________________
1.

Πολυαγαπημένη μας Α,μπα SOS! Δώσε μου τα φώτα σου! Φέτος που ξεκίνησε η φοιτητική μου ζωή, έχω βρεθεί σε παρέα όπου ασχολείται πάρα πολύ με τα πολιτικά. Ευτυχώς μου αρέσει να παρακολουθώ αυτές τις συζητήσεις, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πάρω μέρος διότι δεν ξέρω που παν τα τέσσερα σε αυτό το θέμα. Γενικότερα από το σχολείο δεν μου άρεσε ποτέ η ιστορία και έχω πρόβλημα στο να θυμάμαι ιστορικά γεγονότα, ονόματα και ημερομηνίες, οπότε από ότι καταλαβαίνεις δεν έχω τις απαραίτητες βάσεις. Το ερώτημα μου είναι, τι μου προτείνεις και εσύ και η υπόλοιπη παρέα στα σχόλια να διαβάσω ώστε να μάθω, χωρίς να χρειαστεί να τα πάρω όλα από την αρχή.

Υ.Γ: ελπίζω να απαντήσεις σύντομα, ώστε να προλάβω να τα διαβάσω μέσα στο καλοκαίρι.- i'll try my best

Kρίμα που παρέπεσε αυτή η ερώτηση, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Φυσικά, όπως σε όλα τα θέματα που αφορούν στη γνώση, δεν υπάρχει shortcut. Χρειάζεται να τα πάρεις από την αρχή.

Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ξαναδιαβάσεις το βιβλίο ιστορίας της πρώτης γυμνασίου. Είμαι σίγουρη ότι οι εκλεκτοί μας αναγνώστες θα σε βοηθήσουν με τα κατάλληλα βιβλία. Επειδή κι εγώ είμαι μπουμπούνας στα πολιτικά, αλλά έχω άλλα ταλέντα, θα σου πω κάτι που ξέρω στα σίγουρα: μην ψαρώνεις. Ούτε η παρέα σου ξέρει πού παν τα τέσσερα. Είναι βέβαιο. Μην τους ακούς σαν χάνος, μην εντυπωσιάζεσαι, μην καταπίνεις ό,τι λένε. Διάβασε, διάβασε, διάβασε. Το άλλο που ξέρω είναι ότι για την πολιτική δε μαθαίνεις μόνο από τα βιβλία ιστορίας, αλλά από όλα τα διάσημα, καλά, γνωστά και κλασικά βιβλία. Αρκεί να έχεις το μυαλό σου ανοιχτό όταν διαβάζεις.

Για να κάνω την αρχή, προτείνω τα εξής:

Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ, Αλεξάντρ Σολζενίτσιν

Οι Μπούντενμπροκ, Τόμας Μαν

Η ιστορία της πορφυρής δούλης, Μάργκαρετ Άτγουντ

99% οι φίλοι σου θα σου που να διαβάσεις την Φάρμα των Ζώων, το 1984 και το Φάρεναϊτ 451. Και τα τρία είναι πολύ καλά βιβλία αλλά στα χέρια διάφορων έχουν ξεχειλώσει τα καημένα και το νόημα μπορεί να φτάσει στα αυτιά σου παραμορφωμένο, προσαρμοσμένο στις φαντασιώσεις του καθένα. Διάβασε τα, αλλά μην τα κάνεις ευαγγέλια, δεν είναι ένα το βιβλίο που έχει όλες τις απαντήσεις. Συμπλήρωσε με το Σφαγείο νούμερο πέντε και μην ξεχνάμε ότι ο Τζορτζ Όργουελ ήταν και δημοσιογράφος, οπότε διάβασε και το βιβλίο του με τίτλο «Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν», και η νέα σου παρέα θα ψαρώσει ακόμη περισσότερο.

