«Στην Κορέα οι άνθρωποι συνεχώς εργάζονται. Η ζωή είναι γεμάτη άγχος και θα τη χαρακτήριζα κενή. Το εκπαιδευτικό σύστημα της Κορέας, παράγει έξυπνους και αποδοτικούς ανθρώπους που δουλεύουν σα ρομπότ… Σπούδασα ιαπωνική φιλολογία, δίδασκα σε λύκειο για ένα χρόνο. Πριν από τη δουλειά αυτή, ήμουν μεταφραστής. Δεν ήμουν ευχαριστημένος από τη ζωή μου».
«Διάβαζα για ανθρώπους που έκαναν το γύρο του κόσμου με το ποδήλατο και εντυπωσιαζόμουν. Ζήλευα. Μια μέρα, αποφάσισα να καβαλήσω το ποδήλατο μου… και όπου με βγάλει».
«Στην Κορέα έκανα ποδήλατο συνεχώς: Ταξίδευα από την πόλη μου σε άλλες πόλεις. Μ’ αρέσει πολύ ως μέσο μεταφοράς διότι δεν είναι ούτε γρήγορο ούτε αργό και μου δίνει τη δυνατότητα να σταματάω σε όποιο σημείο θέλω και να γνωρίζω ανθρώπους και τόπους. Αν χρησιμοποιούσα τρένο ή αεροπλάνο θα είχα συγκεκριμένους προορισμούς άρα και περιορισμούς».
«Η μητέρα μου δε συμφωνούσε καθόλου με το ταξίδι αυτό... Κάποιοι φίλοι μου ζηλεύουν, που ταξιδεύω και κάποιοι άλλοι ανησυχούν με το μέλλον μου, αναρωτιούνται τι θα κάνω μόλις επιστρέψω».
«Είναι κουραστικό και δύσκολο να καταγράφω τα χιλιόμετρα που έχω διανύσει με το ποδήλατο. Υπολογίζω γύρω στα 15.000. Υπάρχουν μέρες που ταξιδεύω 70 με 80 χιλιόμετρα. Δεν κάνω κάθε μέρα ποδήλατο διότι θέλω να μένω σε διάφορα μέρη και να συναντάω ανθρώπους».
«Ξεκίνησα το ταξίδι τον Απρίλιο του 2011 από τη Νότια Κορέα: Ρωσία, Φινλανδία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Τσεχία, Αυστρία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Αλβανία, Φύρομ, Βουλγαρία, Τουρκία, Κύπρο, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Ιορδανία, Ελλάδα είναι οι χώρες που έχω επισκεφτεί μέχρι ώρας».
«Το ωραιότερο μέρος που έχω πάει είναι η λίμνη Βαϊκάλη στη Ρωσία. Ήταν παγωμένη όταν έφτασα. Πανέμορφή. Εκείνο, όμως, που έχει μεγαλύτερη σημασία για μένα είναι οι άνθρωποι. Εκεί, γνώρισα μια οικογένεια, που μ’ έκαναν να αισθανθώ φιλικά. Κάναμε και πάρτι στη λίμνη και αν δεν είχα συναντήσει αυτή την οικογένεια, νομίζω ότι δεν θα μου άρεσε αυτό το μέρος τόσο πολύ».
«Πολλοί άνθρωποί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να ταξιδέψουν αν δεν έχουν χρήματα. Τα λεφτά δεν είναι κάτι σημαντικό για μένα. Αν πεινάω, μπορώ να φάω φρούτα από τα δέντρα. Υπήρξαν μέρες που έτρωγα μόνο πορτοκάλια»…
«Το μόνο μέρος που φοβήθηκα ήταν στη Ρωσία γιατί ήμουν ακόμα στην αρχή του ταξιδιού, δεν ήξερα τη γλώσσα, δεν είχα χρήματα, δεν είχα που να μείνω, δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένος με όλη αυτή την κατάσταση και τότε, δεν είχα ανακαλύψει το CouchSurfing (σ.σ το μεγαλύτερο δίκτυο υπηρεσιών φιλοξενίας στο ίντερνετ ). Στην Φινλανδία, έμαθα την ύπαρξη του συγκεκριμένου site».
