________________
1.

Αγαπητη Αμπα, ειλικρινα σε θαυμαζω και διαβαζοντας τις απαντησεις σου με χεις βοηθησει πολυ σε πολλες καταστασεις.. κακα τα ψεμματα ολοι πανω κατω τα ιδια προβληματα εχουμε...ωστοσο εχω ενα προβληματακι το οποιο ειλικρινα δν ξερω πως να αντιμετωπισω και εχω αναβαλλει πολλες φορες ν το αντιμετωπισω.. διαβασα ενα κειμενο ενος αναγνωστη/αναγνωστριας που ειχε θεμα με τη μητερα της που δεν δεχεται τη σχεση της αδερφη της και ειναι αναμεσα.. νομιζω στις 9/10 ηταν το αρθρο.. εχω ακριβως το ιδιο προβλημα με τη διαφορα οτι εχω θεμα κ εγω με τη σχεση της.. ειμαστε σε κοντινες ηλικιες με την αδερφη μου, 1 χρονο διαφορα (το αναφερω σε περιπτωση που με χαρακτηρισουν ως υπερπροστατευτικη και μεγαλη αδερφη κλπ κλπ)... το αγορι της αδερφης μου λοιπον για να μην χρονοτριβουμε ειναι πολυ κομπλεξικος εχω να σου αραδειασω ενα σωρο περιστατικα.. ζηλειες γ το τιποτα, ελεγχος γ το τι ωρα γυρναει, εχει αποψη για οτιδηποτε γινεται μεσα στην οικογενεια σε αυτο φταιει κ η αδερφη μου που του δινει δικαιωματα, την εχει ξεκοψει απο ολες τις παρεες της, της χακαρει το φμπ, βαζει λογια για μενα κ τις κοινες μας φιλες κ αλλα πολλα.. ολοι εχουμε θεμα με τη σχεση της... αλλα δεν καταλαβαινει οτι της το λεμε γ το καλο της και πεισμωνει.. δεν ξερω πως ν τη συνετισω.. το καλο ειναι οτι ακομα δεν εχει σοβαρεψει πολυ το πραγμα (Αν και τα χουν κανα χρονο) σε αντιθεση με αυτο της αλλης αναγνωστριας.. η αδερφη μου απο την αλλη ειναι ενα ρακος γτ τσακωνεται συνεχως με τον αλλον κ δεν εχει που να τα πει γτ ξερει οτι θα τα ακουσει, ωστοσο αν της ανοιξω συζητηση περι αυτου του θεματος παντα την αποφευγει με ενα ''ασε με ησυχη''.. δεν ξερω γιατι επιμενει τοσο.. να συμπληρωσω οτι αυτος σπουδαζει σε αλλη πολη κ ετσι οταν λειπει αυτη δεν κανει ρουπι απο το σπιτι..νιωθω οτι την κραταει πισω αυτη η σχεση κ την κουραζει, ξερει να την χειριζεται παρολο που βλεπει κ αυτη πως πιεζεται.. τι να κανω εγω απο πλευρα μου πως να την βοηθησω;

Όσο τον θάβεις, τόσο θα οχυρώνεται η αδερφή σου και τόσο πιο πολύ θα απομακρύνεστε. Ούτε εγώ ξέρω γιατί επιμένει τόσο, αλλά μόνο εσύ μπορείς να μάθεις. Σου λέει 'άσε με ήσυχη' γιατί ξέρει τι θα της πεις. Λοιπόν, πες της κάτι που δεν περιμένει. Πες της ότι την αγαπάς και θέλεις το καλύτερο γι' αυτήν, ότι σέβεσαι τις επιλογές της και πιστεύεις ότι ό,τι κάνει το κάνει για κάποιο λόγο, ότι μπορεί να χειριστεί τις υποθέσεις της άριστα και θα την στηρίξεις και στα σωστά και στα λάθη. Θύμισε της όλες τις φορές που έκανε αυτό που έπρεπε. Κάπως έτσι ίσως καταφέρει να ανοιχτεί και να σου εξηγήσει γιατί επιμένει να είναι μαζί του. Μπορεί να μην ξέρει ούτε η ίδια, και να το ανακαλύψετε μαζί. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να της τονίζεις τα προβλήματα – αυτά τα ξέρει. Αυτό που μάλλον δεν ξέρει είναι τα κίνητρά της, και αυτό που δεν ξέρεις εσύ, είναι τι της αρέσει σε αυτή την κατάσταση.

