ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πενθώ...Δεν ξέρω τι πονάει πιο πολύ...η ανικανότητά μου να διαχειριστώ το θάνατο σαν γεγονός...ή την απουσία της ύπαρξής σου...ήσουν ένας άνθρωπος ,ένας φίλος..ένας άντρας που με αγάπησε..με ερωτεύτηκε..με νοιάστηκε σαν άνθρωπό του...ενώ εγώ ήμουν λίγη..μικρή..ανίκανη.. μπροστά σε όλα αυτά που ένιωσες για μένα...ήσουν η καθημερινότητά μου για πολλά χρόνια...έφυγες......και όταν σε βλέπω στον ύπνο μου τρέχω και σε σφίγγω στην αγκαλιά μου... και μετά ξυπνάω...και μετά αντικρίζω το χαμό σου.....και πρέπει να αποδεχτώ το ότι ποτέ δεν θα σε ξαναδώ....και τελικά όσο εγωιστικό και να ακούγεται...δεν μπορώ να διαχειριστώ την παντοτινή σου απουσία...γιατί σε θέλω πλάι μου...στις λύπες μου και στις χαρές...και εσύ είσαι αλλού...μακριά...και μου λείπεις φίλε μου....