Υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που παίχτηκε και στην Αθήνα, το Twin Girls.
Το 2003, δύο δίδυμα κοριτσάκια βρέθηκαν μέσα σε ένα χαρτόκουτο, στην επαρχία της Κίνας και δόθηκαν για υιοθεσία χωριστά, σε δύο διαφορετικές οικογένειες. Το ένα πήγε σε ένα μικρό χωριό της Νορβηγίας, τριγυρισμένο από ψηλά βουνά και βαθιά φιόρδ, ενώ το άλλο σε μία μεγαλούπολη στις ΗΠΑ. Από μία εκπληκτική σύμπτωση η αλήθεια αποκαλύφθηκε, και οι δύο αδερφές συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη Νορβηγία, σε ηλικία 8 χρονών.
Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την εκπληκτική ιστορία των δίδυμων κοριτσιών μέχρι τη στιγμή που συναντιούνται για πρώτη φορά στη Νορβηγία. Ενώ όλα φαίνεται να τις χωρίζουν –η γλώσσα, οι συνήθειες, η απόσταση- ο φακός καταγράφει τις αναπάντεχες ομοιότητές τους και τη μοναδική τους σχέση. Είναι μία δυνατή ανθρώπινη ιστορία για την δύναμη της αδελφικής αγάπης και τους μυστικούς δεσμούς μεταξύ των δίδυμων.
Με την αφορμή της προβολής του φιλμ στο Γαλλικό Ινστιτούτο, είχα τη χαρά να είμαι ο "κριτής" των συμμετοχών σε έναν διαγωνισμό που σκέφτηκαν οι διοργανωτές της προβολής με το σάιτ mytwins.gr:
Ζήτησαν από γονείς διδύμων ή ενήλικους δίδυμους να στείλουν φωτογραφίες και αυτοί που θα επέλεγα θα κέρδιζαν πρόσκληση για την ταινία, ενώ οι φωτογραφίες τους θα έμπαιναν στο ποστ μου.
Ήθελα να μπουν όλες φωτογραφίες, οπότε κέρδισαν όλοι.
*Η ταινία έλαβε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Amsterdam (IDFA) και του Goteborg IFF 2013, καθώς και τα Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Monte Carlo International Television Festival και στο Norwegian Documentary Film Festival.
Παραγωγή- Σκηνοθεσία: Mona Friis Bertheussen
http://twinsisters.no
****
Συνέντευξη με την σκηνοθέτιδα - παραγωγό Mona Friis Bertheussen
Τι σας οδήγησε να κάνετε το ντοκιμαντέρ TWIN SISTERS;
Συμβαίνει μερικές φορές στην πραγματική ζωή, να έχεις ακούσει για μια ιστορία και απλά να μην μπορείς να πιστέψεις ότι είναι αληθινή. Ανεξήγητα περιστατικά που συμβαίνουν, και σε κάνουν να αναρωτιέσαι «πώς έγινε όλο αυτό;» ... μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή των Twin Sisters.
Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, ότι ήθελα να κάνω αυτή την ιστορία ταινία, και ευτυχώς, άρεσε στα κορίτσια και στις οικογένειες το όραμά μου .
Χρειάστηκαν περισσότερο από τέσσερα χρόνια για να γίνει η ταινία. Ήταν ένα μαγικό ταξίδι στη ζωή και το πεπρωμένο των δύο δίδυμων αδελφών. Ευχαριστώ βαθύτατα τη Μία και την Αλεξάνδρα και τις οικογένειες τους, που μου επέτρεψαν να πω την ιστορία τους.
Ποιες ήταν οι προκλήσεις που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;
Η ιστορία είναι για δύο δίδυμες αδελφές που μεγαλώνουν σε δύο αντίθετες πλευρές του πλανήτη, και έχουν μια ισχυρή επιθυμία να γνωρίσουν η μία την άλλη. Είναι μια προσωπική ιστορία, και δεν δούλευα με παιδιά ηθοποιούς . Η πιο ισχυρή μου πεποίθηση ήταν ότι έπρεπε τα κορίτσια να βιώνουν τη διαδικασία της κινηματογράφησης σαν κάτι καλό.