Και όσο τα συζητάτε, μην τον θάβεις, ούτε με υπονοούμενα, ούτε κατά λάθος. Θέλει μεγάλη διακριτικότητα. Αν λες άσχημα λόγια γι' αυτόν, κριτικάρεις την ίδια, επειδή ακυρώνεις την επιλογή της, και αυτό θα την κάνει να αμυνθεί.

________________
2.

Αγαπητή Α μπα. Ξεκίνησα καινούργια δουλειά πριν 1 μήνα και είναι ένας συνάδελφός μου, 2 χρόνια μεγαλύτερος και πρόσφατα παντρεμένος που αν δεν ήταν παντρεμένος θα ήμουν σίγουρη ότι μου την έπεφτε. Είναι βέβαια και αυτός παιχνιδιάρης και πολυλογάς με όλους, αλλά τις τελευταίες μέρες το πράγμα έχει ξεφύγει αρκετά μεταξύ μας, σε λεκτικό επίπεδο πάντα. Το ερώτημά μου είναι άλλο. Αν αυτός απλά το κάνει για να περάσει ευχάριστα η ώρα στο γραφείο, υπ' όψιν ότι σήμερα μου είπε πολλές φορές ότι με βρίσκει ωραία κοπέλα αλλά πλέον δε μπορεί να κάνει κάτι, να παρεξηγηθώ και να αποτραβηχτώ; Σε καμία περίπτωση δε θέλω να μπλέξω με παντρεμένο αλλά η όλη φάση έχει πλάκα και μου αρέσει. Μήπως όμως αυτός θέλει κάτι παραπάνω; Από την άλλη πριν από 2 βδομάδες, ενώ δεν είχε ξεκινήσει τίποτα, του είπα κάτι σαχλαμάρες σα να τον φλέρταρα, είμαι λίγο ζώον σε αυτά. Λες να νομίζει ότι εγώ το ξεκίνησα και να το συνεχίζει απλά για να δει αν τσιμπάω; Άσε που είμαι στο εξωτερικό, δεν ξέρω τη γλώσσα και πολλές φορές με πιάνει παράνοια και νομίζω ότι με κουτσομπολεύει σε όλο το γραφείο.

Περιμένω με αγωνία την απάντησή σου.

Φιλάκια!

Ποια είναι η ερώτηση; Αν η ερώτηση είναι αν δικαιολογείται η ανταπόκριση σου επειδή είναι αυτός παιχνιδιάρης, όχι. Ούτε η δική σου συμπεριφορά δικαιολογείται, ούτε η δική του. Ούτε υπάρχει κάποιος τρίτος που το βρίσκει χαριτωμένο. Αν θέλεις να σιγουρευτείς ότι δεν σας κουτσομπολεύει όλο το γραφείο, βρες έναν ανύπαντρο για να σαχλαμαρίσεις. Και όχι, δεν φταίει η γλώσσα. Σίγουρα σας κουτσομπολεύουν σε όλο το γραφείο, κι ακόμη παραπέρα.

________________
3.

Χώρισα πριν πέντε μήνες από μια σχέση 3 χρόνων. Τον πρώτο κιόλας μήνα έφυγα από την Αθήνα για δουλειά. Δεν είχα κάποια επαγγελματική πρόταση. Έφυγα, έψαξα και βρήκα. Το έκανα για να μπορέσω να ξεπεράσω το χωρισμό.

Όσο καιρό έλειπα ήμουν κάτι παραπάνω από καλά, όμως γυρνώντας ήρθα αντιμέτωπη με ό,τι απέφευγα αυτούς τους μήνες. Ξαναβρέθηκα στα ίδια μέρη, περπάτησα τους ίδιους δρόμους , θυμήθηκα όλα τα καλά και ξέχασα τα κακά, με αποτέλεσμα να μου λείπει. Όχι βασανιστικά, αλλά σίγουρα πολύ.

Η άλλη πλευρά μέχρι και την ημέρα που γύρισα αλλά και λίγο καιρό μετά προσπάθησε να είμαστε ξανά μαζί, αλλά ήμουν ανένδοτη. Ανένδοτη γιατί προσπάθησα πολύ γι αυτή τη σχέση όσο υπήρχε, ενώ η άλλη πλευρά άρχισε την προσπάθεια όταν η σχέση έληξε. Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην πάρω τηλέφωνο, να μην πάω από εκεί, να μη δώσουμε ένα από εκείνα τα υπέροχα φιλιά.

