ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μονη, τοσο μονη. Εχω τις μαυρες μου. Διαφορα οικογενειακα και ψυχολογικα προβληματα απο την εφηβεια μου με εχουν κανει μια δυδλειτουργικη 20χρονη κοπελα που καθε αλλο παρα ζωντανη ειναι. Θεε μου, τοσες ανασφαλειες, τοσα κομπλεξ, με μισω, με σιχαινομαι, δεν αντεχω να με κοιταω. Δεν τα παραταω αλλα ποναω, ποναω πολυ. Οι φιλοι μου νομιζουν πως υπερβαλλω, δε ξερω τι να κανω. Τοσα χρονια στο περιμενε, ''κατι καλο θα σου συμβει κι εσενα'', ''θα ρθει εκει που δεν το περιμενεις'', ''μια χαρα εισαι'', παρηγορητικα λογια που δεν ειναι τιποτα παραπανω απο ενα ψεμα. Κανεις δε με πλησιαζει, θελω καποιον να με αγκαλιασει, για μια στιγμη να με σωσει. Κι εγω, εχω μεσα μου τοσα πραγματα να του δωσω, τοση αγαπη, θα την ξορκισω την μοναξια του. Αλλα κανεις δε με θελει. Ποναω παντου.