Πέθανε το Σάββατο 24 Νοεμβρίου, σύμφωνα με το theinsider ο Βασίλης Παπανίκος,-γνωστός και ως "παππούς με την μάσκα". Η φωτογραφία του με την αντισφυξιογόνο μάσκα στο πρόσωπο κατά την διάρκεια των μεγάλων διαδηλώσεων του 2011, έκανε τον γύρο του κόσμου μέσω των διεθνών φωτοειδησεογραφικών πρακτορείων. Η κηδεία θα τελεστεί σήμερα Δευτέρα στη Καισαριανή.
Τόπος καταγωγής του Βασίλη Παπανίκου, τα Γρεβενά. Το τοπικό σάιτ greveniotis δημοσιεύει το πλούσιο και άγνωστο βιογραφικό του.
«Ο Βασίλης Παπανίκος του Λάμπρου, γεννήθηκε το 1925 στο Καλόχι Γρεβενών.
Στα εφτά του χρόνια χάνει και τον πατέρα του και ο Βασίλης γίνεται τρόφιμος του ορφανοτροφείου Γρεβενών. Μετά τη στοιχειώδη εκπαίδευση εγγράφεται στη Γεωργική σχολή Πτολεμαΐδας. Με την κήρυξη του πολέμου του 1940...
ο Βασίλης εκπαιδεύεται στα μετεωρολογικά όργανα και προσφέρει τις υπηρεσίες του στην αεροπορία και το υπουργείο γεωργίας. Στις 7 Απριλίου του 1941 γράφεται εθελοντής για τη στρατιωτική σχολή του Καϊρου, ματαιώνεται όμως η μετάβασή του γιατί το πλοιάριο που θα τους μετέφερε βομβαρδίστηκε και βυθίστηκε απο τα Γερμανικά Στούκας. Επιστρέφει ξανά στη σχολή Πτολεμαΐδας κι εκεί πρωτοστατεί στη ματαίωση ίδρυσης οργάνωσης Οχράνας απο το Σλαβομακεδονικό στοιχείο.
Οργανώνεται στο ΕΑΜ νέων και απο τον Κώστα Μωυσιάδη οργανώνεται στην ΟΚΝΕ όπου αναλαμβάνει υπεύθυνο καθοδηγητικό ρόλο στην οργάνωση νεολαίας.
Στο χωριό Καλόχι ήδη έχει συγκροτηθεί η πρώτη ένοπλη αντάρτικη ομάδα. Μετά τη μάχη του Σνιχόβου το Καλόχι αποτελεί σταυροδρόμι διέλευσης ενόπλων αντάρτικων ομάδων.
Ο Βασίλης αναλαμβάνει υπεύθυνο καθοδηγητικό ρόλο στην οργάνωση της ΕΠΟΝ. Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών τον Ιούλιο του 1944 με προτροπή του γραμματέα της περιφερειακής επιτροπής της ΕΠΟΝ οι ΕΠΟΝΙΤΕΣ των Γρεβενών εντάσσονται στον μόνιμο ΕΛΑΣ, ο Βασίλης αναλαμβάνει υπεύθυνο ρόλο τροφοδοσίας των ανταρτών, πέρα όμως απο αυτή του την αποστολή πήρε μέρος και σε αρκετές μάχες.
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας διώκεται ανηλεώς, καταφεύγει στις ομάδες καταδιωκόμενων δημοκρατικών πολιτών. Το 1947 συλλαμβάνεται στην Αιανή Κοζάνης, παραπέμπεται στο στρατοδικείο Κοζάνης και δικάζεται σε 9 χρόνια. Στις 23 Οκτωβρίου του 1949 ξαναδικάζεται απο το ίδιο στρατοδικείο σε θάνατο. Η ποινή αυτή μετατρέπεται σε ισόβια απο το αναθεωρητικό δικαστήριο και παρέμεινε στις φυλακές μέχρι το Γενάρη του 1956.
Μετά την αποφυλάκισή του εντάσσεται στην ΕΔΑ και εργάζεται στην οργάνωση Αγίου Αρτεμίου.
Το 1964 με τη διαμάχη στις γραμμές της ΕΔΑ σε Χρουτσοφικούς και Μαοϊκούς εγκαταλείπει την οργάνωση και φεύγει για τη γενέτειρά του.
Ασχολείται πλέον με τον αγροτικό συνδικαλισμό πρωτοστατώντας σε όλους τους αγώνες του αγροτικού κινήματος. Την περίοδο της Χούντας τίθεται σε κατ' οίκον περιορισμό. Του στήνουν μια δολοφονική απόπειρα αλλά οι εκτελεστές αρνούνται να την πραγματοποιήσουν τελικά.
Μετά τη μεταπολίτευση ο Βασίλης με την ίδια θέρμη εξακολουθεί να αγωνίζεται μέσα απο τις αγροτικές και συνεταιριστικές οργανώσεις.
Μέχρι και την ημέρα του θανάτου του (Κυριακή 25/11/12) ήτανε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Καισαριανής.
σχόλια