ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι καθηγητής φιλολογίας κι εργάζομαι εδώ κι ένα μήνα ως αναπληρωτής σε Λύκειο της Αθήνας. Σήμερα λοιπόν, είχα μάθημα στην πρώτη Λυκείου και ειδικότερα έκθεση. Το μάθημα δίωρο και το θέμα που τους ζήτησα να αναπτύξουν ήταν "Ποιο θεωρείται το σπουδαιότερο αγαθό στη ζωή του ανθρώπου". Θέμα δύσκολο, αλλά ο καθένας θα μπορούσε να γράψει κάτι, σύμφωνα με την παιδεία του, την ιδιοσυγκρασία του, τα βιώματά του κ.λ.π. Περισσότερο το έκανα για να γνωρίσω τα παιδιά πιο καλά, να δω τον ψυχισμό τους, το χαρακτήρα τους, την θεωρία τους για τον κόσμο.Δεκαπέντε λεπτά, μετά την εκφώνηση του θέματος , ένας από τους μαθητές μου, ο Ανδρέας, σηκώθηκε, έφερε το τετράδιό του στην έδρα κι αποχώρησε, αν και υπάρχει περιορισμός μιας ώρας τουλάχιστον, ωστόσο............ Ο Ανδρέας είναι ένα "παράξενο παιδί", για τα μέτρα της υπόλοιπης τάξης. Μοναχικός, κλειστός, λιγομίλητος, μαθηματική διάνοια και πολύ καλός σε όλα τα υπόλοιπα μαθήματα. Δεν συμμετέχει στην τάξη, δεν επιθυμεί να απαντά σε ερωτήσεις, παρακολουθεί προσεκτικά και μόνο εάν του απευθύνεις το λόγο απαντά, σχεδόν πάντα σωστά κι εκεί που οι υπόλοιποι συμμαθητές έχουν "κολλήσει". Τα υπόλοιπα παιδιά, ουσιαστικά αποδέχθηκαν την επιλογή του να μένεις μόνος και δεν τον ενοχλούν, ούτε και αυτός δείχνει κάποιο ενδιαφέρον για παρέα. Στο σχολείο ήρθε φέτος από γυμνάσιο της επαρχίας. Ο πατέρας του εκτίει ποινή φυλάκισης για οικονομικά αδικήματα. Η μητέρα του, κατά τα κουτσομπολιά, τους εγκατέλειψε εδώ και χρόνια και ο ίδιος ζει με τη γιαγιά του και τη μικρότερη αδελφή του. Είναι πάντα καθαρός, αλλά με τα ίδια σχεδόν ρούχα, ποτέ δεν τρώει κολατσιό, αλλά είναι υπερήφανος και δεν δέχεται καμιά νύξη γι αυτό. Προσπαθώ να τον προσεγγίσω, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Θα δούμε.Βγήκε έξω λοιπόν από την τάξη και τον είδα να κατευθύνεται στην αγαπημένη του γωνιά στο προαύλιο.Άνοιξα το τετράδιο του, να δω τι είχε γράψει τόσο σύντομα. Έγραφε λοιπόν:"Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να νοιάζεται κάποιον και κάποιος να νοιάζεται γι΄αυτόν. Και το ένα προϋποθέτει το άλλο, αν και μπορεί να συμβαίνει το πρώτο, αλλά όχι απαραίτητα και το δεύτερο, αφού πολλές φορές τυχαίνει αυτό το "νοιάξιμο" να ενοχλεί κιόλας. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να είναι μαζί με άλλους ανθρώπους. Όχι το μαζί όμως με την έννοια του τοπικού προσδιορισμού, αλλά του ψυχικού. Τώρα πια το μαζί έχει γίνει ψεύτικο κι έτσι πλέον ο καθένας ζει μόνος του, απλά δεν το ξέρει. Και όποιος το ξέρει υποφέρει και σκέφτεται πως το μόνο πλάσμα που νοιώθει να είναι το ίδιο μόνος του είναι ο Θεός. Ο Θεός όμως δεν καταδέχεται εύκολα τον άνθρωπο κι έτσι ο άνθρωπος παραμένει μόνος, αν και είναι πιθανόν ο Θεός να νοιάζεται γι΄αυτόν, αλλά ο ίδιος να μην το γνωρίζει, οπότε πάλι μόνος είναι, απλά νοιώθει κάπου βαθιά μέσα του πως πιθανόν ο Θεός να νοιάζεται γι΄αυτόν κι έτσι η αίσθηση της μοναξιάς μικραίνει......καλοσυνεύει. Κάπως έτσι λοιπόν "το νοιάξιμο" είναι ο μοχλός κίνησης της ζωής. Κάποιοι το λένε και αγάπη, αλλά μάλλον είναι μεγάλη κουβέντα και πιθανόν ο τελικός σκοπός της ζωής. Δηλαδή η αγάπη είναι πέρα από το "νοιάξιμο". Το προϋποθέτει, είναι το δεδομένο της εξίσωσης, που χωρίς αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται".Το διάβασα, το ξαναδιάβασα, το ξαναδιάβασα και συγκινήθηκα. Το είχε μέσα του τόσο ξεκάθαρο που δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί.Αρκετά από τα άλλα παιδιά έγραψαν όμορφα πράγματα, όμως ο Ανδρέας κατέθεσε ψυχή. Και την κατέθεσε χωρίς να ντρέπεται, γιατί ακριβώς θεωρεί πως κανείς μας δεν νοιάζεται, οπότε το έγραψε για τον εαυτό του και μόνο.Κάτι πρέπει να κάνουμε για τον Ανδρέα, αλλά τι; Πως να προσεγγίσεις και να συμπεριφερθείς σε μια πονεμένη, μοναχική ιδιοφυία ετών 16; Πώς;-Ένας "καθηγητής φιλολογίας"-