Δεν έχουμε καμία επικοινωνία μετά την τελευταία της προσπάθεια. Τα πράγματα που μας χώρισαν, ήταν σημαντικά και μάλλον άλυτα. Όμως μου λείπει. Πολύ. Και είναι πρώτη φορά που το μοιράζομαι αυτό με κάποιον. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γι αυτό. Πίστευα πως αν φύγω, αν δεν το συζητήσω με φίλους. ο οργανισμός μου, το μυαλό μου θα το ξεχάσει πιο εύκολα
..
Στην ουσία σου γράφω σήμερα γιατί κόντευα να σκάσω. Πιστεύεις πως με την τακτική αυτή θα ξεθυμάνει καθόλου ή να το μοιραστώ με έναν-δύο φίλους; Φοβάμαι πως αν με ακούσω να το λέω δυνατά θα τρέξω
πίσω. Ίσως και όχι. -ΛΑΧΤΑΡΑ+

Αν ήταν καλύτερα να μη μιλάμε σε άνθρωπο και να τα κρατάμε μέσα μας, δεν θα είχε αναπτυχθεί κοτζάμ κλάδος ψυχιατρικής, ψυχολογίας και ψυχανάλυσης και ψυχοθεραπείας και και και... Θα υπήρχε μεγάλη άνθηση σε κουμπαράδες και ντουλάπες και κουτιά, να καταχωνιάζουμε όλα μας τα προβλήματα εκεί. Κοίτα γύρω σου. Πότε, πού, σε ποια περίπτωση και ποιος είπε ποτέ «αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να μη μιλήσεις ποτέ για το πρόβλημα σου και όσο πιο πολύ αποφύγεις να το σκεφτείς, τόσο το καλύτερο;»

Α, κι όμως, ξέρω μια περίπτωση. Αυτό είπε ο Ντον Ντρέιπερ στην Πέγκι όταν έδωσε το παιδί της για υιοθεσία. Φανερά, καλύτερα να μην έχεις τον Ντον Ντρέιπερ για παράδειγμα.

________________
4.

Αγαπητή Α μπα,
γιατί μία μητέρα να μην θέλει πια να είναι μητέρα??
Όσο ήμουν μικρή δεν με πείραζε, όσο όμως μεγαλώνω καταλαβαίνω το κενό που μου έχει αφήσει και δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί και το κάνει αυτό στα παιδιά της....
Αλλά ας εξηγηθώ...
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 12. Δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα. Ο μπαμπάς ξανακοιτούσε από πριν καν παντρευτούν(τώρα γιατί τον παντρεύτηκε ενώ το ήξερε, είναι άλλο θέμα), η μαμά δουλειά- σπίτι, σπίτι - δουλειά. Στην δική μου καθημερινότητα το μόνο που άλλαξε ήταν οτι είχα δύο σπίτια αντι για ένα και δύο πηγές χρημάτων..όποτε όλα οκ.
Σχεδόν από την αρχή μας έφερε μες στο σπίτι έναν άλλο άντρα (γιατί ήταν φίλος της και δε είχε που να μείνει κ για να βοηθάει στα έξοδα μωρε). Αυτός δούλευε βράδυ και εκεί ξεκίνησαν τα ωραία...ενώ ο άνθρωπος ήταν μια χαρά η μάμα μας άρχισε... Μην κάνετε φασαρία..κοιμάται. Μην φάτε αυτό.. είναι για αυτόν. Μην χαλάσετε όλο το νερό.. να κάνει μπάνιο.
Όλη μας η ζωή περιστρεφόταν γύρω από αυτόν.
Έτσι όταν εκείνη αποφάσισε να τον ακολουθήσει στο νησί του "για καλύτερη δουλειά με περισσότερα λεφτά στα τουριστικά" η απόφαση ανάμεσα στο 6 μήνες νησί μαζί της κ 6 μήνες Αθήνα μαζί της ή 6 μήνες μπαμπά Αθήνα κ 6 μήνες μαμά Αθήνα έπεσε σε μένα, εγώ ως περισσότερο ενήλικη, ακόμη και τότε 14ετών, από εκείνη αποφάσισα το δεύτερο και φυσικά η μικρότερη αδελφή μ με ακολούθησε.
Για να μην πολυλογώ, μετά από λίγα χρόνια περα δώθε, καταλήξαμε να μένουμε μόνιμα με τον μπαμπά και απλά να την επισκεπτόμαστε για διακοπές στο νησί και για σαββατοκύριακα στην αθήνα.
Εδώ και δύο χρόνια σταμάτησε την δουλειά στο νησί και εκεί που νομίζαμε οτι επιτέλους θα έχουμε μαμά γιατί θα έμενε Αθήνα, γνωρίζει έναν άλλον (καλός δεν λέω) - (τον νησιώτη τον είχε στείλει χρόνια πριν) που όμως μένει μακριά και αποφασίζει να πάει να μείνει μαζί του....
Αποτέλεσμα? Πριν την βλέπαμε 6 μήνες τουλάχιστον. Τώρα καθόλου. Τηλέφωνα παίρνει μόνο όταν θέλει κάτι, όταν γκρινιάζουμε βρίσκει δικαιολογίες, όταν μιλάμε στο τηλ (αν πάρουμε εμεις) δεν ρωτάει καν τι κάνουμε, ξεκινάει κ λέει κατευθείαν τα δικά της....
Που θέλω να καταλήξω... Απλά δεν το καταλαβαίνω. Η συμπεριφορά της δεν βγάζει νόημα! Είμαι 25 και έχω σκεφτεί για δικά μου παιδιά τα οποία αν είχα θα ήθελα να τα βλέπω και να τους μιλάω όσο περισσότερο μπορώ και αυτή εδώ και τόσα χρόνια κοιτάζει μόνο τον εαυτό της??????
Τι σόι μάνα είναι?
(είναι κι άλλα, αλλά φαντάζομαι πολλά έγραψα ήδη)

