ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταιο χρόνο έχω ένα πρόβλημα, φοβία , ανασφάλεια... κάτι τέτοιο τέλος πάντων πως κάτι πάει στραβά με μένα. Είμαι 16 χρονών και ποτέ δεν είχα σχέση , για την ακρίβεια ποτέ δεν άρεσα σε κανέναν , και γενικά πάντα ήταν σαν να μην υπάρχω ένα πράγμα. Ναι ,εντάξει σιγά το θέμα στην ηλικία μου θα πει κανείς ,δεν χάνω και κάτι το ουσιώδες απ'ότι μπορώ να κρίνω. Αλλού είναι το θέμα όμως , γενικά δεν προσπαθώ με απόγνωση να αρέσω αλλά μερικές φορές που μου άρεσαν συμμαθητές μου(όχι τίποτα καγκούρια καλά παιδιά) είχα κάνει προσπάθεια να τους πλησιάσω πάντα με αποτυχία. Τους μίλαγα, τους χαμογέλαγα , αν είχαμε κοινή παρέα μπλεκόμουν, αλλά πάντα χωρίς καμία ανταπόκριση (εννοώ πως δεν έδειχναν τόσο ενδιαφέρον να είναι γύρω μου). Και δεν καταλαβαίνω τον λόγο, άσχημη δεν είμαι σε καμία περίπτωση . Επίσης από αυτοπεκτίμηση δόξα σοι είμαι πολύ καλά, ούτε ντροπαλή είμαι , ούτε κομπλάρω ,αλλά ούτε επιθετική γίνομαι. Κακός χαρακτήρας δεν είμαι ενδιαφέροντα έχω (καλλιτεχνικά), και γενικά δεν είμαι βαρετή. Και έτσι αναρωτιέμαι πως γίνεται άτομα πραγματικά κακά , βαρετά, χωρίς κανένα χόμπι και ουσία , απότομα, κακόγουστα, που βρίζουν συνέχεια, γλοιώδη ,που δεν κάνουν καμία προσπάθεια προσέγγισης και ψωνισμένα να αρέσουν ,και εγώ ποτέ και έτσι σκέφτομαι 'μήπως έχω εγώ κάτι λάθος πάνω μου;'. Η μόνη αιτία στην οποία μπορώ να αποδώσω την κατάσταση είναι πως στο γυμνάσιο δεν ήμουν καθόλου ανεπτυγμένη και δεν ήθελα ούτε κάλα καλά να κάνω παρέα με τα αγόρια (και αυτά το ίδιο με μένα) έτσι τους δημιούργησα αυτή την αρχική εντύπωση. Όμως τα τελευταία 2 χρόνια έχω καλές σχέσεις με όλους και έχω την πεποίθηση πως οι περισσότεροι αν όχι όλοι με συμπαθούν αλλά συνεχίζουν να αδιαφορούν. Πιστεύω πως αδυνατούν να με δουν σαν κοπέλα αλλά με βλέπουν σαν το μικρό ήσυχο γλυκό και πάνω απ'ολα αδιάφορο και αόρατο στην κυριολεξία κοριτσάκι από θυμόμαστε μόνο για το σωστό λάθος στα διαγωνίσματα (ίσως για αυτό φταίει η παρουσία μου). Να φανταστείτε ένα παιδί που γνώρισα στο σχολείο φέτος και κάνω τα πάντα για να με προσέξει (γελάω , μιλάω , ακουμπάω, πλέον κάνουμε παρέα)με έχει ήδη πει 'πολύ καλή' ,'μικρούλα' , 'γλυκούλα', 'ήσυχούλα' πάνω στην κουβέντα χωρίς να με γνωρίζει καλά καλά! Σήμερα έμαθα πως δεν του αρέσει κάποια από την τάξη ,άρα ούτε εγώ από μία κοινή φίλη.Μέχρι και τα κορίτσια μου κολλάνε αυτό το ταμπελάκι! Για να μην τα πολυλογώ να πω πως απ'όλα αυτά μου έχει δημιουργηθεί το κομπλέξ πως έχω κάτι το απωθητικό πάνω μου , που δεν θα φύγει ποτέ και εξαιτίας του θα μείνω πάντα forever alone παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μου. Το χειρότερο είναι πως όσο και αν προσπάθω δεν μπορώ να διώξω την αίσθηση αυτού του κάτι μακριά μου γιατί δεν ξέρω τι είναι. Και ενώ νιώθω πολύ καλά για αυτό που είμαι , δυστυχώς σε αυτόν τον τομέα με μηδέν επιτυχίες έχω και μηδέν αυτοπεποίθηση , αν και δεν το αφήνω να φένεται αλλά αν συνεχίσω να αισθάνομαι τόσο αντιερωτική στο τέλος φοβάμαι πως εγώ η ίδια θα σαμποτάρω τον εαυτό μου.ΥΓ.Ναι ναι όντως ηλίθια εξομολόγηση αλλά αν δεν πω εδώ τι νιώθω που θα το πω ;(δεν έχω και πουθενά αλλού) .Πάντως αισθάνομαι κάπως καλύτερα που το έβγαλα από μέσα μου :)ΥΓ.Συγγνώμη για τις τεράστιες προτάσεις και τυχόν συντακτικά λάθη.