Η Μία και η Αλεξάνδρα ήταν πραγματικά μέσα στην παραγωγή της ταινίας. Μπορούσαν να κάνουν προτάσεις για το τι να κινηματογραφήσουμε, και μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να πουν "όχι" εάν δεν αισθάνονταν άνετα. Δεν ήθελα να κάνουν κάτι που δεν θα το έκαναν φυσικά... Και αυτό έκανε τη διαδικασία της κινηματογράφησης αρκετά διαφορετική αλλά και πιο εκτεταμένη από θέμα χρόνου. Βέβαια αυτό έχει δώσει μια φυσική αίσθηση στην ταινία, και νομίζω ότι είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι που την βλέπουν συνδέονται τόσο πολύ με την ιστορία. Πιστεύω ότι είναι μια ταινία που θα αντανακλά πάντα τη σχέση ανάμεσα στον σκηνοθέτη και τους χαρακτήρες της ταινίας.
Πώς κερδίσατε την εμπιστοσύνη των δύο κοριτσιών και των οικογενειών τους;
Όταν άκουσα για πρώτη φορά την ιστορία, τηλεφώνησα και τις δύο οικογένειες. Μιλάγαμε στο τηλέφωνο για περίπου δύο εβδομάδες. Τους εξήγησα το όραμά μου για την ταινία, και τους ζήτησα να γνωριστούμε για να αποφασίσουμε αν ήμουν εγώ ο κατάλληλος άνθρωπος για να πει την ιστορία τους. Ήμουν πολύ χαρούμενη όταν τελικά είπαν ότι θέλουν να δουλέψουν μαζί μου, και σήμερα έχουμε μια πολύ καλή και στενή σχέση.
Η ταινία είχε μεγάλη επιτυχία, πήρε πολύ καλές κρητικές στη Σκανδιναβία, και κέρδισε πολλά σημαντικά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ. Αυτό ήταν μια καταπληκτική εμπειρία για όλους. Ωστόσο για μένα, το πιο σημαντικό, είναι ότι τα κορίτσια και οι οικογένειές τους με αγαπούν και δεν υπήρχε τίποτα που ήθελαν να αλλάξουν στην ταινία, όταν τους την έδειξα.
Υπάρχουν σκηνές που δεν χώρεσαν;
Υπάρχουν μια-δυο σκηνές που θα έπρεπε να αφήσω απ' έξω καθώς ξεπερνούσα τις διάρκειες της ταινίας.
Είναι δύο παράλληλες σκηνές με τους μπαμπάδες των δύο κοριτσιών ο ένας στη Νορβηγία και ο άλλος στις ΗΠΑ, που μοιράζονται τις σκέψεις τους για την υιοθεσία. Εξηγούν πως διαφέρει για αυτούς η υιοθεσία σε σύγκριση με το να κάνουν το δικό τους παιδί και περιγράφουν τη βαθιά αγάπη που έχουν για τις κόρες τους. Ο αμερικάνος μπαμπάς είπε: «Την αγαπώ τόσο πολύ, που θα «έτρωγα» μία σφαίρα γι 'αυτήν.
Ποιες είναι οι τρεις αγαπημένες σας ταινίες;
Έχω πολλές αγαπημένες ταινίες. Νομίζω ότι η ταινία που έχω δει τις πιο πολλές φορές είναι "The Piano" της Jane Campion. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω δύο πολύ καλά Νορβηγικά ντοκιμαντέρ, "Harvesting the Wasteland" των Hilde K. Kjøs and Karoline Grindaker, καθώς επίσης και το "Big John" του Håvard Bustnes.
Έχετε κάποια συμβουλή για τους επίδοξους σκηνοθέτες;
Να έχετε ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά για τα πάντα γύρω σας. Πηγαίνετε μόνο για τις ιστορίες που πραγματικά αντηχούν μέσα σας, και όχι επειδή νομίζετε ότι θα τα καταφέρετε καλά. Θα πρέπει να αισθάνεστε «κοντά» στο θέμα σας, με κάποιο τρόπο. Νομίζω ότι το παρακάτω είναι πολύ σημαντικό: Μην προσπαθήσετε να κάνετε πράγματα μόνο και μόνο για να πάρετε επιβεβαίωση. Κάνετε τα πράγματα επειδή έτσι μπορείτε να εκφραστείτε. Μόνο τότε θα είναι αυθεντική και αληθινή ιστορία. Αυτός είναι ο δρόμος προς την επιτυχία, πιστεύω.
****
σχόλια