθένας με το κινητο του, τελείως απορροφημένος! Το επόμενο δεκάλεπτο είδα το σόου, μιας και κανένας τους δε σήκωσε κεφάλι. Όλοι επέλεγαν και επεξεργαζόταν τις φωτογραφίες, κόβοντας και ράβοντάς τες.
Μετά, πάλι σιωπηλοί, και πάλι χωρίς να βλέπουν το σόου, πέρασαν πολλή ώρα ανεβάζοντας τες στο Facebook, προφανώς γράφοντας "Είμαι με τους τάδε, και Περνάμε τέλειαααα!!!!"
Και μετά, ξόδεψαν άλλη τόσην ώρα για να δούνε την ανταπόκριση. Τα λάικ που γίνονταν σε ζωντανό χρόνο στις φωτο, τα σχόλια, τα share. Έκαναν λάικ στα σχόλια, απάντησαν σε μερικά, έκαναν fb chat με κάποιους που εύχονταν να ήταν κι αυτοί μαζί (για να είναι κι αυτοί στις φωτογραφίες προφανώς).
Μετά βγήκε ξανά η κυρία Κουμαριανού και την τράβηξαν ενθουσιασμένοι. Έστειλαν μάλιστα έναν της παρέας να σαχλαμαρίσει μαζί της ώστε να τον τραβήξουν σε βιντεάκια με φλας, ώστε να τα δείξουν μετά ο ένας στον άλλο, να επιλέξουν το πιο καθαρό και να το ανεβάσει ένας στο Facebook του και οι άλλοι να το κάνουν share από εκεί. Μετά ξαναμπήκαν στο FB να δουν τα νέα λάικ και να απαντήσουν στα σχόλια που έλεγαν πόσο τους ζήλευαν που περνούν τόσο τέλεια.
Μετά από λίγη ακόμη βιντεοσκόπηση του σόου, (βίντεο που ποτέ δεν θα ξαναδούν στη ζωή τους), αρχίζουν να βλέπουν τις φωτο που ανέβασαν οι δίπλα τους στα δικά τους προφίλ στο FB από αυτήν την "τέλεια" βραδιά, ενώ η ίδια η βραδιά ξεγλιστρούσε δίπλα τους, χωρίς να καταφέρει να τους ακουμπήσει.
Μπαίνουν λοιπόν στα στάτους ο ένας του άλλου και κάνουν λάικ και ενίοτε share και γράφουν σχόλια. Και μετά ξαναμπαίνουν στο δικό τους να τσεκάρουν τις εξελίξεις, πριν αποφασίσουν ότι είναι ώρα για μια ομαδική φωτογραφία που θα ανεβάσουν όλοι σε λιγο, επαναλαμβάνοντας όλες τις προηγούμενες κινήσεις - επιλογή καλών φωτογραφιών και διαγραφή των κακών μετά από διαβουλεύσεις και διενέξεις (ακόμα κι αν οι επτά ήταν απόλυτα ικανοποιημένοι με το πώς φαίνονταν σε μία φωτο, ο όγδοος θα είχε πρόβλημα επειδή θα θεωρούσε ότι βγήκε "σαν τέρας"), ανέβασμα στο FB με tagging στους υπόλοιπους, έλεγχος για λάικ και σχόλια, εντοπισμό των φωτο των άλλων, λάικ και share και σχόλιο και ούτε καθεξής.
Τέλος, κι ενώ η υπόθεση είχε αρχίσει να μου θυμίζει το ευθυμογράφημα του Δημήτρη Ψαθά στο δικαστήριο όπου ο θύτης είχε χαστουκίσει μια κυρία στο λεωφορείο μην αντέχοντας άλλο να την βλέπει που "ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι κ.ο.κ.", τα μέλη της παρέας ξανασηκώνονται, πηγαίνοντας ο ένας στον άλλον, και δείχνουν τα σχόλια που είχαν λάβει οι φωτογραφίες τους και συζητούν για αυτά. Τότε περίπου τελείωσαν οι Κούκλες, τις οποίες και καταχειροκρότησαν...
*****
Δεν υπάρχει ηθικό δίδαγμα στην ιστορία, απλώς τους παρατηρούσα.
Σε περίπτωση που δεν με ενοχλούσαν όλη την ώρα πρακτικά -δεν μπορούσα να βλέπω το σόου αφού στέκονταν συνέχεια μπροστά μου πηγαινοερχόμενοι και φωτογραφιζόμενοι- δεν θα τους είχα προσέξει καν.
Αν δεν διασκέδαζαν πραγματικά και απλώς το υποκρίνονταν στο FB, είναι δικό τους θέμα ή πρόβλημα. Δεν αποκλείω καθόλου το να πέρασαν τελικά έτσι πολύ καλύτερα από το να είχαν παρακολουθήσει το σόου για το οποίο είχαν πληρώσει. Κανένα πρόβλημα - ο καθένας όπως τη βρίσκει.
Όμως, παρ' ό,τι ποτέ δεν θα έφτανα στο σημείο να τους χαστουκίσω, είμαι σίγουρος ότι αν το έκανα ο δικαστής του ευθυμογραφήματος του Ψαθά με την μεγάλη και την μικρή τσάντα, θα με είχε αθωώσει κι εμένα, τελικά...
σχόλια