Στο This.Is.Greece είδα πριν λίγο αυτή τη φωτογραφία.
Είναι απ' το κέντρο που τραγουδά η Βίσση.
Μου θύμησε παλιότερα ποστ που είχα κάνει με τους λουλουδοπόλεμους καθώς η χώρα βυθιζόταν στην ύφεση.
Θεωρώ αυτές τις εικόνες προκλητικές. Ας ξεκαθαρίσω όμως δύο πράγματα:
1) Όχι στον λαϊκισμό.
Δέχομαι ότι το να κατηγορεί κανείς αυτούς που έχουν λεφτά είναι φτηνό. Όπως και το ότι τα ξοδεύουν έτσι απερίσκεπτα και μεθυσμένα. Είναι δικαίωμά τους!
2) Όχι και στον ελιτισμό.
Η ενόχλησή μου με την εικόνα δεν έχει και τόση σχέση με τα ίδια τα μπουζούκια αλλά με τη νοοτροπία.
Θέλω να πω, αν είχαμε εικόνες απ' το Μέγαρο Μουσικής, όπου στο πλαίσιο μιας σούπερ ποιοτικής όπερας οι θεατές έραιναν με χαβιάρι τους τενόρους και πετούσαν 100ευρα στον αέρα, πάλι θα ήταν εξωφρενικό.
Το θέμα, στα μάτια μου τουλάχιστον, δεν είναι τελικά το αν υπάρχουν ξέγνοιαστοι πλούσιοι, ούτε το ότι η βραδιά τους στη Βίσση ή στο Ρέμο απέχει απ' την "ευγενέστερη" κουλτούρα που θα προτιμούσα να τους δω.
Το ξέρω ότι δεν έχω δικαίωμα να τους κρίνω, αλλά στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι πως κάποια απ' τα χρήματα για το κάθε πανεράκι θα μπορούσαν να είχαν πάει αλλού, σε ανθρώπους ή φορείς που τα χρειάζονται στ' αλήθεια.
Προχτές έλαβα δύο sms απ' την φίλη μου τη Μαρία - που είναι υπέροχος άνθρωπος.
Το πρώτο:
"Μόλις έδωσα μια μερίδα γύρο και νερό από το [γυράδικο] Plaza σε ένα γατάκι πεινασμένο που είδα στη στάση. Έχασα το λεωφορείο μου για την δουλειά και νιώθω υπέροχα!!! Δεν κλαίει πια."
Και το δεύτερο, δέκα λεπτά αργότερα:
"Και τώρα νιώθω σκουπίδι, γιατί είμαι στο ταξί προς τη δουλειά, και μόλις είδα έναν άστεγο σε εμβρυική στάση - κι ένα χαρτονάκι που γράφει ΠΕΙΝΑΩ. Ναι, θα του δώσω (που το κάνω συχνά) αλλά σε πόσους μπορώ να δώσω; Σε έπρηξα, σόρι. Φιλιά."
Και εγώ απλώς σκέφτηκα, τι άδικη που είναι η ζωή.
Και πόσο θα ήθελα η Μαρία να ήταν αυτή με τα άπειρα λεφτά που δεν θα ήξερε τι να τα πρωτοκάνει - κι όχι μόνο αυτοί απ' τα πρώτα τραπέζια πίστα της Βίσση...
σχόλια