________________
1.

Γιατι η υιοθεσια δεν υπαρχει σαν επιλογη των ζευγαριων που αδυνατουν να κανουν παιδια?Μπορω να καταλαβω οτι ειναι η απολυτη εκδηλωση αγαπης γι'αυτους κι οτι η εγκυμοσυνη ειναι κατι που θελουν να βιωσουν.Ομως οταν απο τη φυση αδυνατουν να κανουν παιδια πχ στειροτητα,πολλαπλες αποβολες κι οταν και με τη βοηθεια της επιστημης,την γνωστη εξωσωματικη,αποτυγχανουν για 1η,2η,5η φορα γιατι συνεχιζουν να ταλαιπωρουνται θετοντας σε κινδυνο και το ιδιο τους το σωμα αντι να μπουν στην διαδικασια υιοθεσιας? Αφου υπαρχουν τοσα παιδια που ζητανε αγαπη και τοσες γυναικες που θελουν να γινουν μητερες για να δωσουν αυτη την αγαπη,γιατι δεν υιοθετουν?
Το ιδιο αντιστοιχα σκεφτομαι και με τα ομοφυλοφυλα ζευγαρια.- Ελενη

Δεν είναι φοβερό το πόσα τραγούδια μπορεί να πει κανείς όταν είναι έξω από έναν χορό; Ελένη, δε νομίζω να έχεις χορέψει, και δε νομίζω να σε έχει απασχολήσει σε βάθος η υπόθεση. Η υιοθεσία δεν είναι ισότιμη επιλογή με την εγκυμοσύνη. Δεν είναι απαραίτητο ότι μπορείς να υιοθετήσεις πιο εύκολα από το να κάνεις παιδί με τη βοήθεια της επιστήμης. Περνάς από πάρα πολλά στάδια, υπάρχουν προϋποθέσεις, πρέπει να τα πας καλά με τα νομικά ή να προσλάβεις κάποιον γιατί η νομοθεσία είναι χαώδης, και περιμένεις πολύ. Χρειάζεσαι χρόνο και χρήμα. Άρα, είσαι υποχρεωμένος να κάνεις πρώτα μια προσπάθεια. Όλα αυτά αν είσαι μέσα σε γάμο, γιατί αν είσαι γκέι απλώς δεν επιτρέπεται να υιοθετήσεις ως ζευγάρι.

Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν μπορούν να χωνέψουν την ιδέα της υιοθεσίας, ναι, αλλά είναι ανάγκη να τους καταδικάζουμε; Είναι κι αυτό ανθρώπινο, δεν μπορούν όλοι, και χίλιες φορές καλύτερα να μην το κάνουν παρά να το προσπαθήσουν με μισή καρδιά. Όταν σχολιάζεις τις απολύτως προσωπικές επιλογές των άλλων με απλοϊκό τρόπο δεν φαίνεσαι αφελής αλλά σκληρός. Λιγότερη κριτική, περισσότερη προσπάθεια για κατανόηση.

________________
2.

Αγαπήτή μου α, μπα,
σε διαβάζω καιρό ανελλιπώς. Πως μπορούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο αίσθημα ότι είμαστε μοναδικοί και ξεχωριστοί (νομίζω αναγκαίο για υγιή αυτοεκτίμηση, αφού πιστεύοντάς το καταλαβαίνουμε πχ ότι έχουμε δικαίωμα στην αγάπη και την ευτυχία) και σε αυτό που συχνά λες ότι δεν είμαστε και κάτι το μοναδικό (ειδικά όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο, πως να πείσουμε τον εαυτό μας ότι πχ δεν είμαστε κι η πρώτη γυναίκα στη γη που την απάτησαν)? Δυσκολεύομαι πολύ και θα ήθελα τη βοήθειά σου..Γιατί εν τέλει μου είναι εύκολο να δραματοποιώ κάτι άσχημο και να νιώθω οτι μόνο σε εμένα συμβαίνει (πχ χωρισμός, θάνατος) ενώ δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι αξίζω κι ότι είμαι ξεχωριστή κι έχω μερίδιο στη ευτυχία? Σαν συνέπεια αυτού δεν εμπιστεύομαι καθόλου εύκολα και έχω δυσκολία να δεθώ...Και το χειρότερο: όταν έχω υπόψη μου ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί (πχ να με απατήσουν) και συμβαίνει γιατί νομίζω ότι βαθιά μέσα μου χαίρομαι? (που επιβεβαιώθηκα ότι γενικά δεν πρέπει να εμπιστεύομαι)?Αυτοεκπληρούμενη προφητεία?- τραλαλα

Μου φαίνεται ότι πρέπει να βάλουμε το όριο της μίας ερώτησης ανά ερώτηση. Ας είναι.

