Η συμπαθής Κατερίνα Στανίση δήλωσε χτες "Μπορώ να αναλάβω το Πολιτισμού, το έχω σπουδάσει στη νύχτα!"
(Στο οποίο η απάντηση ήταν "Και εγώ μικρός έκανα καλή διαχείριση των χρημάτων απ'τα κάλαντα, και θέλω το Υπουργείο Οικονομικών.")
Πολλοί είπαν ότι "απ' τους άλλους, η Στανίση καλύτερη θα είναι", το οποίο δεν μπορώ να ξέρω αν ισχύει. (Μάλλον όχι. Ακόμα και μια φρέσκια, αγνή ματιά να έφερνε, είναι κομμάτι δύσκολο το να διαχειρίζεσαι προϋπολογισμούς, να καταθέτεις νομοσχέδια για τα αρχαιολογικά μουσεία, να επιδοτείς ή όχι θέατρα, να διοργανώνεις φεστιβάλ, να διαχειρίζεσαι πολιτιστικούς οργανισμούς κλπ.)
Πάντως δεν ήταν όλοι οι προκάτοχοι της (δυνητικά επόμενης Υπουργού Πολιτισμού) κυρίας Στανίση σχετικοί με το αντικείμενο -του πολιτισμού τουλάχιστον, γιατί με την πολιτική ή τη διοίκηση οι περισσότεροι είχαν εμπειρία.
Να 11 απ' αυτούς.
1) Κωνσταντίνος Παναγιωτάκης
Το "Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών" δημιουργήθηκε από την Κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου της Χούντας των Συνταγματαρχών το 1971. Τότε ανέλαβε ο πρώτος Υπουργός Πολιτισμού.
Σκοπός του Υπουργείου ήταν, προφανώς, να προωθεί την Πατρίδα την Θρησκεία και την Οικογένεια μέσα από φριχτά κινηματογραφικά έργα του Τζέημς Πάρις με τον Κώστα Πρέκα, από γελοίες kitsch εθνικοπατριωτικές εκδηλώσεις, και από την ασταμάτητη λογοκρισία.
Το highlight της καριέρας του Κ. Παναγιωτάκη ως Υπουργού Πολιτισμού ήταν σίγουρα το ότι του έτυχε να εγκαινιάσει το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, όπως βλέπουμε στο βίντεο απ' τα Επίκαιρα της εποχής.
2) Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος
Μετά την πτώση της Χούντας, και έπειτα απ' τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, ανέλαβε Υπουργός ένας άνθρωπος που αν τον είχε έστω και ακουστά η Στανίση, θα ντρεπόταν για το θράσος της να αυτοπροταθεί για το Υπουργείο Πολιτισμού.
Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος (Ιωάννης Μιχαήλ Παναγιωτόπουλος, 23 Οκτωβρίου 1901 – 17 Απριλίου 1982) ήταν σημαντικός Έλληνας συγγραφέας, δοκιμιογράφος, ποιητής, κριτικός και εκπαιδευτικός του 20ου αιώνα.
Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή και στην φιλολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1919 –1923) και παράλληλα ασχολήθηκε με περιοδικά όπως η «Διάπλασις των Παίδων» και η «Μούσα», είτε δημοσιεύοντας κείμενα είτε συμμετέχοντας στη διεύθυνσή τους. Έκανε την εμφάνισή του στα γράμματα το 1924, με "Το βιβλίο της Μιράντας". Έγραψε λυρικούς στοχασμούς, μυθιστορήματα, σύντομα αφηγήματα, πέντε τόμους κριτικών μελετών και δοκιμίων, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, ιστοριογραφήματα. Συνεργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά και ήταν μέλος της δεύτερης Επιτροπής απονομής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων (1940).
Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στο «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Δ. Ν. Μακρή», το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου – Δ. Β. Ελευθεριάδη» και έπειτα σε «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον – Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου» (όνομα που διατηρεί έως και σήμερα)αναλαμβάνοντας την θέση του γενικού διευθυντή της δικής του σχολής. Ανάπτυξε επίσης πλούσια διδακτική και πολιτισμική δράση.Δίδαξε επίσης νεοελληνική λογοτεχνία στο διδασκαλείο μέσης εκπαίδευσης και στο «Αθήναιον».