«Ρούχα, laptop, φωτογραφική μηχανή, σκηνή, sleeping bag, χάρτες, εργαλεία για να επιδιορθώνω το ποδήλατο, φαγητό, πορτοκάλια και τη Βίβλο είναι αυτά που κουβαλάω με το ποδήλατο».
«Γνωρίζω ανθρώπους από το CouchSurfing αλλά τους περισσότερους τους γνωρίζω στους δρόμους. Πολλοί με βλέπουν με το ποδήλατο και με πλησιάζουν. Κυρίως αναρωτιούνται τι είναι αυτό το μπλε κουτί πάνω στο ποδήλατό… Όταν τους λέω ότι ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο, εντυπωσιάζονται, θέλουν να μάθουν για μένα περισσότερα. Τους φαίνεται περίεργο αυτό που κάνω. Με καλούν και με φιλοξενούν στα σπίτια τους, με πηγαίνουν σε εστιατόρια και πριν φύγω, μου ετοιμάζουν φαγητό για το δρόμο. Υπάρχουν άνθρωποι που μου δίνουν και χρήματα».
Στο λογαριασμό του στο facebook, ο Kim έχει ανεβάσει φωτογραφίες με όλους τους ανθρώπους που τον έχουν βοηθήσει. Το όνομα των άλμπουμ : "The Good Samaritan, I never forget". Να, μερικές:
«Σε πολλές χώρες υπάρχουν άνθρωποι που εντυπωσιάζονται, που είμαι από την Ασία. Για παράδειγμα στην Ιορδανία. Ο κόσμος, εκεί, δεν έχει συνηθίσει να βλέπει ανθρώπους από την Ασία και όλοι με φώναζαν “made in china” και “Τσάκι Τσαν”. Κάθε φορά που έβγαινα έξω άκουγα μόνο αυτές τις φράσεις. Δεν τους κατακρίνω διότι οι άνθρωποι δεν ήξεραν αγγλικά, γνώριζαν ελάχιστες λέξεις… Γενικότερα, όπου και να πάω γίνομαι το επίκεντρο της προσοχής».
«Τα μέσα μεταφοράς που έχω χρησιμοποιήσει εκτός από το ποδήλατο είναι το τρένο για να γυρίσω τις πόλεις στη Ρωσία, αεροπλάνο από την Κύπρο στο Ισραήλ -αναγκάστηκα να ξοδέψω χρήματα για το εισιτήριο, δεν είχα άλλη επιλογή- και πλοίο από το Ισραήλ στην Τουρκία. Στο πλοίο αυτό πήγα ως πλήρωμα. Βρήκα έναν καπετάνιο Αμερικανό, του είπα ότι θέλω να ταξιδέψω και ότι δεν έχω χρήματα και το μόνο που μπορούσα να κάνω ως αντάλλαγμα είναι να εργαστώ στο πλοίο. Ο καπετάνιος συμφώνησε. Μέσα στο πλοίο καθάριζα, μαγείρευα. 10 μέρες ταξιδεύαμε… Το ίδιο ελπίζω να γίνει με το πλοίο από την Πάτρα για Ιταλία».
«Πολλοί μου λένε ότι εάν δεν είχα χρήματα μαζί μου, δεν θα μπορούσα να πάρω το αεροπλάνο και υποστηρίζουν ότι τα χρήματα είναι απαραίτητα… Σκέφτομαι ότι το γεγονός ότι ξόδεψα χρήματα για να πάρω το αεροπλάνο ίσως να μου στέρησε άλλες εμπειρίες από την Κύπρο. Θα μπορούσα να κάτσω περισσότερο και ίσως να μου ανοίγονταν άλλες προοπτικές».
«Στο μυαλό μου έχω ένα πολύ γενικό πλάνο του ταξιδιού. Αφήνω τα πράγματα να προκύψουν. Υπολόγιζα ότι όλο το ταξίδι θα διαρκούσε δύο χρόνια αλλά βλέπω ότι θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος. Θέλω να πάω Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία και μετά Νότια Αμερική, ΗΠΑ και Καναδά».
«Όταν έχεις χρήματα για ένα τέτοιο ταξίδι, παρά είναι εύκολο διότι πετάς από το ένα μέρος στο άλλο ενώ χωρίς χρήματα σου ανοίγονται νέες δυνατότητες: Γνωρίζεις άτομα που δεν θα γνώριζες ποτέ».