________________
2.

Αγαπητη Α,μπα,
Θα προσπαθησω να τα πω συνοπτικα. Ειμαι η Μ. και ειμαι 20 χρονων και εδω και 3 χρονια κανω κολλητη παρεα με την Σ. Την γνωρισα στο φροντιστηριο και δεσαμε γρηγορα. Ωστοσο τον τελευταιο καιρο εχει αλλαξει η συμπεριφορα της. Συγκεκριμενα σε ενα παρτυ εκανε κινηση να με φιλησει (οχι απλα πεταχτο) με επιτυχια και τις 2 φορες παρολο που προσπαθησα να το αποτρεψω. Εγινε σε παρτυ. Σε 2 ξεχωριστα παρτυ και η αληθεια ειναι οτι ειχαμε πιει λιγο παραπανω και θελω ν πιστευω οτι εκει οφειλεται αυτη η εξωτερικευση. Γενικως ομως ειναι ανθρωπος πιο σεξουαλικα απελευθερωμενος σε σχεση με μενα που θελω να υπαρχουν καποια ορια. Πες με ομοφοβικη πες με συντηρητικη αλλα φρικαρα με αυτη την κινηση της και αποφευγω ν το συζηταω. Επιπλεον, εγω εχω σχεση με ενα παιδι 5 μηνες τωρα και τα παμε πολυ καλα και πολλες φορες διακρινω σκηνες ζηλειας. Οτι αφιερωνω πολυ χρονο μαζι του και οχι μαζι της. Και πλεον νιωθω λιγο αβολα μαζι της, εχει αλλαξει το ''κλιμα'' της φιλιας μας. Πιστευεις οτι ειμαι υπερβολικη; Πρεπει ν της πω οτι με πειραξε ή ν το αφησω στο φλου; Help!- Μ.

Εεε πώς γίνεται να σε φιλήσει κάποιος δύο φορές «με επιτυχία» χωρίς να το θέλεις; Πώς προσπάθησες να το αποτρέψεις; Με τηλεπάθεια;

Δεν θέλω να σε κοροϊδέψω, αλήθεια, αλλά είναι από αυτά που δεν σου «τυχαίνουν», κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ομοφοβική δεν σε λέω με τίποτα, άτυχη ίσως (συγνώμη, πάλι αστειεύομαι αλλά είναι μεγάλος ο πειρασμός). Δεν πιστεύω ότι είσαι υπερβολική. Αν σε πείραξε, και βέβαια να της το πεις. Αρκεί να σε πείραξε. Σε πείραξε;

________________
3.

Τωρα που σε βρηκα θα σου γραφω συνεχεια και ελπιζω να βρεις χρονο να μου απαντησεις σε καποιο απο τα προβληματα μου. Ακου και αυτο λοιπον που παθαινω. Ειμαι 20 χρονων και εχω σχεση με ενα παιδι 5 μηνες τωρα. Ενω η σχεση κυλαει τελεια και νιωθω οτι βρηκα αυτο που εψαχνα, με πιανουν κρισαρες. Και μιλαμε για ΚΡΙΣΑΡΕΣ. Συγκεκριμενα σκεφτομαι οτι ισως ειναι πολυ νωρις για σχεση, οτι δεν γινεται μια ζωη να ειμαι μαζι του. Μπορω να κανω εικονα στο μυαλο μου μια οικογενεια μαζι του αλλα δεν μπορω να σκεφτω οτι μεχρι τοτε δεν θα εχω αλλες σχεσιακες εμπειριες. Ισως ειμαι υπερβολικη. Ξερω οτι ειμαι σε μικρη ηλικια για να τα σκεφτομαι κ οτι σπανιοτατα καταληγουν σε γαμο οι σχεσεις σε αυτη την ηλικια αλλα για να εισαι σε σχεση στο πισω μερος του μυαλου σου δεν υπαρχει και αυτη η προοπτικη; Οτι ισως αυτος ειναι ο αντρας της ζωης σου; Η αληθεια ειναι οτι πολλες φορες το συζηταμε μεταξυ αστειου και σοβαρου και δεν ξερω αν με αγχωνει αυτο. Γενικα τα υπεραναλυω πολυ στο κεφαλι μου χωρις να υπαρχει λογος και χαλαω την κατασταση. Τον προβληματιζω και αυτον πολυ με τη σταση μου, τον απογοητευω βασικα. Ξερω οτι δεν πρεπει ν τα σκεφτομαι και να ζω τη στιγμη (οπως μου λενε ολοι) αλλα δεν μπορω ν το σταματησω. Πως μπορω ν το σταματησω; να σταματησω αυτες τις κρισαρες; πως πρεπει να το σκεφτομαι;

