Έγραψα αυτήν τη βδομάδα ένα κειμενάκι που μου ζήτησαν για τη Θεσσαλονίκη. Το έγραψα παρορμητικά, σε ένα καφέ της Μητροπόλεως. Τώρα που το διαβάζω μου φαίνεται αφόρητο. Άσμα ηρωικό και πένθιμο, για πράγματα που δεν υπάρχει ούτε ο ίσκιος τους.
Μια φορά κι έναν καιρό είχες κώλο δροσερό.
Δεν είναι εύκολο να αποβάλλεις ό,τι γερνάει και πεθαίνει μαζί σου. Προϋποθέτει να σιχαίνεσαι όσα σε διαμόρφωσαν – δηλαδή να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Όταν μια ζωή προσπαθείς για το αντίθετο (να αποδεχτείς τσάτρα πάτρα το πανωσήκωμα που είσαι, που ούτως ή άλλως είναι ο άρχων της σφαλιάρας – υπαρξιακά ομιλώντας), αυτό φέρνει σε σχιζοφρένεια. Πριν αγαπήσεις κάτι, πρέπει να το σχολάσεις. Γεια σου κι αντίο, μίο αμόρ.
Υπάρχει ένα αντιπαθητικό βόλεμα σε κάθε ζωή. Αυτό που ονομάζουμε συνέπεια και σταθερότητα και πίστη στις αξίες – συχνότατα είναι ένα εικονοστάσι γεμάτο μπίχλα, οχυρά του Ρούπελ, αυτάρεσκα κολλήματα που εξαιτίας τους δεν χρειάζεται πια ούτε να ψάξεις, ούτε να δημιουργήσεις, ούτε να σκεφτείς.
Αλλά τι τα θες. Η ζωή είναι ένα απέραντο μπάζο. Κατεδαφίσεις, κλειστά μαγαζιά, γάμοι που σχόλασαν. Πόσοι δεν κορδώθηκαν πριν από μας ακριβώς στο σημείο που καθόμαστε. Πόσοι δεν ονειροπόλησαν (με χαλί από χαβάγιες) και πόσοι δεν νόμιζαν ότι κρατάνε το νόημα του κόσμου από τ' αρχίδια. Το 99,9% απ' όσα ζούμε είναι θόρυβος, δημοφιλή στερεότυπα, κουβέντα να γίνεται. Κι ελαχιστότατα επιπλέουν στη ληγμένη θάλασσα.
Μου 'ρθε να ξεράσω. Έγραφα πάλι για τον Χριστιανόπουλο, τα πορνοσινεμά του Βαρδάρη, την παραλία, τα καθαρά μάτια και τα μαύρα μαλλιά των Σαλονικιών. Σοβαρά, κούκλα μου; Μήπως να βάλεις κι ένα βιολί να παίζει; Έναν φωνόγραφο κοντρ λιμιέρ;
Το μέτρο των αξιών δεν είναι φυσικά τα γούστα των πιτσιρικάδων. Αλλά δεν γίνεται να μη σε επηρεάσει το άδειο βλέμμα τους όταν ακούνε τα ονόματα που έγραψαν τη δική σου ιστοριούλα. Αυτό είναι μια καλή αφορμή να ξεκουνήσεις. Υπάρχει ένα αντιπαθητικό βόλεμα σε κάθε ζωή. Αυτό που ονομάζουμε συνέπεια και σταθερότητα και πίστη στις αξίες – συχνότατα είναι ένα εικονοστάσι γεμάτο μπίχλα, οχυρά του Ρούπελ, αυτάρεσκα κολλήματα που εξαιτίας τους δεν χρειάζεται πια ούτε να ψάξεις, ούτε να δημιουργήσεις, ούτε να σκεφτείς. Καθηλωμένος και αυτάρεσκος, παπαγαλίζεις τα πέντε-δέκα πράγματα που σε συγκίνησαν όταν ακόμα μπορούσες να συγκινηθείς -- διότι τώρα δεν τίθεται θέμα, αυτό που νιώθεις δεν είναι πια συγκίνηση, αλλά ένας ιδρυματισμός του αισθήματος, ταυτόχρονα με μικροεξουσίες, φέουδα που διεκδικείς με στυλωμένα πόδια.
Πού και πού, καλό είναι να βλέπεις στον καθρέφτη το βαρετό τυπάκι που γερνά – και είσαι. Και να σιχαίνεσαι όσα ξέρεις, όσα θυμάσαι ή όσα σε συγκινούν. Αν κάτι όντως αξίζει, θα υπερασπιστεί τον εαυτό του, από μόνο του – μην το λυπάσαι. Βάρα τη νοσταλγία που σε δέρνει, βάρα την παραγκούλα σου που ασφυκτιά να γίνει Ακαδημία.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι, αν είσαι λίγο σοβαρός, στο τέλος θες να το βουλώσεις – δεν έχεις τίποτα να πεις. Ίσως δεν είναι τυχαίο που το μόνο που μου κάνει όρεξη πια να διαβάσω είναι η Ιστορία.
To Hμερολόγιό μου στο lifo.gr:
www.facebook.com/stathis.tsagar
σχόλια