Νομίζω ότι ένας από τους κόμπους του κυκεώνα που παρουσίασες είναι μια παράδοξη παραδοχή: ότι μόνο αν είσαι μοναδική και ξεχωριστή έχεις δικαίωμα στην ευτυχία. Τι είναι πάλι τούτο; Όλοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία και όλοι έχουν το δικαίωμα να την επιδιώξουν. Μάλιστα αυτή η φράση είναι και μέρος του Συντάγματος των ΗΠΑ. Το αναφέρω για να καταλάβεις πόσο θεμελιώδης σκέψη είναι. Οι άριστοι, οι μέτριοι, οι ανόητοι και οι σαχλαμάρες – όλοι μπορούν και πρέπει να προσπαθήσουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Αλίμονο μας αν έπρεπε να περάσουμε από εξετάσεις IQ για να πάρουμε χαρτάκι στην ουρά για να πειστεί κάποιος να μας αγαπήσει. Η ανθρωπότητα παρουσιάζει τεράστια ποικιλία. Υπάρχουν άνθρωποι που ξεχωρίζουν μέσα σε μια ομάδα, αλλά ακόμη και οι εξαιρέσεις της κάθε ομάδας, μέσα στη λαοθάλασσα της γης, δεν είναι ξεχωριστοί. Μέχρι εκεί. Δεν χρειάζεται να το αναλύσεις άλλο, κάπου εκεί βρίσκεσαι. Αν ήσουν κάτι τρομερά εξαιρετικό, θα το ήξερες, αλλά να ξέρεις ότι δεν είναι μόνο ευχάριστο ξεχωρίζεις. Έχει και πάρα πολλά αρνητικά.

Ένας άλλος κόμπος είναι η παραδοχή ότι η ευτυχία σου εξαρτάται από τους άλλους. Είναι κι αυτοί ένα μέρος, οπωσδήποτε, αλλά κάποια λάθος σύνδεση έχεις κάνει με το πόσο εμπιστεύεται κανείς και το πόσο καταφέρνει να ευτυχήσει. Ευτυχία δεν είναι να σου φέρονται καλά οι άλλοι. Η αναζήτηση της ευτυχίας είναι μια διαδικασία που ξεκινάει από μέσα σου και από την κατανόηση του εαυτού σου, πριν αγαπήσεις τους συνανθρώπους σου.

________________
3.

Αναρωτιέμαι αν αυτός ο έμπολα είναι αληθινός ιός τελικά ή -όπως μερικοί λένε- τον κατασκεύασαν σε εργαστήρια για διάφορους μυστήριους σκοπούς ( ναι, ξέρω, η επιστημονική φαντασία δεν έχει όρια αλλα με όλα αυτά που ακούμε απο τα μμε κάθε μέρα έχω χεστεί πάνω μου και πολλές φορές έχω αισθανθεί φόβο ). Θα μου πεις γιατί τα γράφω αυτά. Απλά αισθάνομαι βροτή. Με ενοχλεί πολύ το γεγονός οτι όλα και κάτι θα βρίσκεται να με φοβίζει για την υπόλοιπη ζωή μου... :/

Βρε Πάνο, τώρα είσαι κυβέρνηση, πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να είσαι ψύχραιμος.

(Ναι. Όλο κάτι θα σε φοβίζει. Πάρτο απόφαση, και ξεκίνα να φοβάσαι αυτό το κάτι, και μην το αποφεύγεις στρέφοντας τη σκέψη σου σε ανυπόστατες φήμες και σε θεωρίες συνωμοσίας. Ναι, μια μέρα θα πεθάνεις. Είναι σίγουρο. Αυτό φοβάσαι. Δέξου το και ζήσε όσο προλαβαίνεις.)

________________
4.

αχ βρε Α,μπα. Τι αποκούμπι που είσαι. - somewhere in LA

________________
5.

Αγαπητή Α,μπά...