Αν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου υπάρχει το ενδεχόμενο του γάμου, και αυτό σου φαίνεται λογικό και δεν το κρίνεις καν, αν ταυτόχρονα πιστεύεις ότι είσαι πολύ νέα για να δεσμευτείς έτσι, και ότι χρειάζεσαι και άλλες εμπειρίες, τότε:

Γιατί κάνεις σχέση – με τον οποιονδήποτε;

Αν εννοείς όλα όσα λες, αν θέλεις να κάνεις πράξη αυτά που υποτίθεται πιστεύεις στη θεωρία, δεν θα έπρεπε να κάτσεις μόνη σου μέχρι τα 28 για να παντρευτείς μέχρι τα 30 και να έχεις δύο παιδιά μέχρι τα 35;

Ε;

Έτσι θα έπρεπε, νομίζω. Αλλά δεν το κάνεις. Γιατί; Μάλλον επειδή θέλεις να κάνεις σεξ με κάποιον, με τον οποίο να υπάρχει και ένα ψυχικό δέσιμο.

Τα ξεμπέρδεψα λίγο; Ή τα έκανα χειρότερα;

________________
4.

Διαβάζοντας την απάντησή σου στην ερώτηση 6 της από 14.07.2014, είδα μέρος της δικής μου ιστορίας. Μπορεί να μην έγραφα ποτέ για αυτήν, αλλά έτσι όπως τη διάβασα σκέφτηκα "κοίτα να δεις που μπορεί η ιστορία μου να αποτελέσει παρηγοριά για κοπέλες που νομίζουν ότι έχουν προβλήματα συναισθηματικά και ότι η ζωή τις δοκιμάζει". Κι έτσι αποφάσισα να γράψω και να προσπαθήσω να καταλήξω και σε κάποιο ερώτημα για να είμαι μέσα στο πνεύμα της στήλης.

Εμένα ο άντρας μου μας άφησε μετά από 10 χρόνια γάμου με τρία μικρά παιδιά (ηλικίες 1-5 ετών, αγόρια και τα 3). Μας άφησε γιατί ερωτεύτηκε τον –κυριολεκτικά (!) και μεταφορικά-κολλητό του, επίσης παντρεμένο με δυο παιδιά. Τα έχουν, αλλά δεν το έχει παραδεχτεί ακόμα. Με έβγαζε τρελή για πολύ καιρό με αποτέλεσμα να ζω μέσα στον παραλογισμό και στην παράνοια μέχρι να αποφασίσει να φύγει από το σπίτι. Ποτέ όμως δεν παραδέχτηκε τους πραγματικούς λόγους «Απλά φρίκαρα με την οικογενειακή ζωή. Ίσως δε μου ταιριάζει...» ήταν η επίσημη απάντηση! Τα σκηνικά που βίωνα είναι τραγικά και εξευτελιστικά για μένα και για την αξιοπρέπειά μου. Και για αυτό προτιμώ να μην μπω σε λεπτομέρειες... όσο περνάει ο καιρός και τα βλέπω από απόσταση μου φαίνονται ακόμα πιο τραγικά και αναρωτιέμαι καθημερινά πώς άντεξα και κυρίως πώς δεν είχα δει τα σημάδια τόσο καιρό ή μάλλον γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ τα σημάδια που έβλεπα, αφού όλο και κάτι έβλεπα...