Η μητέρα σου είναι απλώς μια γυναίκα. Είναι ένας ακόμη άνθρωπος. Δεν είναι μόνο μάνα.

Όταν γίνεσαι μητέρα, δεν ακυρώνεται αυτό που είσαι, δεν μεταμορφώνεσαι σε κάτι αγνό και ανώτερο. Το «μητέρα» το έχουμε κάνει τίτλο τιμής, αυτόματο φωτοστέφανο. Αναρωτιόμαστε γιατί κάποιος που έκανε παιδιά δεν έγινε ικανός να μεγαλώσει παιδιά, ενώ απλώς τα έκανε. Το να κάνεις λάθος γάμο και παιδιά είναι πολύ πιο εύκολο από το να ψάξεις ποιον θα παντρευτείς και να αποφασίσεις να μην κάνεις παιδιά επειδή δεν μπορείς να ασχοληθείς με κανέναν εκτός από τον εαυτό σου.

Αυτά τα λέω γενικά, όχι για τη μητέρα σου. Της καταλογίζεις πολλά λάθη. Σε κάποια θα έχεις δίκιο, όμως είναι βέβαιο ότι σε πολλά θα έχεις άδικο. Είσαι 25 και είναι νωρίς για να την δεις με ψυχραιμία. Την έχεις αποκαθηλώσει, θα έρθει η ώρα που η συμπεριφορά της θα εξηγείται. Δεν ξέρω αν θα δικαιολογείται, αλλά θα εξηγείται. Κάποτε, θα καταλάβεις «τι σόι μάνα είναι». Κι εύχομαι να γίνεις η μητέρα που ονειρεύεσαι.

Update

Επειδή νομίζω ότι από μερικούς παρεξηγήθηκαν αυτά που έγραψα: δεν είμαι επιεικής με τη μάνα. Στην κόρη μιλάω. Αν ρωτούσε η μάνα θα ήταν τελείως διαφορετική η απάντηση. Δεν είναι σωστό, είναι επικίνδυνο και ανεύθυνο να απορρίπτεις τον γονέα ενός ανθρώπου 25 χρονών και να του λες "πω πω τι απαράδεκτη που είναι η μάνα σου" εκτός αν υπάρχει σοβαρή κακοποίηση. Για σένα είναι ένας άγνωστος, για τον άλλον είναι η ΜΑΝΑ ΤΟΥ. Ό,τι και να είναι, μέσα του ζητάει την αγάπη της. Δεν μπορεί να την ξεγράψει σε αυτή την ηλικία, πρέπει πρώτα να την αναδομήσει, να την εξετάσει, και να την καταλάβει, και όταν ωριμάσει, να κάνει ό,τι είναι καλύτερο. Δεν μπορείς να ισορροπήσεις στη ζωή σου αν δεν βάλεις αυτή τη σχέση σε μια τάξη.

Επίσης δεν είναι δυνατόν να καταδικάζουμε γιατί δεν ξέρουμε ούτε την πλευρά της γυναίκας αυτής, ούτε το ρόλο του πατέρα - που ξενοκοίταζε από την πρώτη μέρα του γάμου του, και αυτό τελειώνει με μια πρόταση. 

