________________
1.

Α, μπα ο τρόπος που απαντάς είναι αισθαντικός δείχνει δηλ να προσπαθείς να αισθανθείς τί ρωτάει ο άλλος, δεν θέλεις να παραπλανάσαι, ψάχνεις την αλήθεια. Ωραίο είναι αυτό.
Θέλω να σε ρωτήσω και γω κάτι λοιπόν... Ψάχνω πολύ καιρό να βρω τί είναι η κακία. Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν έχω βρει κάτι πέρα από το λεξικό του Μπαμπινιώτη που ό,τι λέει το εξηγεί ως 'κάνω/προκαλώ κακό'. Οπότε δεν αναλύει το κακό στα εξ ων συνετέθη.
Ο λόγος που ψάχνω και που σε ρωτάω είναι γιατί θέλω να αρχίσω να αναγνωρίζω τους κακούς ανθρώπους ώστε να τους αποφεύγω εξαρχής. Μέχρι τώρα πέφτω σε σφάλματα του είδους 'φέρεται έτσι γιατί έχει αυτό το κόμπλεξ', ή 'φέρεται έτσι γιατί είναι του βολέματος' ή 'επειδή αγαπάει το χρήμα' ή 'κοιτάει τον κώλο του' κλπ. Όμως εφόσον το αποτέλεσμα τέτοιων συμπεριφορών είναι η πρόκληση κακού στους άλλους τότε και αυτός που φέρεται έτσι δεν είναι κακός?- je ne sais pas

Δεν είμαι σίγουρη αν ο στόχος να «ξεχωρίζεις τους κακούς ανθρώπους ώστε να τους αποφεύγεις εξαρχής» είναι ένας στόχος που είναι πραγματοποιήσιμος. Φυσικά είμαι υπέρ του να αποφεύγει κανείς ανθρώπους που μπορεί να του κάνουν κακό, αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το «ξεχωρίζω τους κακούς». Οι άνθρωποι δεν είναι κακοί ή καλοί. Κυρίως είναι και τα δύο. Η διαφορά μεταξύ τους είναι όχι στην θεωρητική πρόθεση, αλλά στην εκμετάλλευση της ευκαιρίας να κάνουν το κακό.

Όλοι μπορούμε να είμαστε καλοί αν δεν προκύψει μια ευκαιρία να βλάψουμε κάποιον προς δικό μας όφελος. Ο πειρασμός είναι αυτός που μας αναγκάζει να πάρουμε θέση και να αποδείξουμε τι έχουμε μέσα μας. Όμως κι αυτό που έχουμε μέσα μας δεν είναι σταθερό. Αλλάζει με τον καιρό και προσαρμόζεται ανάλογα με το ποιον έχουμε απέναντί μας. Μπορεί να κάνουμε το καλό επειδή είναι το πιο εύκολο, μπορεί επειδή θέλουμε να φέρουμε τον άλλον με το μέρος μας – ακόμα και το «καλό» δεν έχει πάντα αγνές προθέσεις. Αντιστοίχως, κάνουμε συχνά κακό έχοντας την καλύτερη πρόθεση του κόσμου.

Ο λόγος λοιπόν που δικαιολογείς την «κακία», ας πούμε, των άλλων, είναι επειδή πράγματι, κάθε κακία έχει και έναν λόγο από πίσω της, από βαρεμάρα μέχρι εκδίκηση, όλα παίζουν. Δεν είναι κάποιος σταθερά το ίδιο κακός με όλους, χωρίς να έχει κανέναν λόγο. Οι άνθρωποι που πρέπει να αποφεύγεις είναι αυτοί που θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν τα αδύναμα σου σημεία, αυτοί που δεν θα σε σεβαστούν, για διάφορους λόγους. Κάποιοι λόγοι είναι δικοί τους, κάποιοι όμως προκύπτουν από τη δική σου συμπεριφορά. Οπότε αφενός πρέπει να χτίσεις μια προσωπικότητα που θα αποθαρρύνει τις επιθέσεις από τους άλλους και αφετέρου πρέπει να έχεις υπόψη ότι κανείς δεν είναι ανίκητος, και όταν βλέπεις ανθρώπους που δεν εκπέμπουν στα ίδια κύματα και παρερμηνεύουν την ευγένεια ως αδυναμία, πρέπει να φεύγεις τρέχοντας.

________________
2.

Αγαπητή Α,μπα,
Σε μια κουβέντα με τον σύντροφό μου (30 εγώ,27 εκείνος),μου πέταξε πως δεν τον νοιάζει αν θα με δει πλάι σε κάποιον άλλον αν είμαι ευτυχισμένη. Είμαστε μαζί 6 μήνες, δηλώνει και φαίνεται φουλ ερωτευμένος και αντικειμενικά κάνει ό,τι περνάει απ το χέρι του να είμαι χαρούμενη. Η συγκεκριμένη του όμως κουβέντα, ομολογώ με παραξένεψε. Όντας ερωτευμένη δεν μπορώ να τον σκεφτώ πλάι σε κάποια άλλη. Άρα μιλάμε για ανιδιοτελή αγάπη ή απλά για αναισθησία;- Αυτή με τις απορίες...