Χώρισα πριν κάνα μήνα μετά απο ένα χρόνο σχέσης με ένα άνθρωπο που αγαπώ πολύ κι αυτός το ίδιο, απλά δεν υπήρχε πλέον το ερωτικό στοιχείο μεταξύ μας κι έτσι το λήξαμε. Τουτέστιν, χωρίσαμε ήρεμα κ αγαπημένα. Ταυτόχρονα με το χωρισμό μας εγώ βρήκα μια δουλειά που ήθελα για πολύ καιρό (και με είχε βοηθήσει κ εκείνος να τη βρω).Και παρόλο που είχαμε χωρίσει εκείνος σε καθε ευκαιρία μου έδειχνε τον ενθουσιασμό του και τη χαρά του που ημουν πλεον σε αυτη τη νεα δουλειά και το πιστευώ οτι όντως έχει χαρεί για μένα γιατί γνωρίζει πόσο με ανέβασε ψυχολογικά αυτή η τροπή στα επαγγελματικά μου κ πόσο σημαντικό είναι για μένα.
Το θέμα μου είναι πως χθες έμαθα από κοινή μας φίλη πως κι εκείνος μόλις έκλεισε μια δουλειά πολύ καλή και ήταν πολύ ενθουσιασμένος. Ομως εγώ στο άκουσμα αυτής της είδησης, δεν ένιωσα αυθόρμητη χαρά. Μου κακοφάνηκε που τον σκέφτηκα χαρούμενο κ ενθουσιαμενο. Κ πολύ γρήγορα ξενέρωσα με τον εαυτό μου γιατί αισθάνθηκα πάρα πολύ λίγη, εγωίστρια κ αχάριστη. Λίγη που δε χάρηκα αναλόγως όπως χαίρεται εκείνος για μένα. Γιατί από τη μία νιώθω να τον αγαπώ πολύ και να τον νοιάζομαι (κ αν πάθει κάτι κακό θα τρελαθώ απο τη στεναχώρια μου) ενώ απο την άλλη δε χάρηκα όταν έμαθα αυτό το καλό νέο εκείνον; Στεναχωριέμαι με τον εαυτό μου...γιατί δεν το θεωρω θέμα ανωτερότητας το να χαρώ για το συγκεκριμένο άνθρωπο που είναι πρώην μου,αλλά θέμα πραγματικής αγάπης όπως νόμιζα οτι νιώθω.. Ελπίζω απλά να μου περάσει-Κοπέλα με την ομπρέλα

Καλά έκανες και ένιωσες λίγη και εγωίστρια, αλλά δεν χρειάζεται πολύ αυτομαστίγωμα, γιατί σφαλιάρωσες τον εαυτό σου και τον έβαλες σε τάξη. Κοπέλα με ομπρέλα, έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Φοβισμένα εγωιστικά πλάσματα έτοιμα να καταρρεύσουν κάτω από αυτομομφή και κακόβουλες σκέψεις. Μας είναι δύσκολο να χαρούμε με τις επιτυχίες των άλλων, ακόμη και αυτών που είναι πολύ κοντά μας. Όλοι έτσι είμαστε, λίγοι το παραδέχονται. Συγχαρητήρια, ανήκετε στην ανθρώπινη φυλή! Και τώρα, μην εφησυχάζεις. Να παρακολουθείς τον εαυτό σου και να τον επιπλήττεις. Μετά από ελάχιστη προσπάθεια είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρεις να χαρείς με την επιτυχία του και να τον πάρεις και τηλέφωνο για συγχαρητήρια. Με απόλυτη ειλικρίνεια.

Εξάλλου υπάρχει και σε τραγούδι.

________________
6.

Αγαπητή Λένα.
Καταρχήν θα ήθελα να σε συγχαρώ για την οξυδέρκεια και αντικειμενικότητα των απαντήσεων σου. Αυτήν αναζητώ και εγώ.
Φοιτητής πλέον, 1ου εξαμήνου. Από μικρό με έτρωγε η πολιτική, κατά διαστήματα υπέρ του <δέοντος>>. Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο ομολογώ ότι ήθελα να γραφτώ σε κάποια παράταξη. Φυσικά συγκεκριμένης ιδεολογίας. Αυτό που διαπίστωσα όμως με απογοήτευσε. Οι άνθρωποι που συγκροτούν τις παρατάξεις ελέγχονται από στείρα κομματικά όρια. Το αποτέλεσμα είναι οι συνελεύσεις ως μικρογραφία της βουλής. Στην ουσία δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για προβλήματα της εκπαίδευσης του πανεπιστημίου, ούτε για τους ίδιους τους φοιτητές. Πολλοί από αυτούς θα βρεθούν αύριο μεθαύριο μέχρι και στην πρώτη γραμμή του κόμματος τους.Εγώ θεωρώ το πανεπιστήμιο ως υπέρτατο σκαλί κοινωνικοποίησης και το φοιτητικό κίνημα ως ένα συλλογικό όργανο που θα δίνει κατευθύνσεις στην κεντρική εξουσία μέσω οργανωμένων μορφών πίεσης. Φυσικά και οι φοιτητές έχουν ιδεολογικές διαφορές.
Όμως αυτές δε πρέπει να αποτελούν αιτίες κομματικού διαχωρισμού. Θα μπορούσαν οι Έλληνες φοιτητές να δημιουργήσουν τον Μάη του 68 σήμερα;! Η απορία μου είναι η εξής: Μπορώ να κάνω κάτι ή να μην κυνηγάω χίμαιρες, ήτοι να απομακρυνθώ όπως με προτρέπει το περιβάλλον μου και όπως κάνουν οι περισσότεροι φοιτητές; Αλλά από την άλλη ρε Α μπα, ο Ναζίμ Χικμέτ κάνει λάθος?- ArisT

Το λάθος, αν υπάρχει κάπου, είναι στις προσδοκίες που είχες. Εφόσον λες ότι σε απασχολούσαν πολύ τα πολιτικά πριν πας στο πανεπιστήμιο, δεν θα έπρεπε να πέσεις από τα σύννεφα. Η κατάσταση είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους, εντός και εκτός.