Για να συνεχίσω, μας εγκατέλειψε, είναι με τον γκόμενό του, κυκλοφορούν σε gay bars νομίζοντας ότι κανένας γνωστός δε θα τους δει (αλλά ο κόσμος είναι μικρός), δε δίνει παρά 200-300 ευρώ το μήνα και για τα 3 παιδιά (ανεξάρτητα από την απόφαση του δικαστηρίου), έρχεται και τα βλέπει όποτε γουστάρει (ανεξάρτητα από την απόφαση του δικαστηρίου), τα παίρνει κανένα Σάββατο για βόλτα, αλλά κι εκεί εγώ πρέπει να τσοντάρω οικονομικά γιατί δε βγαίνει λέει... κυκλοφορεί με αυτοκινητάρα, το δικό μου 20ετίας, πηγαίνει εκδρομές, εγώ μέχρι το εξοχικό της θείας μου στη Λούτσα με τα 3 παιδιά, ζει σε ένα ωραιότατο σπίτι.

Εγώ καταπίνω. Δε διεκδικώ, κι όταν το κάνω το κάνω με λάθος τρόπο και χάνω. Προσπαθώ να έχουν σχέση με τον πατέρα τους. Δυσκολεύονται πολύ κι αυτά. Τους λείπει. Κλαίω μόνη μου για μη με δούν τα παιδιά, προσπαθώ να διαχειριστώ την απέραντη μοναξιά και τη φρικτή προδοσία που νιώθω. Οι τύψεις μου, οι ενοχές μου, τα λάθη μου καθημερινοί μου σύντροφοι.

Είμαι 40 και η ζωή με δοκιμάζει. Θα περάσει, όμως. Ε? θα έρθουν και τα άλλα τα καλύτερα?

Και τώρα μπορείς να μου απαντήσεις «εντάξει βρε κορίτσι μου, δεν έφυγε στην Παταγονία αφήνοντας σου χρέη από καζίνο»!!!-

Εε όχι, αυτό που περιγράφεις είναι ένα πραγματικό πρόβλημα, σε αντίθεση με αυτό της παλιάς ερώτησης. Θα περάσει, φυσικά και θα περάσει, και θα έρθουν καλύτερα. Φτάνει να μην είσαι όμηρος του πρώην σου. Φτάνει να διαχωρίσεις τη ζωή σου από τη δική του. Ξέρω, πώς να το κάνεις αυτό με τα παιδιά στη μέση; Κι όμως, γίνεται. Είναι σουντόκου για πολύ δυνατούς λύτες, αλλά γίνεται. Και κάπου εκεί πρέπει να βρεις και έναν τρόπο να συγχωρήσεις τον εαυτό σου για το παρελθόν. Εδώ που τα λέμε, σε τι ακριβώς φταις; Πού δεν κατάλαβες ότι κάποιος είναι γκέι, πριν το καταλάβει και ο ίδιος;

(Για να μην κλαις μόνη σου, και για να τα δεις τα πράγματα πιο αντικειμενικά, εγώ λέω να πας σε ψυχολόγο. Είσαι πολύ νέα για να χάνεις χρόνο κλαίγοντας για το παρελθόν. Αυτό ίσως να τα κάνουμε στα 95, αν φτάσουμε, όχι πιο πριν!)

________________
5.

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι σαν μπαλόνι που έχει απελευθερωθεί κι έχει πετάξει ψηλά, πάνω από τη ζωή, με αποτέλεσμα να τη βλέπω από πολύ μακρυά και να μου φαίνεται μικρή. Μα πολύ μικρή!! Η ερώτηση είναι αν είναι κάτι που θα έπρεπε να συζητήσω με ειδικό γιατί είναι μία σκέψη που κάνω πολλές φορές τη μέρα και με προβληματίζει! Δε μπορώ να πως με εμποδίζει στην καθημερινότητά μου, στις σχέσεις μου και στην εργασία μου αλλά με αγχώνει λίγο αυτή η αίσθηση της προθεσμίας. Ελπίζω να είναι άλλη μία "φάση" και να μου έχει περάσει μέχρι να απαντήσεις :-) Σε φιλώ! –mimoza

________________
6.

Καταρχην συγχαρητήρια για τη στήλη σου, την οποία διαβάζω ανελλιπώς καθημερινα.

