Στο σημερινό ‘Α, μπα’: μια ερώτηση που κάνει για χίλιες

α μπα μου..είμαστε πρώην καλοί φίλοι(5 χρόνια)που έγιναν ζευγάρι (1 χρόνο)και κατέληξαν να βρίσκονται μόνο ερωτικά(2 χρόνια).Είμαστε και συνάδελφοι άρα η επαφή μας αμέσως μετά τον χωρισμό-εκείνος με χώρισε ξαφνικά γιατί βαρέθηκε όπως είπε- ήταν καθημερινή, έστω στα πλαίσια της συνεργασίας. Αυτά τα δύο χρόνια δεν έχει προχωρήσει κανείς από τους δυο μας σε άλλη σχέση και περνάμε από διάφορες καταστάσεις- τσακωμούς, σκηνές ζηλοτυπίας, μεγάααλες κουβέντες, ξενύχτια και συζητήσεις-αλλά διατηρούμε την νέα ΄σχεση΄ μας στο ίδιο μοτίβο. Οι κοινοί μας φίλοι απορούν με εμάς κ ρωτούν και αυτοί τι θα γίνει πια. Φοβάμαι ότι έχουμε μάθει ο ένας τον άλλον σε αυτήν την κατάσταση και ότι είναι αδύνατον να επανέλθουμε στα παλιά μας δεδομένα..Έχω διαβάσει απαντήσεις σου σε παρόμοιες περιπτώσεις. Συμφωνώ απόλυτα με ότι έχεις πει και καταλαβαίνω πως πρέπει να το σταματήσω επιτέλους. Νιώθω όμως ότι όσο δουλεύουμε μαζί θα συνεχίσω να παρασύρομαι από το ερωτικό μου ένστικτο και τα αισθήματα που τρέφω ακόμη για εκείνον. Μήπως πρέπει να παραιτηθώ; Καμιά ιδέα χωρίς ταμείο ανεργίας; btw, είμαστε 30.- φόρα κατηφόρα

Μετά από τη θητεία όλων μας στο 'α μπα', δύο είναι οι ερωτήσεις που διαβάζουμε ξανά και ξανά και ξανά με διάφορες παραλλαγές, που έρχονται κυρίως από γυναίκες. Υποθέτω ότι η μία διαβάζει την ερώτηση της άλλης, αλλά είτε δεν καταλαβαίνει ότι είναι μια παραλλαγή, είτε κάθε μια από αυτές πιστεύει ότι στη δική της περίπτωση ισχύει κάτι διαφορετικό.

Οι δύο κατηγορίες συνοψίζονται στα εξής:

Α) Είχα μια χάλια σχέση με μύρια προβλήματα, χωρίσαμε, συνεχίζω να κάνω σεξ μαζί του, είμαι η γυναίκα που του άλλαξε τη ζωή αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο δεν το λέει και βρίσκω ένα εκατομμύριο δικαιολογίες για να το στηρίξω. Γνωρίζω άλλους αλλά εγώ προτιμώ εκείνη τη χάλια σχέση διότι ΕΡΩΤΑΣ. Να το προσπαθήσω;

Β) Έχω σπαταλήσει κοντά μια δεκαετία με έναν άνθρωπο που είναι και δεν είναι γκόμενος μου, αλλά βασικά, δεν είναι. Ούτε και φίλος μου είναι, γιατί δεν έχω αποδεσμευτεί αρκετά για να βρω άλλον. Καταλαβαίνω ότι κάπου υπάρχει ένα λάθος, αλλά δεν καταλαβαίνω ποιο είναι. Αλήθεια, ποιο είναι το λάθος αν σπαταλάς τα πιο σημαντικά χρόνια από την άποψη αναζήτησης μόνιμου συντρόφου με έναν on/off άντρα με τον οποίον προφανώς δεν ταιριάζεις; Να το προσπαθήσω;

Μετά από αρκετή σκέψη, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί επαναλαμβάνονται αυτές οι ερωτήσεις, και γιατί είναι κυρίως από γυναίκες, κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα, τα οποία είναι ανοιχτά για συζήτηση από όλους:

1. Το ότι είναι συνήθως γυναίκες που ρωτάνε οφείλεται κυρίως στο ότι οι γυναίκες αμφιβάλλουν περισσότερο για τις αποφάσεις τους και αισθάνονται πιο άνετα να παραδεχτούν ότι χρειάζονται βοήθεια. Οπότε αυτό από μόνο του δεν το θεωρώ κακό.