Η ερώτηση αυτή είναι τελείως διαφορετική με την 2. Εκεί ρωτάει αυτός που κάνει ό,τι κάνει. Και δεν μιλάει για τη μάνα του. Μην τα μπλέκουμε. 

________________
5.

Α, μπα...σε έχω διαβάσει αρκετές φορές να υποστηρίζεις ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν διλήμματα και επεξεργάζομαι με προσοχή αυτήν σου την άποψη κάθε που με παίρνει απο κάτω οτι έκανα λάθος επιλογή. Κι όμως..όσο και να το παλεύω με τη λογική, η αίσθηση παραμένει εκεί.

Έχω μετακομίσει αρκετές φορές στη ζωή μου, σε διάφορα μέρη. Έφτασα τα 32, χωρίς σταθερή προσωπική ζωή και για αυτό ευθύνομαι εγώ και κατά συνέπεια η ζωή που επέλεξα-επιλέγω να κάνω. Στην προκειμένη, έχω πάλι την δυνατότητα να φύγω λίγους μήνες σε ένα νησί για δουλειά. Απο την άλλη στην πρωτεύουσα -δεν είμαι απο Αθήνα- έχω δυνατότητα για συγκατοίκηση με την κολλήτή μου-άρα μισα έξοδα- δουλειά του κ@λου ΑΛΛΑ επιπλέον κάπου σε αυτή την πόλη υπάρχει κάποιος που με ενδιαφέρει και...τον ενδιέφερα και εγώ την τελευταία φορά που τον ειδα. Χωρίς καμία άλλη προοπτική, μόνο τα δεδομένα που γράφω. Θα μου πεις γιατί βασανίζομαι εφόσον σε καμία απο τις δυο περιπτώσεις δεν υπάρχει κάτι αρκετά δελεαστικό και κυρίως δεδομένο.

Βασανίζομαι γιατί έχω παραμελήσει υπερβολικά πολύ τα συναισθήματα μου και λόγω άγχους για την επιβίωση έχω θέσει σε αποκλειστική προτεραιότητα το επαγγελματικό.

Έφτασε λοιπόν η στιγμή -τώρα- που παρότι θα διαλέξω το πιθανότερο την δουλειά στο νησί- δεν είναι στο αντικείμενό μου αλλά είναι κάπως πιο κερδοφόρα- αισθάνομαι οτι κάνω ΛΆΘΟΣ!! Οτι λειτουργώ με γνώμονα τον φόβο και την ανασφάλεια. Οτι έχω ξεχάσει να διεκδικώ στην αισθηματική μου ζωή. Οτι στην πραγματικότητα θα ήθελα να πάω Αθήνα, να τον βλέπω, να τον γνωρίσω καλύτερα, να το προσπαθήσω....

Διευκρινίζω ξανά οτι το παλικάρι , δεν μου έχει κάνει καμία πρόταση γάμου-σχέσεις-εξομολόγηση του έρωτά του. Είναι απλά κάποιος που μου ξύπνησε συναισθήματα μετά απο πολύυυ καιρό. Γνωρίζω οτι όλα εκτυλίσσονται στο κεφάλι μου πλατωνικά, το γνωρίζω πολύ καλά...αλλά και πάλι αν δεν επιδιώξω και εγώ με καποιον τρόπο να πραγματοποιηθεί κάτι δεν παραμένει στην ουσία μια λάθος επιλογή με την οποία κρύβομαι απο τις πραγματικές μου ανάγκες? Πώς μπορώ να επιλέξω να μην επιδιώξω να ζήσω κάτι θεωρώντας το εκ των προτέρων τετελεσμένο? Φυσικά ...η λογική προστάζει να επιλέξω την πιο κερδοφόρα εργασία για να επιβιώσω, ΕΦΟΣΟΝ απο την αντίπερα όχθη δεν έχω τίποτα υπαρκτό. Αλλά γιατί αυτή η λογική με κάνει δυστυχισμένη?

Εεεεμ, γιατί η λογική σου έχει μερικές απώλειες.

Το να πας σε ένα νησί για λίγους μήνες για να κάνεις μια δουλειά που δεν είναι η δουλειά σου επειδή είναι πιο κερδοφόρα, δεν είναι απαραίτητα πιο λογικό από το να κάτσεις στην Αθήνα που θα έχεις λιγότερα έξοδα. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν κάνεις τη δουλειά που ξέρεις. Τα παραπάνω λεφτά στο νησί μπορεί να αντισταθμίζονται από τη φτηνότερη ζωή στην Αθήνα, και στην Αθήνα γενικώς μπορεί να έχεις καλύτερες πιθανότητες για δουλειά στο μέλλον, άσε που γλιτώνεις τα πήγαινελα που είναι έξοδα.