Ναι, ούτε εμένα θα μου άρεσε. Μπορεί να είναι προσπάθεια να σε κάνει να μην «περιμένεις πολλά», να δείξει ότι δεν σκοπεύει να δεσμευτεί «για πάντα» και άλλα τέτοια, κάτι τέτοιο. Τα λόγια όμως είναι λόγια. Άλλοι σε έξι μήνες βρίσκουν ονόματα για τα παιδιά τους, και είναι εξίσου αναξιόπιστοι. Μην ακούς τα λόγια, είναι του αέρα. Μόνο αν επαναλαμβάνεται ένα μοτίβο, ή αν κάτι λέγεται με παραλλαγές και καιρό αξίζει να σκεφτείς αν θα το πάρεις στα σοβαρά. Σε κάθε περίπτωση μην κολλάς σε κουβέντες – ελάχιστοι, πολύ ελάχιστοι άνθρωποι εννοούν αυτά που λένε. Παρακολούθησε πράξεις και συναισθήματα.

________________
3.

Α μπα, σε μια παλαιότερη απάντηση σου σχετικά με το χαμό του πατέρα προέτρεπες "να βρεις το κουράγιο να χαλαρώσεις το τείχος της ψυχραιμίας σου και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κλάψει όπου σταθεί." και μετά τι μένει; ένα μωρό γυμνό που κλαίει σφαδάζοντας κ τρελαίνεται στη σκέψη ότι ο πιο αγαπημένος της άν9ρωπος δε θα της μιλήσει πια? όπως κατάλαβες με αφορά και εμένα η ερώτηση.
γιατί δε μπορώ να μιλήσω σε κανέναν για αυτό; και τώρα που πλησιάζει χρόνος τα όνειρα μου με σακατεύουν;

Έχεις κάνει δύο ερωτήσεις, που αν συνδυάζονται, δίνουν την απάντηση. Επειδή κάνεις την μια μετά την άλλη, και υποθέτω ότι αυτό έγινε αυθόρμητα, νομίζω ότι για σένα συνδέονται.

Αν πιστεύεις ότι η εκδήλωση του θρήνου και το ωμό πένθος είναι κάτι που δείχνει αδυναμία, (επειδή το παρομοιάζεις με «μωρό γυμνό που κλαίει»), είναι ο φόβος ότι θα φανείς αναξιοπρεπής που σε εμποδίζει να μιλήσεις γι' αυτό το θέμα. Δεν φταίνε οι άλλοι. Είναι δικό σου θέμα.

Ίσως έχεις μάθει να θαυμάζεις τους ανθρώπους που δεν εκδηλώνονται, ίσως έτσι σε έχουν μεγαλώσει, αλλά αν σακατεύεσαι, είναι φανερό ότι πρέπει να αλλάξεις κάτι. Κανείς δεν περιμένει τίποτα από σένα. Δεν είναι κάποια παράσταση το πένθος στη οποία πρέπει να πάρεις άριστα. Όσοι είναι κοντά σου ξέρουν, και το ξέρουν επειδή ένα μέρος το νιώθουν και οι ίδιοι. Ναι, ένας θάνατος ξεγυμνώνει, και η θλίψη μπορεί να μοιάζει με τρέλα. Δεν μπορείς να την αποφύγεις, το κύμα θα σε χτυπήσει.

Αν πραγματικά δυσκολεύεσαι να ανοιχτείς δε κάποιον δικό σου, πήγαινε σε ψυχίατρο. Εκεί, προσπάθησε να αποκτήσεις το θάρρος να εκδηλώσεις την αδυναμία σου. Αν ο γιατρός σου προτείνει αντικαταθλιπτικά, μην φοβηθείς και πάλι. Δεν είναι αδυναμία το πένθος, ο χαμός ενός αγαπημένου ανθρώπου είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται εύκολα. Ευτυχώς ζεις στο 2015 και αντί να πάθεις τα ψυχοσωματικά του αιώνα και βυθιστείς στην αιώνια κατάθλιψη, έχεις την επιλογή να βάλεις χαλινάρια σε αυτά που νιώθεις για να ζήσεις μαζί τους χωρίς να σε καταστρέψουν.

