Έχω μια αρκετά μεγάλη συμπάθεια για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ίσως επειδή είναι μειονότητα και τους επιτίθενται μερικές φορές 'οι πολλοί' για τα πιστεύω τους (λες και τα πιστεύω των "πολλών" είναι πιο επιστημονικά αποδεδειγμένα), ίσως επειδή πιστεύουν με τέτοια ένταση σε κάτι και δεν ντρέπονται γι' αυτό ακόμα και όταν τυχόν τους χλευάζουν.
Στο δημοτικό, μια συμμαθήτρια μας (Μ.τ.Ι.) είχε πάρει απαλλαγή απ' τα θρησκευτικά, και εξαιτίας αυτού έχω την αίσθηση πως ο δάσκαλος της φερόταν κάπως απότομα και ανταγωνιστικά. Μερικά παιδιά είχαν βγάλει μια χαζή φήμη ότι "οι γονείς της ήταν Θεοφοβούμενοι" (λες και σήμαινε κάτι συγκεκριμένο αυτό) και της έλεγαν καμιά φορά κοροϊδευτικά "Οι γονείς σου είναι Θεοφοβούμενοι!".
Στο γυμνάσιο ένας συμμαθητής ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, και τύχαινε να είναι και απ' τους πιο ζωηρούς μαθητές, απ' τους μάγκες της τάξης, τους cool (στην αντίθετη κατηγορία από εμένα). Ήταν ωραίο το ότι ήταν δημοφιλής, και cool και δεν υπέστη καμία διάκριση. Όμως δεν μπορώ να φανταστώ πώς ένιωθε ως έφηβος που έπρεπε να πηγαίνει στα σπίτια και να χτυπάει πόρτες.
Εξάλλου, ακόμα και σήμερα, 20 χρόνια μετά, το κλισέ με το χτύπημα πορτών είναι απ' τα πιο συνηθισμένα meme σχετικά με τους ΜτΙ. Πήγα να βρω ένα και βρήκα 1000, απ' τα οποία βάζω μερικά απ' τα χιουμοριστικά/καλόκαρδα μόνο.
Πχ.
Φανταστείτε λοιπόν ότι μια Κυριακή, από το πουθενά, χτυπάει η πόρτα μου, ανοίγω, και βλέπω τον συμμαθητή μου (που πιάστηκε κι αυτός εξ απροόπτου!) κι έναν άλλον νεαρό, ντυμένοι με τελείως uncool κοστουμάκια, με γλειμμένο μαλλί, να λένε: "Γεια σας θα θέλαμε να σας μιλήσουμε για..." Εκεί κάπου και ο αυτοπαρουσιαζόμενος ως σούπερ μάγκας και κουλ συμμαθητής μου και εγώ αλληλοαναγνωριστήκαμε, καταντραπήκαμε και με συνοπτικές διαδικασίες αποχαιρετιστήκαμε...
Μετά απ' αυτό, τον συμπάθησα πιο πολύ.
*Να τι συνέβη όταν μια καλή κυρία χτύπησε την πόρτα ενός γκέι άντρα, θέλοντας να του ζητήσει να φωνάξει και τη γυναίκα του για να τους μιλήσει για τον Ιησού Χριστό.
σχόλια