Η λογική σου θα είχε λογική αν στο νησί έβγαζες τόσα πολλά παραπάνω που αξίζει μια μετακόμιση για λίγους μήνες, ή αν αυτοί οι λίγοι μήνες έχουν προοπτική να οδηγήσουν σε κάτι καλύτερο.

Αυτό εννοώ και πάλι με το «δεν υπάρχουν διλήμματα».

Όσο για το αγόρι, είσαι λίγο drama queen. Δεν θα πας σε αποστολή στην Αλάσκα, δεν θα πας για πάντα, και δεν θα πας το επόμενο δευτερόλεπτο. (Τώρα πέρασε ο καιρός, αλλά κατάλαβες). Φλέρταρε με εντατικό σύστημα το αγόρι να δεις πού πάει, και αν είναι τόσο τέλεια περίπτωση, θα κάνει υπομονή μερικούς μήνες. Μην πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό. Τίποτα δεν είναι για πάντα, και τίποτα δεν είναι τελειωτικό. Έχει ο καιρός πολλά γυρίσματα. Αν έχεις παραμελήσει τη συναισθηματική σου ζωή, σταμάτα να την παραμελείς. Αυτό δεν έχει σχέση με το πού μένεις. Στα νησιά έχει και ψαράδες.

________________
6.

Ο άνθρωπος που υποτιμά και προσβάλει πάντα (καθημερινά δηλαδή) όλους τους κοντινούς του ανθρώπους (της οικογένειας) αλλά όταν τον υποτιμούν και τον προσβάλουν αυτοί γίνεται θηριό και σε πολεμάει με όποιον τρόπο μπορεί (μεταξύ αυτών η εξουσία που έχει ως πρεσβύτερος, αλλά και οι ενοχές που ξέρει καλά τί να κάνει μαζί τους), που στις κοινωνικές επαφές του υποκρίνεται συνεχώς, με ευλιγισία με δεξιοτεχνία π.χ. συμφωνεί με αυτά που ακούει ενώ δεν συμφωνεί, για τις απόψεις που έχει ενώ έχει τις αντίθετες, ότι είναι ευγενικός και καλοσυνάτος και περιποιητικός και όλο κατανόηση και ω τί άλλο να ζητήσει κανείς από έναν άνθρωπο!
Αυτός ο άνθρωπος τί είδους άνθρωπος είναι?

Σαν κι αυτόν, χωρίς την ακαταμάχητη γοητεία.

________________
7.

Γεια σου Αμπά μου!!!
Είχες πει μια φράση πριν λίγο καιρό "Να αγαπάς τον εαυτό σου ,να μην τον θαυμάζεις". Συμφωνώ απόλυτα με αυτό το σκεπτικό και μετά από κάποια μαθήματα που με δίδαξε η ζωή το καταλαβαίνω καλύτερα από παλιότερα νομίζω...Το θέμα είναι όταν έχεις καταφέρει να αγαπάς τον εαυτό σου και να μην τον θαυμάζεις πως συνεχίζεις να κρατάς αυτήν την πολύ λειτουργική ,πιστεύω, στάση για πάντα; Είναι μερικές φορές που φοβάμαι ότι θα γίνει ένα παφ και η ισορροπία θα χαθεί..

Μη φοβάσαι καθόλου. Ακόμα και η Κομανέτσι έπεφτε από τη δοκό πριν πάρει το άριστα στους Ολυμπιακούς. Θα χάσεις την ισορροπία σου πολλές φορές, θα πέσεις, αλλά η εμπειρία σου δεν χάνεται. Έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος, αλλιώς θα ήταν ένας άχρηστος σάκος που τρώει και αποβάλλει, τίποτα άλλο. Έχουμε πισωγυρίσματα, αλλά και από αυτά ακόμα μαθαίνουμε, αν το θέλουμε. Θα γίνεις όλο και πιο καλή στην ισορροπία και δεν θα πέφτεις τόσο εύκολα, και κάποτε θα αποτολμάς και πιο δύσκολα κόλπα. Φτάνει να παρακολουθείς τον εαυτό σου, να εξασκείσαι, και να δέχεσαι την κριτική από αυτούς που θαυμάζεις.