2. Τα κορίτσια αυτά μπλέκουν την ευκολία που υπάρχει στο σεξ με κάποιον που γνωρίζουν και εμπιστεύονται, με υπόσχεση για το μέλλον. Δηλαδή, νομίζουν ότι το αποτέλεσμα είναι αιτία. Το σεξ συνεχίζεται λόγω του παρελθόντος, και αποτελεί τροχοπέδη για το μέλλον. Δεν σημαίνει ότι αφού κάνω σεξ = υπάρχει συμβατότητα = προϋπόθεση για επανασύνδεση.

3. Υπάρχει τεράστια δυσκολία να παραδεχτούν ότι η ευκολία που έχουν και αυτές για σεξ χωρίς το ρίσκο (με κάποιον που ξέρουν και εμπιστεύονται) είναι απλώς αυτό, ευκολία για μέτριο έως καλό σεξ. Αυτή την ικανοποίηση δεν αντέχουν να τη δουν κατάματα – όπως θα έκανε πιο εύκολα ένας άντρας – αλλά δικαιολογούνται στον εαυτό τους λέγοντας ότι ο λόγος που συνεχίζουν τις ερωτικές επαφές δεν είναι η ευκολία, η ανακούφιση και η ευχαρίστηση, αλλά το συναίσθημα, έτσι γενικώς, κάτι που καθαγιάζει τη διαδικασία. Και ξανά: αφού κάνω σεξ = υπάρχει συμβατότητα = προϋπόθεση για επανασύνδεση.

4. Το ότι μπορεί με κάποιον να κάνουμε ωραίες κουβέντες και να περνάμε καλά και να υπάρχει συμβατότητα στο σεξ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΕΥΓΑΡΙ. Είναι πολύ δύσκολο να το δεχτεί κανείς, αλλά έτσι είναι. Ούτε καν η ειλικρινής αγάπη δεν αρκεί. Αντιθέτως, μπορεί ένα ζευγάρι να υπάρχει χωρίς αγάπη, χωρίς διασκέδαση και χωρίς σεξουαλική χημεία. Σίγουρα ξέρετε τέτοια. Το ζευγάρι είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, και ως τέτοιο υπάρχει όταν αναγνωριστεί από την κοινωνία. Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε μια τυπική ζωή, πρέπει να βρούμε κάποιον με τον οποίο περνάμε ωραία κλπ αλλά με τον οποίο υπάρχει και ΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΑ. Αυτό σημαίνει κοινούς στόχους, κοινό όραμα για τη ζωή, κοινή αντιμετώπιση για το τι είναι επιτυχία, ευτυχία, δικαιοσύνη, κοινό background, και το πιο σημαντικό: συμβατότητα χαρακτήρα. Μην λέτε και ξαναλέτε πόσο πολύ θαυμάζετε το μυαλό του, αν πλακώνεστε κάθε μέρα και δεν είσαστε ούτε φίλοι ούτε εραστές. Δεχτείτε το και προχωρήστε παρακάτω.

5. Υπάρχει μια yolo αντιμετώπιση σε κάποιες ηλικίες επειδή πιστεύουν ότι αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πάρα πολύ σημαντικό, και δεν βλέπουν λόγο να το σταματήσουν. Ο λόγος είναι ο χρόνος. Είναι σημαντικό αυτό που συμβαίνει επειδή δεν έχουν ζήσει κάτι πολύ πιο σημαντικό, και είναι σημαντικό να το σταματήσουν αυτό που κάνουν, αλλιώς δεν θα βρουν το καλύτερο. Όσο δεν εμπλουτίζουν τη ζωή με νέες εμπειρίες, ο fuck buddy λέγεται «ο πιο σημαντικός άντρας που έχω γνωρίσει». Ναι. Επειδή είναι ουσιαστικά ο μοναδικός.

6. Έλλειψη αυτογνωσίας. Το λέμε και το ξαναλέμε. Αν δεν ξέρουμε τον εαυτό μας, δεν ξέρουμε ποιος μας ταιριάζει. Αντί να χάνουμε εφτά χρόνια (ΕΦΤΑ. ΧΡΟΝΙΑ.) με κάποιον που δεν ταιριάζουμε, πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τον χρόνο αυτό για να προκαλούμε τον εαυτό μας να αποκτήσει αυτοπεποίθηση με άλλη οδό, που δεν έχει να κάνει μόνο με άντρες. Με τον δύσκολο, δηλαδή, τρόπο.

Αυτά έχω να πω. Ας το συζητήσουμε εδώ, και μετά ας γυρίσουμε σελίδα.