Διετέλεσε υπηρεσιακός Yπουργός Πολιτισμού και Επιστημών στην Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ενόψει των βουλευτικών εκλογών του 1974, καθώς και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης.
(Χρόνια αργότερα, στα '80ς θα γυριζόταν η 'Αστροφεγγιά' του, σε σίριαλ για την ΕΡΤ)
Διακρίσεις: Έπαθλο Παλαμά, μαζί με τον Γιώργο Σεφέρη (1944) / Πρώτο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημα «Τα εφτά κοιμισμένα παιδιά» (1956) / Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας για το έργο του «Η Αφρική αφυπνίζεται» (1963) / Πρώτο Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για τη έργο του «Ο Σύγχρονος Άνθρωπος» (1966) / Βραβείο Κώστας και Ελένη Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το έργο του «Οι Σκληροί Καιροί» (1972) / Αναγόρευσή του ως επίτιμου διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1974)
Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος πέθανε το Μεγάλο Σάββατο, στις 17 Απριλίου 1982 και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο Αμαρουσίου.
3) Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Γεννήθηκε το 1946 στον Πειραιά και είναι γιος του Γιάννη Ανδριανόπουλου, ενός εκ των πέντε ιδρυτών του Ολυμπιακού. Θείος του ήταν ο πρώην δήμαρχος Πειραιά και βουλευτής Γιώργος Ανδριανόπουλος. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Συγκριτική Πολιτειολογία, Ανάπτυξη και Διεθνείς Σχέσεις στα Πανεπιστήμια Κεντ και Κέμπριτζ της Αγγλίας και Όσλο της Νορβηγίας. Είναι διπλωματούχος του ειδικού τμήματος Ηγεσίας και Διοίκησης της Σχολής Κέννεντυ του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ ενώ είναι και κάτοχος δύο επίτιμων διδακτορικών διπλωμάτων.
Οι θέσεις του είναι φιλελεύθερες. Θεωρείται - μαζί με τον Στέφανο Μάνο - ο κυριότερος εκπρόσωπος της φιλελεύθερης παράδοσης στην Ελλάδα.
Διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών από τον Μάιο του 1980 ως τον Οκτώβριο του 1981, στην κυβέρνηση του Γ. Ράλλη.
4) Μελίνα Μερκούρη
Έγινε Υπουργός Πολιτισμός στις 21 Οκτωβρίου του 1981, με τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου, και έμεινε αμετακίνητη στη θέση της για δύο ολόκληρες τετραετίες, μέχρι τον Ιούνιο του 1989, όταν το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές.
Όταν το ΠΑΣΟΚ ξαναβγήκε το 1993, η Μερκούρη ξαναέγινε Υπουργός Πολιτισμού, μέχρι και τον θάνατό της ένα χρόνο αργότερα.
Διαβάζω στη Βικιπαίδεια για την πολιτική της σταδιοδρομία:
Κατά τη διάρκεια της επταετίας (1967-1974) πολέμησε σφοδρά τη Χούντα, χρησιμοποιώντας τη φήμη και τη λάμψη που είχε αποκτήσει, με συνέπεια να της αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα. Έδωσε αρκετές συναυλίες και διοργάνωσε αρκετά μεγάλο αριθμό πορειών αντιδικτατορικού χαρακτήρα. Επεδίωξε και συναντήθηκε με πολιτικούς αλλά και με πνευματικές προσωπικότητες παγκοσμίου κύρους, με σκοπό να τους ευαισθητοποίησει ενάντια στη χούντα. Κατά την διάρκεια των αγώνων της έγιναν εναντίον της απόπειρες δολοφονίας, μία από τις οποίες παραλίγο να της στερήσει τη ζωή.
Με την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα όπου και εγκαθίστανται μόνιμα πλέον και συνεργαζόμενη με στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης Π.Α.Κ. και τον Ανδρέα Παπανδρέου ιδρύουν το Πανελλήνιον Σοσιαλιστικόν Κίνημα αργότερα [Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα]. Κατεβαίνει υποψήφια στη Β' Πειραιά το 1974 αλλά δεν καταφέρνει (!) να εκλεγεί βουλευτής, πράγμα το οποίο επιτυγχάνει το 1977. Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων της Ακρόπολης από τον Λόρδο Έλγιν, τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου, να δημιουργήσει το θεσμό των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων (γνωστά ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) με σκοπό την πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας αλλά και τον θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη την Αθήνα το 1985.