Αν τα πράγματα ήταν ιδανικά, με τον τρόπο που φαντάζεσαι, θα υπήρχε πιο σοβαρός λόγος για να συμμετέχεις; Θέλεις να είσαι μέρος κάτι πετυχημένου, αλλιώς δεν έχει νόημα; Τώρα είναι ευκαιρία να ανακαλύψεις πόσο ιδεολόγος είσαι και πόσο θέλεις να προωθήσεις μια ιδέα. Μπορείς να συμμετέχεις, μπορείς και να εγκαταλείψεις, αλλά δεν ξέρω αν η κατάσταση είναι αυτό που δικαιολογεί το ένα ή το άλλο. Νομίζω ότι η εξήγηση πρέπει να προκύπτει από την προσωπική σου ιδεολογία, και όχι από την υπάρχουσα κατάσταση.

________________
7.

Αγαπητή α μπα με έχει πιάσει απόγνωση. Χάσαμε τον αδερφό μου σε τροχαίο πριν 12 χρόνια και από τότε δεν έχω ορθοποδήσει. Είχα και από πριν τα θέματά μου και γω σαν άνθρωπος αλλά μετά από αυτό είναι σαν να πάνε όλα ντόμινο μ' ένα μικρό διάστημα που πέρασα ισορροπημένη - με δουλειά και χόμπυ-. Εχω πάει σε 2 ψυχολόγους και τώρα σε έναν τρίτο. Ο 2ος δέχτηκε τη μητέρα μου και μετά και εμένα, πράγμα απαγορευτικό απ' ότι λένε, και απ' ότι αποδείχτηκε στην πράξη. Ο πατέρας μου, ποτέ δεν πρόσεχε, αλλά ήρθε και απόγινε με τα δικά μας ταυτόχρονα ξεσπάσματα, με αποτέλεσμα να χάσει το πόδι του πριν 2 χρόνια. Είμαι εξουθενωμένη. Νοιώθω οτι παλεύω τόσα χρόνια χωρίς αντίκρυσμα. Συν ότι και οι φίλοι προχώρησαν με οικογένειες και όλα τα καλά και εγώ νοιώθω φρακαρισμένη, θυμωμένη, ταλαιπωρημένη και πλέον και κάπως 'θαμπή'. Σαν να μην έχω όνειρα, μέλλον και ελπίδα. Είμαι 34 και νοιώθω και ότι ο χρόνος με πιέζει. Ενώ ποτέ δεν το νοιωθα αυτό. Είμαι στ' αλήθεια πολύ πολύ κουρασμένη. Έχω ευτυχώς δουλειά και υποστηρικτικούς συναδέλφους. Σχέση που να λειτουργεί και να νοιώθω να έχει μέλλον δεν έχω αλλά πώς αν είμαι έτσι; Κάποτε πίστευα και τα θετικά λόγια, ότι όλα θα πάνε καλά, τώρα πια ούτε αυτό. Ίσως και λόγω ωριμότητας. Ίσως και μαζεμένης θλίψης.

Ο τρίτος ψυχολόγος πώς είναι; Δεν έχει νόημα να τα συζητάμε μεταξύ μας, χρειάζεσαι επαγγελματική βοήθεια. Μην σκέφτεσαι αυτά που εδώ και χρόνια δεν μπορείς να λύσεις μόνη σου, συγκεντρώσου σε μια και μοναδική αποστολή: να βρεις τον κατάλληλο θεραπευτή. Μην περιορίζεσαι σε ψυχολόγους, εξέτασε το ενδεχόμενο ψυχίατρου. Έχουν περάσει πολλά χρόνια και χρειάζεται ριζική, ριζοσπαστική προσπάθεια από μέρους σου. Συγκεντρώσου σε αυτό. Όταν τακτοποιήσεις αυτό το θέμα και πιστεύεις ότι έχεις μπει σε μια σειρά, τότε θα είσαι σε θέση να σκεφτείς ψύχραιμα για τους γονείς σου και γενικώς για τους άλλους.