________________
4.

Αγαπητη μου Α μπα μετα απο 2 χρονια σχεσης τον χωρισα εγω,δεν ηταν σωστος μαζι μου γιαυτο.Περασαν 6 μηνες χωρις να εχω τιποτα, καποια στιγμη ομως πρεπει να προχωρησω κι αυτο ακριβως φοβαμαι.Φοβαμαι οτι παλι θα εμπιστευτω καποιον που τελικα θα αποδειχτει βατραχος κι αυτος η φοβαμαι οτι και να μην αποδειχτει θα με βαρεθει και θα με χωρισει.Γενικα στις σχεσεις (φιλικες και ερωτικες) δενομαι πολυ κι εχω το φοβο εγκαταλειψης.Θεωρω πως εδωσα αρκετο χρονο στον εαυτο μου και προσπαθω να με αγαπησω και να ανακαλυπτω συνεχως το ποια ειμαι αλλα δε μπορω να συμφιλιωθω με την ιδεα πως τιποτα στη τελικη δεν ειναι δεδομενο.πως ξεπερνιεται αυτο??
Σε φιλω!!!- meandmyself

Ο φόβος για το αβέβαιο ξεπερνιέται ζώντας. Όχι με τη σκέψη. Η απραξία δεν σε προστατεύει από τους κινδύνους της ζωής.

________________
5.

οταν τελειωνει μια σχεση ,ενω υπαρχουν και απο τις δυο πλευρες ζωντανα ολα τα συναισθηματα, λογω αλλαγης (συμπεριφορας) του ενος, πως γινεται να ξεπερασεις τον χωρισμο; Eιδικα αν εχετε κοινες παρεες κ βλεπεις συχνα τον αλλον;- crystal-fight

Μπορείς να μας εξηγήσεις πώς γίνεται να άλλαξε η συμπεριφορά ενός χωρίς να επηρεαστούν τα συναισθήματα κανενός; Είτε σου φέρεται κάποιος καλά, είτε όχι, λες να νιώθει το ίδιο για σένα, ή εσύ νιώθεις το ίδιο για τον άλλον;

Αν εννοείς το αιώνιο «μα αφού αγαπιόμαστε...» Ελπίζω να μην είναι άλλη μια τέτοια ερώτηση.

________________
6.

Αγαπητή Α,μπα,
Είμαι σε σχέση 12 χρόνια. Γνωριστήκαμε στα 18 μας και τώρα γίναμε και οι δύο 30. Πολλοί με ρωτάνε γιατί δεν προέκυψε ένα παιδί ή ένας γάμος, μαζί και οι γονείς μου. Παιδί με θυμάμαι να θέλω από πάντα, πριν ακόμα και τα 18 μου για κάποιο λόγο το βιολογικό μου ρολόι χτυπούσε και ούρλιαζε "παιδί".
Όσοι περίεργοι ρωτάνε για τη ζωή μου είναι διότι δεν ξέρουν για τη μακροχρόνια αυτή σχέση μου λόγω του ότι την απέκρυπτα καθώς με την κοπέλα μου είμαστε λεσβίες. Αυτό δε μας στάθηκε εμπόδιο ποτέ εκτός από τώρα. Τώρα που πλέον χτύπησε και το δικό της βιολογικό ρολόι και ένα παιδί είναι κοινή μας επιθυμία. Έχουμε περάσει και περνάμε υπεροχα, είμαστε ερωτευμένες όσο και πριν 12 χρόνια και πλέον έτοιμες να περάσουμε υπέροχα μαζί με το παιδί μας.
Τα ερωτήματα είναι βασανιστικά. Πώς θα διαλέξουμε δότη; Εγώ έχω παλέψει με απεξαρτήσεις και εκείνη (ως έφηβη) με ψυχασθένεια. Ποια θα το κυοφορήσει το παιδί; Πως να αποφασίσουμε; Και πες ότι αποφασίζουμε. Η άλλη δε θα είναι λιγότερο μάνα του;
Και αν υιοθετήσουμε ποια θα το υιοθετήσει; Δεν έχουμε παντρευτεί και το σύμφωνο συμβίωσης δεν μας καλύπτει. Συνεπώς, δεν έχουμε καμιά νομική σύνδεση. Ποια θα παίρνει τους βαθμούς του στο σχολείο και ποια θα το συνοδεύει σε γιατρούς; Η κατα το νόμο μάνα του; Μα εμείς θέλουμε να γίνουμε οικογένεια, όχι "δύο τυχαίες γυναίκες που μεγαλώνουν από κοινού ένα παιδί χωρίς πατέρα". Να βγούμε στο εξωτερικό και να παντρευτούμε; Και όταν γυρίσουμε ποια Ελλάδα θα μας δώσει παιδί; Θα πας δώσει η Ολλανδία μήπως; Οι γονείς μας τι θα πουν; Μήπως να μείνουμε για πάντα εκεί; Κρυμμένες 12 χρόνια για να φύγουμε τώρα κυνηγημένες από μια κοινωνία και ένα νόμο που δεν καταλαβαίνει; Εδώ είναι το κοινό μας σπίτι και οι δουλειές μας, οι αγαπημένοι μας γονείς και τα συμφέροντά μας. Πώς να τα αφήσουμε όλα πίσω;
Βέβαια, για τους γονείς μας, μόνο "δύο γυναίκες που μεγαλώνουν από κοινού ένα παιδί χωρίς πατέρα" μπορούμε να είμαστε. Είναι μεγάλοι και δε θα καταλάβουν. Λάθος μας που δεν τους μιλήσαμε παλιότερα. Και πολύ δύσκολο να δεχτούν ότι η ευκατάστατες και καθ'όλα -πλέον- ισορροπημένες κόρες τους αποφάσισαν ήδη από τα 30 τους ότι δε θέλουν άντρες, παρα μόνο να σφραγίσουν τη μακροχρόνια φιλία και συγκατοίκησή τους με τον ερχομό ενός παιδιού αγνώστου πατρός.
Τι γίνεται τώρα; Κάνουμε παιδί; Πως; Δεν κάνουμε; Μα θέλουμε.
Τα λέω σε σένα γιατί στους γονείς μου δεν μπορώ να τα πω, δεν θα καταλάβουν, ποτέ δεν κατάλαβαν.
Ξέρουμε ότι μια οικογένεια δεν την κάνει ούτε ο νόμος, ούτε η κοινωνία, ούτε οι γονείς του ζευγαριού. Καθώς όμως τα σκεφτόμαστε περνάνε διάφορα από το μυαλό μας, γιαυτό θέλουμε να δούμε πως τα βλέπει κανείς από άλλη οπτική γωνία. Οι φίλοι μας είναι οι μισοί παντρεμένοι με παιδιά, δεν ταυτίζονται. Οι άλλοι μισοί εργένηδες χωρίς σκοτούρες, δεν ταυτίζονται. Οι ψυχολόγοι μόνο ακούν, δεν δίνουν γνώμες. Γιαυτό πες εσύ κάτι, οτιδήποτε. Απάντησέ μου με μια πρόταση έστω και πες μου ότι δεν έχεις άποψη. Πες κάτι.