Στη δεύτερη θητεία της στο υπουργείο πολιτισμού δίνει μεγάλη σημασία στην εισαγωγή του πολιτισμού και της θεατρικής αγωγής στα σχολεία, αλλά καταβεβλημένη από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994.
Η σορός της έφτασε στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 1994 και τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος. Την Πέμπτη 10 Μαρτίου του 1994 ψάλλεται η νεκρώσιμος ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και αμέσως μετά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τη συνοδεύουν ως το Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο.
5) Άννα Μπενάκη - Ψαρούδα
Ως Άννα Ψαρούδα - Μπενάκη, έγινε Υπουργός Πολιτισμού για 5 ημέρες το 1989 στην συγκυβέρνηση ΝΔ - Συνασπισμού με επικεφαλής τον Τζανή Τζανετάκη, αλλά και για σαφώς περισσότερο διάστημα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη της ΝΔ το 1991 ως το 1992.
Εκείνη την περίοδο το διπλό όνομά της και ο ήχος του επιθέτου της ενέπνευσε την παρωδία πολιτικού στο Ρετιρέ του Δαλιανίδη, όπου για πολλά επεισόδια η Κατερίνα Γιουλάκη εργάστηκε ως ιδιαιτέρα γραμματέας της βουλευτού κυρίας Πετράκη-Λεχράκη.
Αργότερα, το 2004, η Άννα Ψαρούδα Μπενάκη έγινε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής.
6) Ντόρα Μπακογιάννη
Συνεχίζοντας την παράδοση των γυναικών Υπουργών Πολιτισμού, η Ντόρα Μπακογιάννη τοποθετήθηκε απ' τον πατέρα της στη θέση το 1992. Στα ηνία του Υπουργείου παρέμεινε μέχρι και την 'αποστασία' του Αντώνη Σαμαρά που έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, με αποτέλεσμα τις εκλογές του Οκτωβρίου του 1993, στις οποίες επανήλθε η Μελίνα Μερκούρη.
7) Θάνος Μικρούτσικος
Μετά τον θάνατο της Μελίνας, ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος έγινε Υπουργός της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, στις 16 Μαρτίου του 1994 (μέχρι τότε ήταν αναπληρωτής υπουργός πολιτισμού). Έμεινε στη θέση του μέχρι τον θάνατο του Ανδρέα και την εκλογή Σημίτη. Ο Μικρούτσικος θα ξαναασχολιόταν με τα διοικητικά του πολιτισμού αρκετά χρόνια αργότερα στο τιμόνι της Πάτρας - Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, εμπειρία που μοιάζει να μετάνιωσε οικτρά.
Πρόσφατη συνέντευξή του για την Χ.Α.:
8) Ευάγγελος Βενιζέλος
(Μακροβιότατος! 25 Σεπτεμβρίου 1996 - 19 Φεβρουαρίου 1999 και 20 Νοεμβρίου 2000 - 10 Μαρτίου 2004)
9) Θεόδωρος Πάγκαλος
Πώς ο Πάγκαλος έχασε το Υπουργείο Πολιτισμού από τον Βενιζέλο:
Οι δύο άνδρες μοιράζονται μια δύσκολη σχέση που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 στο «δελφινάτο» του Ανδρέα Παπανδρέουο θεσσαλονικιός βουλευτής βρισκόταν στο πλευρό του ιδρυτή του κόμματος και ο Ελευσίνιος ήταν ένας από τους πιο σφοδρούς αντιπάλους του- και σφραγίστηκε το 2000. Εκείνη τη χρονιά ο κ. Πάγκαλος είχε μια εξάμηνη θητεία στο υπουργείο Πολιτισμού, με προκατόχους τον κ. Ευ. Βενιζέλο και την κυρία Ελισάβετ Παπαζώη και διάδοχο τον κ. Βενιζέλο. Μία από τις πρώτες ενέργειές του μόλις ανέλαβε καθήκοντα ήταν να ανακοινώσει ότι ανακάλυψε «μαύρη τρύπα» ύψους 3 δισ. δραχμών στο υπουργείο Πολιτισμού. Ο κ. Βενιζέλος αντέδρασε και άναψε χοντρός καβγάς.
