Τις προάλλες, ένας καλοθελητής μού έστειλε μερικά screenshots. Ήταν από τον τοίχο ενός (πρώην πια) φίλου, ο οποίος έγραφε μερικά πολύ επιθετικά πράγματα για μένα. Φυσικά, στενοχωρήθηκα. Αλλά δεν εξεπλάγην κιόλας. Αφότου έσκασαν τα μπλογκ και τα social media, είδαμε τον Χριστό φαντάρο. Φίλοι που τα πίνουν μαζί σου αποβραδίς και το πρωί σε συκοφαντούν σε κλειστά φόρουμ. Παραδείγματα άπειρα. Ποτέ πριν στην Ιστορία δεν καταγράφηκαν τόσες ενυπόγραφες ή ανυπόγραφες ύβρεις, δεν χύθηκε τόση χολή δημοσίως από άνθρωπο για άνθρωπο. Όλοι το λουστήκαμε (καμιά φορά, βάλαμε και τα χέρια μας) και τώρα περίπου το συνηθίζουμε.
Όμως, σε αντίθεση με όσους λένε ότι το facebook επανατοποθετεί την ανθρώπινη ταυτότητα στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, ότι τα κάνει όλα ένα ηδονικό Κολοσσαίο, όπου ο ένας αποθρασύνεται από τη χαιρεκακία του άλλου και όλα γίνονται τελικά ένα σφαγείο ξεδιαντροπιάς – εγώ πιστεύω ότι ίσως και το facebook απλώς να μας ξεβράκωσε.
Όμως, σε αντίθεση με όσους λένε ότι το facebook επανατοποθετεί την ανθρώπινη ταυτότητα στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, ότι τα κάνει όλα ένα ηδονικό Κολοσσαίο, όπου ο ένας αποθρασύνεται από τη χαιρεκακία του άλλου και όλα γίνονται τελικά ένα σφαγείο ξεδιαντροπιάς – εγώ πιστεύω ότι ίσως και το facebook απλώς να μας ξεβράκωσε.
Ο «φίλος» που με έβριζε ποτέ δεν ήταν φίλος. Πριν από το facebook, θα με συναντούσε σε νερόβραστα και ίσως λίγο αμήχανα ραντεβού, θα μου γελούσε ξεντώνοντας τους μυς του, θα με δούλευε κανονικά – σε αυτό το γιγάντιο κοινωνικό θέατρο που ονομάζουμε είτε καλούς τρόπους είτε επιβιωτική ορμή. Θα με μισούσε πάντα, μυστικά, αλλά θα το εξέφραζε μόνο στον άηχο κύκλο του. Και δεν θα το μάθαινα ποτέ, ούτε θα εκφραζόταν γραπτά ποτέ – εκτός αν ξαναδούλευε κάποιος μεγάθυμος ρουφιάνος ή μου έστελνε ανώνυμες επιστολές, ποτισμένες με στρυχνίνη.
Το facebook απελευθέρωσε την αληθινή του φύση – την υπαρκτή του επιθετικότητα. Και τον απογύμνωσε από την υποκρισία των «καλών τρόπων».
Είναι ανεπίτρεπτο να αφήνεις κάποιον να σε τρολάρει δεύτερη φορά. Όλα αυτά τα πάθη και οι επιθετικότητες που μαίνονται στο φαντασιακό πεδίο έχουν το κουμπί τους. Το ban.
Νομίζω ότι το facebook, πρώτη φορά, θέτει τους ανθρώπους τόσο αβοήθητους ενώπιον της φύσης τους. Τους επιτρέπει να εκφράσουν όλες τις πλευρές τους, αχαλίνωτα. Να πουν ψέματα. Να πουν αλήθεια. Να είναι καλοί. Ψευτοκαλοί. Ευγενείς. Αγενείς. Καλοί ή σκάρτοι.
Έχω, επίσης, την εντύπωση ότι η σούμα κάθε timeline και η γενική συμπεριφορά στο fb (συμπεριλαμβάνω τις τρολιές που σχεδόν πάντα «αποκαλύπτουν» τον δράστη τους), όσο δουλεμένες κι αν είναι, όσο κι αν μεταμφιέζονται, βγάζουν πάντα στο τέλος αυτό που είναι κάποιος πραγματικά. Και αυτό που είναι πραγματικά οι άνθρωποι, όταν δεν φοβούνται τα αντίποινα, είναι κάτι πολύ επιθετικό και θηριώδες. Κάτι αξεδίψαστο για αίμα.
Οπότε, η συζήτηση, νομίζω, πρέπει να μετατοπιστεί. Όχι στη δαιμονοποίηση του μέσου (δεν δέρνεις τη θάλασσα επειδή έχει φουρτούνα!), αλλά στην ασφαλή πλοήγηση κάθε ζωής. Στην ιστορική σημασία που έχει η κατά συνθήκην υποκρισία των καλών τρόπων. Στο κυνήγι των πειρατών της ανοιχτής, αχαλίνωτης θάλασσας. Και στο απόλυτο δικαίωμά σου να βρίσκεις το λιμάνι σου και να αράζεις.
Είναι ανεπίτρεπτο να αφήνεις κάποιον να σε τρολάρει δεύτερη φορά. Όλα αυτά τα πάθη και οι επιθετικότητες που μαίνονται στο φαντασιακό πεδίο έχουν το κουμπί τους. Το ban.
To πατάς – και δεν υπάρχουν!
Ενώ η ζωή συνεχίζεται.
www.facebook.com/stathis.tsagar
σχόλια