«Μου λείπει η μητέρα μου. Όταν την παίρνω τηλέφωνο, μου λέει ότι της λείπω και αναφέρει πάντα “εντάξει, αρκετά, έχεις δει πολλές χώρες, γύρισε τώρα πίσω στην Κορέα”. Δεν την ακούω. Θέλω ν’ ανακαλύψω περισσότερα μέρη».
«Από την Τουρκία, ήρθα στην Ελλάδα. Πρώτη πόλη η Αλεξανδρούπολη. Έχω επισκεφτεί Κομοτηνή, Ξάνθη, Καβάλα, Λάρισα, Λαμία, Τρίκαλα, Μετέωρα, Όλυμπο, Αθήνα, Πάτρα»…
«Όλος ο κόσμος ξέρει για την κρίση στην Ελλάδα. Όσο καιρό είμαι εδώ, μαθαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αυτοκτονούν λόγω οικονομικών προβλημάτων. Είναι τραγικό. Είναι κρίμα, που εξαρτώνται τόσο πολύ από τα χρήματα. Μα τα χρήματα να καθορίσουν τη ζωή σου; Ο κόσμος πιστεύει στο χρήμα, όντως το χρήμα μπορεί να κάνει τη ζωή σου πιο βολική αλλά δεν πρέπει να βασίζουμε όλη τη ζωή μας σ’ αυτό».
«Θέλω να μπαίνω στη ζωή της κάθε χώρας. Στην Ελλάδα πήγα σε πανηγύρια, σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ, σε εκκλησίες –είμαι χριστιανός και χάρηκα που επισκέφτηκα πολλές εκκλησίες εδώ. Στο μεταξύ στην Κορέα υπάρχουν παντού εκκλησίες, πολύ περισσότερες από την Ελλάδα».
«Για να το κάνεις όλο αυτό το ταξίδι, σίγουρα απαιτείται τρέλα».
«Πριν επισκεφτώ την Αθήνα, πολλοί Έλληνες από άλλες πόλεις μου είχαν πει να προσέχω πολύ στην πρωτεύουσα και ότι είναι πιθανό να με κλέψουν. Δε συνέβη τίποτα και εννοείται δεν ένιωσα φόβο για κάτι».
Τα παρουσιάζεις όλα ρόδινα… Κακούς ανθρώπους δεν έχεις συναντήσει; «Υπήρξαν άνθρωποι που με πλησίαζαν για να με βοηθήσουν και τελικά μου έκλεβαν μικροπράγματα όπως το παγούρι μου ή την τρόμπα του ποδηλάτου. Κλέβουν αυτά διότι είναι εκτεθειμένα στο ποδήλατο. Τα υπόλοιπα τα βάζω μέσα στο μπλε κουτί. Κάποια στιγμή πήγε κάποιος έκλεψε τη φωτογραφική μηχανή, κατάλαβα ποιος ήταν, του είπα ότι θα φωνάξω την αστυνομία, αυτός φοβήθηκε και μου την έδωσε πίσω».
Στην πατρίδα σου θα γυρίσεις; «Ναι, θα γυρίσω κάποια στιγμή στην “πραγματικότητα”... Ξέρω ότι όταν θα επιστρέψω, θα είμαι διαφορετικός, θα έχω αλλάξει τη στάση μου για τη ζωή. Νομίζω ότι θα έχω βρει τις πραγματικές αξίες και δεν θα είναι όλη μου η ζωή: δουλειά, δουλειά, δουλεία».
Το νόημα της ζωής; «Η αγάπη. Να δίνεις, να μοιράζεσαι αγάπη… Στο ταξίδι αυτό έχω πάρει αγάπη. Πολλοί άνθρωποι μ’ έχουν βοηθήσει χωρίς να με ξέρουν, χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα από μένα. Απλώς, με βοηθούν και αυτό είναι όμορφο».
Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Αντρέα Αντωνόπουλο, που μου «σφύριξε» την ταξιδιάρικη ζωή του Kim και βοήθησε σημαντικά για την πραγματοποίηση της συνέντευξης.
σχόλια