Η διαμάχη Πάγκαλου- Βενιζέλου τροφοδότησε για αρκετό διάστημα τις εφημερίδες, οι οποίες μιλούσαν για δελφινομαχία και για «αγώνα σούμο», ο οποίος εκτυλισσόταν σε διάφορες φάσεις, στον τηλεοπτικό αέρα, στις κομματικές συνεδριάσεις με διαιτητή τον κ. Κ. Σημίτη, ακόμη και στα ασανσέρ της Χαριλάου Τρικούπη. Ο τελικός δεν δόθηκε ποτέ, καθώς ο κ. Πάγκαλος επέμεινε ότι απλώς ανακοίνωσε τα ελλείμματα του υπουργείου και δεν είχε σκοπό να πλήξει τους προηγούμενους υπουργούς και ο κ. Βενιζέλος δεν έδωσε συνέχεια παρ΄ ότι πίστευε πως δεχόταν επίθεση σκοπιμότητας για να πληγεί σε ηθικό επίπεδο. Ο επίλογος γράφτηκε με τις ιστορικές δηλώσεις «στο ΠαΣοΚ υπάρχουν οκτώ υποψήφιοι διάδοχοι του Πρωθυπουργού» (Πάγκαλος) και «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα πρωθυπουργήσιμους» (Βενιζέλος).
Τον Νοέμβριο του 2000 ο κ. Πάγκαλος αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση και ιδού πώς διηγήθηκε ο ίδιος την ιστορία στο περιοδικό «Schooligans»: «Με απέλυσε (σ.σ.: ο κ. Σημίτης) από ένα νησί στο οποίο βρισκόταν, όταν διάβασε μια συνέντευξή μου στο "Εθνος", όπου έλεγα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Και έβαλε στη θέση μου τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος την ίδια ημέρα είχε γράψει στον "Ελεύθερο Τύπο" τα ίδια ακριβώς που είχα πει κι εγώ! Μάλιστα, ύστερα από κάποιες ημέρες συναντώ τον Νίκο τον Θέμελη και του λέω:"Δεν μου λες;Ο άνθρωπος επικοινωνεί με το μυαλό του; Καλά να με διώξει για να χτυπήσει την αντίδραση κατά του νομοσχεδίου- αυτό το αντιλαμβάνομαι. Αλλά να βάλει στη θέση μου τον Βενιζέλο,ο οποίος λέει τα ίδια μ΄ εμένα;"». - «Τι σας απάντησε;». «Μου είπε:"Μα ο Σημίτης δεν διαβάζει Ελεύθερο Τύπο το πρωί!"». Πρόκειται βεβαίως για τη δική του εκδοχή της ιστορίας, καθώς άνθρωποι που βρίσκονταν πολύ κοντά στον πρώην πρωθυπουργό εκείνο το διάστημα λένε ότι «αν συνέβησαν έτσι τα γεγονότα,συνέβησαν μόνο στο μυαλό του Πάγκαλου».
10) Κώστας Καραμανλής
Το ανέκδοτο του Υπουργείου Πολιτισμού ακούει στο όνομα Κώστας Καραμανλής.
Μετά τη νίκη του επί του ΓΑΠ τον Μάρτιο του 2004, ανακοίνωσε ότι θα είναι ο ίδιος Υπουργός Πολιτισμού (μάλλον λόγω των Ολυμπιακών που θα γινόταν μερικούς μήνες αργότερα). Η είδηση, θυμάμαι, είχε καλωσοριστεί στην Ελευθεροτυπία από δεκάδες ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, που έβρισκαν ελπιδοφόρα για τις τέχνες και τον πολιτισμό την κίνηση Καραμανλή - ανάμεσά τους και ο Σταμάτης Κραουνάκης!
Ο μόνος που είχε διαφορετική στάση απ' όσους είχαν απαντήσει στην Ελευθεροτυπία ήταν ο Σταμάτης Φασουλής, που με διορατικό καυστικό ύφος είχε πει: "Πρόκειται προφανώς για τυπογραφικό λάθος. Θα διορθωθεί αμέσως."