Θα ήθελα να ρωτήσω τι άποψη έχεις για τα γραφεία γνωριμιών, μιας και σκέφτομαι να γραφτώ σε ένα απ'αυτά. Είμαι αρκετά κοινωνική αλλά το περιβαλλον μου δεν είναι κατάλληλο για κάποια σοβαρή γνωριμία, λόγω ηλικίας κυρίως. Νιώθω έτοιμη να κάνω οικογένεια, λόγω ηλικίας, οικονομικής κατάστασης, αρκεί να γνωρίσω κάποιον που να θεωρώ κατάλληλο. Πιστευεις ότι είναι κινηση απελπισιας να γίνει μέσω τέτοιων γραφείων? Φοβάμαι οτι οι ανθρωποι οι οποίοι τα χρησιμοποιόυν θα είναι ίσως απελπισμένοι ή/και συντηρητικοί. Και το άλλο που με απασχολεί είναι οι γνώμες των φίλων μου όταν μάθουν οτι γράφτηκα σε κατι τέτοιο....- μικι μαους

Μια χαρά είναι, αν δεν θέλεις τις γνώμες των φίλων σου να μην το πεις, δεν είναι δική τους δουλειά. Να έχεις στο νου σου ότι οι άνθρωποι εκεί δεν θα είναι επιλεγμένοι για να σου ταιριάζουν, είναι σα να μιλάς με τυχαίους ανθρώπους στο δρόμο, οπότε πρώτα πρόσεξε να προσαρμόσεις τις προσδοκίες σου, να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και τις κεραίες τεντωμένες, και να μην είσαι παράτολμη.

________________
7.

Λενάκι,
ήρθα για ένα χρόνο Λατινική Αμερική,μονη μου, χωρίς οικογένεια ή φίλους. Όλα καλάα προς το παρόν αλλά βρίσκομαι σε δίλημμα, ΜΕΓΑΛΟ! Καθώς δειπνούσα μονή μου σε ένα εστιατόριο, μου μίλησε ένα παιδί το οποίο καθόταν δίπλα μου από γειτονική χώρα. Περάσαμε πολυ καλά, μου μίλησε για την οικογένεια του, τη δουλειά του αλλά δε ρωτούσε πολλά για μένα αν και μου είπε αρκετες φορές πόσο χάρηκε που μιλήσαμε κλπ. Αντάλασσουμε στοιχεία επικοινωνίας και μετά από δύο μέρες αραιής επικοινωνίας μου προτείνει να πάμε μαζί σε μια πόλη που του είχα πει οτι θα ήθελα να επισκεφθώ μέσα σε αυτό το χρόνο. Χάρηκα, συμφώνησα, μιλήσαμε λιγο για ημερομηνίες, άδειες κλπ και καταλήξαμε κάποιες μέρες το Δεκέμβρη. Έκλεισε εισητήρια αλλά εγώ στο μεταξύ μίλησα με την οικογένεια μου και έχω πανικοβληθεί μετά από όλα τα πιθανά σενάρια που μου ανέφεραν. Το παιδί φάνηκε μια χαρά και περασαμε μια χαρά επίσης αλλά..δεν ξέρω πολλά πράγματα γι αυτόν και δεν έχουμε πολύ συχνή επικοινωνία. Δεν ξέρω τι να κάνω και αυτός με ρωταει συνέχεια αν έκλεισα...όλα τα χαμε, ένα αγχος παραπάνω μας έλειπε! εσύ αλήθεια τι θα έκανες?? μακάρι να απαντούσες άμεσα αλλα προς το παρόν ελπίζω να μην αποφασίσω κάτι που θα μου δημιουργήσει τρομερά προβλήματα..αυτά! καλά Χριστουγεννα!!

Εγώ δεν θα πήγαινα με τίποτα με έναν άγνωστο ταξίδι. Εδώ δεν πηγαίνω εύκολα με γνωστούς! Πέρα από το στοιχείο κινδύνου – που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, εδώ που τα λέμε – τι αισιοδοξία είναι αυτή; Δεν σου έχει τύχει να σου βγει ένα ταξίδι από τη μύτη επειδή ήσουν με ακατάλληλη παρέα;

Είμαι λίγο συντηρητική σ' αυτά. Ας πουν και οι αναγνώστες τη γνώμη τους.