Έχω άποψη. Η άποψη μου είναι ότι η Ελλάδα έχει καθυστερήσει ντροπιαστικά να αναγνωρίσει ίδια δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους πολίτες. Θα γίνει. Και ίσως – πλέον ελπίζουμε – να γίνει σύντομα. Δεν ξέρω αν το νέο σύμφωνο συμβίωσης θα περιλαμβάνει την υιοθεσία εκτός από την κοινή ασφάλιση. Μου φαίνεται δύσκολο, αλλά το εύχομαι.

Φυσικά δεν μπορείτε να περιμένετε μέχρι τότε. Ρωτάς πολλά πράγματα και οι απαντήσεις δεν μπορούν αν είναι μονολεκτικές, είναι μεγάλη η κουβέντα. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που έχουν σχηματίσει τέτοιες οικογένειες στην Ελλάδα, και σε αυτούς πρέπει να μιλήσετε. Η ΜΚΟ «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να απευθυνθείτε και να λύσετε τις απορίες σας.

________________
7.

πώς γίνεται να είμαστε μία πολύ συντηρητική χώρα και ταυτόχρονα μία από τις πιο απελευθερωμένες σεξουαλικά χώρες στην Ευρώπη (αποδεδειγμένα με μελέτες)?- μα πώς..

Νομίζω ότι έχει να κάνει με τη στάση της Ορθόδοξης εκκλησίας σε σχέση με την Καθολική (και τις λοιπές χριστιανκές) που βάζει περισσότερο νερό στο κρασί της για θέματα προγαμιαίων σχέσεων κλπ. Εννοείται ότι λέει τα ίδια –στα χαρτιά - , αλλά - σε σύγκριση πάντα - δεν καταδικάζει τόσο συστηματικά, μόνιμα και επίμονα.

Σημαντικό Update

Έχουμε update από τον blank, που έστειλε ερώτηση την Παρασκευή.

Τελικά περισσότερο κακό έκανα με το ποστ παρά κακό. Σε καμία περίπτωση δε θέλω να αυτοκτονήσω, δεν είμαι ούτε χαζός ούτε δα τόσο ευαίσθητος. Ήταν απλώς μια συναισθηματική έκρηξη. Τηλέφωνο θα πάρω γιατί νομίζω μου χρειάζεται, αλλά μέχρι εκεί. Life goes on :)

Αγαπητέ Blank, δεν έκανες κανένα κακό. Ευχαριστούμε που διευκρίνισες. Νομίζω ότι βγήκε κάτι πολύ καλό γιατί είδες την υποστήριξη στα σχόλια και λες ότι θα πάρεις τηλέφωνο, άρα win win (που είναι και της μόδας).