11) Γιώργος Βουλγαράκης
Ο Καραμανλής πριν καν βάλει τον Βουλγαράκη Υπουργό Πολιτισμού, τοποθέτησε ως γ.γ. του Υπουργείου τον Χρήστο Ζαχόπουλο, φίλο της συζύγου του Πρωθυπουργού που επίσης έλαβε θέση αντιπροέδρου στη μη κερδοσκοπική εταιρία «Ανέμη» που ίδρυσε η Νατάσα Καραμανλή. Ο Ζαχόπουλος έμεινε στη θέση του απ' το 2004 μέχρι και τα γνωστά γεγονότα του 2007.
Το ίδιο και ο Βουλγαράκης, που παρ' ό,τι στην πορεία κατηγορήθηκε -δικαίως, μάλλον- για διάφορα πράγματα (απ' τις απαγωγές Πακιστανών μέχρι την "νόμιμη και ηθική" υπεράκτια εταιρεία που είχε προκειμένου να καταβάλλει μειωμένους φόρους και φυσικά την υπόθεση του Βατοπεδίου), θεωρήθηκε απ' τους πιο σοβαρούς Υπουργούς Πολιτισμού, κυρίως επειδή ως ανίδεος εντελώς με τα πολιτιστικά ο ίδιος, εμπιστεύτηκε καλούς συνεργάτες.
Από τα ελάχιστα καλά που άφησε στον πολιτισμό η ΝΔ του Καραμανλή ήταν η τοποθέτηση του Γιώργου Λούκου ως επικεφαλής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και η επακόλουθη αναγέννηση του Φεστιβάλ.
12) Μιχάλης Λιάπης
Κι όμως, τον είχαμε κι αυτόν Υπουργό Πολιτισμού, χάρη στον Καραμανλή.
13) Αντώνης Σαμαράς
Και σ' αυτόν έδωσε την ευκαιρία ο Καραμανλής να κάνει δυναμικό comeback - χάρη φυσικά στην τρομερή του αγάπη για τις τέχνες και τον πολιτισμό (μα είναι δισέγγονος της Π. Δέλτα!).
14) Παύλος Γερουλάνος
Προσωπική επιλογή του ΓΑΠ, ο Παύλος Γερουλάνος (γιος του Μαρίνου Γερουλάνου -Αυλάρχη της βασίλισσας Άννας Μαρίας-, και της Αιμιλίας Καλλιγά -αρχαιολόγου και προέδρου του Μουσείου Μπενάκη) διορίστηκε υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμο, ενώ διατήρησε την θέση του και στην Κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου.
Στις 17 Φεβρουαρίου 2012 έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση του πρωθυπουργού, με αφορμή ένοπλη ληστεία στο παλαιό αρχαιολογικό μουσείο της Ολυμπίας, το δεύτερο περιστατικό κλοπής σε μουσείο της χώρας μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων, καθώς είχε προηγηθεί η κλοπή 2 πινάκων ζωγραφικής και ενός χαρακτικού από την Εθνική Πινακοθήκη, στις αρχές Ιανουαρίου 2012. Η παραίτησή του δεν έγινε δεκτή.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2012 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής.
15) Πάνος Παναγιωτόπουλος
Άλλος ένας πολύ σχετικός με τον πολιτισμό Υπουργός της ΝΔ, στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά (Ιούνιος 2013).
16) Κώστας Τασούλας
Διετέλεσε δήμαρχος Κηφισιάς (1994-1998). Προηγουμένως εξελέγη στις δημοτικές εκλογές του 1990 δημοτικός σύμβουλος Κηφισιάς. Υπήρξε ιδιαίτερος γραμματέας του Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα (1981-1990) και ειδικός σύμβουλος στα Υπουργεία Εθνικής Οικονομίας, Εμπορίου και Γεωργίας (1989- 1990). Είχε διατελέσει υφυπουργός Άμυνας στις κυβερνήσεις Καραμανλή - άρα λογικότατη επιλογή για το Υπουργείο Πολιτισμού (με υφυπουργό για θέματα Πολιτισμού την Άντζελα Γκερέκου, τουλάχιστον).
Στα χέρια του έσκασε η (καλή!) βόμβα της Αμφίπολης. Θα είναι σίγουρα Υπουργός Πολιτισμού για άλλες 10 ημέρες - μετά κατά πάσα πιθανότητα θα αναλάβει κάποιος άλλος - ή η Κατερίνα Στανίση.
σχόλια